คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Pet’s Lover : 07
Pet’s Lover : Chapter 07
“วันนี้เป็นไบ้ารับหมอ เหนื่อยมั้ย”
(มารับ วันนี้มีทั้เสน้อหมาโนรถน น้อแมวทำหมัน รับเสแทนหมอพั เพิ่ไ้ิน้าวอนบ่ายสอนี่เอรับ)
“โอ๋ ๆ นะรับ ั้นผมไม่วนุหมอแล้วีว่า หมอะไ้พั”
(ไม่ไ้วนะหน่อยรับ ุทเฮำลั่วยหมออยู่)
“ยัไรับ” เอาแล้ว ๆ ุหมอ
(ไ้ยินเสียุทเฮ็หายเหนื่อยแล้วรับ)
“หมอร้าบ” เล่นูแล้วรับ
(ฮ่า ๆ ทำไมรับ ุทเฮ็อบพูแบบนี้บ่อย ๆ)
“เอหมอหยอะเอไปไม่เป็นเลยรับ”
(ฮ่า ๆ ั้นเี๋ยวหมอพาไปเอรับ)
“ุหมอ”
(ฮ่า ๆ ุทเฮานยุ่มั้ยรับ)
“นิหน่อยรับ อีสัพั็ะออไปพบลู้า้านอแล้ว”
(โอเ ั้นอให้านราบรื่นนะรับ หมอ้อไปทำาน่อแล้ว)
“รับ สู้ ๆ นะรับ ไว้อนเย็นเอันอย่าลืมเลือร้าน้วยนะรับ”
(รับ)
ผมวาสายาุหมอแล้ว็เอนหลัพิโฟายิ้มอยู่นเียว นับวันแฟนอผมยิ่น่ารั ั้แ่อาทิย์่อนที่พาไปพบุแม่ แม่็ถามถึุหมอลอถามบ่อยยิ่ว่าลูายแท้ ๆ อีรับ บอว่าให้พาุหมอไปทาน้าวที่บ้านอี เหลือ็แ่ผมที่ยัไม่ไ้ไปุยับุแม่อหมอให้ัเน เพราะุหมอบอว่า่วนี้แม่ไม่อยู่ไปบ้านุยาย
ผม็เลยรอเวลา และถ้าวันไหนผู้ให่อเราทั้สอฝ่ายรับรู้ผมะให้แม่ไปอุหมอเลย!
ผมออมาพบลู้าที่ห้าสรรพสิน้าใลาเมือ เ้ามานั่รอที่ร้านาแฟื่อัเพราะลู้าเป็นเ้าอร้านาแฟแห่นี้
“อโทษที่ให้รอนะรับุทเฮ” ผมเยหน้าาถ้วยาแฟแล้วยิ้มให้ับลู้า เาเป็นผู้ายัวเล็ ๆ ใบหน้าหวานนผมเผลอิไปว่า สวยิบหาย!
“อ่า ไม่เป็นไรรับ ผม็เพิ่มาถึเหมือนัน”
“รับ ั้นามสบายนะรับ อยาทานอะไรสั่ไ้เลย นมเ้ที่นี่็อร่อยนะรับ”
“อบุรับ ร้านอุีฮุนน่ารัเหมือนเ้าอเลยนะรับ”
“แหม ุทเฮมแบบนี้ผม็เินสิรับ”
“ผมพูเรื่อรินี่รับ ั้นผมว่าเรามาุยเรื่อานันีว่า”
“รับ ือผมะเปิสาาแ่อยาไ้สไล์ที่่าออไปาเิมหน่อยน่ะรับ อยาเาะลุ่มลุ้าอีลุ่ม”
ผมับุีฮุนุยเรื่อานันร่วมั่วโม นาแฟหมไปสอถ้วยนมเ้ที่เ้าอร้านบอว่าอร่อยมา็หมไปอีสอิ้น นไ้้อสรุปเพื่อให้ผมไปัารออแบบมาใหุ้ลู้าไู้อีที
“ั้นผมอัวลับ่อนนะรับ”
“เี๋ยวรับุทเฮ”
“รับ” ผมหันมอนัวเล็ที่ถือถุระาษลายน่ารัอร้านส่มาให้ผม
“นมรับ เอาไปทานที่บ้าน้วย”
“เอ่อ เรใัรับ” รู้ว่าหล่อ แ่มีแฟนแล้วรับ ถ้าเป็นเมื่อ่อนนี่รับทั้นมแล้ว็เ้าอร้านลับบ้าน้วย
“ไม่้อเรใเลยรับ ถือะว่าเป็นสินบน”
“ฮ่า ๆ ไม่้อสินบนผม็เ็มที่ับทุานอยู่แล้วรับ ั้น็อบุมานะรับ” ผมรับถุนมมาแล้ว็บอลาอีรั้
อนนี้เป็นเวลาเลิานอผมแล้ว เลยะว่าไม่เ้าบริษัทแล้ว ึับรถรไปที่ลินิเพื่อรับุหมอะหน่อย วันนี้มีนัทาน้าวเย็นัน้วยรับ
ผมับรถมาอที่หน้าลินิลารถแล้วหยิบนมเ้ร้านุีฮุนิมือไป้วย เอุฮานิเลยส่นมให้เธอ
“ผมเอามาฝารับ”
“อบุ่ะ ร้านั้วย”
“รับ ุหมอยุ่อยู่มั้ยรับ”
“อนนี้ไม่แล้ว่ะ เิเ้าไปไ้เลย”
“อบุรับ”
ผมเินรเ้ามา้านในอย่าุ้นเยแล้วหยุที่หน้าห้ออุหมอแล้วเาะประูเป็นมารยาท
๊อ ๊อ ๊อ
“เ้ามาเลยรับ” เสียอุหมอทำให้ผมยิ้มไ้แล้วเปิประูเ้าไป
“ยุ่หรือเปล่ารับ” ผมเลื่อนเ้าอี้แล้วนั่ล่อนะเอื้อมมือไปับมือนุ่มอหมอไว้
“ไม่แล้วล่ะรับ ุทเฮมาไวั” หมอวามือทับมืออผมไว้อี้าแล้วยิ้ม
“หน้าหมอูเหนื่อยมาเลยนะรับ วันนี้้อทานเยอะ ๆ เลยนะ”
“เหนื่อยริ ๆ รับ าว่าหมอะ้อินเยอะแล้ว็หลับเป็นายแน่ ๆ ืนนี้” พูเ้า เอ็นูเหลือเินรับ
“แล้วเลือร้านไ้หรือยัรับ”
“นี่รับ ยูฮยอนบอว่าอร่อยมา รายนั้นรู้ัร้านอร่อยเยอะมา” ุหมอหยิบและหันหน้าอมือถือมาให้ผมู เป็นื่อร้านอาหารื่อัในย่านนี้และผมเยไปรับประันว่าอร่อยมาทั้อาหารและเ้าอร้าน
เหย! ร้านนี้บไม่สวยเท่าไหร่รับ เอาไีวะ?
“ุทเฮว่าไรับ หมอยัไม่เยไป”
“เอ่อ ผมว่า็ไม่เท่าไหร่นะรับ หมอมีร้านอื่นอีมั้ย”
“แ่ยูฮยอนบอว่าอร่อยนี่นา” ุหมอึมือออาารเาะุมอผมแล้วเลื่อนหน้าอมือถือ ทำหน้าหอยนผมอยาะามใ
“โอเรับ ั้นไปร้านนี้ัน”
“รับ”
หวัว่าะไม่วยเอู่าเ่าหรอนะรับ ่วยภาวนาให้ผม้วย
ุหมอเลียร์านอีรึ่ั่วโม ผม็มานั่เล่นมือถืออบเมลลู้าบ้าเยหน้ามอุหมอบ้าแล้ว็โทรไปเ็ที่ร้านอาหารว่าวันนี้เ้าอร้านเ้าหรือเปล่า เ็ในร้านที่ไว้ใไ้บอว่าไม่แน่ใผมเลยอโ๊ะไว้ะเลย
“ไปันรับ หมอเสร็แล้ว” ุหมอฮยอแเินมาหยุรหน้าผม ใบหน้าเหนื่อย ๆ ยิ้มให้ผม
“รับ ผมถือให้” ผมถือวิสาสะวามแฟนแย่ระเป๋าสะพายมาาไหล่เล็
“อบุรับ”
“ผมอโ๊ะไว้แล้ว ไปรับ”
อียี่สิบนาที่อมา เรา็มาถึร้านอาหาร ผมมอหารถอเ้าอร้านและพบว่าไม่มีเลยถอนใออมา้วยวามโล่อ
“ุทเฮเป็นอะไรหรือเปล่ารับ ไม่อบร้านนี้เหรอ”
“เปล่ารับ เราเ้าไป้าในันเถอะ ผมหิวแล้วล่ะ” ผมับมืออหมอแล้วเินเ้าไป้านใน
เมื่อเ้าประำที่เรา็สั่อาหารไปสอสามอย่าระหว่ารออาหารุหมอ็เล่าเรื่อที่เิระหว่าวันให้ฟัเรื่อน้อหมาน้อแมวที่น่าสสารเสพิเศษที่ท้าทายและอีมามายนอาหารมาเสิร์ฟ เวลาทีุ่หมอเล่าเรื่อพวนั้น็มัะทำให้ผมนั่ฟัไ้อย่าไม่รู้เบื่อเลยล่ะ
อโล่นหลแฟนรับ
“ทานเยอะ ๆ เลยนะรับ ไ่ทออโปรุหมอ” ผมัไ่ทอใส่านใหุ้หมอ
“รับ น่าทานมาุทเฮ็ทานเยอะ ๆ รับะไ้อ้วนเป็นเพื่อนัน” ุหมอัให้ผมบ้าแล้ว็ยิ้มนาหยี
“ร้าบ”
ระหว่าที่นั่ทานไปุยไป สายาอผม็หันไปเอนที่ไม่อยาเอที่สุ เ้าอร้านสาวสวยที่เินเ้าร้านมา ผมนี่ยเมนูมาาเลยรับ
“ุทเฮะสั่อีเหรอรับ”
“อ่า รับ ๆ หมออยาินอะไรอีมั้ยรับ”
“ไม่แล้วรับ หมอะอิ่มแล้ว”
“รับ” วามิบหายะบัเิอนนี้ไม่ไ้นะเว้ย ผมแอบ ๆ ส่อและอนนี้ไม่เอเธอแล้ว เลยลเมนูล
“ไม่เอันนานเลยนะทเฮ”
ิบหาย!
“อะ เออ หวัี”
“ิว่าะไม่มาร้านนี้อีแล้วนะเนี่ย”
“อาหารอร่อย” ผมหันมอุหมอที่มอมาที่ผม เาสบาผมนิ่่อนะ้มหน้าทาน่อ ึ่บอเลยว่าแบบนี้ไม่ีแน่ ๆ
“นายเยพูแบบนั้น นายบอว่าอาหารอร่อยแ่็น้อยว่าัน” ูเยพูแบบนั้นเหรอวะ โรวนอ้วเลย
“ำไม่ไ้เลย”
“ำื่อันไ้มั้ยล่ะ” เธอ้มลมานใบหน้าเราแทบิัน ถ้าผมไม่ยับถอยหลัมูนันไปแล้ว ูไม่เยรู้สึอึอัแบบนี้มา่อนเลยให้ายเถอะ
“ารั ันำไ้น่ะ เอ่อ โทษทีนะเราำลัทาน้าวอยู่” ผมบอเธอ และเหมือนว่าเธอ็เพิ่ะนึึ้นไ้ว่า ยัมีฮยอแนั่ร่วมโ๊ะอยู่
“อ่า นั่นสิ ะไม่แนะนำเพื่อนให้รู้ัหน่อยเหรอ”
“หมอรับ นี่ารั ารันี่ฮยอแ” ผมัปัหา้วยารแนะนำให้นทั้สอนรู้ัันามสถานาร์
“สวัสีรับ” ุหมอเยหน้ามาแล้วยิ้มให้ับารั
“่ะ เป็นเพื่อนใหม่ทเฮเหรอะ ไม่เยเห็นเลย” ารัเลื่อนเ้าอี้ว่าออแล้วนั่ล หันไปุยับหมอเยเลยเว้ย ไอ้ิบหาย
ารัเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยับผมแล้ว็ินันไปเมื่อสอปี่อนบหาและไ้ัน่อนะเลิเพราะเธอับไ้ว่าผมมีนอื่น สมัยนั้น็พอัวอะรับ ถึบอว่าบไม่สวยเท่าไหร่เพราะทุวันนี้เธอยัูะโรธผมอยู่
“รับ เพื่อนใหม่” ำอบอุหมอทำเอาผมแทบสำลัน้ำ รู้สึหน้าา ๆ อย่าบอไม่ถู
“ทเฮเ้าู้ ุฮยอแรู้ หวัว่าุะไม่ทำนิสัยเหมือนเพื่อนุนะะ”
“ารั”
“ันพูวามริ เอาล่ะ ไม่วนละ ยัไ็ทานให้อร่อยนะทเฮ”
“ุารัรับ”
“ะ?”
“อนนีุ้ทเฮำลัเลิเ้าู้แล้วรับ ุารัว่าเ้าะทำไ้ริ ๆ มั้ยรับ” หมอิอะไรอยู่ร้าบบบบ
“็ถ้าทเฮเ้าพาไปแนะนำให้ที่บ้านรู้ั็หมายวามะริัับนนั้นริ ๆ ล่ะมั้ะ ในานะที่ันเยเป็นแฟนเ่าเมื่อนานมาแล้ว ันไม่เยไปเหยียบบ้านเ้าสัรั้เลย่ะ ถ้าุฮยอแเอนที่ทเฮพาเ้าไปในพื้นที่ส่วนัวอเ้า ฝาแสวามยินี้วยนะะ”
“ั้นเหรอรับ”ุหมอหันมามอผมนิ่
“่ะ ไม่รบวนแล้วล่ะ แ่แวะมาทัทายทเฮ นเยรู้ั”
ารัเินออไปแล้วและวามอยาอาหารอผม็ไปพร้อม ๆ ับเธอ ุหมอื่มน้ำแล้ว็มอผมนิ่ นิ่ริ ๆ รับ แบบที่ผมเาไม่ออเลย
“ุหมอรับ”
“…”
“ผมับารั”
“ผมรู้รับ ุสอนเป็นนที่เยรู้ััน เธอพูเมื่อี้”
“โรธมั้ยรับ”
“ทำไมหมอ้อโรธรับ” หมอไม่โรธแ่หน้าหมอนิ่มารับ อรอยยิ้มืนมาหน่อยไ้มั้ย
“็ผม” ะบอว่าผมเ้าู้ ผมเยฟันเธอรับ ผมไ้เธอแล้ว็ไม่พอทั้ที่เธอ็แสนีและอร่อยว่าอาหารอย่าที่เธอว่า
“หมอไม่ีเรียสเรื่ออีที่ผ่านมาหรอรับ อนนี้แุ่ทเฮัเนและทำามที่พูไ้็พอแล้วอีเราแ้ไไม่ไ้แ่อนาเราเลือที่ะทำไ้นี่รับ”
“หมอ เพราะแบบนี้ผมถึรัหมอ”
“ะว่าไปุารัสวยมาเลยนะรับ”
“หมอรับ ไม่เอาไม่พูถึนอื่นแล้ว”
“ทำหน้าเ้า หมอไม่ไ้โรธ แ่หมอหมั่นไส้มารับ ถ้าุทเฮบอว่าไม่อยามาร้านนี้เพราะเป็นร้านอแฟนเ่าหมอ็ไม่ื้ออยามาหรอรับ”
“แหะ ๆ ใระล้าพูรับว่าร้านแฟนเ่า”
“บอไ้เลยนะรับ หมอ็ไม่ไ้อยาเอแฟนเ่าอุทเฮบ่อย ๆ หรอ”
“ร้าบ อโทษนะรับ” ผมถอนใเมื่อุหมอยิ้มให้เหมือนเิม
รอยยิ้มอหมอน่ะ ทำให้วามัวลใทั้หมหายไปเลยนะรู้ัวหรือเปล่า
“หมออิ่มแล้วล่ะ ลับันเถอะรับ”
“รับ”
ระหว่าที่รถอิไฟแผม็หันมามอุ๊าหน้ารถ ุหมอหันมาเลิิ้วแล้ว็ยิ้มให้ผม
“มีอะไรรับ”
“หมอือนที่ผมรันะรับ” ผมเอื้อมมือไปุมมือบาไว้
“อารม์ไหนรับเนี่ย”
“อยาให้หมอมั่นใรับ อีอผมอาะผ่านมาเยอะแ่หมอือนปัุบันและเป็นนในอนาอผมนะรับ”
“รับ หมอรู้เพราะหมอน่ารั” แหนะ ยิ้มหวานให้อีแล้ว
“น่ารัแบบนี้อฟัไ้มั้ยรับ”
“ไม่ไ้รับ ไฟเียวแล้ว” ุหมอึมือออแล้วี้ไป้านหน้า โอเรับถ้าไฟแอยู่ฟัไ้สินะ พาลไฟเียวไ้มั้ยเนี่ย!
ผมมาสุ่หมอที่บ้าน บ้านมืมาเพราะไม่มีนอยู่ผมเลยเินไปส่ในบ้าน ุหมอเปิไฟแล้ว็เินไปวาระเป๋าลที่โฟา หันมาหาผมแล้วผายมือไปที่โฟา
“นั่่อนสิรับ หมอไปเอาน้ำมาให้”
“อบุรับ” ผมนั่ลแล้ว็มอไปรอบ ๆ
“นี่รับ”
“หมอรับ แล้วหมอฮะลับมาเมื่อไหร่รับ”
“็อีสอเือนรับ”
“แล้วุหมอยัะอยู่ที่นี่หรือเปล่ารับ”
“็แล้วแุ่อาแหละรับถ้าอาไล่็้อไปนอน้าถนน”
“หมอ็ว่าไปนั่น”
“ฮ่า ๆ ็ไม่มีบ้านที่นี่นี่รับ หมอ็้อไปนอน้าถนนับแม่ น่าสสารมาเลยนะเนี่ย”
“ั้นไปอยู่บ้านผมสิรับผมไม่ปล่อยให้แฟนนอน้าถนนหรอ” ุหมอมอหน้าผมแล้ว็ยัยิ้ม ่อนะนั่ัสมาธิบนโฟาึหมอนมาวาบนั
“ไปอยู่ในานะอะไรมิทราบรับ หมอมีแม่นะ”
“็เี๋ยวให้แม่มาอแล้วแ่านเลยีมั้ยรับ” ผมยับไปนั่้าุหมอแล้วึมือมาุมไว้
“บ้า ุทเฮอะ รู้ัันยัไม่เท่าไหร่ะแ่แล้วเหรอรับ” หมอแ้มแเียวรับ เินใ่มั้ยเนี่ย
“วามริ อยาแ่ับหมอั้แ่เอันรั้แรแล้วรับ”
“เว่อร์ลอเลย ุทเฮลับไปไ้แล้วรับ”
“ไล่แฟนเลยเหรอรับ นี่ผมพูรินะ” ุมพิที่มือนุ่มเบา ๆ แล้วระพริบาปริบ
“ไม่้อมาทำอ้อนรับ หมอไม่หลลหรอ”
“หมอร้าบ ผมริัริ ๆ นะ หมอ็ไ้ยินที่ารัพู ผมพาหมอไปที่บ้าน็เพราะอยาให้รู้ัรอบรัวอผม”
“แล้วเยมีใรไปที่บ้านนั้นอีมั้ยรับนอาหมอ” ราวนีุ้หมอหันมา้อหน้าผมริับ้า
“แหะ ๆ ็มีบ้า แอบพาไปอนแม่หลับ เ้ามา็โนแม่ไล่ลับหมรับ”
“นิสัยไม่ี”
“อีรับ หมอบอว่าไม่ีเรียส”
“แ่บาที็หมั่นไส้ในวามหล่อรับ”
“มีแฟนหล่อ ไม่อบเหรอรับ”
“็อบรับ แ่อนนี้ลับไ้แล้วรับ ึแล้วหมอ่ว”
“โอเรับ” ผมยีผมนุ่มเบา ๆ ้วยวามมันเี้ยว หมอเป็นนพูาร ๆ และเ้าใอะไร่ายเสมอ รู้สึว่าัวเอเ่ที่เลือไ้ีนานี้
ีนผมรู้สึุ้ม่าับารเททุนแล้วเลือแ่เา เลือหมออผม
“ุทเฮรับ” มือบาับมือผมไปุมไว้บ้า สายาที่มอมาไม่มีแววล้อเล่น
“รับ”
“หมอไม่อบวามเ็บปว ไม่อบนหลอลว ไม่อบนไม่ริใ หมอไม่อยาเสียในะรับ”
“ผมะไม่ทำให้หมอเสียใรับ ผมสัา”
“อบุรับ”
สายาอผมมอแ่หมอนเียวเท่านั้น อนนี้่อให้มีใรมามายที่ีว่าหมอน่ารัว่าหมอผม็ไม่สนในี่ือวามมหัศรรย์อวามรั รัที่ผมไม่เยเื่อว่าเราะหยุและพอที่ใรสันไ้
แ่หมอทำให้ผมอยาหยุ…
ผมับที่แ้มสีเรื่ออุหมอ ลูบสัมผัสเบา ๆ หยุมอที่ริมฝีปาสีสวยบอเลยว่าโรน่าูบและั่ววินาทีหัวใ็ไวว่าวามิเสียอี ผมทาบทับริมฝีปาลไปที่ลีบปานิ่มเบา ๆ แ่เพียวินาทีโยไม่ไ้ลุล้ำใ ๆ
ุหมอมอผมนิ่โยไม่ไ้ปิเสธผมึิเอาเอว่าุหมอ็อยาูบเหมือนัน ผมับประอใบหน้าเนียนไว้แล้วเม้มลีบปาบนและล่าอหมอเบา ๆ ่อนะูบลไปหนัแน่นึ้น
มืออหมอับเ้าที่้นแนอผม วาลมที่เปิลืมปิล ริมฝีปาสวยเปิออให้ผมสอแทรเรียวลิ้นเ้าไป ุหมอสะุ้น้อย ๆ และร้อราเมื่อผมำลับูบหนัหน่ว ูลืนหยน้ำใสาริมฝีปาสวย
“อื้อ” เสียราอหมอโรระุ้นเ้าทเฮน้อยอผมเสียริ บอเลยว่าเป็นนไว่ออะไรแบบนี้ นี่ไม่ไ้เอาใรเลยั้แ่เป็นแฟนหมอ มีเพียสอมือที่่วยให้ไม่ทรมานเวลาิถึลิ่นัวหอม ๆ และหน้าหวาน ๆ อหมอ
ผมผละริมฝีปาออั่วรู่ปล่อยให้หมอสูอาาศแล้วประบูบลไปอีรั้ มืออผมเริ่มอยู่ไม่สุเมื่อเริ่มเลื่อนลมาับที่ไหล่เล็และวาอยู่ที่เอว่อนะสอเ้าไปใ้เสื้ออหมอโยสันานอผมเอ ารูบรั้นี้เป็นูบที่ลึึ้และยาวนาน นเมื่อหมอผลัไหล่อผมออแล้วยับหันหน้าหนี
“มะ หมอ่วแล้วรับ”
“อ่า รับ ผมวรลับแล้วหมอะไ้พัผ่อน” บอเลยว่าอีนินี่ับหมอแ้ผ้าแน่ ๆ แม่เอ๊ย หมอไม่น่าผลัออ เอ๊ย!
“หมอ ไม่ออไปส่นะรับ” แ้มอหมอแมา แยันใบหูลามมาถึอ
“รับ ผมะล็อบ้านให้ หมอเหนื่อยมาทั้วันแล้ว”
“อบุรับ” ผมลุึ้นยืนแล้วเินถอยออมาารนั้น
“หมอรับ ือผมอโทษนะ”
“หมอ็ อโทษนะรับ หมอ…ือว่า หมอ”
“ไม่เป็นไรรับ หมอไปนอนเถอะ พรุ่นี้ผมมารับนะ”
“รับ” หมอลุึ้นยืนแล้ว็ยิ้มน้อย ๆ ให้ผม่อนะวิ่ึ้นบันไไป
เี๋ยวนะ นี่เินใ่มั้ย โรน่ารัเลยว้อย!
ผมปิไฟแล้ว็ล็อประูบ้าน ออมา็ล็อรั้วให้ เยหน้าึ้นไปมอที่หน้า่าห้อนอนที่เปิไฟสว่าอยู่แล้ว็ยืนยิ้มเป็นบ้าอยู่หน้าบ้านอหมอ
“ูบอหมออร่อยว่าทุูบที่เยเลยรู้ัวมั้ยหมอ”
ผมลับึ้นรถแล้ว็สาร์ทรถ แ่เสีย้อวามาไลน์็ทำให้ผมหันไปมอแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาอ่านทันที
Mom’s Haru
หมออโทษนะรับ
ือ หมอไม่เย แล้ว็ไม่พร้อม
แล้ว็หมอเินมาเลย พรุ่นี้ห้ามล้อนะรับ
ที่หมอวิ่หนีึ้นห้อน่ะ
ลับบ้านี ๆ นะรับ
Dad’s Haru
ผมะรอนะรับ หมอไม่้ออโทษผมเลย
ผมรัหมอ แล้ว็รอหมอไ้เสมอรับ
ฝันีนะรับ
รัหมอนะ
หมอส่สิ๊เอร์หมีเินลับมาผมยมือถือมาูบหน้าอแล้ว็ออรถ
ืนนี้ไ้หลับฝันหวานและฝันเปียถึหมอแน่ ๆ ทเฮเอ๊ย
Hyukjae’s Part
ผมล้มัวลนอนบนเียวาโทรศัพท์มือถือไว้บนอ
มอเพานห้อ้วยรอยยิ้ม ใบหน้าเห่อร้อนไม่หาย เินะมัเลย ฮือ
ุทเฮบ้า
นี่เป็นูบูื่มรั้แรอผมเลยนะ
ผมแะริมฝีปาัวเอ
มันยัรู้สึถึสัมผัสทีุ่ทเฮมอบให้ วามรู้สึิอยู่แม้ปลายลิ้น ฮือ หน้าร้อนเหมือนะเป็นไ้เลยรับ
ผมหันหน้าุับหมอนไม่อยาะเื่อเลยว่าเหุาร์เมื่อรู่เือบทำเอาผมบ้า
แล้วถ้าผมปล่อยัวปล่อยใไปมันะหยุอยู่แู่บมั้ย ะหยุแ่นั้นหรือว่า…
Rrrr Rrrr Rrrr
ผมสะุ้เพราะเสียโทรศัพท์
ลุึ้นนั่้วยสภาพหัวยุ่ฟูและพบว่ามันเป็นสายานที่เพิ่ะห่าไปเมื่อรู่
อะไรอเาเนี่ย ถึบ้านแล้วหรือไ
สูหายใเ้าลึ ๆ แล้วผมึรับ
“รับ
ุทเฮลืมอะไรหรือเปล่า”
(เหมือนว่าะลืมหัวใไว้บ้านหมอรับ)
“ลืมไว้รไหนล่ะรับ”
(ที่โฟารับ) ฮือ ไม่น่าถามเลย
“ุทเฮ!”
(ฮ่า ๆ โอเ ๆ ไม่แวแล้วรับ พอีผมเพิ่นึึ้นไ้ว่าพรุ่นี้ไม่ไ้ไปรับนะรับ ้อออ่าัหวัั้แ่เ้าเลย)
“ลืมบอไ้ไรับ”
ผมล้มัวลนอน เรื่อสำันานีุ้ทเฮลืมั้นเหรอ น่าีริ ๆ
เลย
(แหะ ๆ วันนี้ทั้วันเอาแ่ิถึหมอเลยรับ)
“ไม่้อเอาหมอมาอ้าเลยรับ
แล้วไปี่วันรับ”
(ไปเ้าเย็นลับรับ)
“เหนื่อยแย่เลยรับ”
(ไม่เท่าไหร่หรอรับ แ่ว่า…) ุทเฮเียบไป
“แ่ว่าอะไรรับ”
(ไม่ไ้เอหน้าหมอั้หนึ่วันเ็ม
ๆ เลยนะรับ ออั้แ่เ้าว่าะลับ็่ำแล้วรับ) น้ำเสียเนือย ๆ บอว่าามสาย
“อแเป็นเ็ไปไ้รับ
แล้วนี่ถึบ้านหรือยั”
(ถึหน้าบ้านแล้วรับ
แ่ยัไม่ลารถ)
“ั้น็เ้าบ้านไ้แล้วรับ
แล้ว็อาบน้ำ เ้านอนนะรับพ่อฮารุ”
(หมอร้าบ ิถึหมอแล้ว)
“เว่อร์ลอเลย
หมอว่าะไปอาบน้ำแล้วรับ ่วแล้ว้วย”
(ั้นถ้าหมอะนอนไลน์มา้วยนะรับ)
“รับ
ุทเฮ็อย่านอนึนะ พรุ่นี้เินทาปลอภัยนะรับ”
(ร้าบุแฟน)
ทำไมุทเฮอบทำให้ผมเินนันะ ไปอาบน้ำีว่ารับ…
ผมวาสายแล้ว็ทิ้ัวลนอนอีรั้
แ่พอิว่าพรุ่นีุ้ทเฮอาะยุ่มา ๆ ็ัะอยาอแเหมือนพ่อฮารุแล้วสิรับ
ทั้วันเลยนะ ผมเริ่มะี้เียับรถไปทำาน็เพราะมีุทเฮมาอยรับอยส่ลอนี่แหละ
นาน ๆ ะไ้ับรถัวเอไปที ุทเฮทำให้ผมเสียนิสัยแล้วนะเนี่ย
หลัาที่ผมอาบน้ำ
และเรียมเ้านอน็ไม่ลืมที่ะไลน์ไปบอุทเฮ แ่ไลน์ทิ้ไว้สัพั็ไม่มีารอบลับมา
สสัยะหลับไปแล้วล่ะมั้ ทำานเหนื่อยมาทั้วันนี่เนอะ
ผมยิ้มให้มือถือแล้ว็ล้มัวลนอนปิไฟหัวเีย
ฝันีนะรับุทเฮ
วันนี้ผมื่นสายเลยรีบอาบน้ำแล้ว็ไปลินิ
โีที่รถไม่ิมาเลยมาถึลินิไม่สาย
แ่็โนุฮานิับหมอพัที่มา่อนแวอยู่ี
“วันนี้ับรถมาเอทำไมสายะุหมอ”
ุฮานิเอ่ยแว
“นั่นสิ
แล้วสารถีนนั้นล่ะหมอฮยอแ” นี่หมอพั็อีน
“สารถีไม่ว่ารับ
ว่าแ่เ้านี้เป็นไบ้ารับ”
“อ่อ
ุหมอมีเสน้อแมวนะะ เี๋ยว็มาแล้ว็เสน้อหมาัโามนั”
“รับ
แ่อนนี้หมออไปื่มโโ้เ้ม ๆ สัหน่อย่อน”
“เิ่า” ุฮานิยิ้มร่าพร้อมผายมือ ผมเลยส่ายหน้าน้อย ๆ
แล้วเินเอาระเป๋าไปเ็บที่ห้อ่อนะรีบออไปที่ร้านาแฟใล้ ๆ
ร่าาย้อารโโ้มารับ
ุทเฮเียบหายไปเลยั้แ่เมื่อืน
เียบนผิปิและทำให้ผมนึเป็นห่ว อยาโทรไปหาแ่็ลัวะรบวนเวลาาน
เลยไ้แ่ไลน์ทิ้เอาไว้แล้วรอเามาอบ
“หมอะ
ไปทาน้าวัน่ะ” ุฮานิโผล่หน้าเ้ามาในห้อ
“รับ”
ผมทาน้าวับุฮานิแ่ลับเป็นมื้อที่ไม่อร่อยเอาเสียเลยเพราะในใเอาแ่พะวับเรื่ออุทเฮที่อนนี้็ยัิ่อไม่ไ้
ผมเลือโทรหาเาในอนเที่ยแ่็ไม่มีสัาอบรับ
“ุหมอเป็นอะไรหรือเปล่าะ”
ุฮานิถามผม
“เปล่ารับ”
“ไม่เื่อ่ะ
ันเห็นหมอนั่ิ้มมือถือแล้ว็ถอนหายใ ้าว็ทานไปนิเียวเอ ทะเลาะันเหรอะ”
“เปล่านะรับ”
“ั้นเป็นอะไระ
หมอเป็นแบบนี้ ันไม่ินเลย่ะ” ุฮานิมอผมนิ่ ผมเลยถอนหายใแล้วบอออไป
“วันนีุ้ทเฮไปทำานที่่าัหวัรับ
แ่หมอิ่อไม่ไ้เลยั้แ่เ้า หมอแ่เป็นห่วน่ะรับ ไม่ไ้ทะเลาะอะไรัน”
“โธ่ ุหมอที่แท้็เป็นห่วแฟน
ไม่เอา่ะไม่ทำหน้าแบบนี้เนอะ ไหนยิ้มหน่อยเร็ว แล้ว็อย่าิมานะะ
ุทเฮไป่าัหวัอาะไม่มีสัา็ไ้ หรือไม่็แบมือถือหม”
“ั้นเหรอรับ”
“่ะ ยิ้มหน่อยเร็ว”
“รับ” ^_^
“้อแบบนี้สิะ
ุทเฮไม่สบายใถ้ารู้ว่าแฟนัวเอ้อทำหน้าอมทุ์”
“อบุนะรับุฮานิ”
“้วยวามยินี่ะ
ันเอฟีุหมอับุทเฮนะะ” เธอยิ้มแ่้วยวามอารม์ี
รอยยิ้มอุฮานิทำให้ผมยิ้มออ
นั่นสิเนอะ ผมิมาไปริ ๆ
แ่ถึะพยายามไม่ิมาผม็อห่วนที่ยัิ่อไม่ไ้อยู่ี
เมื่อยามว่าผม็ยัเลือที่ะโทรหาเา ไลน์ไปหาเา
ผมิถึุ…
End Hyukjae’s Part
ผมโระโรธัวเอเลยที่เมื่อืนเผลอหลับไป่อน
แถมยัื่นสายเลยรีบ ๆ ว้าานและทุอย่าใส่ระเป๋า
โทรหาลู้าอนเฟิร์มอีรั้ว่าำลัไปามเวลานั มารู้ัวอีที็อนะโทรหาุหมอแ่ันแบหมแถมยัลืมที่าร์แบมือถืออี
ไม่น่าื่นสายเลยมั้ยล่ะ
นทานั้นะเป็นยัไบ้า็ไม่รู้
วันทั้วันผม็วุ่นับเรื่อาน
ิน้าว็ินับลู้าไม่มีเวลาไ้แอบไปหาที่าร์แบมือถือเลย เฮ้อ ิถึแฟนมา
เย็นผม็รีบับรถลับอยาะไปบอับุหมอว่าผมอโทษ
อโทษที่ไม่รอบอบเอาเสียเลย อโทษที่วันนี้ทั้วันผมเอาแ่พะวลัวว่าหมอะิมา
อยาบอับหมอว่าผมิถึหมอมาแ่ไหนภายในระยะเวลาไม่ถึหนึ่วัน
ผมับรถมาอที่หน้าบ้านอหมออนนเวลาสี่ทุ่มว่าแล้ว
ไฟในบ้านยัเปิสว่าอยู่ไม่รีรอหรือเรใเ้าอบ้านใ ๆ
ทั้นั้นผม็ลารถแล้วออที่หน้าบ้านทันที
ไม่้อรอนานผม็เห็นร่าเล็ึ่วิ่ึ่เินมาเปิประูเล็
ุหมอเ้ามาระโอผมแทบะทันทีนผม็ใ แ่็ออบไว้ในทันที
“ุทเฮใร้าย
ุทเฮใร้ายที่สุเลย! ฮือ”
“ุหมอ
ุหมอร้อไห้ทำไมรับ” ผมลูบหลัปลอบโยนนัวเล็
นีุ่หมอร้อไห้เหรอวะเนี่ย ใผมนี่เหี่ยวลเลย
“ฮือ
หมอเป็นห่วุทั้วันเลยรับ”
“หมอรับ” ผมับไหล่ทั้สอ้าอุหมอ มอ้อใบหน้าที่เปื้อนน้ำา มูแ
ปาแ ไหนะวา้ำ ๆ ที่ยัลอ้วยน้ำาอีล่ะ เห็นแบบนี้แล้วอยาะัวเอ
“ุทเฮเหนื่อยมั้ย”
“เหนื่อยรับ
อเ้าไป้าในไ้มั้ยรับ ผมมีเรื่อะเล่าให้หมอฟัเพียบเลย”
“รับ” ุหมอหมุนัวเินเ้าไป้านใน
ผมปิประูเล็แล้วเินไปว้ามือนุ่มมาุมไว้่อนะเินเ้าไปในบ้าน
ุหมอบอว่าุแม่ยัไม่ลับอีหลายวันเลย
ผมนั่ลที่โฟาัวเิมมอูร่าเล็ที่ถือแ้วน้ำออมาาในรัว
เายืนยันว่าะทำมันทั้ที่ผมบอว่าให้มานั่
“น้ำรับ”
“อบุรับ” ผมรับแ้วน้ำเย็นมาาุหมอวาแ้วลแล้วึใหุ้หมอนั่ล้าัน
“ุทเฮ” ุหมอ้มหน้าุ ผมเลยุมมือทั้สอ้าอหมอไว้ หันไป้อมออีน
“ผมอโทษนะรับ
อโทษที่ไม่รอบอบลืมาร์แบ ลืมที่าร์แบมือถือ้วย อยาโทรหาุหมอใา
ิถึหมอมาเลยนะรับ”
“ผมเป็นห่ว
ทีหลัอย่าทำแบบนี้อีนะรับ เผื่อเป็นอะไรไปอย่าน้อย ๆ ็มีมือถือไว้โทรหาผม”
าแ ๆ อหมอทำให้ผมอยาะูบเา
ยิ่พอไ้ยินว่าอีนเป็นห่วผมแบบนี้แล้ว ผมยิ่หลุมรัหมอมาว่าเิมอี
“อโทษรับ
ะไม่ทำอีแล้ว” เี๋ยวไปื้อแบสำรอิรถไว้สัสิบอัน
“่าเถอะรับ
ื่มน้ำ่อนเถอะรับมาเหนื่อย ๆ” ุหมอึมือออาารเาะุมอผมแล้วหยิบยแ้วน้ำมาให้
“รับ” ผมรับแ้วน้ำมาอีรั้แล้วื่มน้ำเย็นื่นใอหมอ
นหมแ้วแล้ววามันไว้ที่เิม
“ับรถมาเหนื่อย ๆ
่วหรือเปล่ารับ” ุหมอเอ่ยถาม อนนี้ไม่มีน้ำาแล้วผมมอใบหน้าอหมอนิ่
ๆ นอีนเริ่มหน้าแ
อยาะมอหน้าหมอนาน ๆ
“หมอรู้มั้ยว่าผมิถึหมอมาเลย”
“หมอ็ ิถึ เพิ่รู้ว่าวามิถึมันทรมาน็วันนี้แหละรับ”
หมอับมืออผมไปุมไว้บ้า ผมเลยสอประสานนิ้วเ้า้วยันแล้วมอหน้า่อไป
ำพูำาอหมอนี่ทำผมใสั่นไ้เรื่อย ๆ สิน่ะ
“แล้วไ่อรับ”
“พอหมอิ่อุทเฮไม่ไ้
หมอ็ไม่เป็นอันทำอะไรเลยรับ ทั้เป็นห่วแล้ว็ แอบโรธนิ ๆ ้วยที่ทำไมไม่รับสาย
ทำไมไม่อ่านไลน์ ทำไมิ่อไม่ไ้เลย แ่็เป็นห่วมาว่าอยู่ี
หมอลัวว่าุทเฮะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“โธ่ ุหมอ” ผมยับเ้าไปออีนไว้ ใบหน้าอหมอุลับไหล่อผม
“ลัวริ ๆ นะรับ”
เสียอู้อี้บอออมา ผมเลยระับมือที่เราับันไว้แน่นึ้น
“ผมอยู่นี่แล้วไรับ
อโทษริ ๆ”
“ไม่้ออโทษแล้วรับ”
ุหมอผละออแล้วเยหน้ามอผม่อนที่ริมฝีปาสีสวยะเบา ๆ
ที่แ้มอผม
“…หมอ”
“ไม่้ออโทษหมอแล้วรับ
แุ่ทเฮลับมาปลอภัย็ีแล้วรับ”
“หมอทำแบบนี้ผมยิ่รัหมอนะรับ”
“็ีรับ” ุหมอผลัไหล่ผมพร้อมับึมือออยับออห่า ผมเห็นแ้มแ ๆ
อหมอแล้วอยาะับมาฟัให้หายิถึ
แล้วู ๆ มาทำัวน่ารัอี ใรไหวไป่อนผมไม่ไหว
ฮือ อยาไ้หมอ
“หมอรับ ืนนี้ผม้าที่นี่ไ้มั้ยรับ”
ใล้าหน้า้านเท่านั้นรับวินาทีนี้
“อะ เออ” หมอูอึ้ ๆ ับำออผม
“ผมเหนื่อยแล้วรับ
ับรถไม่ไหวแล้ว” ทั้ที่ับไปไม่ถึสิบนาที็ถึบ้านูรับ
“เอ่อ” หมออึอั หมอไม่ใเลยว่ะ
“เนี่ย เหนื่อยมาเลย”
ปิบัิารทิ้ัวรับหมีนราม่า ผมนอนลหนุนัุหมอะเลย
“ุทเฮ ทำอะไรรับ”
“นอนัแฟนรับ เหนื่อยไม่อยาไปไหนแล้วรับ
อยาอยู่ับแฟน”
“พ่อฮารุเ้าเล่ห์ัรับ”
ุหมอเริ่มผ่อนลายวามือลบนหัวอผมแล้วลูบเบา ๆ โรรู้สึีเลย
“็อยานอน้าบ้านแม่ฮารุนี่รับ”
“ั้นนอนโฟานะรับ
เียหมอเล็”
“นอนพื้น็ไ้รับ
ถ้าหมอะใร้ายับแฟนอะนะ”
“ฮ่า ๆ โอเรับ
นอน็นอนแ่อนนีุ้ทเฮลุ่อนรับเี๋ยวหมอไปเรียมุให้”
“น่ารัั” ผมยอมลุแล้ว็ยิ้มแ่ใหุ้หมอ
“ั้นุทเฮนั่พัเหนื่อย่อนนะเี๋ยวหมอเรีย”
“รับ รบวน้วยนะ”
ุหมอยิ้มเิน ๆ แล้วเินึ้นบันไไป
ผมเอนหลัพิโฟาแล้ว็นอนยิ้มเป็นบ้าอยู่นเียว
สัพัุหมอ็เินลมาเรียให้ไปอาบน้ำ ผมเินามหมอเ้ามาในห้อนอน
ห้อนอนไม่เล็ไม่ให่แ่ถูัไว้เป็นระเบียบและเป็นสัส่วนัเน
ลิ่นหอมอ่อน ๆ ภายในห้อทำให้ผมเผลอยิ้มออมา มันเ้าับุหมอมาเลยล่ะ
“เี๋ยวุทเฮอาบน้ำแล้ว็นอนที่ห้อหมอนะรับ
เี๋ยวหมอไปนอนห้อแม่”
“หมอ”
“รับ? ุทเฮอยาไ้อะไรอีเหรอ”
“อยาให้หมอนอน้วยันรับ”
ผมรั้้อมือาวไว้ อีนมอมาแล้ว็ยิ้มน้อย ๆ
“เียหมอเล็”
“ไม่เล็รับ”
ผมหันไปมอแล้ว็ส่ายหน้า
“ื้อ”
“นะรับ นอน้วยันนะ
สัาว่าะไม่ทำอะไรนอานอนเย ๆ” ผมัฟันบอออไปไว้นิ้วไว้้านหลั้วย
“เฮ้อ ็ไ้รับ
แ่เี๋ยวหมอไปอาบน้ำที่ห้อแม่แล้วะลับมานอน้วยนะรับ”
“รับ!” ผมปล่อยมือาหมอ
หมอยิ้มแล้วส่ายหัว่อนะเินไปเปิู้หยิบเสื้อผ้าอัวเอเินออไปาห้อนอนัวเอ
ผมทิ้ัวลนั่ลที่ปลายเียแล้ว็วาสายามอไปรอบห้ออีรั้
ฮือ ห้ออหมอหันไปว้าหมอนใบนุ่มมาอแล้วสูมลิ่นอหมอ
หอมมาเว้ย แ่นี้็ฟินแล้ว
ว่าะพาัวเอออาารสูมลิ่นอหมอไ้
แล้วพาัวเอเ้าไปอาบน้ำ็เือบสิบนาที ผมใ้แมพูอหมอสบู่อหมอ
มีแปรสีฟันอันใหม่ไว้ให้ผม้วย น่ารัั
ผมออมาาห้อน้ำแล้ว็แ่ัว้วยุอหมอผมใส่ไ้พอี
ไม่นานุหมอ็เปิประูเ้ามาเาูเอะเินทั้ที่เป็นห้อัวเอ
“มานอนันเถอะรับ ผม่วมา”
ผมบเีย ุหมอ็พยัหน้าแล้วปิไฟในห้อเหลือ็เพียไฟที่หัวเียที่ให้แสสว่า
ุหมอึ้นมาบนเียแล้ว็นอนลโยเว้นระยะห่าเอาไว้รลา
ผมเอ็ไม่ไ้ยับเ้าไปหา อย่าน้อยผม็้อให้เียริหมอ
“ผมปิไฟนะรับ”
“รับ”
ผมปิไฟหัวเีย เราเียบันทัู้่
ผมยับพลิัวนอนหันหลัให้หมอ ในหัวิว่าะทำยัไให้ไ้อหมอเนียน ๆ ผ่านไปสัพั็พลิัวลับไปและหมอ็พลิัวมาพอี
เราึสบาันนิ่อยู่รู่ในวามมื
“หมอรับ”
“รับ”
“ผม…” เี้ยแล้ว โรอยาูบหมอเลย
“ุทเฮเป็นอะไรรับ
นอนไม่สบายเหรอ”
“เปล่ารับ” ที่นอนไม่สบาย็ใ่รับ เพราะว่าอนนี้ผมเริ่มะมีอารม์ับหมอรับ
ลิ่นหอม ๆ อหมอน ลิ่นัวหมอ ใบหน้าอหมออี น้ำเสียอหมออี
ทุอย่าที่เป็นหมอำลัปลุผมรับ แทนที่ะล่อมให้หลับแ่นี่ปลุรับ!
“แล้ว เหมือนุทเฮอยาะพูอะไร”
“ูบไ้มั้ยรับ”
“อะ เอ่อ” หมอนิ่ไป ผมึ่อย ๆ ยับเ้าไปใล้ึ้น
“อูบหมอไ้มั้ยรับ”
“ไหนบอะนอนเย ๆ
ไรับ”
“ผมิถึหมอ”
“…”
“ิถึใะาแล้วรับ”
“ุทเฮ”
“นะรับ”
“ะ รับ”
ทันทีที่หมออบรับผม็ยื่นหน้าเ้าไปแล้วประบปาูบหมอทันที
บเบียริมฝีปาแล้ว่อย ๆ ไล้เลียที่ลีบปา บเม้มลีบปาบนล่าแล้วสอแทรเรียวลิ้นเ้าไปในโพรปาเมื่ออีนอนุาให้เ้าไป
“อื้อ” มือบาับที่เสื้ออผมแน่น หลับาพริ้ม ผมแทบะไม่อยาละริมฝีปาออถ้าไม่เพราะ้อปล่อยให้หมอหายใบ้า
และไม่พลาที่ะประบลไปให้เร็วที่สุ
ผมยอมรับว่าอนนี้้อารมาว่าารูบแ่ผมรู้ีว่ายัไม่ถึเวลานั้น
ผมผละูบออาริมฝีปานุ่มอย่านึเสียาย
ผมเาว่าหน้าุหมอแไปถึใบหูแล้ว ุหมอเหมือนไ้สิแล้วพลิายหันหลัให้ผมึผ้าห่มลุมนมิศีรษะ
เวลาหมอเินแล้วโรน่ารั
ผมอยาะเ้าไปอหมอแ่ว่าอนนี้ร่าายอผม้อหาทาลรับ
เลยลุเ้าห้อน้ำแล้วัารรีะ!
ผมลับมาที่เียหลัาัารัวเอเสร็
บ้าิบหาย
ุหมอนอนหลับไปแล้วพอึ้นเียผมึ่อย
ๆ ยับเ้าใล้แล้วสวมอนัวเล็า้านหลัมูลที่ลุ่มผมนุ่มหอมเบา ๆ
“อื้อ” ุหมอราเบา ๆ แ่็ไม่ไ้ว่าอะไร ะหลับลึไปแล้วล่ะ
ุหมอัวนุ่มนิ่มแถมยัหอมมา ๆ
้วยว่าที่ผมะ่มาให้หลับลไ้็ปาไปีสอแล้ว ให้ายเถอะ ไม่เยึ้นเียับใรแล้วทำไ้แ่นอนอเย
ๆ แบบนี้ะที
ฝันีนะรับหมอ
ความคิดเห็น