คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Pet’s Lover : 13
Pet’s Lover : Chapter 13
“หมอว่าถ้าเราแ่านัน ะเป็นยัไรับ”
“ถามอะไรรับเนี่ย ใระแ่านเหรอ”
“หมออ่า ็ผมับหมอไรับ”
“ีู้่” หมอบีบมูอผมแล้ว็ย่นมูใส่ผม้วย
“หมอร้าบ” ผมับมือนุ่มมาุมไว้้าแ้ม
้อมอหน้าหมอที่้มมอผมอยู่ อนนี้ผมนอนหนุนัหมอบนโฟาที่บ้านอผมรับ
หมอบอว่าิถึฮารุเลยให้ผมพามาหาและหมอ็ะ้าที่นี่้วย
นับเป็นเรื่อีสุ ๆ รับ อนนี้ฮารุนอนอยู่้านล่าหัวุาอหมอเียวล่ะ
วันนี้เป็นวันหยุเราเลยมีเวลาอาบน้ำให้ฮารุ พาฮารุไปเินเล่นที่สวนสาธาระและลับมาบ้าน
แม่ไป่ายลาับเโน่ผมเลยมีเวลามานอนัอ้อนหมออย่าอนนี้
“ว่าไรับพ่อฮารุ
เหมือนว่าะนอนสบายทั้พ่อทั้ลูเลยนะรับ”
“ฮ่า ๆ สบายมาเลยรับ ัแฟนนุ๊มนุ่ม”
“ริ ๆ เลย ผมว่าเราไปเรียมอรอุแม่ับเโน่ีว่ารับ”
“ออีห้านาทีไม่ไ้เหรอรับ
แม่เพิ่ออไปไม่นานเอนะ” ผมไม่อยาลุาัอหมอเลยรับ
เลยพลิัวแล้วุหน้าเ้าับหน้าท้ออเอวหมอไว้ะเลย
“ุทเฮ ปล่อยเลยรับเล่นอะไรเนี่ย”
“อหมอไว้รับ ัวหอมั”
“ุทเฮอย่านสิรับ หมอีริ ๆ นะ” ผม็แุ่ ๆ ท้อหมอเอรับ แล้วูสิ้ามือะีผม้วยอะ
“หมอ นี่แฟนไรับ”
“เพราะเป็นแฟนไรับ ลุเลยรับ เหน็บะินาหมอแล้ว”
“็ไ้รับ” ผมยอมลุึ้นนั่้วยวามเสียาย
พอลุมานั่โล็เอียผมเลยบไหล่อหมอ่อ
“เหมือนว่าพ่อฮารุะไม่มีระูแล้วมั้รับเนี่ย”
“อยาอ้อนแฟนรับ”
“มีเวลาให้อ้อนทั้ีวิรับ ถ้าไม่เบื่อะอ้อนะ่อน”
ุหมอลุึ้นยืนผมเลยทิ้ัวลไปนอนบนโฟา หันมอแล้ว็ยิ้มให้
“ไม่เบื่อหรอรับ ผมะอ้อนหมอลอีวิเลย”
“หมอวามำีนะรับ พูอะไรไว้หมอำไ้”
“รับ หมอรับ” ผมีัวลุึ้นนั่แล้วับมืออหมอไว้
“รับ?”
“อยาไ้ยินหมอบอรัอีัเลยรับ”
“ไม่รับ พูบ่อย ๆ เี๋ยวุทเฮะเบื่อ เนอะฮารุเนอะ”
ุหมอยับไปนั่ที่โฟาอีัวแล้ว็้มลลูบหัวฮารุที่อนนี้นั่้อหมอาแป๋วลิ้นห้อย
“ไม่เบื่อหรอรับ เวลาที่หมอบอน่ะ ผมมีวามสุมา”
“ฮารุรับ” หมอแบมือแล้วฮารุ็ยาหน้าวาลบนมืออหมอ
หมอยิ้มแล้ว็ยีหัวฮารุ้วยวามเอ็นู ท่าทาเ้าลูาย็เลิ้มเียว ผมไม่เยเห็นฮารุะเ้าับใรไ้ีเท่าหมอเลยรับ
“หมอรับ นะ ๆ” ผมระพริบาปริบ
อยาไ้ยินำนั้นาหมออีริ ๆ นะ
“ฮารุไปบอพ่อ้วยนะรับว่า หมอน่ะรัพ่ออฮารุมา”
หมอ้มลระิบบอับฮารุแ่ผมไ้ยินัเน หูั้ไ้็ั้ไปแล้วรับ
“หมอเอาี้เลยเหรอรับ”
“อะไรรับ” หมอทำลอยหน้า แหม หน้าับมาูบริ
ๆ เลยเียว
“พ่อฮารุ ็รัแม่ฮารุมา ๆ เหมือนันนะรับ” ผมวามือทับมือหมอบนหัวฮารุแล้ว็ระบายรอยยิ้มว้า หมอพยัหน้าแล้ว็ยิ้มเิน
ๆ ให้ับผม
แ่มีุหมออยู่้วยัน็โระมีวามสุแล้ว
แม่ลับมาาลาและหมอ็เ้าไปเป็นลูมือให้แม่
ส่วนผมโนไล่ออมา้านอแบบไม่ใยี ใ่สิผมมันลูนเ่า อนนี้แม่หลลูสะใภ้ยิ่ว่าอะไร
ผมเลยมานั่เล่นเมับเโน่ที่ห้อนั่เล่นมีฮารุนอนั่นลาระหว่าเรา
“พี่ี้โอะ”
“ี้โอะไรล่ะ แพ้แล้วอย่ามาอแ”
“ฮารุเป็นพยานไ้”
“ั้นถามฮารุเลยสิ” ผมท้า
“อะไรันสอนนี้ มาิน้าวไ้แล้ว เโน่ไป่วยพี่ฮยอแัโ๊ะเลย”
“รับแม่” เโน่ลุึ้นแล้ว็แลบลิ้นใส่ผม
ไอ้น้อเวร วอนโนเะแล้วไ
“แมู่มัน ๆ”
“ไปล้ามือแล้ว็มาิน้าวไ้แล้วทเฮ
ไม่ใ่เ็แล้วนะเราอะ”
“แม่อะ รับ ๆ” ผมยีนฮารุแล้ว็ลุึ้นเินไปในรัวล้ามือแล้ว็แย่านามืออหมอมาถือเอ
“อบุรับ” หมอยิ้มให้ผมแล้ว็เินนำออไป
เรานั่ทานมื้อเย็น้วยัน เโน่ยัเอาเรื่อเมมาฟ้อหมอ
หมอเลยมอผมแล้วส่ายหน้า เรามีเรื่อราวมามายที่พูุยัน มีเสียหัวเราะและรอยยิ้ม
่าเป็นมื้ออาหารที่ีริ ๆ
อนนี้เราึ้นมาบนห้อนอนแล้ว ฮารุเ้ามาในห้ออผมพร้อมับุหมอ
เ้าลูายิแม่มารับ เพราะิถึมา็หมอไม่ไ้มาบ้านผมั้หลายอาทิย์แล้ว ฮารุเินไปนอนที่ปลายเียบนที่นอนอเา
เ้าหมาี้เา
“หมออาบน้ำ่อนเลยนะรับ”
“รับ ั้นหมออาบ่อน”
ผมพยัหน้าแล้ว็ส่ผ้าเ็ัวให้หมอ มีุนอนอหมอที่บ้านผม้วยรับ
ผมเินมานั่เปิเ็อีเมลที่โ๊ะทำานไล่อ่านและอบ พรุ่นี้มีนัับลู้าอีแล้ว้วย
านใหม่เ้ามาอีหลายโราร พอเป็นวันทำานผมะยุ่มา ๆ นแทบหัวหมุน ำลัใที่ีที่สุ็ือแฟนรับ
แ่หมอโทรหรือส่้อวามมาถามว่าเหนื่อยมั้ย ผม็ยิ้มไ้แล้ว
เราุยันน้อยมาระหว่าวันเพราะหมอเอ็ยุ่ ผมเอ็ยุ่ เรา่าทำหน้าที่อัวเอและเ้าใันและัน
มันือวามโีมา ๆ สำหรับีวิู่
ุหมอเินออมาาห้อน้ำ้วยุนอนเรียบร้อย ผมมอูแล้ว็อยาะฟััวหอม
ๆ นั้น รีมอาบน้ำมันหอมเป็นพิเศษเวลาที่หมอใ้
“ทำานเหรอรับ” หมอเินมาหยุอยู่้า
ๆ ผม มือ็เ็ผมัวเอไป้วย
“เ็อีเมลนิหน่อยรับ เสร็แล้วล่ะ มารับผม่วยเ็”
ผมลุึ้นยืนแล้ว็ไหล่หมอให้นั่ลที่เ้าอี้ แย่ผ้ามาามือแล้ววาลบนเรือนผมเปีย
“ใีัรับ” หมอนั่ัวรให้ผมเ็ผมให้
“อยาูแลหมอรับ” ผม่อย ๆ
เ็ผมที่เปียให้ับหมออย่าเบามือ
“อบุรับ”
“ยินีรับ หมอรับ่วนี้ผมานยุ่มา ๆ เลย”
“หมอรู้รับ เพราะุทเฮานยุ่มาทั้อาทิย์แล้ว”
“หมอเอ็้วยนี่รับ”
“รับ มีเรื่อ้อัารอีเยอะเลยล่ะ”
“ั้นเหรอรับ ยัไผม็เป็นำลัใให้หมอนะรับ”
ผม้มลไปแล้วหอมแ้มหมอเบา ๆ
“อื้อ วยโอาสนี่รับ”
“ถ้าอี ๆ หมอะยอมให้หอมมั้ยรับ” ผมเ็ผมใหุ้หมอ่อไป
“็ลออแล้วหรือยัล่ะรับ” หืม?
ผมนี่ะัมือเลยรับ
“หมอ”
“หาว~ หมอ่วัเลยรับ” หมอลุึ้นแล้ว็ยมือปิปาหาว
“หมอรับ ผมยัไม่ไ้อเลย”
“่วัเลย ฮารุหลับแล้วเหรอเนี่ย” หมอเินไปที่เียแล้ว็ะโหน้ามาปลายเียมอฮารุที่หลับปุ๋ยไม่สนโล
“หมอรับ”
“ุทเฮอย่านอนึนะรับ พรุ่นี้ทำานนะ ฝันีรับ”
หมอส่ยิ้มมาให้ผมแล้ว็ล้มัวลนอนึผ้าห่มห่ม ผมส่ายหน้าน้อย ๆ
แล้ว็หัวเราะับัวเอ
“ฝันีรับหมอ”
ผมอาบน้ำแล้ว็เินออมา้วยวามเียบ อนนี้หมอหลับไปแล้วริ ๆ ผมปิไฟแล้ว็่อย
ๆ ึ้นเีย มอูเสี้ยวหน้าที่หลับ็อยาะมูลไป
“อหอมหน่อยนะรับ”
“…”
“ไม่อบแสว่าอนุาแล้ว”
ผมมูลที่แ้มอหมอสูมลิ่นหอม ๆ แล้ว็ยยิ้มับัวเอ
“อื้อ” หมอร้อราเพราะโนรบวนแล้ว็พลิายหันหน้ามาทาผม
ผมยับลนอนแล้วมอูนหลับ
“น่ารัั” เวลาที่หมอหลับน่ะโรน่ารั
น่าทะนุถนอม เฮ้อ ไม่ให้หลไ้ไล่ะรับ
ผมนอนมอหน้าุหมอน่วและหลับไปในที่สุ
เ้าวันันทร์ที่แสนสใส หมอื่น่อนผมและลไปาห้อแล้วเมื่อผมอาบน้ำเสร็ แ่ัวแล้ว็ลมาั้นล่า แม่เรียมมื้อเ้าไว้ให้แล้ว หมอส่ยิ้มมาให้ผมเมื่อเห็นผมเินลบันไมา
“วันนี้มี้าว้มุ้รับ” หมอบอแล้ว็ั้าว้มใส่ามรอผม
“หอมมา ๆ เลยรับ” ผมเินมานั่ที่โ๊ะอาหาร
รู้สึเหมือนู่สามีภรรยาเลยล่ะ ื่นเ้ามามีภรรยาทำอาหารให้
“ฝีมือุแม่นี่รับ”
“ร้าบ หมอ็มานั่ทานเถอะรับ”
“ฮยอแทานเถอะลูเี๋ยวแม่ทำเอ” ุแม่เินออมาารัวแล้ว็บอหมอ หมอเอ็ยอมนั่ลอย่าว่า่าย
เราทานมื้อเ้าเสร็็ออไปทำาน ผมแวะสุ่หมอเหมือนเิมแ่วันนี้หมอไม่เหมือนเิมเพราะ่อนะลารถหมอทำผมอึ้เพราะริมฝีปาอิ่มมาที่แ้มอผม
“ั้ใทำานนะรับ”
“หมอ หมอเอ็เหมือนันนะรับ”
“รับ หมอั้ใอยู่แล้ว เอันรับ”
“รับ เอัน”
รัแฟน หลแฟน ฮือ หมอทำให้ไอ้ทเฮนนี้หลุมรัหมออีรั้แล้วรับ
Hyukjae’s Part
สุสัปาห์มาถึอีรั้ หลัาเหนื่อยมาทั้อาทิย์
ผมเลียร์าน่า ๆ และัารเรื่อารย้ายที่ทำาน ยัไม่ไ้บอเรื่อนี้ับุทเฮเพราะรอให้ทุอย่าเรียบร้อย่อน
วามริผมเรียมัวมาไ้เือนนึแล้วนอนนี้ทุอย่า็ำลัะเรียบร้อย
ุทเฮโทรมาบอว่าิประุมมารับผม้า วันนี้ผมเลยอาสาไปหาุทเฮที่บริษัท
วันนี้ผมเอ็เลิาน้าหน่อย แ่พอเลิาน็นั่แท็ี่ไปที่บริษัทะว่าะไปทาน้าวเย็น้วยัน
ผมไม่ไ้โทรบอุทเฮว่ามาถึแล้วเพราะเรว่าอาะประุมยัไม่เสร็เลยเินเ้าไป้านใน
บริษัทเียบมาพนัานลับไปันเือบหมแล้ว ผมเินึ้นบันไไปที่ห้อทำานอุทเฮและหยุฝีเท้าลเมื่อเห็นว่าุทเฮมีแ
ผมเินลบันไมาไ้รึ่ทาเพราะะว่าะไปรอ้านล่าแ่็้อะัฝีเท้าเมื่อไ้ยินบทสนทนาอน้านบนที่เปิประูออมา
“ู้อลับแล้ว แ่ว่ายัมีำถามว่ะ เรื่อมีแฟนนี่ริเหรอวะ”
“็ริิวะ ะหลอทำไม” ุทเฮ…
“ปิไม่เห็นเรียใรว่าแฟน ่อให้มึะฟันเ้าี่รั้็าม”
“แล้วไวะ ไ้ัน็ไม่ำเป็น้อเป็นแฟนเปล่าวะ ็แบบวิน
ๆ อะ ูเสร็เ้าเสร็แล้ว็แยทา”
“ฮ่า ๆ ไอ้เวร ไม่เอันนานยัเหี้ยเหมือนเิม”
“ูเปลี่ยนไปแล้ว ไม่เหมือนเิมหรอ”
“เหรอวะ แล้วเรื่อแฟนนี่ยัไ ใรวะ ยอมให้เป็นแฟนไ้แสว่า้อเ็มาสิมึ”
“แหิวะ”
“ไ้มาี่รั้แล้วล่ะ ะะเี่ยเมื่อไหร่”
“ไม่เอาไม่ถามเรื่อนี้ว่ะ”
“แหม อย่าทเฮ็ไ้มานับรั้ไม่ถ้วนอะเนอะ นาเอันไม่ถึั่วโมมึยัเอามาแล้ว
นี่ระับยให้เป็นแฟนเยเ้าเย็น ูรู้สันานมึี แ่ถ้าเบื่อส่่อไ้นะอยาลอว่ะ”
ุยอะไรัน…ผมไม่อยาะฟัแล้ว
ผมำมือแน่นแล้ว็เินลบันไมาบอไม่ถูว่าอนนี้ผมรู้สึยัไ
ไม่อยาไ้ยินหรือรับรู้อะไรทั้นั้น
“อ้าว พี่หมอ!”
ผมสะุ้เมื่อเอเรียวอุรบันไั้นสุท้าย
“เรียวอุ”
“พี่หมอร้อไห้ทำไมรับ! พี่ทเฮทำอะไรพี่!”
“หมอ!” นั่นเสียอุทเฮ
“นั่นเมียมึเหรอวะ”
“หุบปามึเถอะน่ะ! หมอรับ หมอ!”
ุทเฮะโนเรียผมแ่ผมไม่อยาเห็นหน้าเาอนนี้ ึออวิ่
ผมรู้แ่ว่า้อวิ่ให้เร็วที่สุ วิ่ออไปารนี้
“เฮ้ยพี่เิอะไรึ้นวะ”
“หมอ หมอรอผม่อน หมอรับ!”
ผมวิ่มาหน้าบริษัทและเรียแท็ี่ไว้ทัน่อนะรีบึ้นรถ ผมไม่ไ้มอลับไป้านหลัว่าุทเฮะวิ่ามมามั้ย
ผมไม่อยาฟัหรือรับรู้อะไรทั้นั้นในอนนี้
ผมเยิว่าผมเ้าใและยอมรับไ้ับอีที่ผ่านมา นเรา็้อเยผิพลาันทั้นั้นแม้แ่ัวอผมเอ
ผมยอมรับไ้ทีุ่ทเฮเยเ้าู้มา่อน อนแรผมไม่ล้าะให้ใเาไป้วย้ำ
แม้แ่ำว่ารัผม็ไม่ล้าพูออไป
นวันที่ผมมั่นใในัวเาและมั่นใในวามรู้สึอัวเอึัสินใบอวามรู้สึอัวเอออไป้วยำว่า
‘รั’
แ่พอไ้ยินเรื่อราวและำพูพวนั้น…ผมลับรู้สึลัวึ้นมา
ผมไม่อยาผิหวั ผมไม่อยาเสียใ ผมไม่ล้าพอที่ะเ็บปวเพราะนที่ผมรั
อยู่ ๆ ็มีำถามผุึ้นมาในหัวว่า ‘เารัผมริหรือเปล่า
หรือแ่้อารเรื่อนั้นันแน่ หรือแ่้อารเอานะ’
แ่อนนี้ผมรัุไปแล้ว…ุทเฮ
End Hyukjae’s
Part
ผมวิ่ามหมอออมาหน้าบริษัทแ่็ไม่ทัน
หมอึ้นรถแท็ี่ไปแล้วเาไม่แม้แ่ะหันลับมามอ้วย้ำ ผมอยาะบ้าาย
ผมไม่รู้ว่าหมอไ้ยินอะไรบ้า ผมไม่รู้ว่าหมอโรธมาแ่ไหนแ่็เาว่ามาพอสมวร
“โธ่เว้ย!” ผมสบถออมา้วยวามหัวเสีย
โรโรธัวเอเลยว่ะ
“พี่ มันเิอะไรึ้นวะ” เรียวอุเินเ้ามาหาผม
“ไอ้ทเฮ ูอโทษว่ะ” ไอ้ินอเป็นเพื่อนสมัยมหา’ลัยอผมเอ มัน็อยู่ลุ่มเ็เหี้ยเหมือนผมนี่แหละ อนนั้นน่ะนะ
“มึแม่ อสัหมัไ้มั้ยวะ” ผมพูอไปั้นแหละเพราะผมไ้ระาอเสื้อมันเ้ามาแล้วเหวี่ยหมัใส่ปามันทันที
ผลัวะ!
“เฮ้ย! อะไรวะไอ้ทเฮ!” ไอ้ินอมันเ้ามา้าหมัใส่หน้าผมืนทันทีเหมือนัน
ผลัวะ!
ลิ่นาวเลือลุ้อยู่ในปา ไอ้ินอแม่หมัหนัเหมือนเิม
“เฮ้ยพี่!!” เรียวอุเ้ามาแยผมทั้สอนออาัน
“ูโรธมึมานะที่มึพูถึแฟนูแบบนั้น หมอไม่ใ่นที่มึะมาพูาเหี้ย
ๆ ใส่ไ้!” อนแรผม็ะะไม่เอาเรื่อเอาราวับมันเพราะเมื่อ่อนผม็เหี้ยริ
ๆ อย่าที่มันว่า แ่สำหรับหมอ หมอไม่ใ่นที่ะเอามาพูาล้อเล่นและหมิ่นเียริัน
“เฮ้ย ทเฮูอโทษว่ะ
ูไม่ิว่ามึะริัับนนี้มานานี้อะ”
“่าแม่เหอะ นละหมัถือว่าหายัน วันนี้มึ็ลับไป่อนแล้วัน”
“อืม ๆ ไว้ไูโทรหานะเว้ย มีอะไรให้่วย็บอนะ
ใหู้ไปอโทษแฟนมึ็ไ้ อโทษอีรั้ว่ะ”
“มึลับไปเหอะ”
“เออ ๆ” มันบบ่าผมแล้ว็เินไปที่รถ
“พี่เ็บปะ แ่ว่าพี่หมอร้อไห้โรน่าสสารเลยว่ะพี่”
เรียวอุบอ
“ูผิเออะ ูไป่อนนะ”
“อืม มีไรให้่วยบอนะพี่ ผมเอาใ่วย ้อพี่หมอให้ไ้ล่ะ”
ผมวิ่มาที่รถแล้ว็ับออไป มือ็่อสายหาุหมอไป้วยแ่อีนไม่รับพอโทรหลายสายเ้า็ปิเรื่อหนีไปเลย
แบบนี้โรธมาริ ๆ สินะ
หมอะไปไหนในเวลานี้นะ
ผมัสินใไปหาหมอที่บ้านแ่ว่าหมอยัไม่ลับบ้านเลย
ุแม่บอว่าวันนี้หมอไม่ลับบ้านะไปนอนบ้านเพื่อนผมเลย้อยอมถอยออมา
ลับมาึ้นรถแล้ว็ฟุบหน้าลับพวมาลัยรถ
“หมอ หมออยู่ไหน”
ผมลอโทรหาหมออีรั้แ่็ไม่ิ เลยลอโทรหาุยูฮยอนูเพราะเพื่อนอหมอที่นึไ้อนนี้มีแ่นเียว
รอสายอยู่สัพัอีน็ยอมรับสายอผม
“ุยูฮยอนรับ หมออยู่ับุหมอมั้ยรับ”
(ทำไมรับ ทำไมฮยอแะ้ออยู่ับผม)
“ุยูฮยอนรับ ถ้าหมออยู่ับุผม็ะสบายใ
ผมเป็นห่วหมอรับ”
(ทะเลาะันเหรอรับ)
“รับ หมอำลัเ้าใผมผิ ผมอยาอธิบาย อยาอโอาส
ผมไม่รู้ว่าหมอไ้ยินอะไรมามาแ่ไหน แ่ผมอยาบอับหมอว่า
ผมรัแล้ว็ริใับหมอริ ๆ”
(…)
“ผมไม่รบวนุยูฮยอนแล้วล่ะรับ”
(อันที่ริผม็ไม่อยาะยุ่หรอนะรับ แ่ฮยอแเป็นเพื่อนรัอผม
ุทำให้เพื่อนอผมเสียน้ำา ผมโรธุนะแ่็อยาใหุ้ไ้อธิบาย)
“…รับ” ุว่ะ
(แ่มันยัไม่ใ่วันนี้หรอรับ ให้เวลาฮยอแหน่อยนะ ถึุทเฮะพูอะไรมาอนนี้ฮยอแ็ไม่พร้อมรับฟัหรอ
ไม่้อห่วนะรับ ผมะูแลเพื่อนอผมเอ)
“รับ ผมเ้าใ อบุนะรับ”
(รับ)
ผมวาสายแล้ว็ถอนใออมา
อย่าน้อยอนนี้ผม็รู้ว่าหมออยู่ที่ไหนับใร ผมเลยับรถลับบ้าน และอย่าน้อยผม็วระั้สิัวเอ่อน
Rrrr Rrrr Rrrr
ทันทีที่ผมถึบ้าน็มีสายเรียเ้า ผมมวิ้วเมื่อเป็นสายอไอ้ีวอน
ผมรับสายมันแ่พอะยับปาพู็เ็บะั้น ่อนหน้านี้ยัไม่รู้สึเ็บเลย
แม่เอ๊ย!
(ไอ้ทเฮ มึทำเหี้ยไรวะ)
“อะไรวะ มึรู้เรื่อแล้วเหรอ” ไอ้เรียวอุโทรไปโม้แน่
ๆ
(วันนีู้นัุยูฮยอนไว้ะไปทาน้าวเย็น้วยัน แ่โนเท)
“อ้าว เี่ยวับูเหรอ” อิแป๊บ
อนนี้สมอเบลอ
(เี่ยว! เพราะมึทำให้หมอฮยอแเสียใ
ุยูฮยอน็เลยพาลมาโรธูเยเลย)
“อะไรวะ เฮ้อ พูเรื่อนี้แล้วู็เรีย” ผมเปิประูรถลไป เอฮารุวิ่มารับแ่อโทษนะลูพ่อไม่มีอารม์ะเล่น้วยเลย
(เรื่อราวมันเป็นยัไมึเล่ามาเลยนะไอ้ทเฮ ไหนมึบอริั ๆ
ไหนมึบอรัหมอมาแล้วมึทำเี่ยไรับหมอ) มาเป็นุ
“วันนี้ไอ้ินอมันเ้ามาหาที่บริษัท มันปาหมา”
ผมทิ้ัวนั่ลที่ห้อนั่เล่น
่อนะนึึ้นไ้ว่าถ้าแม่ับเโน่มาเอสภาพหน้าผมอนนี้้อมีำถามแน่ ๆ
เลยรีบึ้นห้อ
(ไอ้ินอ มันมาทำไมวะ ูนึว่าายห่าไปแล้วนะเนี่ย
ล่าสุไ้่าวว่ามันโนเมียฟ้อหย่าแ่็นะมันปาหมา ปาวอนโนีนมาแ่ไหนแ่ไรแล้ว)
“เออ ่าแม่เรื่อนั้นเถอะว่ะ
ูอยาอธิบายให้หมอเ้าใะแย่”
(เฮ้อ ไว้ไพรุ่นี้เอันเว้ย ูไม่เ้าบริษัทแ่นี้มีเรื่อเลยนะสั)
“เออ ูวานะ ูเ็บปา แลหมัับไอ้ินอมา”
(ฮ่า ๆ เออ ๆ สมน้ำหน้ามึ มีอะไรให้่วย็บอ
แ่นี้แหละ้อุยูฮยอน่อน)
ผมทิ้ัวลนอนบนเีย ทิ้โทรศัพท์ไว้้า ๆ ถอนหายใแล้ว็หลับาล
ผมนี่มันไม่ไ้เรื่อเลยว่ะ ทำให้หมอเสียน้ำา ทำให้หมอวิ่หนีไปแบบนั้น
หมอเสียใมา
ผมไม่ใ่นีนั ยิ่ในอีเรียไ้ว่าเลวเลย็ไ้ ผมไ้แล้วทิ้
เ้าู้ผมยอมรับ ผมไม่เยพอผม็ยอมรับ
มันอาะเื่อยาถ้าบอว่าวันนี้ผมเปลี่ยนไปแล้ว ทเฮนเ่าไ้ายไปแล้วในวันนี้
เวลานี้ผมอยาะหยุ ผมอยาะพอ ผมอยามีใรสันที่อยู่้า ๆ และมีเพียนเียวที่ผมอยาให้เป็นนนั้น
ุหมอฮยอแ…
แ่วันนี้ผมทำให้นที่ผมรั้อเสียน้ำา ผมนี่มันแย่ริ ๆ
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาแล้ว็ลอเ้าไปใน่อแอหมอ
ออธิบาย่อนแล้วัน อย่าน้อย ๆ ผม็อยาให้หมอรู้ว่าผมรัและแร์หมอมา ๆ
Dad’s Haru
ุหมอรับ
ผมไม่รู้ว่าหมอไ้ยินอะไรบ้า
แ่ผมอยาให้หมอรู้ว่าผมไม่เยิว่าหมอเป็นอเล่น
ไม่เยิว่าหมอเหมือนนอื่น
ที่ผ่านมาอีผมเยเป็นนไม่ี
แ่ผม็อยาะลับัว
ผมอยาเป็นนีรับ ผมอยาีพอสำหรับหมอ
อยาเป็นนที่หมอะวาใไ้
อยาเป็นนที่หมอรั
หมอะเื่อมั้ยถ้าผมะบอว่าผมไม่้อารใรอีแล้วนอาหมอ
แ่หมอยัไม่้อเื่อ็ไ้รับ
เพราะผมะพิสูน์ให้หมอเห็นเอ
ผมปิหน้าอแล้ว็พาัวเอเ้าห้อน้ำ
ปล่อยให้สายน้ำไหลอาบร่าายนพอใ ผมะทำให้หมอเื่อมั่นในัวผมให้ไ้ สาบานเลย
สอวันผ่านไปหมอไม่รับโทรศัพท์ผม อ่าน้อวามแ่ไม่อบลับ
ไปหาที่บ้าน็ไม่เอ ถามุยูฮยอน็ไม่ยอมบอ อยาะบ้าายแล้วร้าบ!
โริถึุหมอเลย ผมิถึฮยอแ!
พอทำาน็พอะเลิิฟุ้่านไ้บ้า แ่พอมานั่นิ่ ๆ
ในหัว็มีแ่ภาพอหมอในวันนั้น ภาพที่หมอวิ่หนีผมไป
“เฮ้อ”
“ถอนใอีแล้วนะพี่ ไุ้ยับพี่หมอยั” เรียวอุถือวิสาสะเ้ามาในห้อทำานอผม
“เฮ้อ ยัเลย โทรไปไม่รับ ้อวามไม่อบ
ที่บ้านยัไม่เอเลย นี่ั้ใหลบหน้าูั ๆ” ผมนใเหลือเิน
“ไปหาที่ลินิสิ”
“อยาไปใะา แู่เารพารัสินใอหมอว่ะ ถ้าหมอยัไม่อยาเอู็ะอทน”
“อทน ั้น็อทน่อไปนะรับ”
“เออ ะไปไหน็ไปเลย รำา”
“ไล่เียวนะ ไป็ไ้ เออพี่
ผมไปพบลู้านะไม่ลับเ้ามาแล้ว”
“อืม” ผมอบลับแล้ว็ฟุบหน้าลับโ๊ะ
อยาเอหมอใะาแล้วโว้ย!!!
เ้าวันที่สามแล้ว วันนี้ผมทนไม่ไหวแล้วรับเลยับรถไปัรอที่ลินิ่วใล้เลิานะมาเียบ
ๆ ันเอุฮานิเ้าเลยไ้รู้ว่า
“อ้าว ุทเฮมาทำอะไระ พาฮารุมาหาหมอเหรอ แ่ไม่มีฮารุมา้วยนี่นา”
“เอ่อ ุหมอฮยอแลับหรือยัรับ”
“ุทเฮไม่รู้เหรอะว่าหมอย้ายไปแล้ว”
“…” ย้าย? ย้ายไปไหนวะ
“ุหมอย้ายไปไ้สอวันแล้ว่ะ
เห็นว่าย้ายไปประำที่โรพยาบาลสัว์นะะ แ่ว่าุหมอไม่ไ้บอุทเฮหรอเหรอะ”
“อะ อ๋อ บอสิรับ
แ่เพราะวามเยินเลยับรถมาอที่นี่ ผมนี่มันแย่ริ ๆ เลยนะรับ ฮ่า ๆ”
โรสมเพัวเอเลยเว้ย
“ฮ่า ๆ ุทเฮทำานมาไปสินะะ ่วนีู้เหมือนนไม่ไ้นอนเลย
รัษาสุภาพ้วยนะะ”
“รับ พอีานเยอะ
ยัไผมอัวไปรับหมอที่โรพยาบาล่อนนะรับ”
“่า”
หมอไม่อยู่ที่นี่แล้ว…ผมับรถออมา้วยหัวให่อเหี่ยวยิ่ว่าเิม
เมื่อิว่าผมมันไม่มีวามหมายหรือสลัสำัับหมอเลยั้นเหรอ
เรื่อให่นานี้หมอยัไม่เยพูให้ผมฟัเลยสัรั้…
พอั้สิไ้ผม็ทำาร้นหาโรพยาบาลสัว์ทันที
ปิพาฮารุมาแ่ลินิเพราะสะวและรวเร็วว่าไปโรพยาบาล พอเอเป้าหมายผม็บรถไปทันที
่อให้ไปไม่เออย่าน้อย็ีว่ารอไปวัน ๆ
ผมไม่อยาปล่อยเวลาให้สูเปล่าอีแล้ว
ยิ่เราเ้าใันเร็วมาเท่าไรเรา็ะมีเวลาอยู่้วยันมาึ้นเท่านั้น
ผมะไม่ปล่อยหมอไปหรอรับ
ผมมาถึโรพยาบาลสัว์แห่แร
เ้าไปสอบถามประาสัมพันธ์ถึารมีอยู่อหมอฮยอแแ่็้อผิหวัเมื่อไม่มีนที่ามหา
เฮ้อ
หมออยู่ไหนรับ ผมอยาเอหมอั
“อ้าว ุทเฮ ุทเฮใ่มั้ยรับ”
“อะ อ้าว ุโวมี่” ผมหันไปทัุโวมี่เพื่อนอหมอ
“ท่าทาไม่่อยีเลยนะรับ ไปื่มาแฟันหน่อยมั้ย
ผมเพิ่ออเวรน่ะ”
“รับ เอาสิ”
ผมับุโวมี่เินมานั่ที่แนทีน มีาแฟนละแ้ว ุโวมี่ยัูีเหมือนเิม
แ่วันนี้ที่แปลา็ะเป็นเาอยู่ในุเสื้อาวน์สีาวสะอาล่ะมั้
“ับฮยอแเป็นไบ้ารับ”
“เอาามรเลยมั้ยรับ”
“ทำไมรับ”
“เ้าใผิันนิหน่อยรับ ไม่ไุ้ยันมาสามวันแล้ว
ว่าแุ่เป็นเพื่อนับหมอฮยอแ พอะรู้มั้ยรับว่าหมออยู่ไหน” ผมับแ้วาแฟไว้มอหน้าุโวมี่ราวอ้อนวอน
“สามวัน…ไมุ่ยันสามวันนี่ไม่น่าะนิหน่อยแล้วล่ะรับ
ฮยอแน่ะ โรธใรไม่ไ้นานหรอ ผมอถามไ้มั้ยรับว่าทะเลาะันเรื่ออะไร
เผื่อะ่วยไ้บ้า” เาูใเย็นมา ๆ เลยล่ะรับ
“ฟัแล้วอย่าผมนะรับ”
“อ่า ผมะพิาราูแล้วันนะรับ”
“เรื่อมันเิเพราะ…”
ผมเล่าเรื่อที่เิึ้นใหุ้โวมี่ฟั เมื่อฟับเา็ถอนใ่อนะวามือลที่ไหล่อผม
“วามริใอุเท่านั้นรับะทำให้ฮยอแเ้าใ
นเราถ้ารััน็้อให้เียริัน สำหรับฮยอแเรื่อพวนี้เาถือมานะรับ”
“รับ ผมให้เียริหมอเสมอ
ผมรอไ้ทุเรื่อสำหรับหมอฮยอแ”
“ผมเอาใ่วยนะรับ สามวันแล้วนี่เนอะ ฮยอแพร้อมะุยแล้วล่ะรับ”
“แ่ผมไม่รู้ว่าหมออยู่ไหน
หมอัาาผมทุ่อทาเลยรับ” ผม้มหน้ามอาแฟที่พร่อลไปเพียนิ
“ฮยอแออเวรอนสอทุ่ม อ่า นี่็ใล้เวลาแล้วล่ะ
ผมฝาเพื่อน้วยนะรับ ถ้าเอเา็บอ้วยว่าผมมีธุระ่วน้อลับ่อน
วันนี้ไม่ไ้ไปส่” ุโวมี่ลุึ้นแล้ว็บบ่าผม่อนะยิ้มให้และเินออไป
ส่วนผมเหรอ…นั่ประมวลผลอยู่ห้าวินาที
“หมออยู่ที่นี่!”
ผมเผลอเสียันนรอบ ๆ หันมอเลยไ้แ่ลุึ้นยืนแล้วอโทษอโพย่อนะวิ่ออไปัรอหมอที่หน้าโรพยาบาล
ผมนั่มอเวลานสอทุ่ม ะเ้อมอหาุหมอและในที่สุผม็เห็นนัวเล็ที่่อให้เินมาับนมามาย็ยัเ่นัที่สุในสายา
ุหมอเินมาพร้อมับพยาบาลและพูุยยิ้มให้ัน
ผมลุึ้นยืนแล้ว็มอแ่หมอเท่านั้น
เราสบาัน…
หมอทำหน้าเรียบเยและเินเ้ามาหาผมที่ยืนนิ่เหมือนถูสาป
ทั้ที่อยาเอหมอมาแ่พอเอริ ๆ ผมลับยืนนิ่แบบนี้
“หมอ”
“รับ” หมออบรับ้วยน้ำเสียเรียบและูเย็นานผมทำัวไม่ถู
“เอ่อ ือ ุโวมี่ฝาบอว่ามีธุระ้อลับ่อน
เลยฝาให้ผมไปส่หมอรับ” ผมบอหมอออไปในที่สุ
“โวมี่”
“ให้ผมไปส่นะรับ”
“รับ หมอมีเรื่ออยาุย้วยพอี”
“รับ!” ผมอบรับหนัแน่น
ผม็อยาะุยับหมอมาเหมือนันรับ
หมอให้ผมมาส่ที่อนโแห่หนึ่ึ่อยู่ไม่ไลาโรพยาบาลสัว์มานั
ุหมออนุาให้ผมึ้นไปที่ห้อไ้ ผมเินเ้ามาในห้อ มอไปรอบ ๆ ูารแ่ที่เรียบ่ายน่าอยู่
ผมนั่ลที่โฟา่อนะมอูนัวเล็ที่ส่ระป๋อเบียร์มาให้ผม ผมรับมา ๆ มอูหมอที่นั่ลที่โฟาอีัวในมือมีระป๋อเบียร์เ่นัน
นี่หมอื่มเหรอ…
“หมอรับ เรื่อวันนั้น”
“ะเี่ยหมอทิ้เมื่อไหร่รับ”
“!!!” ำถามแร็ีแสหน้ามาเลยรับ
หมอไ้ยินไอ้ินอั้แ่ประโยนี้เลยั้นเหรอวะ
“ถ้าไ้แล้วะเี่ยทิ้เลยใ่มั้ยรับ” หมอยเบียร์ึ้นื่มเมื่อถามบ
“หมอ มันไม่ใ่แบบนั้นนะรับ”
“ที่ยัไม่ทิ้เพราะยัไม่ไ้ั้นเหรอ ถ้าไ้ะปล่อยหมอไปมั้ยรับ
ะทิ้หมอเหมือนทีุ่เยทำับน่อน ๆ มั้ย” หมอยเบียร์ึ้นื่มอีรั้
“หมอเ้าใผมผิแล้วรับ ฟัผม่อนไ้มั้ย”
“หมอมี่าแ่ไหนรับ
ถ้าเบื่อันแล้วะโยนหมอให้เพื่อนอุหรือเปล่า”
“หมอรับ” ผมยับเ้าไปนั่้าหมอ
ึระป๋อเบียร์ออามือาวแล้วว้ามือู่นั้นมาุมไว้แ่หมอ็ึมือออ
“อบมาสิรับ ถ้าไ้แล้วะทิ้มั้ย” หมอลุึ้นยืน ใบหน้าเริ่มแมือบา่อย ๆ ับที่ระุมเสื้อเิ้สีฟ้าอัวเอแล้วแะออ
ผมมอูอึ้ ๆ ยอมรับว่าั้รับับสถานาร์นี้ไม่ทัน
ถ้าเป็นเมื่อ่อนผมอาะเสนอัว่วยปลระุมให้เลย็ไ้ แ่นี่หมอไ นี่ือุหมอที่ผมรัและเทิทูน
“…”
“อบไม่ไ้เพราะว่ายัไม่ไ้ใ่มั้ยรับ”
“มะ หมอ อย่าทำแบบนี้รับ หมอั้สิ่อน”
“หมอเสียใ หมอลัว หมอไม่รู้ว่าหมอ้อทำยัไ
เพราะหมอรัุไปแล้วหมอถึเป็นแบบนี้” หมอปลระุมนหมแล้วถอเสื้อออนเผยให้เห็นผิวาว
ๆ ใบหน้าสีเรื่ออนนี้มีน้ำา ร่าบอบบายับเ้ามานั่ลบนัอผมแล้วออผมไว้
“…” พีในพี
“หมอลอใ้ีวิโยไม่มีุมาสามวันแล้ว”
“…”
“หมอิถึุ ทั้ที่หมอโรธุ โรธเพื่อนอุ
แ่หมอ็ลัวว่าะไม่มีุในีวิอี่อไป เพราะั้นหมอเลย”
“หมอฟัผม่อนนะ”
“หมอ ฮึ”
“…!”
หมอบเบียริมฝีปาลมาแบบที่ผมไม่ทันั้ัว อรัรอบอผมไว้
ผมวามือที่เอวบาสัมผัสผิวายเย็นอหมอ ปล่อยให้อีนบูบลมาและเป็นฝ่ายุมเมเอในที่สุ
ผมสอันเรียวลิ้นเ้าไปวา้อนลิ้นเล็ รสาิอเบียร์ยัิที่ปลายลิ้น มือลาไล้ผิวายเนียนอหมอ
“อื้อ”
“หมอ!” ผมั้สิแล้วผละูบออาหมอเรียหมอให้ไ้สิ
“ฮึ…”
“หมอรับ ฟัผมนะ หมอ้อฟั!”
“ฮือ” หมอร้อไห้โฮออมาบนัอผม
ผมที่พยายามะอธิบายเลย้อหยุ่อนแล้วึเสื้ออหมอมาลุมไหล่ไว้ให้่อน
“ไม่ร้อนะรับ หมอไม่้อร้อนะ ผมอโทษ”
“หมอทำไม่ไ้ ทำไม่ไ้ริ ๆ”
“ไม่้อทำอะไรทั้นั้นนะรับ หมอแ่หยุร้อไห้
แล้ว็ฟัผมนะ นะรับ” ผมลูบหลัหมอเพื่อปลอบและหมอ็พยัหน้าสะอึสะอื้น
หมอยับนั่ลที่เิมผม็่อย ๆ ปาเ็หยน้ำาออาแ้มเนียน
เห็นหมอร้อไห้แบบนี้ใะารับ
“หมอไม่อยาเป็นเหมือนน่อน ๆ อุ ฮึ ฮือ”
“หมอไม่เหมือนใรทั้นั้นรับ ผมรัหมอนเียว”
“หมอไม่อยาโนทิ้ นะ ฮึ ไม่อยาโนทิ้นะรับ”
โธ่ หมออผม ผมอหมอไว้ลูบผมปลอบ ูบที่มับ
“ฮือ”
“ผมไม่ทิ้หมอหรอรับ าหมอสามวันทรมานะาย
ไม่ไ้เอหน้า ไม่ไ้พูุยถามไถ่ ใไอ้ทเฮนนี้เหมือนะาเลยรับ”
“หมอ็เหมือนันรับ”
“เรื่อวันนั้นน่ะ ผมสั่สอนเพื่อนไปแล้วนะรับที่พูาไม่ให้เียริหมอ
แล้ว็อโทษที่อีอผมมันไม่น่าำเท่าไร ผมในวันนั้นอยู่ในวัยึะนอ
แ่ผมในวันนี้มีสิีทุอย่า ผมไม่ไ้บับหมอเพราะอยาะทำเรื่อนั้นะหน่อยรับ”
“รินะรับ”
“ริสิรับ ผมรัหมอ ผมริใับหมอ ผมเลิทุอย่าพยายามั้ใทำาน
พยายามเป็นลูที่ี พยายามเป็นแฟนที่ีเพื่อใหู้่วรับหมอ”
“ุทเฮ”
“รับ” หมอผละออาอ้อมออผมแล้วมอสบา
“หมอี่เ่าอีแล้ว หมอไม่ยอมฟั หมอิเอเออเออีแล้ว”
“ไม่เป็นไรรับ ผมเอ็ปาไม่ีไปหน่อย ถึะพูเล่น ๆ
็ไม่วร”
“ใ่รับ ปาเสีย” หมอยมือึ้นมาแล้ว็บปาผมเบา
ๆ หนึ่ที
“หมอรับ”
“หมอีเพราะุทเฮพูาไม่ีรับ
แล้ว็ที่บอว่าสั่สอนเพื่อนปาเสียอุน่ะ ทำแบบไหนรับ ่อยที่ปาเลยหรือเปล่า
หมอโรธริ ๆ นะ”
“่อยปาแเลยรับ” ผมับมือหมอมาุมไว้แล้ว็ยิ้มให้
“สมน้ำหน้ารับ สมวรแล้ว”
“แ่ว่ามัน็สวนมานผมปาแเหมือนันรับ เ็บมาเลย”
“ริเหรอรับ ไหนหมอูหน่อย” หมอยื่นหน้าเ้ามามอหาแผลที่ปาผม
แ่มันผ่านมาแล้วสามวันแผลหายไปแล้วรับ
“หายแล้วรับ”
“ว่าะ้ำะหน่อย”
“โธ่หมอ”
“หมั่นไส้รับ” หมอึมือออแล้วทุบที่ออผม
“เราเ้าใันแล้วใ่มั้ยรับ”
“มั้รับ” หมอระับเสื้อเิ้แล้ว็ิระุมเสื้อัวเอแถมยัหันหลัให้ผมอี
“มั้ไ้ไรับ เราีันแล้วใ่มั้ยรับหมอ” ผมึมือหมอมาแ่หมอ็ึลับไป
“ุทเฮ หมออายรับ”
“หืม”
“่วยลืมเรื่อที่เิึ้นไ้มั้ยรับ ฮือ” หมอยมือปิหน้าัวเอเมื่อิระุมเสื้อเสร็ ผมเลยเ้าใว่าหมอหมายถึอะไร
ใระลืมลรับ อยู่ ๆ หมอ็มาถอเสื้อ นั่ัแล้วูบผม่อนน่ะ แล้วผิวอหมอ็เนียนิบหายเลย
อยาลูบไล้ไปถึไหน่อไหน
สาบานเลยว่ารั้แรผมะสำรวให้รบทุอูผิวอหมอ
นอะไราวน่าทำรอยไ้นานี้!
“โอเรับ เมื่อี้เิอะไรึ้นเหรอ” ทำให้หมอสบายใ็แล้วันรับ
“ีมารับ” หน้าหมอแมารับ
ูบอีสัทีไ้มั้ยเนี่ย
“ราวนี้ผมอถามไ้มั้ยรับ”
“ถามอะไรรับ”
“เรื่อที่หมอย้ายาลินิมาประำที่โรพยาบาล
แล้ว็อนโนี่้วย” เรื่อนี้ยัาใผมมารับ
“ริ ๆ
แล้วหมอั้ใะบอับุทเฮหลัาที่ัารเรื่อเสร็แล้ว ็เป็นวันเียวับเมื่อสามวัน่อนรับ”
“โธ่” ผมยับัวลนอนหนุนัหมอแล้ว็ับมือนุ่มมาุมไว้้าแ้ม
“ส่วนอนโนี่เป็นอโวมี่รับ โวมี่ให้ผมมาอยู่สำหรับ่วที่เ้าเวรึะไ้ไม่้อเินทาไล”
“อ่อ เ้าใแล้วรับ เพื่อนหมอใีั”
“รับ เพื่อนหมอใีทุน”
“เพื่อนผมมีแ่พวนิสัยเลว”
“ว่าไปนั่น”
“ฮ่า ๆ หมอรับ ไม่เอาแบบนี้แล้วนะรับ”
“แบบไหนรับ” หมอยัมาทำลอยหน้าอีนะ
มันน่าี
“หายไปสามวันแบบนี้ไรับ ไม่เอาแล้วนะ”
“รับ สามวันน้อยไป ถ้าทำหมอเสียใอีหมอะหายไปนาน ๆ
และไล ๆ เลย”
“ใระล้าทำให้หมอเสียใล่ะรับ ไม่มีหมอผมอยู่ไม่ไ้แน่นอน”
นี่พูรินะ หลัาลอใ้ีวิแบบไม่มีหมอสามวัน ือ พั
“ไม่รู้ล่ะ หมอ้อป้อันัวไว้่อน”
“ไม่ทำแน่นอนรับ เฮ้อ สบายใแล้วรับ นอนับหมอเลยไ้มั้ย
เหนื่อยมาเลย” ผมหลับาล
“ไปอาบน้ำ่อนรับ่อยนอน”
“พูแบบนี้อนุาใ่มั้ยรับ”
“ถ้ายัไม่ลุไปอาบน้ำอาะเปลี่ยนใ็ไ้นะรับ”
“ไปเี๋ยวนี้เลยร้าบ” ีัวสิร้าบบ
Loading....100%
ความคิดเห็น