Hetalia +VP Hetalia International

ลำดับตอนที่ #2 : PVที่1[ขอบคุณที่ช่วยฉันได้รู้ถึงโลกภายนอก] ( SpUk(เนีย)

จากPV คาเง่โร่ เพลง Kuusou Forest
ของ มารี(เนียอังกฤษ) เซโตะ(สเปน) คุณแม่(คงจะเป็ฯท่านผู้นำประเทศมั้ง)
http://www.youtube.com/watch?v=eEu0NIgDJis
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"วันนี้ก็อากาศสดใสเหมือนเดิม และ เงียบเหงาตามเคย.."
เสียงของคนๆหนึ่งที่อาศัยอยู่กลางป่าที่ไม่มีใครมาเยือน เปิดหน้าต่างออกก่อนที่จะตรงไปหยิบหนังสือที่เขาชอบอ่านเป็นประจำมาอ่านข้างๆหน้าต่างทุกวัน
"อ๋อ เจ้านกน้อย อรุณสวัสดิ์ ฉันไม่เคยเห็นนายเลย ฉันชื่ออลิตนะ"
เธอแนะนำตัวเองให้คุณนกน้อย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าฟังออกหรือเปล่า เพราะเธออยู่คนเดียวอยู่ที่นี้ เพราะเธอกลัวผู้คนจะทำร้ายเธอเพราะเธอมันประหลาด...
ครั้งนี้เธออยู่ในโลกภายนอกนั้น...
ภาพของเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าเด็กคนอื่นๆ เธอยิ้มออกแต่เส้นผมของเธอมันขยับเองได้ก็เลย
"ทุกคน ปีศาจละ ผมขยับได้!"
"ไม่นะ หนีเร็ว!"
เด็กทุกคนต่างวิ่งหนีถอยห่างจากเธอ เธอยืนมองอยู่แบบนั้น แต่เพราะคุณแม่ช่วยปลอบโยนทุกครั้ง แต่ถ้าต้องการเพื่อนภายในจิตใจจึงเหงา เธอจึงได้มาอาศัยอยู่ที่กับคุณแม่ ก่อนที่คุณแม่จะตายไป...
แต่เธอทำเป็นไม่เหงาแล้วอยู่กับสิ่งของต่างๆ ถ้าก็คิดว่ามันไม่เลวร้ายหรอก เธอเรื่องรู้เรื่องโลกภายนอกด้วยการอ่านหนังสือที่เก็บเอาไว้ จิตรนาการถือโลกภายนอกที่กว้างใหญ่ เธอหลับตาลงแล้วคิดในสิ่งเดิมๆ
'ถ้าฉันออกไปที่โลกภายนอก จะมีใครทำอะไรฉันหรือเปล่า...'
เธอนั่งคิดอยู่แบบนั้นวางหนังสือไว้ที่ตัก ก่อนที่จะมีลมพัดเข้ามาในห้อง
"อะ!" 
เธอตกใจเล็กน้อย หลับตาเพื่อไม่ให้ฝุ่นเข้าตา ก่อนจะมองไปรอบๆ แล้วมองไปที่หนังสือที่อ่านค้างไว้ วึ่งมีดอกไม้ดอกหนึ่งอยู่....เธอมองแล้วยิ้มจางๆก่อนจะหยิบดอกไม้แล้วลงไปชั้นล่างก่อนวางมันไว้แล้วชงชาก่อนที่จะวางดอกไม้นั้นลงในถ้วยชา เธอทำเหมือนกันว่า...มีคนกำลังนั่งจิบชากับเธอ ชึ้งคนๆนั้นคือดอกไม้นั้นเอง เธอมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง แล้วคิดว่า
'จะมีใครมาเยือยไหมนะ...'
แล้ววันๆของเธอหรือวันเทศกาลต่างๆกับเธอเพียงคนเดียวเหมือนดั่งทุกๆวัน
แต่ในวันนี้ต่างจากวันก่อนๆ เธอเหม่อมองเอามือไปพาดหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกดั่งทุกวัน แต่วันนี้ไม่เหมือนวันอื่นๆ
"เอ่อ...ที่ไหนละเนี้ย?"
เสียงของเด็กคนหนึ่งๆพูดขึ้น จึงทำให้อลิตตกใจ ลุกขึ้นถอยไปชนกับโต๊ะทำให่ถ้วยชานั้นหล่นลงมา แล้วก็มองไปที่ประตูอย่างกลัวนิดๆแล้วนึกถึงเรื่องของคุณแม่
.............................
"จำไว่นะ อย่าสบสายตาคนอื่น เพราะชีวิตของเขาจะดับสูญ"
คุณแม่ของอลิตย่อตัวนั่งข้างหน้าเธอแล้วบอกในสิ่งที่เธอพูดประจำ
"ทำไหมอะค่ะคุณแม่"
"เพราะว่าพวกเรามีพลังแบบนั้นอยู่..."
เธอฟังสิ่งที่คุณแม่พูด และเธอก็ส่องกระจกทุกวัน เพื่อดูตาของเธอ....และก็เปิดหน้าหนังสือเกี่ยวปีศาจในตำนานซึ้งหน้าที่เปิดก็คือปีศาจที่ชื่อว่า'เมดูซ่า' เธอก็เหมือนเขา ผมขยับได้ และตาเธอเป็นสีแดงตลอดเพราะเธอยังคุมพลังของเธอไม่ได้ ทุกๆคนจึงกลัวเธอ 
'แม้จะเข้าใจ...แต่ฉันไม่อยากยอมรับมัน' แล้วก็ปาหนังสือกับกระจกนั้นลงพื้น
..........
ก็อก ก็อก ก็อก! เสียงของเด็กคนนั้นเคาะประตูขึ้น
"นี้ มีใครอยู่ไหม เฮ้ย!"
เธอตกใจกลัวแล้วว่าใครกันที่มาเยื่อน เธอมองกลัวแล้วนึกถึงคำสอนของคุณแม่ก่อนจะเดินไปหาที่ซ่อนแต่เธอกับสะดุดหนังสือที่ตกลงมาตอนกระแทกโต๊ะ
"หวา!" โครม! 
อลิตล้มไปกองกับพื้นแล้วลุกขึ้นมาหน้าเจ็บขาจนลุกไม่ได้
"เอ่อ....ฉันจะเข้าไปแล้วนะ"
เด็กคนนั้นเอื่อมมือไปจับลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูเข้ามา อลิตมองแล้วนึกถึงวันนั้นขึ้นมา....
...............
"ลั้ลลั้ลลาาาา เย้ได้แล้ว!"
อลิตที่กำลังทำมงกุดดอกไม้อยู่ในสวนของเธอ คุณแม่ก็อยู่ภายในบ้านทำงานของเธอ
"อ่อ"
อลิตมองเห็นเด็ก2คนนี้คุยกันอยู่แล้วมองมาทางเธอที่เล่นสนุกอยู่ คุณแม่ซึ่งกำลังทำงานอยู่ก็ได้ยินเสียงร้องไห้และพูดอย่างเกรงกลัว
"ไม่นะ อย่านะ!!"
"ฮะๆๆๆ"
คุณแม่ของเธออกมาแล้วเห็นภาพลูกสาวกำลังถูกเด็ก2คนรุมแกล้งรุมทำร้าย เธอจึงเข้าไปช่วยแล้วดึงตัวลูกออกมา แต่ก็ถูกอีกคนนึงจับขาไว้
"อะ!" ตื่ง!
ทั้งคู่ล้มลง เพราะถูกจับขาไว้ ในขณะที่อีกคนเข้ามาแล้วถือไม้จะฟาดพวกเธอ...เธอจึงไม่มีทางเลือก...
คุณแม่ของอลิตได้ใช้พลังเมดูซ่าของเธอ สบตาเด็กคนที่จะฟาด จึงทำให้เด็กคนนั้นกลายเป็นหิน แต่แล้ว....
"คุณแม่...."
อลิตมองคุณแม่เธอล้มลงหมดลมหายใจเพราะรับพลังไว้ไม่ไหว มองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะร้องไห้ออกมา....
...................
กลับมาสู้ปัจจุบัน อลิตปิดตาของเธอ ก่อนที่เด้กคนนั้นจะเข้ามา
"อย่าสบตาฉันนะ ไม่งั้นเธอจะกลายเป็นหิน!!"
เธอพูดออกมาเสียงดังๆแล้วนั่งแบบนั้นไม่ยอมเปิดตา แต่เด็กคนนั้นมองอิ้งนิดๆแต่ก็ยิ้มก่อนจะไปนั่งตรงเด็กคนนั้น
"บางทีนะ ผมก้เคยกลัวว่าสักวัน ร่างของฉันนั้นต้องดับสูญไป"
เขายิ้มมองเธอ
"งั้นถ้าเธอคิดว่าดีไหม ถ้าผมจะชวนหนีไปจากที่นี้ด้วยกัน.."
เขาเอื่อมมือไปลูบหัวเธอ เธอสะดุ้งแล้วภาพของคุณแม่ของเธอเข้ามาในห้ว ก่อนเธอจะร้องไห้
"เอ๋ๆๆ เดี่ยวสิ อย่าร้องนะ"
เด็กคนนั้นพยายามให้เธอหยุดร้อง แล้วเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้แล้วยิมMP3กับหูฟ้งออกมา
"ดูนี้สิ"
เขาชูขึ้นให้เธอดู แล้วก็เอาหูฟังเสียหูเธอแล้วเปิดเพลง
"ฮะ!.."
เธอฟังเสียงเพลงนั้นแล้วเสียงผมของเธอก็ขยับไปตามเพลง เขามองอยู่แบบนั้นแล้วยิ้มมองเธอก็เอาเสื้อคลุมมาสวนให้เธอ 
"ไม่เป็นไรแล้วนะ"
เขายิ้มให้เธอ แล้วตั้งแต่วันนั้นก็เปลี่ยนชีวติของเธอที่กลัวโลกภายนอก...
หลายปีต่อมา..
อลิตมองบ้านหลังเก่าของเธอที่ปิดตายไปแล้ว เธอยิ้มออกมาเล้กน้อย
"นี้ อลิต กลับกันเถอะ โลวีล่ารอพวกเราอยู่นะ"
เธอหันมองคนที่พาเธอออกมาจากโลกในความฝันแล้วยิ้ม
"อืม อัตโตนิโอ"
แล้วเสื้อคลุมของเธอก็พัดไปตามสายลมดั่งเช่นเคย...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบไปหนึ่งVPแล้ว =w= เกือบตาย=0=