คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ทำตัวเป็นสต็อคเกอร์
อนที่
10 ทำัวเป็นส็อเอร์
สอสามวันมานี้ไม่มีรถสปอร์สีาวมาอที่หน้าโรเรียนอี
แม้ว่าเอเลน่าะยืนรอและมอไปยัโรเรียนฝั่ร้าม ็ไม่เห็นผมสีน้ำาลอ่อน ๆ อเา เธอถอนหายใ้วยวามสำนึ
“ไม่น่าทำแบบนั้นเลย!” เอเลน่าบ่นออมาเสียัในห้อ นนอื่น ๆ
“เรื่ออะไรเหรอแอล”
เธอไม่อบ ไ้แ่ถอนหายใ
เนน่าเลย้อเปลี่ยนนถาม เธอหันไปหาเมลวิน
“เรื่ออะไรน่ะ”
เมลวินเอ็ไม่อบ ไ้แ่ทำปึปัโมโหโยไร้สาเหุ
“นี่มันเรื่ออะไร ะไม่มีใรบอันสัหน่อยเหรอ” เนน่าอรวไม่ไ้
เอเลน่ามอไปที่หน้า่า เธอเห็นนัเรียนอโรเรียนฝั่ร้าม พวเาำลัเล่นีฬาลาแ้ เธอเห็นผมสีน้ำาลอ่อนนั่น อสนใไม่ไ้
เธอมออลันที่ำลัเล่นีฬาอยู่ท่ามลาแสอาทิย์ที่สาส่อลมา เส้นผมอเาเป็นประาย ส่วนรายละเอียอใบหน้ามันอยู่ไลเินว่าที่เธอะมอเห็นไ้ ูเหมือนเาะยิ้มอยู่นะ.... ไม่ไ้เห็นรอยยิ้มอเานานแ่ไหนแล้วเนี่ย
“โรธมาเหรอ...” เอเลน่าเปรยออมาเบา ๆ แ่ทุน็ไ้ยิน
เมลวินทนไม่ไหว เาเินเ้ามาหาเธอทันที
“อย่าไปสนใหมอนั่นเลยน่า... ทำนี่ันีว่า...” เาโยนหนัสือแบบฝึหัให้เธอ
“ใล้สอบแล้ว ิวให้ทีสิ”
เอเลน่าหันมามอ เธอถอนหายใแล้ว็เมิน
เมลวินอเ็ไม่ไ้
เาอยาะบีบอหมอนั่นให้ไม่้อมาโรเรียนสัสออาทิย์มาเลย เอเลน่าะไ้ไม่้อมีอาารแบบนี้
เลิเรียนเอเลน่าเินลับบ้านามลำพั เธอปิเสธทุนที่ะเินร่วมทาไปับเธอ แ่น่าแปลที่เธอเห็นแผ่นหลัอผู้ายที่เธอพะวถึอยู่รหน้า เาเินอยู่ับอส์ เพื่อนสนิทอเา
เอเลน่าหยุยืนมอมัน
เป็นรั้แรเลยที่เธอลัวารเผิหน้าับนอื่น อลันะนึ่อว่าเธอแบบไหนันนะ ะใ้ำสุภาพหรือเป็นำสบถ เอเลน่าิไปไล เธอ่อย ๆ เินามเาไป เบาที่สุและเียบที่สุ
แ่เหมือนแผ่นหลัทีู่อบอุ่นนั้นมันะึให้เธอเ้าไปหาอยู่เรื่อย เธออยาะอโทษริ ๆ
มืออเธอเอื้อมไปหาเาโยอัโนมัิ
ไม่ทันที่ะสัมผัสถึ
เสียแหลมเล็ที่ทำให้สมอเธอุ่นเือทันที็ัึ้น หล่อนยืนอยู่รหน้าพวเา เมลานี...
รอยยิ้มเสแสร้อเธอมันูสวยามมา่อหน้าเา
ผู้หินนี้ยอมทำทุอย่าเพื่อให้ไ้อลันมา ึ่่าาเธอมา ถ้าเป็นเอเลน่า เธอทำไม่ไ้นานี้ ถ้าอลันไม่เ้ามาหาเธอ่อน ป่านนี้เธอไม่รู้ว่าอาารหัวใเ้นแร และเลือสูบีไปทั่วใบหน้าเป็นยัไ อาารโหยหาวามอบอุ่นมันรุนแรึ้นเมื่อเห็นเา
แ่มันไม่ใ่เธอ... ถ้าะให้เธอเปลี่ยนเป็นเมลานี ทั้ ๆ ยัื่อเอเลน่าอยู่แบบนี้...
เอเลน่าเินเลี่ยไปทันที และพวเาไม่ไ้สัเเห็นเธอ ยเว้นหล่อน... ที่พอเห็นอีฝ่าย็เผลอร้อออมาอย่าวบุมไม่ไ้
“เอเลน่า!” เมลานีหลบไปอยู่้านหลัอส์ทันที หล่อนยัไม่หายลัวเรื่อเมื่อวัน่อน
อลันัวแ็ทื่อทันทีที่ไ้ยินื่ออหิสาว ส่วนเอเลน่าเมื่อถูเรียื่อเธอ็้อหันไป เธอลัวอลัน็ริ แ่ไม่ไ้ลัวเมลานีนี่นา
“ว่าไ...” เอเลน่าถอนหายใพลาอบลับไป
“ไ” อส์ทัเธอ
“ไ” แอลทัอบ
พลามอไปที่เมลานี
“เรียันแล้วทำไมไม่พูออมาล่ะ”
อลันไ้ยินเสียเอเลน่าที่ยัเหมือนเิมแล้วเหมือนร่าที่แ็เป็นหินะ่อย
ๆ ผ่อนลายล
“ันแ่ใ...” เมลานีอบ
เอเลน่าอแหย่เล่นไม่ไ้ ในใเธอยัไม่หายแ้น
“ใอะไร... ันยัไม่ไ้ทำอะไรเธอเสียหน่อย...” เธอยื่นหน้าเ้าไปใล้ แ่แล้วเรี่ยวแรมหาศาล็ผลัเธอออไป อลันเอาัวเามาบัร่าอเมลานีเอาไว้
“อทนหน่อย... หล่อนสำนึผิแล้ว” เาเสียแ็
และใที่เรี่ยวแรอเาทำเอาเอเลน่าล้มลไปที่พื้น แ่นั่นเพราะเธอเร่วลไปาอบทาเท้า
“อ้ะ..”
เอเลน่า่อย ๆ
ลุึ้นมาแล้วปัาเ
วาแ็ร้าว
“อลัน เ
อัมส์...”
เอเลน่าเรียื่อเา น้ำเสียเย็น
“ะแ้แ้นเหรอ” อัมเอ็ไม่ถอย
“แน่นอน...” เอเลน่าบอ
เธอนิ่เสียเหลือเิน
“ผมรออยู่ลอ... รีบหน่อยล่ะ” อลันท้าทาย
วาอเา็เย็นาเ่นัน
เอเลน่าเินาไป้า ๆ
แ่แล้ว็หยุพลาหันมาแสยะยิ้ม
“รู้สึว่านายอยาะรู้ัันัวริเสียเหลือเินนะ ถึไ้ล้าท้าทายันึ่ ๆ หน้าแบบนี้...”
เสียหัวเราะในลำอที่เอเลน่าทิ้เอาไว้ยัทำให้พวเาอสั่นวัแวนไม่หาย
“นายั้ใะทำอะไรน่ะอลัน” อส์ถาม
อลันยิ้ม... รอยเย็นาเมื่อรู่หายไปแล้ว เามอแผ่นหลัอเธอ
“เธอพูถู... ันแ่อยารู้ัเธอให้มาว่านี้”
“นายำลัเล่นับอะไรรู้ัวไหม” อส์ห่ว
“อย่าไปยุ่ับผู้หินนั้นเลย หล่อนน่าลัว...” เมลานีบอ
อลันยิ้มอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร... บาทีันวระเ้าใเธอให้มาว่านี้”
เอเลน่าลับบ้านโยนระเป๋าลที่พื้นอย่าโมโห เธอไม่ิเลยว่าอลันะทำแบบนี้ไ้ แล้วเธอาหวัอะไรันล่ะ เธอไม่ไ้ะเอาอะไราเาเสียหน่อย ทำไม้อรู้สึผิหวัแบบนี้!
“บ้าเอ้ย!”
เอเลน่ารีบเปลี่ยนุ เธอเ้าไปในห้อออำลัายและ รัวหมัเ้าไปที่ระสอบทรายระบายวามโมโห
เอเลน่าพันมือมาโรเรียนในอนเ้า เนน่าเ้ามาถาม้วยวามแปลใ
“มือเธอเป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไร...”
เอเลน่าอบแ่นั้นแล้ว็เินเลยไปไม่พูอะไรอี
เธอนั่เียบอยู่ในห้อ ท่ามลาบรรยาาศึเรีย ไม่มีใรรู้สาเหุออารม์แปรปรวนอเธอ
ูเหมือนทุอย่าะถูทำลายไ้่าย
ๆ หามีใรไปสวิส์ุระเบิ
“ไปทำอะไรมา” เมลวินเ้ามาถามเธออีน
“อย่ามาสนใ” เอเลน่าเินออาห้อไปทันที แม้แ่เมลวิน็ไม่อยู่ในสายาเธอ อารม์ะเรียน็ไม่มี เธอเินไปที่ระเบียทาเิน
ึ่สามารถมอไปยัห้อเรียนอโรเรียนฝั่ร้ามไ้ัเน ผมสีน้ำาลอ่อนเะานั่น มันยิ่ทำให้อารม์เธอุ่นมัวลไปอี
“อลัน เ อัมส์” เสียลอไรฟันัออมา้วยวามแ้น
แล้วเธอัสินใไ้บาอย่า เอเลน่าหายัวออไปาโรเรียนทันที
โรเรียนแม็ราวเอสเล่ย์มีุยูนิฟอร์มที่เป็นเอลัษ์ ารไ้มาไม่ใ่เรื่อยาเลยสำหรับเธอ อนนี้เอเลน่าอยู่ในุนั้นและำลัเินอยู่ในโรเรียน เธอใส่แว่นาเพื่ออำพราใบหน้า เพราะิว่าบานในนี้อาะเยเห็นเธอ โยเพาะยัยัวเล็ ๆ
ผมบรอน์ที่ำลันั่เม้าส์ับลุ่มเพื่อนอเธออย่าสนุสนานในห้อ เอเลน่าิว่าะเินเลยไป่อน หล่อนือเป้าหมายสุท้าย แ่วา็เหลือบไปเห็นไรผมสีน้ำาลอ่อนุ้นา เาเินผ่านเธอไปโยไม่ทันไ้สนใอะไร เอเลน่าเินามไปทันที
อลันำลัะไปที่ห้อพัรู เามีเรื่อะ้อทำที่นั่น
แ่เพราะทาเินนเยอะเาึเลือเินัไปยัที่ที่เปลี่ยวผู้น ึ่ไม่ทันสัเว่ามีใรบานเินามมา
ะไปไหนนะ... เอเลน่าิ
แ่แล้วพอเธอะเ้าไปแะ้อเา
ลับมีผู้หินหนึ่เินมาวาัหน้าเธอไปเสีย่อน
“อลัน.... อเวลาสัรู่ไ้ไหม” น้ำเสียใบีบให้เล็และหวานึ้น ทำเอาเอเลน่าเลี่ยนแ่็้อหาที่หลบไป่อน เธออยแอบูพวเา
“มีอะไรเหรอ... ถ้าไม่นาน...”
“ไม่นานหรอ” หล่อนบอ
หน้าาีทีเียว เอเลน่าิ
ผมำสลวย ผิวาวัันี ถึะอวบนิ ๆ แ่็หุ่นำลัี หล่อน้อารอะไราเาันนะ
“เธอะรัเียไหมถ้าัน... ันะบอว่าอบ...” หล่อนูไม่มั่นในัแ่็พูออมานไ้
เอเลน่าแทบอ้ว... แ่ที่น่าใว่าือำอบแบบทันทีอเา
“ไม่รัเียหรอ... แ่้ออโทษ้วย ัน...”
“ันรู้...เธออบเอเลน่า เบอร์วิที่อยู่แพรริี่” หล่อนบอ
“แ่ให้โอาสันหน่อยสิ...” ผู้หินนั้นื้อ หล่อนเ้ามาอ้อนวอนใล้ัวเามาึ้น
ื่ออเธอทำให้เอเลน่าประหลาใมา ทุนรู้หรือว่าเธอเป็นนที่อลันเยอบ... แ่อนนี้เา...
“อโทษ...” อลันยื่นำา
“ันไม่ิะเปลี่ยนใ”
เอเลน่ารู้สึเหมือนหัวใระุไปั่ววูบ แล้วมัน็เริ่มเร่วามเร็วแบบทวีู
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว... อัวนะ”
อลันเินหลีไปทันที
เอเลน่า็ไม่รอ้าเธอยัเินาม
แ่อนนี้ในหัวเธอมีอะไรให้ิมาว่านั้น เธอมาที่นี่้วยวามรู้สึอยาบีบอเาใะา แ่อนนี้ำพูอเาทำให้เธอสับสน นเอเลน่าไม่ทันสัเเห็นว่าอลันหยุเิน
เธอใลอยเินเ้าไประแทที่แผ่นหลัอเาอย่าั
“อุ้บส์” เอเลน่าหันหนีทันทีที่รู้ัว อลันหันมาหาเธอ้วยวามเป็นห่ว
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
เอเลน่ายมือโบบอว่าไม่เป็นไร ไม่ยอมพูออมาลัวว่าเาะำเสียเธอไ้
“ุนพูไม่ไ้เลยเหรอ...” อลันัวล
“ันพาไปห้อพยาบาลไหม” เาถาม่อพยายามเินมามอหน้าเพราะอยารู้ว่าเธอเ็บรไหน แ่เอเลน่า็หมุนหนีเาไปเรื่อย ๆ
“เธอไม่เป็นไรแน่นะ...”
“ไม่เป็นไร...” เอเลน่าบีบมู ปลอมเสีย
“ถ้าั้น็ี..” อลันเินหน้า่อ เอเลน่าอยาะ่อยัวเอนั เธอเินามเาไปทีหลั แล้วู่ ๆ อลัน็หันมา... นเอเลน่าแทบหลับไม่ทัน เธอหันหลัทันที
“ันวรพาเธอไปห้อพยาบาล่อนีว่า” เาพูพลาลาแนอเธอให้ามเาไป
“ไม่้อไม่เป็นไร” เอเลน่าไม่ล้าบีบมูให้เาเห็น เสียอเธอหลุออมาอย่าหมวามอทน
อลันรู้สึแปล เาหันไปมอหน้าเธอ ถึะใส่แว่นแ่็ยัุ้นอยู่ี
“ให้ายเถอะ...เอเลน่า”
เธออยาะหนีไปให้พ้น ๆ
ไม่อยาสู้หน้าเาอนนี้เลย
ทำไม้อสับสนับำพูนั่นนทำให้ลืมเป้าหมายที่ะมาที่นี่ แล้วูสิ
เาับเธอไ้! เอเลน่าโมโหัวเธอเอเหลือเิน
ความคิดเห็น