ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : งานดอกไม้ไฟ
"จริงสิ....ไมชอบดอกไม้ไฟรึเปล่า ?" ยูซาโกะเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่มีความสุขเป็นอย่างมาก
"ชอบสิๆ....ที่ยิงขึ้นฟ้าแล้วมีหลายสีใช่มั้ย ?" ข้าที่ทำสีหน้าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
"งั้นก็พอดีเลย....หมู่บ้านกำลังพากันเตรียมจัดงานสำหรับคืนนี้อยู่นะ" ยูซาโกะพูดไปก็พาข้าแวะร้านขายชุดกิโมโนทุกร้าน
"ข้าพอเข้าใจแล้ว....ทำไมเจ้าถึงพาไมจังแวะเข้าร้านเสื้อผ้าทุกร้าน" ซาโตรุที่ยืนรอจนจะหลับ
"จะให้ไมใส่ชุดเดิมไปงานดอกไม้ไฟได้ไง....นานๆที่ข้าเองก็อยากเห็นไมใส่ชุดกิโมโนสวยๆ" ยูซาโกะพูดด้วยสีหน้าปลื้มปิติ
"ไมจัง....ข้าว่าเจ้าจะกลายเป็นตุ๊กตาให้ยูซาโกะจังเข้าสักวันแน่ๆ" ซาโตรุที่มากระซิบข้างหูข้าทันที
"จะไปไหนก็ไป !!!" ยูซาโกะที่พยายามไล่ซาโตรุออกจากร้าน
"ฮ่าฮา....ฮ่า...." ข้าที่ยืนส่งยิ้มแห้งๆให้ทั้งสองคน
เอาเข้าจริงๆ....ก็ไม่อยากใส่เลย.....ถ้าสุคุนะอยู่.....จะคิดยังไงนะ???
"เรียบร้อย !!!" ยูซาโกะกำลังเดินกลับบ้านด้วยสีหน้ามีความสุข
"............." ข้าที่ตอนนี้หมดแรงกับการเลือกชุดกิโมโนเป็นอย่างมากจนหน้าซีก
"แล้วทำไมข้าต้องถือของด้วย !!!" ซาโตรุโวยวายทันทีที่เขาเป็นแรงงานถือชุดกิโมโนนับ 10 ชุดเห็นจะได้
"ไม่ต้องบ่นแล้วถือมา !!!" ยูซาโกะหันกลับมาเถียงทันควัน
"ให้ตายสิ...." ซาโตรุบ่นพึมพำเล็กน้อยล
"เจ้ากับยูซาโกะ.....รู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่งั้นหรอ ?" ข้าที่เอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย
"ตั้งแต่เด็กเลยหละมั่ง?" ซาโตรุที่พยายามนึก
"งั้นหรอ?.....ดีจังนะ.....อย่างน้อยเจ้าก็มีเพื่อน" ข้าที่รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย
"เจ้าไม่เคยมีเพื่อนหรอ ???" ซาโตรุถามกลับ
"เท่าที่ข้าจำความได้.....ทั้งชีวิตข้ามีแต่คนรับใช้....แม้แต่ออกไปข้างนอกข้าก็ยังไม่เคย" ข้าที่พูดพร้อมรอยยิ้มจางๆ
"มิน่า....เจ้าถึงดูตื่นเต้นเวลาพูดถึงดอกไม้ไฟ" ซาโตรุพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
"ปกติข้าเห็นจากที่ไกลๆ....มันเป็นครั้งแรกที่ข้าสามารถมองเห็นดอกไม้ไฟได้ใกล้ขนาดนี้" ข้าพูดด้วยสีหน้าที่มีความสุขเป็นอย่างมาก
"อีกสักพักใหญ่ๆงานก็คงเตรียมพร้อมกันเสร็จหมดแล้ว....เจ้าก็ไปหาลองชุดกิโมโนกับยูซาโกะเพื่อมาใส่ในงานเถอะ" ซาโตรุพูดจบก็หมอบชุดกิโมโนให้คนรับใช้ของยูซาโกะทันที
"งั้นไว้เจอกันในงานนะ" ข้าพูดพร้อมโบกมือลาเล็กน้อย
"........." ซาโตรุที่ยืนมองแผ่นหลังบางๆของข้ากำลังหายไปในคฤหาสน์
อือ.....งั้นก็ต้องหาสถานที่สวยๆชมดอกไม้ไฟแล้วสิ : ซาโตรุ
"ก่อนอื่นไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวให้เรียบร้อย.....แล้วมาหาชุดกิโมโนให้เจ้ากันเถอะ" ยูซาโตะพูดจบก็สั่งคนรับใช้ถือเครื่องอาบน้ำมากมายไปยังโรงอาบน้ำทันที
"ทำไมถึงรีบจัง.....พวกเรามีเวลาตั้ง 4 ชั่วโมงนะ" ข้าที่ตกใจกับท่าทีของยูซาโกะเป็นอย่างมาก
"แค่ 4 ชั่วโมงก็เตรียมตัวไม่ทันแล้วต่างหาก !!!" ยูซาโกะพูดจบก็เดินตรงดิ่งมาหาข้าที่ยืนอยู่
"จะทำอะไรนะ ???" ข้าที่ยังสับสน
"ต้องเริ่มจากการขัดตัวก่อน" ยูซาโกะพูดพร้อมหยิบที่ขัดผิวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ
"เดี๋ยว !!!" ข้าที่พยายามห้ามก่อนจะถูกยูซาโกะจับแขนขึ้นแล้วขัดทันที
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!" ข้าส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วคฤหาสน์
"ท่านยูซาโกะ....ดูเหมือนจะจริงจังเป็นพิเศษ" สาวรับใช้ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันด้วยสีหน้าที่ส่งสารข้าเป็นอย่างมาก
"เสร็จรึยัง ???" ซาโตรุที่มานั่งรอที่ห้องรับแขกนานพอสมควร
"โทษทีๆ....พร้อมรึยัง ???" ยูซาโกะที่รีบเดินออกมาด้วยท่าทีตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
"จะแต่งตัวอะไรนานขนาดนี้....งานได้จบก่อนพอดี" ซาโตรุที่เริ่มบ่น
"ไม่สน....เป็นไง?" ยูซาโกะที่โชว์ชุดให้ซาโตรุด้วยความดีใจ
"ก็งดงามปกตินะ" ซาโตรุที่ตอบพร้อมถอนหายใจ
"ไอสีหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง ???" ยูซาโกะที่เริ่มไม่สบอารมณ์
"ช่างเถอะ.....แล้วไมจังหละ???" ซาโตรุเอ่ยถามพร้อมองหันซ้ายหันขวาที
"รีบไปเถอะค่ะ....ท่านยูซาโกะรออยู่นะคะ" สาวใช้ที่พยายามดึงใครบางคนออกมาจากเงามืด
"มันเดินลำบาก.....ข้าขอไปใส่ชุดเดิมดีกว่า !!!" ข้าที่โวยวายมาแต่ไกล
"เป็นผู้หญิงต้องรู้จักรักสวยรักงามบ้างสิค่ะ" สาวใช้อีกคนที่ช่วยออกแรงดึง
"ไมจะเขินทำไม?.....เจ้าอยากดูดอกไม้ไฟก็รีบๆออกมาเถอะ" ยูซาโกะที่เข้ามาช่วยอีกแรงจนสามารถพาข้าออกมาได้สำเร็จ
"ยังไง?....ข้าก็ว่า.....มันแปลกๆอยู่ดี....." ข้าที่ออกมาพร้อมชุดกิโมโนสีชมพูเข้มอมอ่อนลายดอกซากุระสีชมพูขาว
"ชุดเดิมของไมชอบออกสีเข้ม....ข้าเลยหาชุดสีอ่อนให้ดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาหน่อย" ยูซาโกะพูดอย่างภูมิใจกับผลงานตนเอง
".........." ซาโตรุที่ได้แต่มองตาไม่กระพริบเมื่อได้เห็นข้าในชุดที่ดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาบ้าง
"ยังไง....ข้าก็รู้สึกแปลกๆ" ข้าที่หันมองดูชุดไปมาด้วยความรำคาญ
"ไม่หรอกๆ.....ข้าว่าเหมาะกับเจ้าดี" ซาโตรุพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้
"งะ.....งั้นหรอ....." ข้าตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ ก่อนจะสังเกตเห็นแววตาของยูซาโกะที่มองซาโตรุด้วยสีหน้าเศร้าใจอะไรบางอย่าง
สายตาแบบนั้น.....
"ข้าว่าได้เวลาไปงานกันแล้วนะ" ยูซาโกะเปลี่ยนสีหน้าทันทีก่อนจะเดินมาจูงมือข้าตรงดิ่งไปยังงานดอกไม้ไฟ
"รอข้าด้วยสิ !!!" ซาโตรุที่รีบตามพวกเรามาทันที
ข้าคง.....คิดไปเอง......
"ไมจังดูสิ !!!" ซาโตรุที่พูดพร้อมท่าทีสนุกสนานเป็นอย่างมาก
"สวยจัง !!!" ข้าตอนนี้ตาเป็นประกายเป็นที่เรียบร้อยเมื่อได้เห็นร้านค้าและแสงสีมากมายจากโคมไฟเรียงยาวสุดลูกหูลูกตา
"ข้าว่าไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า....อีกนานพอสมควรที่จะเห็นดอกไม้ไฟ" ยูซาโกะพูดขึ้นพร้อมมองหาร้านขายอาหารน่ากิน
"ข้าว่าเจ้าไม่ทันไมริจังหรอก" ซาโตรุเอ่ยพร้อมชี้นิ้วไปทางข้าที่กำลังต่อคิวซื้อยากิโซบะอยู่
"เร็วเกินไปแล้ว !!!" ยูซาโกะถึงกับตกใจกับความหิวของข้า
ยูซาโกะกับซาโตรุก็พาข้าเดินดูทั่วงานอย่างสนุกสนาน ในชั่วเวลานั้นข้ามีความสุขเป็นอย่างมากซึ่งมันเป็นครั้งแรกที่ข้าได้มีเพื่อนและมาเที่ยวงานดูดอกไม้ไฟแบบนี้ เพราะเวลาปกติข้าทำได้เพียงแต่นั่งมองอยู่ริมหน้าต่างในห้องจากที่ไกลๆเท่านั้น
เวลาได้ผ่านไปสักพักใหญ่ๆพวกเราก็มาหยุดอยู่ตรงม้านั่งแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากงานมากนัก แล้วซาโตรุก็ขออาสาไปจัดสถานที่เพื่อเตรียมตัวดูดอกไม้ไฟ ทำให้ข้ากับยูซาโกะนั่งกินแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลรอกันอยู่เพียงสองคน
"มีความสุขรึเปล่า ???" ยูซาโกะหันมาถามข้าด้วยสีหน้าอันเป็นมิตร
"อือ......ข้ามีความสุขที่สุดเลยหละ !!!" ข้าที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"ข้าได้ยินมาจากซาโตรุ....ว่าเจ้าถูกบังคับให้อยู่แต่ในคฤหาสน์....ข้าเลยกังวลมาตลอดทาง...ว่าเจ้าจะชอบงานดอกไม้ไฟวันนี้รึเปล่า ???" ยูซาโกะพูดด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
"เจ้าจะกังวลไปทำไม....." ข้าเอ่ยพร้อมจับมือยูซาโกะอย่างอ่อนโยน
"แค่ข้ามีเจ้าเป็นเพื่อน.....ข้าก็มีความสุขมากพอแล้ว !!!" ข้าพูดพร้อมส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
"มะ.....ไม....." ยูซาโกะมองด้วยสีหน้าแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะเป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงยิ้มให้นางแบบจริงใจมากขนาดนี้ เดิมทีพวกผู้หญิงต่างมองยูซาโกะเป็นคู่แข่งและมองนางเป็นเพียงคนชั้นต่ำที่คิดจะเป็นใหญ่เท่านั้น
"เว้นแต่เจ้า...จะไม่คิดอยากเป็นเพื่อนข้า...." ข้าที่ทำสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนลูกหมาทันที
"ขะ.....ข้าเองก็อยากเป็นเพื่อนเจ้านะ !!!" ยูซาโกะรีบตอบทันควัน
"งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนะ" ข้าเอ่ยพร้อมยื่นนิ้วก้อยออกไปเหมือนเป็นสัญลักษณ์คำมั่นสัญญา
"เป็นเพื่อนกันตลอดไป" ยูซาโกะนำนิ้วก้อยมาเกี่ยว แต่แล้วจู่ๆก็มีฝูงหิ่งห้อยบินพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ส่องแสงสีเขียวสว่างไสวอย่างสวยงาม
"หิ่งห้อยหละ !!!" ข้าเอ่ยพร้อมมองด้วยสีหน้าที่มีความสุข
"สถานที่เตรียมพร้อมเรียบร้อย !!!" ซาโตรุวิ่งออกมาอย่างรีบร้อนทำให้หิ่งห้อยมากมายหนีหายไปทันที
"................." ทั้งข้าและยูซาโกะต่างพากันทำสีหน้าเอือมระอาใส่ซาโตรุ
"สีหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?.....แล้วทำไมไมจังถึงเป็นไปกับเขาด้วยหละ !!!" ซาโตรุโวยวายด้วยสีหน้าน้อยใจเป็นอย่างมาก
"งั้นรีบไปงานกันเถอะ" ข้าเอ่ยพร้อมกินแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลหมดในคำเดียว
เป็นผู้หญิง.....ที่แปลกจริง....: ซาโตรุ ยูซาโกะ
"ตรงไหนที่เจ้าจัดสถานที่ไว้กัน ???" ยูซาโกะเอ่ยถามทันที
"ตามมาเถอะน่า....." ซาโตรุตอบพร้อมเดินนำ
"ดอกไม้ไฟ.....ดอกไม้ไฟลูกใหญ่ๆ...." ข้าที่ดีใจจนยิ้มแก้มปริออกมา
"ไมคนมันเยอะระวังด้วยนะ" ยูซาโกะพูดเตือนทันทีที่เห็นฝูงคนพยายามเดินมาดูดอกไม้ไฟไม่ขาดสาย
"อะ.....อือ...." ข้าที่พยายามแซกตัวผ่านฝูงคนไปหาทั้งสองคน
"คนเยอะ....ชะมัด....." ข้าเริ่มเห็นแผ่นหลังของซาโตรุและยูซาโกะเริ่มทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ
แย่แล้ว.....แบบนี้หลงแน่.....
"!!!" เสียงฝีเท้าและคนมากมายต่างเดินเข้ามาไม่หยุดจนข้าเริ่มมองไม่เห็นทางออกเพื่อจะหลุดออกไปจากตรงนี้ ก่อนจะมีมือของใครบางคนคว้าเอวข้าเอาไว้แล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขนอีกฝ่ายจนข้าได้ยินเสียงของหัวใจที่เต้นดังชัดเจนเป็นอย่างมาก
"กอดข้าไว้" เสียงกระซิบข้างหูของข้าอย่างเยือกเย็น แต่ข้ากับรู้สึกอบอุ่นและโล่งใจกับเสียงอันเยือกเย็นนี้ แล้วข้าไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่พอรู้ตัวอีกทีแขนของข้าทั้งสองข้างก็โอบกอดตามเสียงกระซิบไปเสียแล้ว
"ไมจัง ?" ซาโตรุหันกลับมามองข้าอีกครั้งก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของข้าเลยแม้แต่น้อย
"คิดว่าจะตายแล้ว !!!" ข้าที่นั่งเข่าทรุดอยู่กับพื้นด้วยความตกใจ ในจังหวะที่รู้สึกถึงลมแรงๆกระทบตัวพอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนเองลอยอยู่กลางอากาศที่มีความสูงจากพื้นประมาณ 100 เมตรได้ ก่อนจะลงสู่พื้นได้อย่างปลอดภัยจนมีสภาพอย่างที่เห็น
"จะกลัวอะไรขนาดนั้น ?" สุคุนะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รำคาญเป็นอย่างมาก
"ก็จู่ๆเจ้ากะ.....ก็....มา......" ข้าที่พอหายตกใจก่อนจะหันมามองซุคุนะที่ยืนอยู่พร้อมหน้ากากลายยักษ์ที่สวมอยู่
"เจ้าไม่อยากดูดอกไม้ไฟแล้วรึไง ???" สุคุนะเอ่ยถามไม่ทันขาดคำดอกไม้ไฟมากมายก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที
"เอ๊ะ.....อือ.....แต่คนมันเยอะนะ.....ถ้าไปตอนนี้คงไม่ได้ที่ชมดีๆแล้วหละ" ข้าที่ทำสีหน้าเศร้าใจและรู้สึกไม่พอใจกับตัวเองที่ทำให้พลาดจุดชมสวยๆไป
"งั้นเจ้าก็ไปชมกับมนุษย์สองคนนั้นสิ.....ข้าจะเดินไปส่ง" สุคุนะพูดจบพร้อมเดินนำข้าไปทันที
"แล้วเจ้าหละ.....ไม่ไปดูดอกไม้ไฟด้วยกันหรอ ?" ข้าเอ่ยถามพร้อมเดินตามและเว้นระยะห่างไว้เล็กน้อย
"ถ้าข้าไปมันจะเป็นเรื่อง....ยิ่งเจ้ามนุษย์หัวขาวจากตระกูลโกโจ....เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอก....ข้าเห็นดอกไม้ไฟจนเบื่อแล้ว" สุคุนะพูดด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเย็นชาตามเคย
"......." ข้าที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิด....ข้าเป็นคนทำให้เจ้าออกห่างจากมนุษย์ทั้งสองคนนั้น....แต่มันยังพอมีเวลาก่อนที่ดอกไม้ไฟจะหมด" สุคุนะพูดต่อเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป
"............" ข้าที่ยังคงเงียบ
"มีปากก็พูดบ้างสิ?......ปกติเจ้าไม่เงียบแบบนี้หนิ !!!" สุคุนะที่หยุดเดินแล้วหันมาโวยวายใส่จนทำข้าสะดุ้ง ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้ แต่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงอารมณ์หงุดหงิดที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
"จะ......เจ้าสบายดีรึเปล่า?.....บาดเจ็บตรงไหนมั้ย?" ข้าที่เอ่ยถามด้วยสีหน้ารู้สึกผิดแบบสุดๆ แต่คำพูดที่ข้าเอ่ยถามไปกับทำให้อีกฝ่ายถึงกับหยุดชะงัก
"ให้ตายสิ....ยัยโง่ !!!" สุคุนะบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองท้องฟ้า
"......." ข้าที่ได้แต่รู้สึกกังวลจนลืมเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้ไฟไปทันที
"ช่างเถอะ.....ไปดูดอกไม้ไฟกัน" สุคุนะถอนหายใจก่อนจะเดินตรงดิ่งมาหาข้าที่ยืนอยู่
"เอ๊ะ !" ข้าหน้าแดงทันทีที่ถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิง
"พาไปส่งก็คงไม่ทัน" พอสิ้นเสียงของสุคุนะ ก็กระโดดพาข้าไปที่ไหนสักแห่งด้วยความเร็วเกินมนุษย์จนข้ารีบกอดคออีกฝ่ายไว้แน่นด้วยความกลัว
"ลืมตาได้แล้ว" สุคุนะพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆวางข้าให้นั่งลงที่กิ่งไม้ขนาดใหญ่
"นี่มัน???" ข้าที่มองรอบๆก็พบว่าตนเองอยู่ต้นไม้ขนาดใหญ่ใกล้ๆเนินเขาของหมู่บ้านที่ไม่ไกลจากสถานที่จัดงานมากนัก
"สนใจอะไรอยู่ ?" สุคุนะเอ่ยพร้อมจับหน้าข้าหันไปมองท้องฟ้า ทันใดนั้นก็มีดอกไม้ไฟสีแดงระเบิดอยู่ตรงหน้าข้าถึงแม้ที่ข้าอยู่จะห่างจากงานแต่ด้วยที่ดอกไม้ไฟลูกใหญ่ทำให้สามารถเห็นได้อย่างเต็มสองตา และไม่ได้มีเพียงลูกเดียวมีทั้งสีขาว เหลือง เขียว แดง ฟ้า
".............." สุคุนะนั่งมองดอกไม้ไฟสักพักก่อนจะหันมามองข้าที่มองดอกไม้ไฟด้วยสีหน้าที่มีความสุขเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นในระยะที่ใกล้ขนาดนี้เป็นครั้งแรก
ท่านแม่.....ข้าได้เห็นแล้ว.......มันงดงาม....จนข้าไม่สามารถบรรยายเป็นภาพได้เลย...
"สุคุนะ.....เห็นรึเปล่าดอกไม้ไฟ.....งดงามมากเลย !!!" ข้าหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันกลับไปดูดอกไม้ไฟ
"อือ.....งด......งามมาก....." สุคุนะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยพร้อมหันหน้าไปชมดอกไม้ตามเดิมแต่เขากับมองข้าด้วยหางตาแทน
"สุดยอดไปเลย !!!" ข้ากระโดดเหยียบกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่นั่งอยู่ด้วยความตื่นเต้นหลังชมดอกไม้ไฟเสร็จ
"นี่ !!!" สุคุนะที่เหมือนจะเตือนอะไรบางอย่าง
"อะเด๊ะ ?" ข้าที่รู้สึกตัวอีกทีตัวก็ลอยอยู่กลางอากาศเสียแล้ว ก่อนจะพุ่งตกลงไปที่พื้นตามระเบียบ
"ยัยโง่ !!!" สุคุนะโดนลงมารอรับตัวข้าก่อนถึงพื้นได้แบบเฉียดฉิวทำให้ตอนนี้อยู่ในท่าเจ้าหญิงเหมือนขาขึ้นต้นไม้ไม่เปลี่ยน
"ขอโทษค่ะ !!!" ข้าที่รีบยกมือไหว้
"ช่างเถอะ....ข้าชินกับนิสัยบ้าๆบอๆของเจ้าแล้ว" สุคุนะพูดจบก็ปล่อยตัวข้าก้นกระแทรกพื้น
"เจ็บ !!!" ข้าที่ร้องออกมาพลางเอามือจับก้น
"เรื่องที่ข้าตกสะพาน....ไม่ใช่ความผิดเจ้าหรอก" สุคุนะเอ่ยขึ้นมาเอาดื้อๆเล่นทำข้าถึงกับงง
"แล้วหน้ากาก?" ข้าลุกขึ้นพร้อมปัดฝุ่นออกก่อนจะวิ่งไปหาสุคุนะที่ยืนรออยู่
"พอดีพลังไสยเวทย์ของข้ามันรุนแรงเกินไป.....เลยใส่หน้ากากเพื่อผนึกมันเอาไว้" สุคุนะอธิบายจบก็เดินพาข้ากลับไปส่งที่งาน
"เจ้ากินอะไรรึยัง?.....ที่งานมีของกินมากมายเลยนะ" ข้าพูดพร้อมทำท่าทางประกอบไปด้วย
"งั้นหรอ" สุคุนะพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามเดิม
พูดน้ำเสียงแบบนี้.....อีกแล้ว.....
"จริงสิ....เวลาเรียกข้า....ต้องเรียกไมเฉยๆนะ.....เพราะข้าชื่อ สึกะ ไม" ข้าที่รีบอธิบายแบบด่วนๆเพราะเดี๋ยวความจะแตก
"ทำไมถึงต้องโกหกชื่อเจ้าด้วย ?" สุคุนะเอ่ยถามด้วยสีหน้ารำคาญ
"ให้ทำไงได้.....ข้าหนีออกจากคฤหาสน์เชียวนะ....เกิดทางนั้นประกาศตามหาข้านะสิ" ข้ารีบอธิบายเหตุผล
"งั้นก็อย่าเรียกข้าว่าสุคุนะ.....เหตุผลเจ้าก็คงรู้" สุคุนะพูดพร้อมสายตาที่อ่านออกประมาณว่าข้าคงไม่โง่เกินไปที่จะไม่มีสมองคิด
ไปหงุดหงิดอะไรมากอีกเนี่ย?....ตอนดูดอกไม้ไฟยังดีๆอยู่เลย....
"คนยังเยอะเหมือนเดิม" ข้าที่ถึงกับถอนหายใจเมื่อดอกไม้ไฟจบแล้วแต่ฝูงคนก็ยังเยอะเหมือนหนอน
"ห้ามห่างจากข้า" สุคุนะหันมาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มจนข้าตกใจเล็กน้อย
"อะ.....อือ...." ข้าที่รีบเดินไปหาซุคุนะพร้อมจับชายแขนของเสื้อเขาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มพากันเดินฝ่าฝูงคนเข้าไป โดยที่ข้าให้สุคุนะนำหน้าส่วนข้าเดินตามหลังแต่ก็ยังจับชายแขนเสื้อเอาไว้อยู่
"อึด....อัดจัง....." ข้าบ่นพึมพำเล็กน้อยก่อนที่จู่ๆจะรู้สึกเหมือนมีมือหนาของใครบางคนจับที่ด้านหลังของข้าอย่างอ่อนโยน
"มนุษย์เยอะ....จนหน้าฆ่าทิ้งจริงๆ" สุคุนะบ่นเล็กน้อยพร้อมกับดันตัวข้าให้อยู่ชินแผ่นหลังของเขามากที่สุด เพราะแขนข้างหนึ่งข้าได้จับชายเสื้อของสุคุนะเอาไว้ ส่วนแขนของเขาได้เอามาไขว้ไว้ข้างหลังของตนแล้วเอื้อมมาจับที่แผ่นหลังข้า เพื่อให้แน่ใจว่าข้าจะไม่หายไปไหน
อะไรนะ.....ทำไม?......ข้าถึงได้ยิน......เสียงหัวใจตนเองเต้น?
จู่ๆข้าก็รู้สึกเหมือนเวลาเดินช้าลงเป็นอย่างมาก เสียงมากมายที่ดังรอบตัวได้หายไป เหลือไว้เพียงเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนข้าเริ่มรู้สึกกังวลว่าถ้าสุคุนะได้ยินคงแสดงสีหน้าว่ารำคาญแน่ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเห็นแค่แววตาเขาก็ตามที
"ออกมาได้สักที.....???" สุคุนะปล่อยตัวข้าเสร็จก็สังเกตเห็นสีหน้าของข้าที่แดงเหมือนมะเขือ
"เจ้าไม่สบายงั้นหรอ ?" สุคุนะถามจบก็รีบเอามือแตะหน้าผากข้าแบบไม่รีรอ
"!!!" ร่างกายข้าที่จู่ๆก็ตอบสนองเองโดยการปัดมือของซุคุนะออกเต็มแรง
ขะ......ข้าทำอะไรลงไปเนี่ย !!!
"............" ด้วยการกระทำแปลกๆของข้าทำให้บรรยากาศรอบตัวพวกเราสองคนเงียบสงัก
"ไม !!!" ได้มีเสียงใครบางคนพังความเงียบลงทำให้ทั้งข้าและสุคุนะหันไปมองตามต้นเสียง เผยให้เห็นว่าเป็นยูซาโกะที่กำลังรีบวิ่งมาทางข้าด้วยสีหน้าที่กังวลเป็นอย่างมาก
"ข้าบอกแล้วไง?.....ว่าไมจังดูแลตนเองได้" ซาโตรุพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ
"ซาโตรุ ยูซาโกะ....โทษทีนะ" ข้าเอ่นคำขอโทษแบบทันทีเมื่อทั้งคู่มายืนตรงหน้า
"ดีแล้วที่ยังปลอดภัย" ยูซาโกะพูดพร้อมจับมือข้าแน่น
"แล้วดอกไม้ไฟเป็นไงบ้าง?" ซาโตรุเอ่ยถามพร้อมสีหน้าคาดหวัง
"งดงามมากเลย....และก็งานวันนี้สนุกด้วย !!!" ข้าตอบพร้อมส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย
"ดีแล้วๆ....ถ้างั้น.....ผู้ชายที่สวมหน้ากากยักษ์คือใคร ???" ซาโตรุถามทันทีพร้อมชี้นิ้วมาทางสุคุนะ
"ข้าลืมบอกพวกเจ้าไป....ว่าข้ามีเพื่อนร่วมเดินทางด้วยนะ" ข้าที่พยายามคิดหาข้อแก้ตัวในหัว
"งั้นช่วยถอดหน้ากากหน่อยได้มั้ย ?" ซาโตรุพูดจบพร้อมยืนมือรับหน้ากาก
"ข้าไม่สามารถถอดได้....จนกว่าจะพาไมไปถึงที่หมาย" สุคุนะอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจังทันที
"งั้นข้าขอดูใกล้ๆหน่อยนะ" ยูซาโกะเดินตรงดิ่งไปหาซุคุนะพร้อมมองรอบๆหน้ากากที่มีอาคมร่ายไว้
"อย่างที่ว่าจริงๆ....ไม่สามารถถอดออกได้นอกจากตอนกิน...ไอปากยักษย์นี้จะอ้าออกให้" ยูซาโกะพูดพร้อมชี้นิ้วไปทางปากยักษย์
"แล้วเจ้าหายไปไหนตอนไมจัง....ตกอยู่ในอันตราย ???" ซาโตรุเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
"ข้าตกสะพาน....ระหว่างสู้" สุคุนะตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญเล็กน้อย
"แล้วแบบนี้จะพึ่งพาได้หรอ?.....ให้ไมจังอยู่กับเจ้าสองคน....ทำให้ข้าเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ" ซาโตรุพูดแซะเล็กน้อย
"ก็ยังดีกว่า....กะอีแค่งานดอกไม้ไฟ.....ก็ยังบ่อยให้ไมหลงมาได้..." สุคุนะเถียงกลับ
"หา !!!" ทั้งซาโตรุและสุคุนะต่างบ่อยรังสีอาตฆาตใส่กันผ่านทางสายตา
"แล้วชื่ออะไรงั้นหรอ ?" ยูซาโกะเอ่ยถามขึ้นทันทีเพื่อหยุดไม่ให้ทั้งสองคนทะเลาะกันไปมากกว่านี้
"ข้าชื่อ......" สุคุนะ
"สาคู !!!" ข้าที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"สะ......สา....คู......???" ยูซาโกะ ซาโตรุถึงกับเอียงคอ
"ชื่อเต็มคือ เรียว สาคู" ข้าที่พูดชี้แจ้งพร้อมพยายามกั้นขำ เพราะตอนแรกจะพูดว่า ซาคุ แต่ลิ้นพันกันจนออกเสียง สาคู
"ฮ่าๆๆๆๆ.....เป็นชื่อที่ตลกเป็นบ้า...ฮาฮ่าฮ่าๆๆๆ !!!" ซาโตรุหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
"คะ.....คงลำบาก......ยะ......แย่เลยนะ.....สะ......สาคู...." ยูซาโกะที่พยายามกั้นขำสุดความสามารถ
"!!!" ข้าที่เผลอหันไปสบตากับสุคุนะพอดีจนแทบหลบสายตาไม่ทัน
น่าฆ่าทิ้ง....สะดีมั่ง !!! : สุคุนะ
END.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น