Friends friendship magic

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 ศรธนูที่ยิงไป

"กีฬาสำหรับเทอมนี้ที่จะสอนก็มี กีฬาธนูและฟันดาบนะจ้านักเรียน เตรียมความพร้อมให้ดีนะ อุปกรณ์มีให้ในโรงยิมไม่ต้องเตรียมซื้อมานะ และครูหวังว่าพวกเธอจะตั้งใจที่สอนนะ สำหรับวันนี้ครูจะป่อยนักเรียนเล่นตามสบายแล้วกัน เพราะครูมีงานต่อ"
ครูพละพูดคุยกับนักเรียนเรื่องบทที่จะเรียนในเทอมนี้ แล้วปล่อยทันที โร เฟ และสิบากิ ลุกขึ้นแล้วเดินไปศาลาที่ตั้งใกล้ๆกับสนาม
"นี้ๆเฟกับสิบากิ...พอเรียนได้ไหมอะ..."
โรถามทั้งคู่เรื่องการสอนพละในเทอมนี้
"ถามฉันหรอ..แหะๆ..ไม่เคยได้เล่นมันเลยละ"
เฟทำหน้าแบบไม่ไหว
"เราเคยเรียนธนูจากทางบ้านละ คงจะสอนให้ได้ละ"
"จริงหรอสิบากิ ช่วยสนอเราทีเถอะนะ"
เฟกับโรพูดพร้อมกันทำเอาสิบากิหลุดขำออกมาเล็กน้อย
"ว่าแต่...ธนู..."
สิบากินึกคิดก่อนจะเห็นภาพความทรงจำ....
'แบบนั้นละ เก่งมาก ฝึกต่อไปคงได้ทีมชาติแน่เลยละลูก เชื่อพ่อสิ'
'ลูกต้องเป็นพวกนักวิทยาไม่ก็พวกนักธุรกิจ ไอที่พ่อสอนไปไม่เห็นจำเป็นเลย เพื่อนก็ด้วย ลูกต้องเรียนหนังสืออย่างเดียวนะ เชื่อฟังแม่สิ'
สิบากิจมอยู่กับความคิดสมัยเด็ก จนโรสะกิดเธอเลยหลุดจากความทรงจำ
"สิบากิ  เป็ฯอะไรหรือเปล่า เห็นนั่งเงียบ?"
"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"
สิบากิยิ้มให้โร โรมองพรากคิดว่า'ไม่มีอะไรจริงหรอ'แต่เจ้าตัวไม่ถาม
หลังเลิกเรียน
ทั้งสามเดินกลับบ้านถึงครึ่งทางแล้ว
"อะจะ ลืมสมุดการบ้านคณิตอะ!!"
"เฟนี้นา ขี้ลืมจริงๆ คราวก่อนก็ลืมหนังสือวิทยา"
"แง โรจัง ก็รู้ว่าฉันขี้ลืมแค่ไหน"
"งั้นเรากลับไปเอาก็ได้นี้ค่ะ"
"งั้นไปกันเถอะ กราบ้านไม่เสร็จฉันตายแน่ T0T"
ทั้งสามย้ายขบวนไปร.ร.ตรงไปที่ห้องเรียนก่อนที่เฟจะค้นหาสมุกใต้โต๊ะ
"นี้ๆ..เฟรู้สึกเหมือนพื้นมันสั่นๆมะ?"
"เอ๋..ไม่นี้นา..."
"สิบากิ เฟ..ฉันว่า..มันแปลกนะ"
ระหว่างที่ทั้งสามยืนอยู่ในห้องก็มีแสงประหลาดออกมาจากโรงยิม
"แสงอะไรน่ะ? หรือว่าจะ!"
เฟรีบลุกแล้ววิ่งไปทันที
"เฟจัง/เฟ รอด้วย"
สิบากิและโรรีบวิ่งตามเฟไป
หลังจากที่ทั้งสามไปถึงโรงยิม ก็เห็นปีศาลตนนึงกำลังยืนอยู่กลางโรงยิม ของในโรงยืมล่องลอยไปมาเหมือนมีอะไรจัดมันขึ้นมา
"เฮ้! อย่าเล่นของในโรงยิมโดนไม่ได้รับอนุญาติสิ"
เฟสั่งในของที่อยู่ใกล้ตัวอย่างลูกบอลที่อยู่ห่างไปไม่มากนั้น ลอยแล้วระดมปาใส่โดนมีกระแสไฟฟ้าคุมบอลไว้ด้วยเพื่อให้ปีศาลตั้นในระยะนึง
"คงตั้นไปสักระยะนะ"
เฟมองปีศาลก่อนจะค้นหามีดที่ใช้ให้การกักปีศาล โดยใช้แทงที่จุดสำคัญอย่างหัวใจหรือหัวแต่หาไม่เจอ
"เอ๋ อยู่ไหนอะ อยู่ไหนๆ"
"ลืมไว้ที่บ้านสินะเฟจัง = =' "
ระหว่างที่หาอยู่นั้น ปีศาลก็หลุดจากการตั้น มองไปทางเฟแล้วใช่โต๊ะปิงปองปาใส่เฟ
"เฟ ระวัง!!!"
เฟหันตามเสียงโรก่อนที่จะมองโต๊ะแล้วโดดหลบแต่เข้าแผนมัน มันรีบใช่ห่วงบาสพุ่งจับเฟแล้วรัดทันที
"อัก!? เจ้าปีศาลบ้า ปล่อยเดียวนี้นา!!"
"เฟ! หนอยแก! ปล่อยเพื่อนฉันนะ!"
โรหยิบของใกล้ๆตัวมาปาใส่มันไม่หยุดแต่ก็โดนมันเอาที่เกี่ยวมาเกี่ยวคอเสื้อแล้วเหวี่ยงไปชนกำแพงก่อนจะสลบไป
"เฟจัง! โร!"
สิบากิมองเพื่อนๆของตัวเองที่สลลและถูกใจแล้วรีบหาของเพื่อจะช่วย ก่อนจะเหลือไปเห็นธนูคันหนึงกับลูกศรแล้วรีบไปคว้ามันแล้วเล็งแต่มีเสียงๆนึงเข้ามาให้หัวของสิบากิซึ่งคือเสียงในจิตอีกด้านของเธอ
'นี้ๆ วางธนูลงสะ เธอไม่อย่าเห็ฯอดีตของเธอนี้ อดีตที่มีแต่สีแดงของเลือดของแม่เธอไงละ'
"หุบปากเดียวนี้!"
'ฉันจำได้ดีเลยนะ เธอลงมือฆ่าแม่เถอะเพราะแม่เธอสั่งฆ่าพ่อแล้วเธอกลัวที่จะถูกฆ่าใช่ไมหละ'
"บอกให้หุบปากไงเล่า หยุดพูดนะ!"
'วางธนูลงสะ ถ้าเธอไม่อยากเห็นมัน ปล่อยพวกนี้ไปสะ อย่าสนใจพวกนัน้ พวกนั้นก็หลอกหลวง!"
สิบากิหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
'พวกนั้นได้รักเธอ พวกนั้นไม่เห็นเธอเป็นเพื่อน พวกนัน้หลอกเธอ ให้เธอมีความสุขแต่ที่จริงเพื่อนประโยชน์ตัวเอง เอาละ วางธนูแล้วหนีไปสะ'
สิบากินิ่งเงียบ ก่อนพูดว่า
"ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดหรอก ฉันจะเชื่อให้สิ่งที่ฉันคิดว่าใช่ ฉันรักเพื่อนพกวนี้ ฉันต้องการช่วยพวกเขา พวกเขาช่วยฉันออกมาจากความทรงจำนั้น ฉันถึงได้รักพวกเขา และตอนนี้ตาฉันช่วยเพื่อนสนิทกันมานานอย่างโร และเพื่อนสนิกอีกคนเฟ ฉันจะไม่เชื่อคำพูดของเธออีกแล้ว อีกตัวของฉัน"
ใจที่เธอมีให้กับการช่วยเหลือเพื่อนหรือคนอื่นและเชื่อให้สิ่งที่ทุกคนทำ ทำให้ศรกับคันธนูมีแสงออกมาแล้วรวมไปที่ปลายศร สิบากิตกใจเล็กน้อย
"ธนูมัน...."
ธนูในมือ ก่อนจะมีเสียงๆนึงเข้ามา
'ยิงศรนั้น เพื่อการปกป้องและการช่วยเหลือ'
สิบาดิสะดุ้งเบาๆแล้วเล็งศรไปหาปีศาลทันที
"ศรนี้สำหรับเพื่อของฉันที่แกทำร้าย!"
สิบากิยิงศรออกไป พุ่งใส่กลางตัวปีศาลทันที ปีศาลนั้นกรีดร้องเสียงโหยหวนและน่าขนลุกออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วก็สะลายหายไป ของทุกอย่างในโรงยิมร่วงสู้พื้น ห่วงที่รัดเฟไว้ก็หลุด
"แฮกๆ เกือบได้ไปโลกหน้าแล้วไหมละเรา ว่าแต่ สิบากิจังทำได้ไงอะ"
"ไม่รู้สิ ไปดูก่อนโรดีกว่านะ"
สิบากิรีบวางธนูลงแต่พอมองอีกที่ธนูกลายเป็นสีเงินเปล่างประกายสวยงาม
"ธนูเวทย์? นี้มันของเก่าด้วยละ สัก200ปี คนธรรมดาไม่มีทางใช่มันได้นี้นา!"
เฟเก็บขึ้นมาแล้วมองสิบากิจัง
'เจอพวกใช่เวทแล้วละ มาสเตอร์ เพื่อนหนุเอง สิบากิจัง'
"เฟจัง มาพาโรกลัลบ้านเถอะค่ะ"
"จ้าๆ"
เฟสือสารทางจิตกับมาสเตอร์ของเธอแล้วไปพยุงโรกลับบ้าน
"ผู้ใช่เวทที่หาจับตัวได้ยากด้วยสินะ"
เงาสีดำที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นพุดขึ้นแล้วหายไป

แล้วตอนเช้าก็เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะโรงยิมถูกซ่อมเรียบร้อยดีและไม่มีใครเห็น มั้งนะ?