บันทึกรักคำสาปของสุคุนะ { Sukuna X OC }

ลำดับตอนที่ #4 : ผู้สาปแช่งและผู้ถูกสาป

     "อาณาเขตเจ้า?.....อย่ามาตลก !!!" ปีศาจผ้าขาวที่เริ่มโวยวาย

     "แต่ขอยอมรับ....ที่เจ้าทำให้ข้าตกอยู่ในอาคมลวงตาได้....ข้าเลยกางอาณาเขตของตัวเอง....ทำให้หลุดออกมาได้...." สุคุนะที่วางตัวข้าลงทางด้านหลังของเขา

ก็อยากจะให้พวกชาวบ้านได้สติอยู่หรอก.....แต่อาณาเขตของเรามีไว้แค่ฆ่า.....เนี่ยสิ : สุคุนะ

     "แล้วเจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่.....ว่าตัวเองอยู่ในอาณาเขตข้า.....จริงอยู่ถ้าวัดเรื่องการกางอาณาเขต....ของเจ้าจะเหนือกว่า....แต่หากโดนไม่รู้ตัวก็อีกเรื่อง....." ปีศาจผ้าขาวที่พยายามหาคำตอบ

     "ข้าเริ่มสังเกต....ตั้งแต่เข้ามาในหมู่บ้าน.....ที่พวกชาวบ้านทำตัวปกติกับข้า....." สุคุนะที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

     "!!!" ปีศาจผ้าขาวที่สัมผัสได้ถึงจิตสังหารขั้นรุนแรงที่ถูกบ่อยออกมา

     "เดิมที.....ไม่ว่ามนุษย์หรือคำสาป......ข้าก็ฆ่าทิ้งแม่งหมดทุกคน" สุคุนะที่ปล่อยจิตสังหารมหาศาลออกมาจนทำให้หมอกรอบๆตัวเขาสลายหายไปในทันที และเพียงการกระทำแค่นั้นก็สามารถทำให้ปีศาจผ้าขาวถึงกับรับรู้ความต่างชั้นของพลัง

ถึงว่า.....ทำไมถึงตัดผ้าขาวของเราได้....มันเล่นเน้นพลังอาคมไว้โจมตีโดยเฉพาะ...: ปีศาจผ้าขาว

     "!!!" ปีศาจผ้าขาวที่ไม่ทันได้คิดอะไรซุคุนะก็พุ่งตรงมาด้วยความเร็วเกินคำบรรยาย ปีศาจผ้าขาวเอียงตัวหลบอย่างชิวเฉียด แต่ด้วยความเร็วของซุคุนะก็สามารถทำให้ผ้าสีขาวขาดบางส่วนได้เช่นกัน

     "ชิ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่บินหนีไปบนอากาศแล้วตรงไปยังหมู่บ้าน

     "อย่าทำให้หมดสนุกสิ" สุคุนะที่รีบวิ่งตามขึ้นไปบนหลังคา

     "ถึงจะใช้งานไม่ได้.....แต่ก็พอถ่วงเวลาได้บ้าง" ปีศาจผ้าขาวออกคำสั่งให้พวกชาวบ้านที่ถูกสะกดโจมตีใส่สุคุนะ 

     ชาวบ้านต่างหยิบข้าวของมีคมปาใส่ซุคุนะที่กำลังวิ่งบนหลังคา แต่มันก็ไม่มีผลอะไรกับเขาเพราะแค่นี้เขาสามารถหลบมันได้อย่างสบาย แต่ไม่นานก็มีชาวบ้านขึ้นมาบนหลังคาพร้อมมีดเล่มใหญ่ก่อนจะพุ่งโจมตีใส่เขาทันที สุคุนะที่หลบการโจมตีได้แล้วทำการโจมตีสวนกลับ

     "อั่ก !!!" สุคุนะที่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบหัวใจของเขาจนทำให้ต้องหยุดการโจมตีอย่างกระทันหัน

     "หืม ?" ปีศาจผ้าขาวที่สังเกตเห็นความผิดปกติ

     "อ๊ากกกกก....พันธะ.....สัญญานั้น....อึก..." สุคุนะที่ยังคงทรมารจนทำให้เป็นช่องโหว่ในการโจมตีของพวกชาวบ้าน ทำให้สุคุนะตัดสินใจหมุนตัวหลบจนตกลงมาจากหลังคา

     "แค่คิดจะโจมตีกลับก็ไม่ได้สินะ" สุคุนะที่พูดพร้อมถอนหายใจก่อนจะยืนขึ้นและเหมือนตอนนี้เขาจะอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน

     "ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม....แต่นี้คงเป็นโอกาศ....ที่ข้าจะได้สังหารเจ้า....สุคุนะ" ปีศาจผ้าขาวที่พูดพร้อมรอยยิ้ม

     "ฝันไปเถอะ" สุคุนะที่พูดพร้อมวิ่งหลบการโจมตีของพวกชาวบ้านไปมาอย่างไม่ลดระ และจังหวะที่เขาหลบอยู่นั้นปีศาจผ้าขาวที่หาโอกาสโจมตีใส่ แต่ก็น่าเสียดายที่สุคุนะหลบได้จนได้โอกาสที่เขาจะตอบโต้กลับในทางด้านปีศาจผ้าขาวก็นำตัวชาวบ้านมาเป็นโล่

     "กึก !!!" สุคุนะที่กัดฟันแน่นก่อนจะถูกชาวบ้านที่นำมาเป็นโล่เอามีดฟันที่ไหล่ของเขา

     "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!" ปีศาจผ้าขาวใช้ผ้ามัดที่ข้อเท้าของสุคุนะก่อนจะเหวี่ยงใส่ตามตัวบ้าน

ถ้าไม่ติดตรงพันธะสัญญาหล่ะก็....: สุคุนะ

     "นี่ข้า......หมดสติ ?" ข้าที่กำลังทบทวนความคิดของตัวเองอยู่ก็ได้มีเสียงดังสนั่นจากทางหมู่บ้าน ตูมมมมมมมมมมมมม !!! 

     "หรือว่า....." ข้าที่จับปากก็รู้ได้ทันทีเมื่อมันไม่มีแผลรวมถึงปีศาจผ้าขาว

     "สุคุนะ !!!" ข้าตัดสินใจรีบวิ่งไปยังหมู่บ้านทันทีอย่างไม่ลังเล

     "บ้าน่า.....ทำไม !!!" ข้าตกใจกับสิ่งที่เห็นเมื่อร่างกายของซุคุนะมีบาดแผลเต็มร่างกายไปหมด แต่ไม่นานเขาก็ใช้ไสยเวทย์ย้อนกลับจนดูเหมือนไม่มีบาดแผลใดๆ ข้าที่มองไปรอบๆก็พบกับชาวบ้านมากมายที่มีอาวุธพร้อมมือ

     "ไปหาที่ซ่อนสะ.....เจ้าออกมาแบบนี้เป็นตัวถ่วงข้าเปล่าๆ !!!" สุคุนะที่พูดพร้อมหลบการโจมตีของพวกชาวบ้านไปมา

     "สุคุนะ !!!" ข้าตะโกนร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง

ที่เจ้าหมอนั่นโต้ตอบไม่ได้.....หรือจะติดตรงพันธะสัญญา ?

     "ข้าเองก็อยากจัดการเจ้าอยู่หรอกซุคุนะ.....แต่ข้าต้องทำงานให้เสร็จก่อน" ปีศาจผ้าขาวที่พูดจบก็พุ่งตรงมาหาข้าที่ยืนอยู่ทันที

     "ไมริ !!!" สุคุนะที่ตะโกนเตือนสุดเสียง

     "!!!" ข้ารีบกระโดดหลบเข้าไปในตัวบ้านใกล้ๆจนประตูพัง โครม !!!!!!!

     "คิดว่าจะหนีข้าพ้นรึไง ?" ปีศาจผ้าขาวที่ตามเข้ามา

     "บ้าจริง !" สุคุนะที่พยายามวิ่งฝ่าฟูงคนออกมา

     "............" ข้าที่แอบอยู่หลังกำแพงพร้อมกับพยายามหายใจให้เบาที่สุด

     "ออกมาเถอะ....ตอนแรกข้าอยากจะกินเจ้าก็จริง.....แต่พอมาคิดดูดีๆแล้ว........." ปีศาจผ้าขาวที่กำลังเข้ามาใกล้จุดที่ข้าซ่อนอยู่มาขึ้นเรื่อยๆ

คิดสิไมริ....คิดสิ......เจ้าเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับปีศาจมามากมาย.....คิดสิ !!!

     "ข้าคิดว่า......ถ้าทำแบบนั้นคงถูกสุคุนะฆ่าก่อนแน่ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่โผล่ออกมาก็พบกับข้าที่ยืนแอบอยู่

     "เจอตัวแล้ว !!!" ปีศาจผ้าขาวที่พูดพร้อมแสยะยิ้มให้

     "งั้นแกก็โชคดี" ข้าที่พูดพร้อมหยิบมีดครัวออกมาฟันทันที ถ้าไม่ประมาทก็คงหลบได้แต่ปีศาจผ้าขาวดันประเมินข้าต่ำไป

     "อะไรกัน !!!" ปีศาจผ้าขาวที่ตกใจเมื่อมีดครัวของข้าสามารถโจมตีใส่มันได้

     "ชิ !" ข้าที่ทำสีหน้าเจ็บใจเมื่อมีดของข้าฟันที่ตัวของมันไม่ลึกพอทำให้ขาดได้

     "มีดธรรมดาไม่น่าทำอะไรข้าได้หนิ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่โวยวายด้วยความตกใจ

     "หรือว่า !!!" ปีศาจผ้าขาวที่สังเกตเห็นมีดที่เคลือบสีดำ

     "ถึงข้าจะไม่มีพลังอาคม.....แต่ที่ทาฟันดำของสาวที่จะแต่งงานได้ผลแน่ๆ" ข้าที่พูดพร้อมรอยยิ้มที่บนฟันนั้นมีสีดำทาอยู่

นึกว่าจะไม่ได้ผลสะแล้ว !!!

     "มันจะได้ผลก็ต่อเมื่อเจ้าฟันข้าได้ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่ใช้ผ้าฟาดที่กลางลำตัวของข้าอย่างจัง

     "อั่ก !!!" ข้าที่ลอยออกมานอกบ้าน 

     "เป็นแค่ผ้าแท้ๆ....เจ็บเป็นบ้า...." ข้าที่พยายามใช้หัวคิดก่อนจะเห็นไม้ยาวขนาดพอเหมาะกับมือพอดี 

     "โธ่เอ๊ย !!!" ซุคุนะที่โวยวายด้วยความเจ็บใจที่เขาได้แต่วิ่งหลบการโจมตี ข้าที่เห็นก็คิดแผนดีๆออกขึ้นมาได้ในทันที

     "ซุคุนะเปลี่ยนตัวกัน !!!" ข้าที่ตะโกนร้องเรียกสุดเสียงพร้อมกับวิ่งตรงไปหาซุคุนะทันที 

     "ยัยโง่....รีบหนีไปสิ !!!" สุคุนะที่ยังคงไล่ข้า

     "คิดจะทำอะไรตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์ !!!" ปีศาจผ้าขาวที่ลอยตามมาติดๆ

     "ครั้งเดียว !!!" ข้าที่รีบเร่งฝีเท้า

     "???" สุคุนะที่ทำสีหน้าสงสัย

     "ครั้งเดียวจัดการให้ได้นะ !!!" ข้าที่พุ่งเข้าไปพร้อมกับเอาไม้ฟาดที่ลำตัวของชาวบ้านที่อยู่ตรงหน้าสุคุนะอย่างจัง และด้วยสัญชาตญาณกับประสบการณ์ในการต่อสู้มากมายทำให้สุคุนะเข้าใจในสิ่งที่ข้าพยายามจะสื่อ

     ชาวบ้านที่ต่างกระโดดขึ้นเหนือหัวข้ากับซุคุนะหวังจะใช้มีดแทงลงมา สุคุนะที่ดึงตัวข้าเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ในขณะเดียวกันปีศาจผ้าขาวก็ลอยเข้ามาใกล้ในระยะของสุคุนะได้อย่างพอดี และด้วยการที่ข้าจัดการชาวบ้านที่อยู่ตรงหน้าของสุคุนะลงก็เท่ากับเป็นการเปิดทางให้เขาเช่นกัน

     "เดี๋ยว !!!" ปีศาจผ้าขาวที่โวยวายขึ้น 

     "ถึงตาข้าเสียที" สุคุนะที่กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เขาจะใช้อาคมฟันร่างของปีศาจผ้าขาวเป็นชิ้นๆ และในขณะเดียวกันมีดของชาวบ้านต่างแทงลงที่แผ่นหลังของเขา ถึงกระนั่นสุคุนะก็ยังคงโอบกอดข้าไม่ปล่อย

     "ข้าขอยอมรับ....ว่าแผนเจ้ามันได้ผล" สุคุนะที่ปล่อยตัวข้าออกมา ก่อนจะดึงดาบออกแล้วใช้ไสยเวทย์ย้อนกลับอีกครั้ง ชาวบ้านที่ถูกอาคมของปีศาจผ้าขาวก็กลับมาเป็นปกติ

     "สำเร็จสุคุนะ.....พวกเราทำสำเร็จ !!!" ข้าที่พูดด้วยสีหน้าที่มีความสุขเป็นอย่างมาก

     "ทำไมหมอนี่ !!!" ชาวบ้านที่ได้สติกลับมาต่างพากันถอยหนีสุคุนะ

     "เอ๊ะ ?" ข้าที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติ

     "......." สุคุนะที่ได้แต่ยืนเงียบ

     "ออกไปจากหมู่บ้านพวกข้านะ.......ไอปีศาจ !!!" ชาวบ้านคนหนึ่งที่พูดขึ้นพร้อมปาหินใส่จนถูกหัวของสุคุนะ

     "หยุด.....สุคุนะไม่ใช่ปีศาจ....พวกเจ้าเข้าใจผิดกันแล้ว !!!" ข้าที่เข้ามาห้าม

     "เข้าใจผิด?.....เจ้าหมอนี่มันคือผู้สาปแช่ง !!!" ชาวบ้านอีกคนที่พูดพร้อมชี้นิ้วด่าสุคุนะ

     "ตะ........แต่สุคุนะช่วยพวกเจ้าและหมู่บ้านเอาไว้ !!!" ข้าที่พยายามพูดให้ทุกคนใจเย็น

     "คิดว่าช่วยพวกข้า.....แล้วจะลบล้างความผิดที่มันฆ่าผู้คนบริสุทธิ์นับ 100 คนรึไง !!!" ชาวบ้านที่ต่างโวยวายพร้อมกับปาข้าวของใส่สุคุนะและด้วยการที่ข้ายืนอยู่ใกล้เขาจึงถูกลูกหลงไปด้วย

ทำไม?......ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ?

     "น่ารำคาญ !!!" สุคุนะที่ตะโกนพูดสุดเสียงด้วยความโมโหก่อนจะใช้อาคมตัดหมู่บ้านขาดเป็นสองท่อน แต่มันไม่มีผลของพันธะสัญญาเกิดขึ้น เพราะสิ่งที่เขาตัดเป็นตัวบ้านของหมู่บ้านทั้งหมด

     "!!!" ทั้งชาวบ้านและข้าต่างทำสีหน้าตกใจสุดขีด

     "จงสำนึกสะ...ที่ข้าไม่จัดการพวกแก....เพราะวันนี้ข้าอารมณ์ดี" สุคุนะที่พูดจบก็เดินออกจากหมู่บ้านไปทันที

     "เดี๋ยว !!!" ข้าที่วิ่งไล่ตามสุคุนะไป ถึงจะรู้ว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว แต่ยังไงพวกเราก็คงอยู่ที่หมู่บ้านต่อไปไม่ได้แล้วเช่นกัน

     เมื่อเวลาผ่านไปนานพอสมควรแต่ข้าก็ยังคงเดินตามหลังสุคุนะมาต้อยๆแบบกล้าๆกลัวๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะเข้าไปคุยแต่ด้วยบรรยากาศรอบตัวของอีกฝ่ายมันไม่น่าจะคุยได้เลย แล้วจู่ๆสุคุนะก็หยุดเดินจนทำให้ข้าที่เดินตามมาชนหลังเข้าเต็มๆ สุคุนะที่หันมามองข้าพักหนึ่งก่อนจะหันหน้ากลับไปแล้วเดินต่อ

อะไรของเขาเนี่ย ????

     "ถึงเจ้าจะถูกเกลียด....แต่ข้าไม่เกลียดเจ้าหรอก !!!" ข้าที่รวบรวมความกล้าพูดออกมาทำให้อีกฝ่ายหยุดเดินในทันที

     "แล้วทำไมไม่เกลียดข้า?" สุคุนะที่เอ่ยถามขึ้น

     "กะ....ก็เจ้ากับข้า...ต่างเหมือนกัน" ข้าที่พูดขึ้นด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย

     "เหมือน?....ช่างกล้าพูด !!!" สุคุนะที่หันมาตะหวาดใส่ข้าทันที

     "สะ.....สุคุนะ...." ข้าที่ตกใจเพราะสีหน้าของเขาในตอนนี้ไม่ใช่สีหน้าที่ปล่อยจิตสังหารออกมา แต่เป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน

     "เจ้ากับข้าไม่เหมือนกันสักหนิ......ข้าเป็นผู้สาปแช่ง ส่วนเจ้าเป็นผู้ถูกสาป....เข้าใจมั้ยว่ามันหมายความว่าอะไร !!!" สุคุนะที่เริ่มโวยวายมากขึ้น

     "ข้าฆ่าคนถึงแม้จะถูกเกลียด...แต่ไม่ใช่ว่าข้าเกลียดมัน...ข้าชอบมันต่างหาก...การที่ได้เหยียบย้ำพวกที่อ่อนแอเป็นอะไรที่สนุกที่สุดแล้ว....และหากไม่มีพันธะสัญญาบ้าๆนี้....ข้าคงฆ่าพวกมันไปหมดแล้ว !!!!!!!!!!!!" สุคุนะที่พูดพร้อมรอยยิ้มชวนขนลุก

     "ทีนี้เข้าใจรึยัง?....เจ้าถูกสาปเพราะไม่ต้องการมัน......แต่ข้า.....ต้องการมัน" สุคุนะที่พูดกระซิบข้างหูข้าด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

     "แน่ใจหรอ?....ว่าเจ้าต้องการมัน" ข้าที่พูดด้วยสีหน้าเศร้าใจการที่ข้าถูกขังอยู่แต่ในคฤหาสห์ มันทำให้ข้าสามารถรับรู้ความรู้สึกของผู้คนได้ ว่าสิ่งที่พวกเขาคิดกับสิ่งที่แสดงออกมามันแตกต่างกัน

จริงอยู่....ตลอดชีวิตไม่มีใครทำแบบนี้กับข้า....ไม่มีใครแสดงมันออกมาตรงๆว่าเกลียดข้า...

แต่ถึงกระนั้น.....ก็ไม่มีใครรักข้า.....เหมือนกับท่านแม่และท่านพี่...

.....แม้แต่ท่านพ่อ....ก็ยัง.....เกลียดข้า...

     "......." เพียงคำถามสั้นๆของข้าทำให้สุคุนะใจเย็นลงมาบาง ก่อนที่เขาจะถอนหายใจแล้วชำเลืองมองยังข้าที่ยังคงทำสีหน้าเศร้าใจ

ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแท้ๆ......ทำไมถึงได้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ? : สุคุนะ

     "ช่างเถอะ....ข้าว่าควรหาที่พักก่อน เพราะตอนนี้ก็ดึกพอ......สะ.....สม....ควร....!!!" สุคุนะที่จู่ๆตัวก็เกิดเซขึ้นมา

     "สุคุนะ !!!" ข้าที่ตกใจกับท่าทีของเขา

     "ข้าไม่เป็นไร.....แค่ปวดหัว.....นิดหน่อย...." สุคุนะที่เริ่มหน้าซีกก่อนจะล้มตัวไปนอนกับพื้นทันที

     "ตัวเจ้า....ร้อนจี๋เลย !!!" ข้าที่ลองสัมผัสตัวสุคุนะก่อนจะสำรวจอาการ

     "แค่ใช้อาคม....เดี๋ยวก็หาย...." สุคุนะที่พยายามพยุงตัวเองขึ้น

     "มันใช้รักษาแผลภายนอกอย่างเดียวไม่ใช่รึไง !!!" ข้าที่โวยวายใส่

     "เป็นผู้หญิง.....ที่น่ารำคาญเป็นบ้า....." สุคุนะที่พยายามคุมสติตัวเอง

     "นี่มัน?.....อย่าบอกนะว่าเจ้าถูกพิษ !!!" ข้าที่สังเกตเห็นความผิดปกติตรงข้อเท้าของซุคุนะ

     "ก็ว่าอยู่....แฮ่ก.......ทำไมถึงไม่รู้สึกเจ็บที่เท้าเลย.....แฮ่ก..." สุคุนะที่จะใช้ไสยเวทย์ย้อนกลับเพื่อรักษาข้อเท้า

     "อย่า......เกิดเจ้าปิดปากแผล....มันอาจทำให้พิษไหลไปที่หัวใจเร็วขึ้น !!!" ข้าที่ฉีกแขนเสื้อตัวเองมามัดที่ต้นขาสุคุนะเอาไว้

     "เจ้าคิดจะ.....ทำอะไร......แค่กๆ....." สุคุนะที่ดูท่าทีจะไม่ไว้ใจฉันแบบสุดๆ

     "เจ้านั่งอยู่ตรงนี้ก่อน.....ข้าจะกลับไปที่หมู่บ้านริมทะเล....ข้าคิดว่าพิษมาจากอาวุธไว้ป้องกันตัวของพวกชาวบ้าน....เวลาเจอกับพวกคำสาปกลางทะเล....ยาแก้พิษก็น่าจะมีอยู่" ข้าที่กำลังจะลุกไปก็ถูกมือหนาของสุคุนะจับที่ข้อมือเอาไว้

     "เจ้าจะเอามายังไง?.....แค่กๆ....มันไม่ยอมให้เอามาง่ายๆหรอก....แฮ่ก...ไม่แน่....เจ้าอาจกลับไปที่นั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ......ให้ข้านอนพักสักหน่อย....เดี๋ยวมันก็หายเอง....แฮ่ก...." สุคุนะที่เริ่มบีบข้อมือข้าแรงขึ้น

โดนพิษไปแท้ๆ.....แรงยังมีอยู่หรอเนี่ย?

     "แอบขโมยมาสิ" ข้าที่พูดพร้อมส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะเกะมือสุคุนะออกแล้วรีบวิ่งตรงไปที่หมู่บ้านริมทะเลทันที

     "เดี๋ยว.....แค่กๆ.....อย่าพึ่งไป......ไมริ......แฮ่กแฮ่ก.....อย่า...." สุคุนะที่สติเริ่มเลือนราง

     "อย่า.....ไมริ......แฮ่กแฮ่ก.....กลับมา....." สุคุนะที่พยายามเอื้อมมือไขว้คว้าอากาศ

     "กลับมา.....แค่กๆ.....ถ้าไม่มีข้า....แฮ่กแฮ่ก.....มันอันตราย.......อย่า....." สุคุนะที่เริ่มเห็นเงาลางๆของใครบางคนกำลังเดินมาหาเขาช้าๆ

     "ยะ......อย่า.....แฮ่ก.....อย่าทิ้งข้า......แฮ่ก.....อย่าทิ้งข้าไว้.....คนเดียว.....แฮ่กแฮ่ก..." ด้วยฤทธิ์ของพิษทำให้เขาเริ่มหมดสติลง

อย่า........ทิ้งข้าไว้.......คนเดียว......ท่านแม่... : สุคุนะ

.

.

.

.

.

     "อยู่ในนี้นะลูก" น้ำเสียงที่แสนจะอ่อนโยนได้พูดขึ้นพร้อมกับนำเด็กผู้ชายตัวเล็กเข้าไปหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้า

     "ท่านแม่" เด็กชายที่เอ่ยเรียกด้วยสีหน้าเป็นห่วง

     "ลูกหลบอยู่ในนี้.....อย่าส่งเสียงนะ" หญิงสาวที่พูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆก่อนจะปิดประตูตู้เสื้อผ้าลง

END.