คืนพิรุณพร่ำรัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

“เด็กคนนี้เป็นลูกใคร”

เหรินเจียเอ่ยเสียงเรียบนิ่งอย่างที่เขาไม่เคยใช้กับจัสมินมาก่อน และเป็นครั้งแรกที่เขาใช้โทนเสียงเช่นนี้กับเธอด้วยความโกรธ มือหนาออกแรงบีบต้นแขนจนเริ่มขึ้นสีระเรื่อตามรอยนิ้ว ดวงตาที่เคยอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนดูน่ากลัวจนสาวเจ้าเริ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บที่แขนและรู้สึกกลัวคนตัวสูงที่ไม่เคยเห็นเขามีอารมณ์โทสะมากขนาดนี้มาก่อน

“…”

“ตอบ”

ชายหนุ่มยังคงเอ่ยถามด้วยโทนเสียงเย็นชาราบเรียบเช่นเคย ทว่าดวงตากลับแข็งกร้าวมากกว่าเดิมเมื่อหญิงสาวยังไม่ตอบคำถามที่เขาถามออกไป ก้อนเนื้อภายในใจเต้นระรัวด้วยความเจ็บปวดและหงุดหงิดเมื่อตนฉุกคิดได้ถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่เพิ่งถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า

“ลูก...”

เธออึกอักพลางสบสายตาที่แข็งกร้าวของเขา ใช่ เธอยังคงเหมือนเดิม กล้าที่จะสบสายตาคู่นั้นของเขาไม่ว่าจะรู้สึกเช่นไร แต่ทว่าตอนนี้เธอกำลังเจ็บปวด

เจ็บปวดครั้งแล้วครั้งเล่ากับคนตระกูลลี

“ตอบ!”

เขาตวาดกร้าวทันทีเมื่อเธอยังไม่คิดตอบคำถาม ซ้ำยังมีท่าทีกลัวเขาขึ้นมาเช่นนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปากกล้าขาแข็งกับเขาไม่คิดกลัวเลย แต่ตอนนี้กลับมานึกหวั่นใจกลัวนะหรือ

ไม่อยากตอบคำถามของเขาเสียมากกว่า

“เหริน กูว่ามึง...” ลู่เฟิงพยายามช่วยจัสมินเมื่อเห็นเพื่อนมีอารมณ์โทสะที่รุนแรงขึ้น แต่แล้วก็ต้องเงียบลงเมื่อถูกเหรินเจียหันขวับมาตวาดใส่

“มึงเงียบ! เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันจัสมิน” เอ่ยถามเสียงรอดไรฟัน

“คุณเหริน คือฉัน...” จัสมินได้แต่ลำบากใจที่จะพูด ไม่ใช่เธอไม่อยากบอกอะไรเขา หากแต่อดีตมันผ่านมาแล้วและเธอไม่อยากรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกกับระยะเวลาที่ผ่านมาห้าปี

“ตอบ! ฉันไม่ต้องการคำแก้ตัว แต่ฉันต้องการคำตอบจัสมิน” เขายังคงเร่งให้เธอตอบ

“ถิงถิง...”

“ทำอะไรมามี้ ออกไปนะ”

ยังไม่ทันที่จัสมินจะเอ่ยตอบ เสียงเล็กๆ ของเด็กชายที่วิ่งมาผลักเหรินเจียก็ขัดจังหวะเสียก่อน ชายหนุ่มที่ถูกผลักด้วยแรงเล็กๆ ซึ่งไม่ได้ทำให้เขาถอยหลังเลยสักนิด ก้มลงไปมองเด็กชายตัวน้อยที่หันไปกอดที่ขาของหญิงสาว ซุกใบหน้าด้วยความกลัว เอียงใบหน้ามามองเขาเพียงเล็กน้อย

ทว่า การได้เห็นเด็กชายตัวน้อยที่มีหน้าตาเหมือนกับเด็กหญิงยิ่งทำให้เขามีโทสะมากขึ้น หันขวับไปมองจัสมินที่เริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดี ก่อนจะเบนสายตาไปมองด้านหลังซึ่งทำให้พบว่าเด็กชายตัวน้อยมาพร้อมกับอดีตเพื่อนรักอย่างลูแปง เพื่อที่เขาไม่คิดจะกลับไปญาติดีได้อีก

“เธอมันร้ายมากนะจัสมิน อย่าคิดว่าจะหนีฉันไปไหนได้อีกเลย ต้าจางอุ้มเด็กคนนี้ ส่วนเธอ!” เหรินเจียรู้สึกโมโหจนควบคุมสติตัวเองไม่ได้ ออกคำสั่งกับต้าจางเสียงแข็งก่อนจะกระชากสาวเจ้าให้ออกห่างจากเด็กชายตัวน้อย

“อาเล็กควรคุยกันดีๆ นะครับ” โลแกนที่เดินตามหลังลูแปงเอ่ยขึ้นเตือนสติเหรินเจีย

“นายมาก็ดีแล้ว ฉันฝากดูทางนี้ด้วย เธอกับลูกอย่าหวังจะได้รับความช่วยเหลือจากมันเลย!” เหรินเจียไม่คิดฟังใคร

ชายหนุ่มกระชากหญิงสาวให้ถลาเข้ามาใกล้ตัวเองมากกว่าเดิมเพื่อให้ต้าจางอุ้มเด็กชายตัวน้อยก่อนจะพาทั้งคนเป็นแม่และคนเป็นลูกเดินออกมาจากหน้าห้องผ่าตัดพร้อมกับเสียงร้องด้วยความกลัวของลูกชายจนคนเป็นแม่รู้สึกบีบใจเมื่อได้เห็นลูกชายตัวน้อยที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของต้าจางจึงหันมาขอร้องเขาด้วยความสงสารลูก

“คุณเหริน ให้ฉันอุ้มลูกเถอะค่ะ แกร้องไห้ใหญ่แล้ว” พูดเสียงสั่นด้วยความบีบใจพลางเอี้ยวไปมองลูกชายที่ร้องไห้และดิ้นไม่หยุด

“คิดว่าฉันจะยอมให้เธอได้ทำตามอำเภอใจหรือไง อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะอุ้มลูกวิ่งหนีไป อย่าได้หวัง!”

“คุณเหริน ที่นี่ก็โรงพยาบาลของครอบครัวคุณ คิดว่าฉันจะหนีคุณ...”

“คนอย่างเธอ มันเจ้าเล่ห์เกินกว่าฉันจะเชื่อใจ กล้าปิดบังเรื่องลูกและหนีฉันไป คิดว่าฉันจะยอมทำตามที่เธอขอหรือไง”

“คุณเหริน!”

“ต่อจากนี้ไปเธอไม่มีสิทธิ์ได้ทำตามใจอยากแน่จัสมิน นอกจากทำตามคำสั่งของฉัน!”

...............................................

To Be continued...

มาปล่อยอาเล็กนิดๆ หน่อยๆ ดุสิ อาเล็กเค้าจะร้ายๆ หรือจะดีๆ อิอิ ใครหลงรักอาเล็ก อย่าลืมมาติดตามเรื่องราวของเขากันนะคะ