คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Pet's Lover : 16 END
ผมพาฮารุมาที่โรพยาบาลสัว์เมื่อไ้เวลาีวัีนามนั
ผมอยาให้หมอเป็นนทำเพราะฮารุะเื่อมาเมื่ออยู่ับุหมอ วันนี้ผมทำัวว่ามา
ๆ เพื่อะว่าะพาุหมอออไปทานมื้อลาวัน้วยัน
“ฮารุเป็นเ็ีนะรับ
หมอมือเบามาไม่เ็บหรอ” ผมลูบหัวเ้าลูายที่อนนี้เราำลัรอิวพบหมอ
ฮารุหน้าหอยมาเพราะเ้ารู้ว่าที่นี่ือโรพยาบาล
“หิ~”
“ทำหน้าให้มันี
ๆ หน่อย แม่แรออยู่้าในนะฮารุ”
“…”
“หมอฮยอแไ”
ผมเปิหู ๆ ึ้นแล้วระิบบอื่อุหมอไป
พอไ้ฟัเท่านั้นแหละรับ
“โฮ่”
“ฮารุ
ู่ว” เสียัึ้นมาทันทีเลยนะ แอบื่อนี้สินะ
พ่อ็อบเหมือนันเ้าลูาย
“ุทเฮ”
“หมอ”
ผมหันไปามเสียเรียแล้ว็ียิ้มให้ับุหมอที่น่ารัแฟนผมเอรับ
เวลาหมอใส่เสื้อาวน์สีาวแบบนี้แล้วยิ่โรน่ารั
หมอยิ้มให้ผมแล้ว็เินเ้ามาลูบหัวฮารุ เ้าัวแสบนี่ีใให่เลยรับ
“ไปรับ
ิวฮารุแล้ว” หมอเป็นนูฮารุเ้าไปในห้อ
ผมเลยเินามไป ุพยาบาลยิ้มให้ผมเพราะเธอรู้ีว่าผมับหมอเป็นแฟนัน
“ฮารุรับ
แป๊บเียวนะ” ผมลูบหัวฮารุที่ึ้นเียอย่าว่า่าย
หมอหันไปเรียมยา้วยท่าทาล่อแล่ว
พอเป็นานที่รัเรา็มัะทำมัน้วยวามสุและใส่ใ หมอเป็นแบบนั้น
หมอยิ้มให้เ้าฮารุแล้ว็หันมายิ้มให้ผม
“ฮารุรับ
ไว้หมอับุทเฮะพาไปเินเล่นนะรับ”
“หิ”
“เสร็แล้วรับ”
“ฮารุยัไม่ทันเ็บเลยรับ”
“เ้าไม่เ็บีแล้วรับ
หมอเหลืออีไม่ี่เสแล้ว ไว้ไปทานมื้อเที่ยันนะรับ”
“ไ้รับ”
“ฮารุรอหมอ่อนนะรับ”
หมอลูบหัวฮารุ้วยวามเอ็นู
“ไปรับฮารุ
ไปรอแม่้านอัน”
“ุทเฮ”
หมอยิ้มเิน ๆ ผมเลยหัวเราะแล้ว็ระุเือูฮารุให้เินาม
“รออยู่นะรับที่รั”
ผมเินไประิบ้าหูอหมอเลยโนีแนเ้าให้
ผมเห็นหมอเินแล้วสบายใรับ
ฮ่า ๆ น่ารัเป็นบ้าเลย
ผมเินออมานั่ื่มาแฟรอุหมอแถว
ๆ หน้าโรพยาบาลใ้ร่มไม้ ไม่อยาะเ้าไปรอ้านในให้วุ่นวาย วันนี้อาาศีมา ๆ ถ้าผมับหมอไ้มีเวลาไปปินิ้วยัน็ะีมา
ๆ เลยล่ะรับ
ผมนัู่ผู้นที่ผ่านไปมาอยู่สัพั
หมอ็เินออมา้วยรอยยิ้มยมือโบให้ผม ส่วนฮารุ็รีบวิ่เ้าไปหาทันที
หมอนั่ลอฮารุแล้ว็ับสายูพาเินมาหาผม
“ทานอะไรีรับ”
“วันนี้อาาศีนะรับหมออยาินแฮมเบอร์เอร์”
“ามใแฟนเลยรับ
มีร้านแนะนำหรือเปล่ารับ” ผมเินเ้ามาโอบไหลุ่หมอ หมอเลยหันมายิ้มแล้ว็ทำหน้ารุ่นิ
“อืม
โวมี่บอว่าร้านที่อยู่ถัไปาโรพยาบาลนิหน่อยอร่อยรับ
เราแวะไปื้อแล้ว็ไปนั่ทานที่สวนสาธาระันีมั้ยรับ”
“ไ้รับที่รั”
ผมโมยวามหอมาแ้มาว ๆ แล้ว็ับเ้าฮารุึ้นรถ
“ุทเฮ
ทำอะไรรับเนี่ย”
“หอมแ้มแฟนไรับ…ที่รั”
“ุทเฮอะ”
หมอามมาึ้นรถแล้ว็ยัไม่วายหันมาีไหล่ผมอี
เวลาเินแล้วรุนแรเหมือนันนะเนี่ย
ผมลูบไหล่ัวเอแล้วทำัวอ่อนเอนเลื้อยไปบหมอเลยโนผลัออมาอีรั้
“หมออ่า”
“หมอหิวแล้วรับ
ออรถไ้แล้ว”
“ร้าบ
ๆ นั่ี ๆ นะฮารุพ่อะิ่แล้ว” ผมหันไปยีนเ้าลูายที่นั่อยู่เบาะหลั
“โฮ่”
“ไปันเลย”
ผมแวะที่ร้านามทีุ่หมอบอวิ่เ้าไปสั่แล้ว็รีบออมา่อนะับรถมาอที่สวนสาธาระใล้
ๆ เราเลือมานั่อยู่ที่ศาลาริมน้ำฮารุนั่อยู่ใล้ ๆ ผมับหมอมีน้ำและแฮมเบอร์เอร์นั่อยู่้าัน
หมอัแล้ว็เี้ยวนแ้มป่อ
“ืนนี้ไปนอนับหมอไ้มั้ยรับ
พรุ่นี้หมอว่าหรือเปล่า”
“…”
“นะรับหมอ”
หมอทำาโปา็ยัเี้ยวอยู่
“…”
“หมอไม่อบผมอะรับ”
“ุทเฮ
หมอเี้ยวอยู่นี่รับ”
“ฮ่า
ๆ รู้แล้วรับ”
“แล้อะรับ”
หมอีาผมเ้าให้ “ืนนี้หมอ้อลับไปนอนบ้านนะรับ
ุอาให้ไปเฝ้าบ้านแม่็ไม่อยู่”
“ั้นผมไปอยู่เป็นเพื่อนหมอเอรับ”
“นึว่าเป็นแฟนะอีรับ”
หมอหันมายิ้มล้อ ๆ ที่แล้ผมืนไ้
“อ่า
พลาะแล้ว” ผมินแฮมเบอร์เอร์อผมบ้า เรานั่ทานนหมแล้ว็มีเวลาพูุยันอีนิหน่อย่อนที่หมอะ้อไปทำาน
ผมมาสุ่หมอที่โรพยาบาลโบมือลาและบอว่าะมารับอนเย็นเพราะหมอ้อเ้าไปเอาอที่อนโ้วย
ระหว่านี้ผม็ลับมาที่บ้านส่ฮารุแล้วึ้นห้อเลียร์านอีนิหน่อย
และหลับไปบนเีย
ผมเรียมเสื้อผ้าิระเป๋า่อนะออไปรับหมอเมื่อใล้เวลาเลิานออีน
หมอไม่ไ้อยู่เวรเยอะเหมือน่อนแล้วเพราะทาโรพยาบาลรับหมอมาเพิ่มแ่เื่อเถอะรับ
แฟนผมบอว่าไ้เินน้อยลเพราะไม่มีโอที ในะที่ผมแอบีใที่หมอไม่้อทำานหนั
แม่เินถือนมมาให้ผมบอว่าฝาให้ว่าที่ลูสะใภ้แล้ว็ไม่ลืมฝาวนหมอมา้าที่บ้าน
แม่อยาะทำอาหารอร่อย ๆ ให้ทานอี
ผมมารับหมอที่โรพยาบาลพอีับที่หมอเลิาน
เราแวะไปที่อนโแป๊บเียวแล้ว็รลับบ้านเลย วันนี้เราะว่าะทำอะไร่าย ๆ
ทานเอที่บ้าน
“อบุนะรับที่ไปรับ”
หมอวาระเป๋าลแล้วหันมาบอผม
ผมยิ้มให้หมอแล้วเินเ้าไปับมือาวมาุมไว้ ึให้หมอมานั่ลที่โฟา
“ยินีมารับ”
“ุทเฮ้อับรถไปลับั้ไลเลย
ทั้ที่เป็นวันหยุแท้ ๆ ้อมาลำบาเพราะหมอ”
“ไม่ลำบาเลยรับ
ผมไู้แลหมอแบบนี้น่ะ ทำให้ผมมีวามสุมารับ ว่าแ่วันนี้เราะทานอะไรันีรับ”
“รับ
หมออบุอีรั้นะ หมออยาินหม้อไฟรับแม่บอว่ามีอพอทำไ้อยู่” หมอบอแล้วลุึ้นเินไปที่รัว ผมเลยลุามเินเ้าไป่วยุหมอหาวัถุิบ
“ผมเรียมอะไรไ้บ้ารับ”
“หม้อเลยรับ”
“รับ”
ผมหันมามอหาหม้อามที่หมอบอ
เรา่วยันทำหม้อไฟแบบ่าย
ๆ แล้ว็นั่ทาน้วยันที่โฟา เปิทีวีูรายารลไป้วย เป็นมื้อ่ำ่าย ๆ
แ่พิเศษมา ๆ รับ
เราไ้ใ้เวลา้วยันไ้หัวเราะและพูุยันมาึ้น
หมอบอว่า่วนี้เลียร์านหลายอย่าไ้แล้วผมเอ็เ่นัน พอทานเสร็ผมอาสาเ็บล้าและให้หมอึ้นไปอาบน้ำ่อน พอผมึ้นมาบนห้อนอนอหมอ็เห็นว่าหมออยู่ในุนอนัวโปรสีฟ้าที่หัวมีาผมสีฟ้าเ้าุนั่ทารีมอยู่ที่โ๊ะเรื่อแป้
หมอหันมายิ้มให้ผมแล้ว็หันมามอผมที่นั่อยู่ปลายเีย
“ุทเฮยัอยาไปเที่ยวับหมออยู่มั้ยรับ”
“อยาสิรับ”
“อาทิย์หน้าไปเที่ยวันนะรับ”
“รับหมอ!”
ผมอบรับในทันที หมอเลยยิ้มหวานมาให้เินไปหยิบผ้าเ็ัวแล้ว็ส่ให้ผม
“ไปอาบน้ำไ้แล้วรับ
หมอว่าืนนี้เหมือนฝนะเลย”
“รับหมอ
รอแป๊บนะรับเี๋ยวมาุยเรื่อเที่ยวัน่อ อย่าเพิ่หลับนะรับ” ผมลุึ้นแล้ววิ่ไปที่ห้อน้ำทันที
ผมรีบอาบน้ำ้วยวามไวแส
นุ่ผ้าเ็ัวออมาาห้อน้ำไม่พบหมอบนเียอย่าที่ิ หมอไปไหนนะ
สสัยะลไป้าล่าผมเลยหยิบุนอนที่เยฝาไว้บ้านุหมอออมาาู้
“ุทเฮรับหมอเอานมอุ่น
ๆ มาให้ วาไว้รนี้นะรับ” หมอวาแ้วนมไว้แล้ว็เยหน้าึ้นมา
“อบุรับ”
“ะ
รับ ยัไม่แ่ัวอีเหรอรับ” หมอ้มหน้าหนีแล้ว็เินไปที่เีย
“ำลัรับ
หมอื่มนมแล้วเหรอรับ”
“เรียบร้อยแล้วรับ”
“รับ
เมื่อลาวันอาาศยัีอยู่เลยแ่อนนี้ฝนะไ้นะรับ” ผมเริ่มวนุยและเริ่มใสุ่นอน
พอหันมอหมอ็พบว่าำลั้มหน้าเล่นมือถืออยู่
“รับ”
อะไรเนี่ย หมอเอาแ่้มหน้าเล่นมือถือ ผมใสุ่นอนเรียบร้อยแล้ว็เินมาทิ้ัวลบนเีย
แย่มือถือมาาหมอ
“เลิเล่นไ้แล้วรับ
นี่มันเวลาอเรานะ”
“ุทเฮยัไม่ไ้ื่มนมเลยรับ”
หมอี้ไปที่แ้วนมบนโ๊ะ ผมมอามนิ้วเรียวแล้ว็หัวเราะแห้ ๆ
“รับ”
ผมลุาเียแล้ว็รีบื่มนมทีุ่หมออุส่าห์เอามาให้นหมแ้ว
แล้ว็รีบวิ่มาที่เียหมอนั่พิหัวเียแล้ว็ยิ้มน้อย ๆ ให้ผม
ทำไมถึไ้น่ารัลอเวลาแบบนี้นะ ูสิรับนาะนอนยัไม่หยุน่ารัเลย
หมอเหนื่อยบ้าหรือเปล่านะ
“ุทเฮอยาไปเที่ยวไหนรับ”
“ที่ไหน็ไ้รับที่มีุหมอไป้วย”
ผมสอัวใ้ผ้าห่มแล้วับมือาวมาุมไว้
“ปาหวาน”
“อยาิมมั้ยรับ”
ผมยื่นหน้าเ้าไปหาน้า ๆ แ่หมอ็ยมือึ้นมาปิปาผมไว้่อนะส่ายหน้าแล้ว็หัวเราะ
“ไม่้อิม็รู้รับ
ว่าพ่อฮารุปาหวานมาแ่ไหน”
“อยาให้ิมนี่รับ”
ผมึมืออหมอออแล้วุมพิเบา ๆ แ้มอหมอแเรื่ออย่าเห็นไ้ั
เปรี้ย!
“อะ!
ฟ้าร้อแบบนี้ฝน้อหนัแน่เลยรับ” หมอสะุ้แล้ว็ยับเ้ามาหาผม
ผมเลยโอบไหล่อหมอไว้ลูบไหล่เบา ๆ ฟ้านะฟ้าัเวลาะอิโริ เอ้ย! โรแมนิ
“หมอลัวหรือเปล่ารับ”
“ไม่รับ
แ่ไม่อบเวลาที่ฟ้าร้อเสียัเย ๆ”
“ผมะปป้อหมอเอรับ”
“หมอไม่ไ้ลัวะหน่อยรับ”
พรึบ!
อ้าว
ไฟับรับและฝน็ลมาอย่าหนั้วย
“ฮือ
มืัเลยรับ” นที่บอว่าไม่ลัวอนนี้อผมัวสั่นเลยรับ
ผมเลยออบแล้ว็ลูบหลัเพื่อปลอบโยน
“ไม่้อลัวนะรับ
ผมอยู่รนี้ ไฟับั้นเรานอนีว่าเนอะ”
“รับ
ุทเฮอย่าไปไหนนะ” ผมผละออาหมอปล่อยให้อีนนอนล ผม็นอนล้าันึผ้าห่มมาห่มให้เราทัู้่
“ไม่ไปไหนรับ”
ผมอรัุ้หมอเ้ามาแนบิมาึ้น เริ่มปรับสายาให้ินับวามมืมอูเสี้ยวหน้าาวแล้ว็อะูบลไปไม่ไ้
“อื้อ
เรามาุยเรื่อเที่ยว่อีว่ารับ”
“รับ
เอาริ ๆ ผมไปไหน็ไ้ริ ๆ นะรับ”
“ั้น
ไปทะเลันนะรับ ไปพัผ่อน สูอาาศบริสุทธิ์แล้ว็ใ้เวลา้วยัน” ผมไม่รู้ว่าอนนี้หมอแ้มแหรือเปล่าแ่็ิว่าหมอเินไม่น้อยเลยุเ้าับไหล่อผมเมื่อพูบ
“หมอรับ
อบุที่ไม่ลืมสัาอเรานะรับ”
“หมอบอแล้วไรับ
ว่าหมอวามำี”
“รับ
เื่อแล้ว” ผมยับลุึ้นแล้วับ้อมอใบหน้าอนรัผ่านวามมื
หมอมอผมนิ่่อนะระพริบาลม ๆ นั้น
“ุทเฮ
ะทำอะไรรับ”
“ูบไ้มั้ยรับ”
“เอ๊ะ”
“นะรับ”
ผมไม่ไ้รอให้หมออนุาแ่้มลไปแล้วประบริมฝีปา ูเม้มลีบปาบนล่าอหมอ
หมอับไหล่อผมแล้วันออ่อนะระพริบาปริบอีรั้
“ยัไม่ไ้บอว่าไ้เลยรับ”
หมอยู่มูใส่ผม
“ฮ่า
ๆ อใไม่ไหวนี่รับ”
“ุทเฮเ้าเล่ห์”
เปรี้ย!
“ฮือ!
ุทเฮ” หมออผมแน่นเมื่อฟ้าันร้อเสียัอีรั้
ผมเลย้ออปลอบุหมออีรั้ หมันะะูบหมอให้สาแ่ใเสียหน่อย
“นอนนะรับ
ๆ ไม่แล้แล้วแม้ะอยาูบใะา็าม” ผมอนัวเล็ในอ้อมอปลอบโยนให้หายลัวเสียฟ้า้านนอนั่น
“ใะาเลยเหรอรับ”
หมอถามเสียอู้อี้
“รับ
หมออาะไม่รู้ัวว่าทำให้ผมแทบบ้าทุรั้”
“หมอไม่รู้รับ”
“นอนเถอะรับ
ผมไม่เป็นไรหรอ” ผมแ่้อรอให้หมอหลับแล้วไปัารัวเอเท่านั้นเอ
ฮือ
“ละ
แล้วถ้าหมอ เอ่อ” หมอผละออแล้ว็ลุึ้นนั่ ผมมอ ๆ
แล้วลุาม
“หมอรับ”
“ถ้าหมอ่วยุทเฮล่ะรับ”
หมอ้มหน้าุถามเสียเบา
“ว่าไนะรับ”
ไ้ยินแหละรับแ่อยาไ้ยินอีทีเผื่อหูฝา
“ให้หมอ่วยนะรับ
ฮือ หมอเห็นแ่ัวับุทเฮมา ทั้ที่เราเป็นแฟนันแท้ ๆ” หมอ้มหน้าร้ออแ
เห็นแล้วเอ็นูรับเลยไ้แ่ับแนบแ้มทั้สอ้าอหมอให้เยึ้น แ่หมอ็ยัะหลบาัน
“หมอรับ
ถ้าหมอไม่พร้อม็ไม่้อฝืนนะรับ ผมไม่เป็นไร”
“หมอ
พร้อมแล้วรับ”
“พร้อมแล้วริเหรอรับ”
ผมถามย้ำ เพราะผมไม่อยาฝืนใหมอ
“ั้นห้าสิบห้าสิบไ้มั้ยรับ”
“ฮ่า
ๆ หมอรับ เอาล่ะนอนเถอะรับหมอยัไม่พร้อมหรอ” ผมับไหล่เล็แล้วให้หมอนอนลแ่หมอ็ึมือผมออแล้วเยหน้าึ้นมา้อผมเม็
“พร้อมไรับ”
หมอับหน้าผมแล้วยื่นหน้าเ้ามา่อนะูบแถมยัผมให้นอนลแล้วามมาร่อมอี่าหา
เี๋ยวนะ…อประมวลผลแป๊บ
หมอบเบียริมฝีปาลมา
ผมปล่อยให้อีนทำามใโยไม่ห้าม่อนะเป็นฝ่ายุมเมเสียเอ ับร่าเล็ให้นอนล
ผมูบลไปหนัหน่วนุหมอร้อราออมาแ่ับเสียฟ้าำราม้านนอนั่น
“อื้อ”
แนเรียวอรอบอผมไว้และรั้ให้เราแนบิันมาว่าเิม
ผมสอันเรียวลิ้นเ้าไปวา้อนในโพรปาแสนหวาน ไล้เลียสบฟันและูเม้มลีบปาอิ่ม
ผมไม่อยาะหยุแู่บแล้วอนนี้
ผมอยาทำมาว่านี้อยาทำให้หมอเป็นอผมแ่็ลัวว่าหมอะบอบ้ำ
ลัวว่าัวเอะห้ามใไม่ไ้แล้วทำให้หมอ้อเป็นรอย
“หมอรับ
ผมรัหมอมานะรับ”
“อื้อ”
หมอันให้ผมนอนลมาแล้วพลิายึ้นมานั่ร่อมผมไว้
ท่าทายั่วยวนที่เห็นไม่ินนัแ่็ทำให้ผมยิ่อยาะัารหมอะอนนี้
“…”
“หมอบอว่าพร้อมแล้วไรับ”
หมอ้มลมาแล้วูบูื่มอีรั้ ผมอบรับและเริ่มสอไล้มือเ้าไปใ้เสื้อนอนัวบาสีฟ้าอหมอ
“อะ
หมอรับรนั้น” เพราะหมอนั่ร่อมทับอยู่ที่ทเฮน้อยอผม
ทุรั้ที่หมอยับน้อผมมัน็ะื่นึ้นมา อยาะีัวเ้าไปในัวหมอใะา โรทรมาน
“หมอ่วยนะรับ
ให้หมอทำหน้าที่อแฟนที่ีบ้า” ุหมอยับออแล้วับ้อไปที่น้อายที่พร้อมะออมาทุเมื่อ
“หมอรับ”
“หมอโอเรับ”
“ั้น
อบุรับ” หมอับรั้าเนอนอผมลและทันทีที่อบาเพ้นัวนอผม็แสเนารม์ทันที
เพราะวามมืทำให้ผมมอหน้าอหมอไม่ันัแ่็พอูออว่าหมออผมเินมาแ่ไหน
มือที่ำลัับท่อนเนื้ออผมสั่นเล็น้อย ไม่ล้ามอหน้าผม้วย้ำ
“หมอไม่เ่นะรับ”
หมอบออาย ๆ เสียอ้อมแอ้ม
“เี๋ยวผม่วยสอนรับ”
“ฮือ
ุทเฮหลับาไ้มั้ยรับ หมออาย”
“ไม่หลับ็มือยู่แล้วนะรับ”
“ุทเฮอะ
บีบให้ายเลยีมั้ยรับ” หมอทำท่าะบีบทเฮน้อยอผมริ ๆ ผมเลย้อยอมทำาม
“รับ
ๆ ยอมแล้วรับ” ผมหลับาล หมอ็ับและรูรั้ัวนอผม้า
ๆ แม้ะแ่มือแ่นั่น็มือหมอเลยนะรับ แ่นี้็ฟินแล้ว
“…”
“อ๊าส์
หมอ”
“…”
หมอรูรั้เร็วึ้น
ๆ และหมอ็ทำให้ผมประหลาใเมื่อสัมผัสที่ไ้รับือารที่ริมฝีปาอุ่น ๆ
อหมอรอบรอัวนผมไว้ ผมลืมามอูฮยอแอผมำลัออรัลเ็์ให้ผม ยอมรับว่าอึ้มารับไม่ิว่าหมอะทำให้นานี้
และมันีมา ๆ
“ฮยอแ
อ๊า…ีมาเลยรับ”
“อื้ม
อื้อ” หมอเลียที่ส่วนปลายท่อนเนื้อแล้ว็รอบรอนมิรูรั้เร็วึ้น
ๆ
“อะ
อ๊าส์ หมอ อะ ฮยอแ” ผมระุเร็เมื่อหมอพาผมไปถึฝั่ฝัน
ฝันที่เป็นริ ผมึหมอออแล้วรูรั้้วยมืออัวเอปลปล่อยออมา
“…” หมอนั่ัวเร็และผมรู้ีรับว่าหมอเอ็้อารารปลปล่อย
“หมอรับ
ให้ผม่วยหมอบ้านะรับ”
“มะ
ไม่ อ๊ะ ุทเฮ!” ผมให้หมอนอนลแล้วรั้าเนอนออทันที
ับเ้าที่ัวนที่ฟ้อว่าอยาะให้ผม่วยปลปล่อยเร็ว ๆ หมอยมือึ้นปิหน้าัวเอ้วยวามเิน
พยายามะหนีบาเ้าหาันแ่ผม็ับแยออแล้วรูรั้ัวนให้นัวเล็ไ้สบายัว
“หมอน่ารัมาเลยรับ”
“อ๊ะ
ฮือ ุทเฮหมอเิน”
“ไม่เป็นนะรับ
อีนิเียว” ผมรูรั้ให้เร็วึ้น ๆ และ้มลแะปลายลิ้นที่ส่วนปลายแ่นาย มอูนที่เอาแ่ปิหน้าแล้ว็ยิ่อยาแล้
ผมับมือหมอออแล้วูบลไป มือ็รูรั้ไป้วย
“อื้อ!”
พรึบ!
วามมืถูแทนที่้วยแสสว่า
ไฟที่ับไป่อนหน้ามาแล้วและอนนี้ผม็ไ้มอูนที่นอนเปลือยท่อนล่าไ้ัเน
“ฮือ
พอแล้วรับ พอแล้ว” พอไฟมาวามมั่นใที่เยมี่อนหน้าอหมอ็หายไป
เห็นหน้าแ ๆ แล้วเอ็นูมารับ ูเอ็นเพลินเลย เอ๊ย!
“อีนินะรับ
หมอะไ้สบายัว” ผมรูรั้เร็วึ้น ๆ
และหมอ็บิเร้าไปมาปิหน้าัวเอไม่ยอมเปิเลย
“อะ
อ๊ะ ฮือ ุทเฮ อ๊า…” ุหมอปลปล่อยน้ำาวุ่นออมาในที่สุ
“เป็นไรับ
ีึ้นมั้ย” ผม้มลไปูบมับเบา ๆ หมอผลัผมออแล้ว็รีบวิ่ลาเียเลยรับ
“หมอ หมอเป็นอะไรรับ!” หมอเป็นอะไรเนี่ย
ผมเลยามไปแ่หมอ็ปิประูห้อน้ำทันที
“หมออเวลาแป๊บนะรับ
ฮือ อนนี้หมอเหมือนหน้าะไหม้เลย แล้ว็เินมาเลยรับ”
“หมอ
หมอรับ มันีมาเลยนะ อบุนะรับ” ผมึผ้าเ็ัวมาพันรอบเอวไว้แล้ว็เินไปทิ้ัวนั่ลบนเีย
รอนที่อยู่ในห้อน้ำออมา
ผ่านไปสัพัประู็เปิออ
หมอใสุ่ลุมอาบน้ำออมา้มหน้าุแล้ว็่อย ๆ เินมาหยิบาเนอนที่อยู่บนเียไป่อนะวิ่ลับไปที่ห้อน้ำอีรั้แล้วลับออมา้วยุนอนสีฟ้าามเิม
ผมพยายามะไม่ล้อและแวหมอเพราะแ่นี้หมอ็เินนหน้าแหูแไปหมแล้ว
ผมไปัารัวเอในห้อน้ำแล้ว็ลับออมา อนนี้หมอนอนอยู่บนเียแล้ว ผมเลยปิไฟเหลือเพียโมไฟหัวเียไว้
่อย ๆ สอัวเ้าไปในผ้าห่มอนัวเล็า้านหลั
“อื้อ”
หมอราเบา ๆ
“หมอรับ
หลับแล้วเหรอ”
“รับ”
“หมอเ่มาเลยรับ”
ผมูบที่มับเบา ๆ
“ฮือ
หมอนอนแล้วรับ”
“รับ
ไม่พูแล้ว ฝันีรับที่รั”
“ฝันีรับ”
ไม่้อโลสวย้วยมือัวเอแล้วรับ
ฟิน้วยมือหมอแล้วรับ ื้อ
……………………………………………….
“ีใที่นายไปเที่ยว้วยัน
้อสนุแน่ ๆ เลย”
“็นาน
ๆ ทีอะ อีอย่าุีวอน็อยาไปพัผ่อน้วย”
“เี๋ยวนี้อะไร
ๆ ็ุีวอนเนอะ”
“ไม่้อเลย
นาย็เหมือนันแหละอะไร ๆ ็ุทเฮ”
ผมไ้ยินุหมอับุยูฮยอนยืนุยันอยู่หน้ารถ
ส่วนผม็เ็บระเป๋าใส่ท้ายรถ ไอ้ีวอนเินมาพร้อมน้ำและนมทานเล่น
พวเราำลัะไปทะเลันรับ ะไปแ่เรา็ลัวหมอะเหาเลยวนีวอนไป้วย
หมอ็วนุยูฮยอนอีน รบู่เลยรับ
“โฮ่!”
“ฮารุ
มารับ ึ้นรถันีว่า” และมีเ้าลูายอผมอีหนึ่ัว
หมอบอว่าอยาพาฮารุไป้วยผม็เลยไม่ั ุแม่นี่ยิ้มเลยไม่มีเ้าฮารุอยวน
เโน่ร้ออยาะมา้วยแ่็ิเรียน
ผมเลยสัาว่าไว้ปิเทอมะพาไปเที่ยวรายนั้น็เลยยิ้มไ้
“ไอ้วอนมึับ่อนไว้เี๋ยวูับเปลี่ยน”
ผมสุ่แรถให้เพื่อนมันพยัหน้าและรับไป
ผมเลยึ้นไปนั่เบาะหลัับฮารุและุหมอ
มีุยูฮยอนนั่เป็นุ๊าหน้ารถอีวอน
สรุปแล้วผมไม่ไ้ับรถเปลี่ยนเพื่อนเลยรับ
หลับมาลอทาเพราะเมื่อืนึไปหน่อย มีานให้แ้่วนน่ะสิรับ
เลย้อเร่แ้แล้วส่ให้ลู้า่อนะลาพัร้อนมาอย่าสบายใแบบนี้
“ุทเฮรับ
ถึแล้วล่ะ ฮยอแื่นเถอะ ฮารุ”
“ถึะที”
ุหมอื่นและลารถไปบิยืแน้วยวามเมื่อย ผมูฮารุลมาแล้ว็เินอ้อมไปหาุหมออให้่วยูฮารุไปที่พั
ส่วนผมับีวอน่วยันถือระเป๋า
“เอาล่ะรับามผมมาเลย
ที่นี่เป็นรีสอร์ทออาผมเอรับ สามารถพาสัว์เลี้ยเ้าพัไ้” ีวอนเินนำไป
“เพราะแบบนี้นี่เอถึพาฮารุมา้วยไ้”
ุหมอยิ้มให้ับผมแล้ว็ูฮารุเินไปับุยูฮยอนผม็ถือระเป๋าามไป
ผมับุหมอเ้ามาในห้อพั
ผมวาระเป๋าลแล้ว็ทิ้ัวหายหลัลบนเีย สบายสุ ๆ
บ้านพัอเราอยู่ิทะเลเลย้วยรับ ้ออบุีวอนที่ใ้เส้นสายให้เราไ้พัสบาย
ๆ แบบนี้
“ุทเฮรับ
น้ำหน่อยมั้ย” ุหมอเินเ้ามาและยื่นวน้ำเปล่าให้ผม
ผมเลยีัวลุึ้นนั่รับน้ำมาื่ม
“เี๋ยวผม่วยเ็บรับ”
ผมเินมารับเสื้อผ้าที่หมอเอาออาระเป๋าแล้วใสู่้
เรา่วยันเ็บเสื้อผ้าแล้ว็เินออมาที่หน้าบ้านพั
มีสระว่ายน้ำให้เราไ้นั่ิล ๆ ้วยรับและที่สำัฮารุไ้ระโลไปแล้ว้วย
“ฮารุ
ฮ่า ๆ สนุให่เลยนะรับ” ุหมอยืนถ่ายลิปฮารุหัวเราะอบใับเ้าลูายที่ว่ายน้ำสนุสนาน
ผมเินมานั่ลที่เ้าอี้แล้ว็มอูุหมอที่ำลัมีวามสุ
อบที่หมอยิ้มและหัวเราะมา
ๆ เลยรับ
“โห
ฮารุเล่นน้ำสนุเลยนะเนี่ย” ผมหันไปยิ้มใหุ้ยูฮยอนที่เินมา
“ลไป่อนใรเพื่อนเลยรับ
ร้อน”
“ุหมอรับ
มานั่เถอะรับ”
“อหมอถ่ายลิปฮารุอีหน่อยนะรับ”
“ฮยอแรนี้มีนมนะ
หิว็มาินล่ะ” ุยูฮยอนบอเมื่อีวอนถือนมและน้ำออมาวา
หมอหันมาพยัหน้ารับทราบ่อนะเินไปรอบ ๆ
สระว่ายน้ำเพื่อเ็บภาพอฮารุที่ยัเล่นไม่เลิ
“วันนี้เราพัผ่อนัน่อนแล้วพรุ่นี้ออไปะลอน้านอันีมั้ยรับ”
ีวอนมันถามแฟนมันรับ
แ่ผม็แอบเห็น้วยเพราะวันนี้เราเินทาันมาเหนื่อย ๆ
พัผ่อนให้หายเหนื่อย่อนีว่า
“ไ้สิรับ
นั่รถมาไล็ัะเพลีย ๆ”
“ั้นเล่นน้ำันีว่า”
ผมลุึ้นแล้ว็ถอเสื้อออเินเ้าไปหาุหมอแล้วอา้านหลั
“อ๊ะ
เฮ้ย!” ุหมอใมือถือเือบหลุมือรับแ่ผม็ว้าไว้ทัน “ุทเฮเล่นอะไรรับเนี่ยหมอใหม”
“อโทษรับ
ผมแ่ะวนหมอเล่นน้ำเป็นเพื่อนฮารุันรับ”
“อนนี้เหรอรับ”
“รับ”
ผมวิ่เอามือถืออหมอไปฝาไว้ทีุ่ยูฮยอนแล้ว็วิ่ลับมาอุ้ม้อนร่าุหมอึ้นมา
“ุทเฮ!”
หมอเาะผมไว้ทันทีและผม็ระโลไปในสระ
ู้ม!
“ฮ่า
ๆ เล่นี้เลยเหรอวะทเฮ” ไอ้วอนเินมาพร้อมมือถือถ่ายลิป
ส่วนผมนี่โนุหมอทุบอยู่รับ
“โอ๊ะ
ๆ ุหมอ ๆ ุหมอรับ”
“ุทเฮเล่นอะไรรับเนี่ย
เปียหมแล้ว” พอหมอทุบนพอใ็ะว่ายน้ำหนีแ่ฮารุ็ว่ายเ้ามาเล่น้วยะ่อน
ีมาลูพ่อ
“หมอรับ
ไหน ๆ ็เปียแล้วเล่นับฮารุ่อนสิรับ” ผมเ้าไปหาหมอรั้เอวบาเ้ามา
หมอเาะไหล่ผมไว้ระพริบาไล่น้ำที่ไหลเ้าา ผมึเ็ออให้
“ุทเฮเ้าเล่ห์”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้หมอไม่มีทาลมาแน่
ๆ”
“ใ่รับ
เปียเลย แล้ว็ปล่อยไ้แล้วรับ หมอไม่หนีหรอเพราะยัไ็เปียแล้ว อีอย่าสอนนั้นมออยู่นะรับ
หมอเิน” ประโยหลัหมอพูเสียเบาแล้ว้มหน้าุ
ผมหันไปมอไอ้เพื่อนัวีและุยูฮยอนสอนนั้นมอมาที่เราและยิ้มล้อ
“ลมาเล่น้วยันสิ”
ผมเลยวนะเลย
“ามสบายเลยว่ะ
ะว่าะไปเินเล่นับแฟนะหน่อย ไปรับุยูฮยอน” ไอ้วอนมันส่ายหัวแล้ว็เินไปส่มือใหุ้ยูฮยอนที่นั่มอมา
ๆ
“อะ
อ๋อไปรับ”
สุท้ายสอนนั้น็โบมือลาไปามทา
ส่วนผมทาสะวรับ มีแ่ผมับหมอในสภาพัวเปียเสื้อยืสีาวที่หมอใส่น่ะไม่ไ้่วยปปิผิวายาว
ๆ เลย
“โฮ่!” อ่า ยัมีฮารุที่ำลัว่ายน้ำไปรอบ ๆ สระ้วยวามสนุสนาน
“ฮ่า
ๆ ฮารุสนุให่เลยนะรับ”
“รับ
แล้วหมอล่ะสนุมั้ย”
“็ไม่รู้สิรับ”
หมอผละออไปแล้ววัน้ำึ้นมาใส่หน้าผม “แ่แบบนี้สนุรับ
ฮ่า ๆ” เอาให่ ๆ แล้ผมแล้วสนุเลยรับ น่าลโทษให้สาสมนั
“อ๊ะ
หมอรับแสบาั”
“หมออโทษรับ
อหมอูหน่อย” หมอยับเ้ามาแล้วับหน้าอผมยื่นหน้าเ้ามาเพื่อูาอผม
“แสบมามั้ยรับ”
“มารับ
แ่ถ้าไู้บหวาน ๆ อหมอ็น่าะหายแสบ”
“แล้หมอนี่รับ”
หมอีไหล่ผมแล้วันัวออแ่ผมไม่ปล่อยหมอไป่าย ๆ หรอรับ
“น้า
นะรับ ไม่มีใรอยู่แล้ว” ผมอเอวอหมอไว้ระพริบาปริบ ๆ
“ฮารุ็อยู่รับ”
“ฮารุไม่รู้เรื่อหรอรับ
นะรับหมอ”
“ั้นหมอให้แ่สอวินะรับ”
“หมอ
ไม่พอหรอรับ”
“โลภมารับ
ั้นไม่ให้แล้ว” หมอิ้นแ่ผม็ยิ่อรั้เอาไว้แน่น “ุทเฮ ปล่อยรับหมอะึ้นแล้ว หมอหนาว”
“รับ”
ไม่ไ้้วยเล่ห์็้อเอา้วยล
“ฮารุรับ
ึ้นาน้ำันหมอะเ็ัวให้” ผมปล่อยให้หมอเป็นอิสระ้วยวามำยอม
แ่ใ่ว่าผมะท้อนะรับ ผมหวัมาว่าูบเยอะ
หมอึ้นาสระและฮารุ็ยอมึ้นาม
ผมเอ็พาัวเอึ้นมาแล้ว่วยหมอเ็ัวให้ฮารุ
ว่าะัารเ้าัวแสบไ้็เล่นะนานนีวอนับุยูฮยอนเินลับมา
ผมใหุ้หมอไปอาบน้ำ่อน
เลยเลือะนั่รอที่อบสระมีไอ้วอนมานั่เป็นเพื่อน
เี๋ยวพอเราอาบน้ำันรบ็ะไปทานมื้อ่ำ้วยัน
“มึับุยูฮยอนนี่ออร่าสีมพูฟุ้เลยนะ”
ผมแวเพื่อนรั เห็นมันมีวามสุแล้ว็สุ้วย
“แหล่ะ
ูไม่เยิว่าะรัเ้าไ้มานานี้เลยว่ะ”
“ู็เหมือนัน
พอลอมอย้อนลับไปในอีูไม่ิเลยว่าะหยุอยู่ที่ใรสันไ้” ผมิแบบนั้นริ ๆ รับ
นที่ไม่รู้ัพออย่าผมในอนนั้นะหยุลที่ใรไ้
“เพราะมึในอนนั้นยัไม่เอนที่มี่ามา
ๆ สำหรับมึไ นที่ใ่็มัะเ้ามาและทำให้เราอยาหยุอยู่ที่เ้า
ูเอ็เหมือนัน ูไม่ไ้สนใะมอใรริันเอเ้า” ไอ้วอนมันพูไป็ยิ้มไปนอนมอฟ้าไป
เื่อแล้วรับ เื่อแล้วว่ามันรัุยูฮยอนมาแ่ไหน
เพราะเวลาที่ผมไ้พูหรือิถึุหมอฮยอแ
ผม็มัะยิ้มให้ับทุสิ่รอบัว
“เออว่ะ
หมอโรมี่าเลย
มี่านูอยาะรัษาเ้าเอาไว้ให้ีที่สุนานที่สุและพอถึุหนึ่อวามรู้สึ
ู็เสียเ้าไปไม่ไ้แล้วอะ อนนี้ิไม่ออเลยว่าถ้าไม่มีหมอในีวิูะเป็นยัไ”
“มึับูนี่เหมือนันเลยว่ะ”
“ฮ่า
ๆ ็เพื่อนันนี่หว่า เออมึหลัิน้าวเสร็มึ่วยพาแฟนมึลับห้อไปเลยนะ
ูอยาอยู่ับหมอสอน”
“แหม
มึะทำืนนี้เลยเหรอวะ”
“อืม
ืนนี้แหละเหมาะ พระันทร์เ็มว บรรยาาศโรแมนิสุ ๆ”
“เออ
ๆ ยัไ็อให้หมออบล”
“อบใ
เอาล่ะูไปอาบน้ำีว่าหมออาบเสร็แล้ว” ผมลุึ้นแล้ว็บไหล่มันปุ
ๆ
“เออ
ๆ ูไปอาบบ้าเหนียวัว”
ผมับไอ้วอนแยย้ายลับห้อ
ผมเ้ามาในห้อ็เห็นว่าฮารุำลัินอาหารเม็อยู่
หมอเยหน้าึ้นมาแล้ว็ยิ้มให้ผม
“ฮารุหิวน่ะรับ”
“รับ
อบุนะรับ”
“รับ
ุทเฮไปอาบน้ำเถอะ”
“รับผม”
หลัาอาบน้ำเสร็ผมับหมอแล้ว็ีวอนและุยูฮยอน็ไปทาน้าวที่ร้านอาหารอรีสอร์ท
่วเวลาสั้น ๆ ที่เราใ้ร่วมันับเพื่อน ๆ ็ไม่เลว พอมื้ออาหารบลผมับุหมอและฮารุ็มาเินเล่นที่ายหา
วันนี้พระันทร์วสวยเลยรับ บรรยาาศโรแมนิสุ ๆ
“ไ้มาพัผ่อนฟัเสียลื่นแบบนี้็ีเหมือนันนะรับ”
ุหมอหยุเินแล้วหันมาหาผม
“ใ่รับ
ทำานมาหนั็้อพับ้า”
“รับ
พระันทร์สวยั” ุหมอถอรอเท้าแล้ว็นั่ล
ผมเลยระุสายูฮารุแล้วนั่ล้านัวเล็ ฮารุ็นั่ล้า ๆ ผม
“ุหมออผมสวยว่าพระันทร์อีรับ”
“หือ
หยอัเลยรับ” หมอยิ้มเินแล้ว็หัวเราะ
เยหน้ามอพระันทร์วโ
“หมอรับ”
“รับ?”
หมอหันมาเลิิ้วผมเลยวยโอาสเล็ ๆ น้อย ๆ
ูบที่ริมฝีปาอหมอเบา ๆ และรวเร็ว
“ผมรัหมอนะรับ”
“…ุทเฮ”
“รัมา
ๆ เลยนะรับ”
“ะ
รับ หมอรู้แล้ว”
“ผมอยาสร้าเรือนหอแล้วรับ
ผมสร้าบ้าน สร้าเรือนหอใหู้่รัมามายแ่อัวเอผมไม่มีโอาสนั้นเลย
และไม่เยิเลยว่ามันะเป็นแบบไหน”
“…”
“นเอับุหมอ”
“…”
“ผมอาะเยเอใรอีมามายที่ทำให้หลุมรั
แ่ผมเพิ่ไ้รู้ว่าแท้ที่ริแล้วนั่นไม่ใ่วามรัเลยสัหน
ไม่ใ่หลุมรัอย่าที่ผมเ้าใ”
“หิ~”
“…” หมออมยิ้มเมื่อเ้าฮารุร้อััหวะ แ่ผมะหลุไม่ไ้รับ
เรียมัวมานานี้
“หมอรับ”
ผมับมืออหมอไว้ มอเ้าไปในวาลมใส
วาที่มีผมและเรามีันและันในสายา
“รับ?”
“หมอ้อรับผิอบีวิอผมแล้วล่ะรับ”
“ยัไรับ
หมอทำอะไรุเหรอ”
“ผมหลุมรัหมอไรับ
ลไป้ำ ๆ นึ้นมาไม่ไ้แล้ว”
“ว้า
หมอไม่ไ้ั้ใเลยนะรับ ให้หมอ่วยึึ้นมามั้ย”
“ไม่รับ
ผมอยาหลุมรัหมอแบบนี้ลอไป”
“…”
“แล้ว็อยาบอให้หมอไ้รู้ว่าผมเอ็อยาให้หมอรัผมมา
ๆ เหมือนันนะรับ”
“ุทเฮ”
หมอบีบมืออผมแล้ว็ยิ้มน้อย ๆ
“…”
“สำหรับหมอน่ะ
ถ้าไม่รัมา็ไม่ยอม…ไม่ยอมทำแบบนั้นให้หรอนะรับ” พอพูบหมอ็หลบสายาทันที
“รู้แล้วล่ะรับ
เพราะั้นหมอะว่าอะไรมั้ยถ้าผมะอให้หมอมาเป็นนที่ื่นนอนพร้อมัน”
“…”
“มาเป็นนที่ไม่ว่าะสุหรือทุ์็ะอยู่้าันเสมอ”
“…”
“ไม่ว่าะเอับปัหาอะไรเรา็ะ่วยันแ้ไและ้าวผ่านมันไปให้ไ้”
“…”
“มาเป็นนที่ใ้ีวิร่วมันลอไปไ้มั้ยรับ”
“ุทเฮ…”
“มาเป็นแม่อฮารุ
เป็นภรรยาเป็นู่ีวิอนายลีทเฮนนี้ไ้มั้ยรับ”
“…”
“…”
“โฮ่”
“ฮารุ
ให้พี่หมอเป็นุแม่อฮารุ แล้ว็เป็นู่ีวิอพ่อฮารุนะรับ”
“หมอ”
“โฮ่!”
“ฮารุลแล้วใ่มั้ยรับ”
“หมอรับ”
ผมึหมอเ้ามาสวมอ้วยวามีใ แบบนี้หมอลแล้วสินะ
ลแล้วใ่มั้ย
“อหมอแ่านแล้วไหนแหวนรับ”
หมอันออผมออแล้วยื่นมือ้ายมารหน้า
ยิ้มหวานนผมแทบร้อไห้น้ำาไหล
“นั่นสิ
แหวนอยู่ไหน” บ้าเอ๊ยันมาม้าาย แหวนหายไปไหนวะ
“….มีแหวนริ ๆ เหรอรับ” ุหมอมอหน้าผมเหมือนไม่เื่อ
“รับ
ผมเรียมมา แล้ว็ำไ้ว่าใส่ไว้ในระเป๋า”
“หมอแ่อำเอนะเนี่ย”
“ฮารุ่วยพ่อหาสิลู”
อวาม่วยเหลือแป๊บรับ ไอ้วามโรแมนิที่ทำมาหายวับไปแล้ว ฮือ
แหวนวั้แพนะ
“ผม่วยรับ”
ุหมอลุึ้นยืน ผมเลย้อรีบลุแล้วหันมอหา มื ๆ ้วยไ
“…”
“ฮารุ”
หมอเรียื่อฮารุผมเลยหันมอหาเ้าัวยุ่ และพบว่าฮารุาบล่อแหวนที่ผมทำหายมาให้
“น่ารัมาลูพ่อ”
ผมรับล่อมาแล้วอฮารุและหอมหัวไปหนึ่ที
ุหมอหัวเราะแล้ว็ทำรึม่อนะยื่นมือ้ายมาให้ผมอีรั้
แม่ฮารุน่ารัมาเว้ย
“่วยลืมเหุาร์เมื่อสัรู่ไป่อนนะรับหมอ”
“รับ
ำไม่ไ้เลยว่าแหวนหาย”
“หมอ~”
เินนะเนี่ย
“ฮ่า
ๆ โอเรับ หมอไม่แวแล้ว” บอว่าไม่แล้แ่็ยัลั้นำอะ
ูรู้นะรับ แ่เอาวะ้อทำให้บ ผมสูลมหายใเ้าแล้ว็้าวเ้ามาหาุหมอ
“หมอ
แ่านับผมนะรับ” ผมเปิล่อแหวนออ
ให้หมอไ้เยมเป็นแหวนเพรเม็ไม่ให่มาะว่าออหมอไว้่อน
ไว้วันแ่ริะเอาให้ให่แสบาไปเลย
“แ่รับ”
“อบุรับ”
ผมับมืออหมอแล้ว่อย ๆ สวมแหวนที่นิ้วนา้า้าย
“เปลี่ยนใไม่ไ้แล้วนะ
หมอุนะอย่าไ้ิเปลี่ยนใเียวล่ะ” หมอโว์แหวนที่มือแล้ว็ยยิ้ม
“ไม่เปลี่ยนใแล้วรับ
หัวใวนี้มีแ่หมอั้แ่วันแรที่เอแล้วล่ะ”
“พูีรับ”
หมอ้าวเ้ามาใล้ผมมาึ้น วามือที่อ้า้ายอผม “หมอไม่รู้ว่ามีุในหัวใั้แ่เมื่อไหร่
แ่รู้ัวอีที็มีุทเฮเ็มหัวใแล้ว อบุที่พิสูน์ัวเอและอทนับหมอนะรับ”
“หมอ
เพราะผมรัหมอมาไรับ”
“่อานี้ไปไม่้อทนแล้วนะรับ”
ุหมอยื่นหน้าเ้ามาและประบริมฝีปาูบ
ผมวามือที่เอวบาแล้วรั้ให้อีนเ้ามาใล้มาึ้น อบรับูบหวาน ๆ
และุมเมเสียเอ
บเบียลีบปานุ่มูเม้มลีบปาบนล่าไล้เลียหยน้ำหวานาริมฝีปาอิ่ม
สอันเรียวลิ้นเ้าไปในโพรปาหวานวา้อนลิ้มรสหวานที่ผมอบมาที่สุ
ุหมอเลื่อนมือึ้นมาโอบอรอบออผมไว้ หลับาราเบา ๆ
“อื้อ”
“หมอรับ”
ผมเอ่ยเรียอีนเบา ๆ เมื่อผละูบออ
“ะ
รับ”
“ผมไม่้อทนแล้วริ
ๆ เหรอรับ”
“อะ
อืม”
ผมประบปาูบลไปอีรั้
เป็นูบทีู่ื่มใ้แสันทร์วโ
เสียลื่นและลมทะเลทำให้ผมรู้ว่านี่ไม่ใ่วามฝัน นี่ือเรื่อริ
เรื่อริทีุ่หมอบอว่าะแ่านับผม บอับผมว่าไม่้ออทนอลั้นอี่อไป
ผมออมาาห้อน้ำ็เห็นว่าหมอนอนหลับไปแล้ว
้าเียมีฮารุนอนอยู่ ผม่อย ๆ ึ้นเียแล้ว็สวมอุหมอา้านหลัูบที่มับเบา
ๆ
“อบุนะรับ”
“อื้อ
หมอ่วรับ”
“รับ
ฝันีนะรับที่รั”
“ฝันีรับ”
“…”
“ที่รั”
หัวในี่ลิโลมารับ
หมอเรียผมว่า ‘ที่รั’
ผมื่นเ้ามา
ๆ และเมื่อืน็หลับสบายสุ ๆ แ่หมอนี่สิรับยันอนหลับปุ๋ยอยู่เลย
ผมลัวเหลือเินรับลัวว่าหมอะไม่สบายพอื่นมา็ลอแะหน้าผาู
และผิที่ไหนรับัวรุม ๆ ้วยล่ะ โธ่ไอ้ทเฮเอ๊ยทำหมอเป็นไ้นไ้ ีนะที่เรียมารเอาไว้แล้วเลยพาัวเอลาเียไปรื้อหายาในระเป๋า
ผมมียาสำหรับทาเพาะุ้วยรับ
แหมน้อายอผมเล็ะเมื่อไหร่เมื่อืนอนล้าัวให้หมอเห็นเลยรับว่าแเลย ผม่อย ๆ
เปิผ้าห่มออแล้ว็รั้าเอหมอลอีนราฮือแ่็ไม่ื่น
ผมเลยทำทุอย่า้วยวามเบามือที่สุทายาให้แล้ว็หาผ้าุบน้ำมาเ็หน้าเ็ัวให้หมอ
โทรไปบอีวอนว่าหมอไม่่อยสบาย
ไอ้เพื่อนัวีันรู้ทันอีว่าผมรัแหมอนไ้ึ้น
ผมเลยให้มันับแฟนไปเที่ยวันามสบายส่วนผมะอยู่ับหมอ
ผมเินไปหา้าว้มที่ร้านอาหารและเออุหลาบสีแสวยาเ็ายที่เ้ามาหารายไ้พิเศษเลยื้อมาหลายอ
หมอ้ออบแน่ ๆ เลยล่ะรับ ผมลับมาที่บ้านพัและเห็นเ้าฮารุระิหาอยู่เลยย่อัวล
“ฮารุ
่วยพ่อหน่อยนะลู อ้าปา”
“หิ”
หน้าอแเยเลย
“เอาอุหลาบไปให้แม่หน่อยนะ”
ผมั่อุหลาบแล้วให้ฮารุาบไว้ลูบหัวแล้วี้มือไปที่เีย
ฮารุวิ่ไปที่เียและใ้าหน้าะุยผ้าห่มบนเีย
พยายามะปลุให้หมอื่น ผมยืนมอู็อำไม่ไ้ เ้าลูายนี่น่ารัริ ๆ รับ
ใ้ไ้ ๆ หมอเริ่มยับัวแล้ว็ัวเียลุึ้นสีหน้าบ่บอถึวามไม่สบายัว
หน้าี ๆ ทำเอาหัวใไอ้ทเฮแทบสลาย
“ฮารุ”
“…” เ้าฮารุระโึ้นไปบนเียแล้ว็วาอุหลาบไว้
“ให้หมอเหรอรับ
น่ารััอบุนะฮารุ” หมอลูบหัวฮารุแล้ว็อรัเ้าหน้าน
“อผมบ้าสิรับ”
ผมถือาม้าว้มเินไปวาไว้แล้วนั่ลบนเีย้า ๆ ุหมอ
“อทั้ืนแล้วไรับ”
“ว้า
ูสิฮารุแม่ไม่ยอมอพ่อเลย”
“ี้ฟ้อันะรับ”
ุหมอปล่อยฮารุแล้ว็อ้าแนออ ผมเลยหัวเราะแล้วสวมอุหมอไว้
ัวยัรุม ๆ อยู่เลยรับ
“อโทษนะรับทำให้หมอไม่สบาย”
“่าเถอะรับ
ว่าแ่อุหลาบนี่อุทเฮเหรอรับ”
“ใ่รับ
หมออบมั้ย”
“อบรับ
อบุนะรับ” ผมผละออานัวเล็แล้ว็หันมายาม้าว้ม
“หมออบผม็ีใ
แ่ว่าทาน้าว้มหน่อยนะรับะไ้ทานยา”
“รับ
ป้อนหน่อย” ุหมอถืออุหลาบไว้แล้ว็ระพริบาอ้อน
ถ้าไม่ิว่าป่วยโนไปแล้วรับ โนแน่ ๆ
“ร้าบ
อ้ามม”
ผมป้อน้าว้มุหมอเสร็็ัารให้ทานยา่อ
แล้วหมอ็อนอนพัอีสัหน่อยผมเลยนั่อ่านหนัสืออยู่ที่โฟามีฮารุนอนหนุนัสบายใอยู่้วย
อยหันมอูนบนเียเป็นระยะเผื่อว่าหมอื่นึ้นมาแล้วอยาไ้อะไระไ้รีบัหาให้
หลหมอว่าไอ้ทเฮไม่มีแล้วรับ
เวลาล่วเลยผมเผลอหลับไปรับ
ื่นมาอีที็ไม่เห็นุหมออยู่บนเียแล้ว ฮารุ็ไม่ไ้อยู่รนี้ หมอไปไหนแล้วนะ
ผมเินไปูที่ห้อน้ำแ่็ไม่มีใรเลยเินออมาหา้านนอ
ที่สระว่ายน้ำ็ไม่เอเลยลอเินออไปที่ายหาใล้ ๆ เห็นุหมอยืนมอทะเล้า ๆ
มีฮารุนั่อยู่้วย ผมยยิ้มแล้วเินเ้าไปหาอีนสวมอา้านหลั
“อะ ุทเฮื่นแล้วเหรอรับ”
“รับ
หมอเป็นไบ้ามีไ้อยู่หรือเปล่า”
“หมอีึ้นมาแล้วรับ
แ่อยู่ในห้อแล้วเบื่อ ๆ เลยออมารับลมหน่อยน่ะรับ วันนี้อาาศีมา ๆ
เสียายแย่ถ้าะ้อนอนอยู่ในห้อทั้วัน”
“นั่นสิรับ”
ผมเยาที่ไหล่เล็สวมออีนแนบแน่น
“ทะเลสวยมาเลยนะรับ”
“ที่รัอผมสวยว่าอีรับ
ยิ้มทีละลาย ทะเล็ทำแบบที่รัอผมไม่ไ้”
“ฮ่า
ๆ ปาหวานลอเลยนะรับ”
“็รันี่รับ”
“รู้แล้วรับ
หมอรู้แล้ว”
“รั”
“ฮ่า
ๆ รู้แล้วไรับ”
“รันะรับฮยอแ”
“ุทเฮ”
“เป็นวามสุอผมแบบนี้ลอไปเลยนะรับหมอ”
“อืม
ุทเฮ็้วยนะ” มือบาวาทาบทับมืออผมไว้แล้วลูบเบา ๆ
เอนายลมาพิผมไว้
“รับ”
“เป็นวามสุอหมอแบบนี้ลอไปเลยนะรับุทเฮ”
“รับผม”
ผมูบที่แ้มอหมอเป็นารยืนยัน
“อ๊ะ
พ่อฮารุวยโอาสอีแล้วนะ”
“โฮ่!”
“เห็นมั้ยรับว่าฮารุ็อยู่้วย”
หมอผละออไปแล้ว็บึนปาใส่ผม
“ฮารุเห็นมาว่านี้แล้วรับ”
“ุทเฮ!”
หมอหน้าแรับ เอ็นูมา
“ฮ่า
ๆ อโทษรับไม่แว ๆ”
“โป้พ่อฮารุแล้วรับ
แบร่” ุหมอแลบลิ้นแล้ววิ่ออไปโยมีฮารุวิ่ามไป้วย
“หมอรับ
หมอไม่สบายอยู่นะ” ผมนี่เป็นห่วมารับ โธ่ ที่รัเี๋ยวระทบระเทือน
“ฮ่า
ๆ ฮารุ” ฮารุวิ่ลทะเลไปแล้วรับ
เล่นน้ำสนุเลยพอวิ่ึ้นมา็สะบันน้ำระายหมอเลยวิ่หนีลับมา ผมว้าัวนัวเล็ว่าไว้แล้วอแน่น
“ุทเฮ ปล่อยเลยรับ”
“ไม่รับ
ะไม่ปล่อยไปไหนเ็าเลย”
“แ่ว่าหมอหายใไม่ออ”
“ั้นผม่วยผายปอรับ”
“อื้อ”
ผมประบปาูบลไปทันทีไม่รอให้อีนปิเสธหรืออบรับ
“โฮ่!”
“ฮารุ
พ่อูบแม่อยู่นะเว้ย!”
ฮารุสะบัน้ำนผมับหมอนี่เปียเลยรับ
“ฮ่า
ๆ” ุหมอหัวเราะแล้ว็อผมอบบหน้าับไหล่
“มีวามสุั”
“เหมือนันรับ”
ใระไปเื่อว่าผมะหลุมรันนเียว้ำ
ๆ นอนนี้ เมื่อนาที่อนผม็ยัหลุมรัุหมออยู่เลยรับ เพียแ่หมอหัวเราะและเมื่อสามสิบวินาทีที่แล้วหมอยิ้ม
ีวิทเฮ็แ่นี้แหละรับ
ีวิอทเฮที่มีฮยอแน่ะ
มันีที่สุแล้วรับ
“โฮ่”
Loading....150%
ความคิดเห็น