คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter}}}:3>>ชะตากรรม
Chapter}}}:3>>ชะตากรรม
By:SaYuRi-Chan~!
ท่ามกลางความมืดมิดมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินอยู่ในสายหมอกที่ไร้ซึ่งทางออกแต่เขาเหมือนกำลังเดินตามบางอย่างไป...บางอย่างซึ่งไร้รูปธรรม
มีเสียงหนึ่งดังก้องอยู่ในหัวของเขา
'คำทำนายแห่งกาลสมัย ไร้ซึ่งหนทางหลีกหนี...
วองโกเล่เคยพินาจด้วยสายสัมพันธ์แห่งสายเลือด และคนทรยศ...
เมื่อจันทราและสุริยันต์ปรากฏพร้อมกัน...
ผืนแผ่นดินได้ลิ้มรสเลือดแห่งวองโกเล่...
เมื่อนั้นสายหมอกแห่งการทรยศจะคืนชีพสู่โลกา...
ไร้ซึ่งหนทางหลีกหนี ทุกคนต้องร่วมเผชิญ...
แต่ความหวังจะมาพร้อมผู้มาจากต่างโลก ผู้มีพลังอันเหมือนแต่แตกต่าง...
ร่วมกันส่งอสูรร้ายลงสู่อเวจีอีกครา..."
สิ้นเสียง ซาวาดะ สึนะโยชิสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อไหลไม่หยุดทั้งที่อากาศออกจะหนาว สึนะมองดูนาฬิกาพบว่ายังเช้าอยู่แต่เขาไม่สามารถข่มตาหลับได้
"ฝันบ้าอะไรเนี่ย คำพูดยังติดหูอยู่เลย" คำทำนายแห่งกาลสมัยอะไรกันไม่เห็นรู้เรื่องเลย สึนะซึ่งตอนนี้แน่ใจแล้วว่านอนไม่หลับแน่ ๆจึงเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน
"อ้าว!สึคุงวันนี้ตื่นเช้าจังเลยมีอะไรพิเศษรึเปล่าจ๊ะ"แม่ของเขาถามด้วยสีหน้าระรื่นเหมือนเคยจะเอาไงดีล่ะบอกว่าผมฝันร้ายครับแม่เลยนอนไม่หลับหรือ ไม่แน่นอน
"คือวันนี้มีเวรตอนเช้าน่ะครับเลยรีบตื่น"
"เหตุผลฟังไม่เข้าท่าเลยสึนะ หาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อยสิ"เสียงเสียดแทงดังมาจากบนหัวพอเดาได้เลยว่าใคร
"รีบอร์น!ทำไมแกไปอยู่บนหัวฉันเนี่ย(ถึงว่าทำไมหนัก ๆ)"
"จะโกหกใครก็เอาให้มันเนียน ๆหน่อยสิสึนะ"เจ้านี่มันดันแฉซะหมด =///=
"เอ๋สึคุงมีเรื่องอะไรหรือจ๊ะ"
"มะไม่มีล่ะครับผมไปรงเรียนก่อนนะ"สองเท้ารีบจำอ้าวออกจากบ้านอย่เร็วโดยไม่ลืมหยิบขนมปังมาด้วย
"แหมสึคุงเนี่ยหัดปิดบังตั้งแต่เมื่อไหร่นะ...วัยรุ่นมันต้องอย่างนี้สิคิดถึงตอนนั้นจังเลยน้า~"และแล้วคุณแม่ก็เข้าสู้โลกส่วนตัวไปแล้ว
ที่โรงเรียน
"อ้าว!สึนะคุงมาเร็วจังเลยแถมช่วยทำเวรด้วยใจดีจังเลย^^"
"อะเอ่อคือวันนี้ตืนเร็วเป็นพิเศษน่ะ"มาถึงคนแรกไม่มีอะไรทำนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เวรของเคียวโกะจังผลออกมาดีเกินคาดแฮะ
"รุ่นที่สิบ!มาเร็วจังเลย เห็นคุณรีบอร์นว่าฝันร้ายหรอครับ OoO"
"อ๊ะ!!เปล่า เปล่านะคือวันนี้เอ่อ...คือ..."คิดไม่ออกง่ะ
"โย่!สึนะมาเร็วจังเลย"โอ๊ระฆังช่วยชีวิต
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วไปซ้อมเบสบอลกันมะออกกำลังกายตอนเช้า ๆดีต่อสุขภาพนะ"ยังไงในหัวยามาโมโตะคงมีแตเบสบอลอย่างเดียวสินะแต่ก็ดีจะได้ไม่ต้องตอบคำถามของโกคุเดระคุง
"อะอื้มไปสิ"
"ถ้ารุ่นที่สิบไปผมไปด้วยครับ"
1ชั่วโมงให้หลัง(เข้าห้องเรียน)
=__=>>สึนะ
=__=>>โกคุเดระ
^___^>>ยามาโมโตะ
'ไม่เล่นอีกเเน่เบสบอล ตอนยามาโมโตะสอนให้ก็มีแต่...ทำอย่างนี้นะสึนะพอลูกมาฟิ้ว ๆนะเราก็หวด ป๊าบ ๆแล้วก็โฮมรัน...พอเล่นแคชบอลก็โดนลูกของยามาโมโตะเสยเข้าหน้าจัง ๆรู้งี้บอกไปดีกว่าว่าฝันร้ายไม่งั้นคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้แน่'>>สึนะ
'หนอยเจ้าบ้าเบสบอลตอนสอนหวดลูกให้รุ่นที่สิบก็พูดอะไรไม่รู้เรื่องพอเล่นแคชบอลก็ทำรุ่นที่สิบเจ็บถ้ารุ่นที่สิบไม่ห้ามไอ้นี่โดนบอมม์ไปนานแล้ว'>>โกคุเดระ
'ดูท่าสึนะคงสนุกใหญ่เลยคราวหน้าเล่นอีกดีกว่า ^ ^'>>ยามาโมโตะ(ไม่สำนึก)
ครืดดดด เสียงเปิดประตูห้องเรียนทำให้เสียงโวยวายเงียบลงได้อาจารย์เดินเข้ามาพร้อมแจ้งข่าว
"เอาล่ะนะวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาสี่คนเอาล่ะพวกเธอเข้ามาสิ"
หมดคำพูดของอาจารย์ นักเรียนหญิงคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้อง ผมสีฟ้ายาวประมาณกลางหลังบวกกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลทำให้เธอดูน่ารัก ใบหน้ากลมมน ส่วนสูงพอประมาณไม่สูงไม่เตี้ย หุ่นประกอบด้วยเนื้อและนมที่มากเป็นพิเศษ(แกว่าใครนมมากเป็นพิเศษหา!!!-ไรเตอร์โดนเสย)
"สวัสดีค่ะฉันอาคิโมโตะ โมโมกะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"ความน่ารักสดใสเป็นกันเองทำให้ได้ใจผู้ชายในห้องไปกว่าครึ่ง แค่ผู้หญิงเกือบทั้งห้องกำลังอยู่ในอาการ 'ทำไมเราไม่น่ารักแบบนี้บ้างนะT^T'
"เอาล่ะคุณอาคิโมโตะงั้นไปนั่งตรงข้าง ๆยามาโมโตะละกันนะ"เสียงโวยวายจากผีที่โดนน้ำมนต์สาดเอ๊ย!!นักเรียนหญิงที่ปลื้มยามาโมโตะ เปอร์เซ็นโดนผู้หญิงเกลียด 40%ของทั้งหมด
เพียงแต่แทนที่โมโมกะจะดีใจกลับทำหน้าหาเรื่องไปที่ยามาโมโตะเพราะจากที่ได้ข่าวยัยนี่เกลียดยามาโมโตะเข้าไส้เหตุผลเหรอ..เดี๋ยวก็รู้
ุ
"สวัสดีอาคิโมโตะ จัง"
"( -/\-)ฮึ"
"เอ๋?"
'สมน้ำหน้าแกโดนเมิน'โกคุเดระขณะนี้ทำหน้าสะใจ
บุคคลต่อไปก้าวเข้ามาเป็นเด็กสาวผมยาวสีดำดวงตากลมโตดำสนิท รูปร่างไปทางเนื้อเล็กน้อยหน้าตาแอ๊บแบ๊วเธอกำหลวม ๆเละยกขึ้นมาเสมอแก้มก่อนพูดว่า
"หวัดดีค่าชื่อซารุวาตาริ ชิอากิค่าฝากตัวด้วยนะคะ"เอียงหัวเล็กน้อยเป็นการเสร็จพิธี
รังสีอำมหิตจากผู้หญิงเกือยรอบห้องมองอย่างประสงค์ร้าย
"เอาล่ะชิอากิไปนั่นข้างโกคุเดระแล้วกันนะ"
"หา!!"โกคุเดระ
"หา!!!"นักเรียนหญิงแฟนคลับโกคุเดระ
"ห๊า!!!!"ชิอากิ
สายตาประสงค์ร้าย40%
คนต่อไปก้าวเข้ามาเป็นเด็กสาวร่างเล็กผิวขาวซีดผมสีม่วงเช่นเดียวกับดวงตาเธอมายืนหน้าห้อง พูดด้วยเสียงที่เบามากและเร็ว
"...ชิ....ค่ะ.....ดีค่ะ"
"หา???"ไม่มีใครได้ยิน
"เอ่อช่วยพูดอีกครั้งได้ไหม"อาจารย์ถาม
เธอสูดหายใจเข้าลึกและ...หายใจออก...และสูดเข้าไปใหม่
"ชื่อ ยามาชิตะ ชิเอกิค่ะ สวัสดีค่ะ"คำพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยและเร็วไปนิดแต่ทุกคนก็ได้ยินทั่วกัน
"เอ่อยามาชิตะเธอไปนั่งซาวาดะแล้วกันนะ"มีเสียงโล่งอกจากนักเรียนชายเกือบทั้งห้อง
'นี่เด็กคนนั้นน่ารักดีนะแต่เฉื่อยไปหน่อย'มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากนักเรียนหญิง
แต่มีเสียงดังตูมมาจากนอกห้องและเสียงเปรี๊ยะเหมือนอะไรร้าว
คนสุดท้ายก้าวเข้ามา เธอมีรูปร่างค่อนไปทางผอมและสูง ผมยาวสีขาวรวบเป็หางม้า ตาเรียวคมสีแดงสด
"ฉันฮาเซกาวะ มิโฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เธอกรีดยิ้มให้คนในห้องตอนนี้บรรยากาศในห้องกำลังติดลบ
ทุกคนมองไปที่มือของเธออย่างตกตะลึงOoO
มือของมิโฮะมีรอยถลอกหน่อย ๆดูเหมือนเธอจะพยายามซ่อนมันตั้งแต่แรก
ซักพักมีเสียงโวยวายจากอาจารย์ที่ได้ยินเสียงวิ่งมาดูและอุทานออกมาว่า
"ใครมาทำให้กำแพงร้าวเนี่ยหา!!!"
"อะ...เอ่อคุณ ฮาเซกาวะ"อาจารย์เสียงสั่นแล้วนะ
"คะ"
"เอ่อไปนั่งข้างซาซางาวะละกันนะ"
"ได้ค่ะ"ถึงจะบอกว่าได้ค่ะแต่ใบหน้าของคุณเธอบ่งบอกอย่างแรงเลยว่าไม่เอา
และตอนนี้ห้องเรียนอันสงบสุขของสึนะกำลังจะหายไป ณ บัดนาว
love em
ความคิดเห็น