คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter}}}:10>>ด้วยแรงริษยา
กลุ่มหมอกเริ่มจางหายไปและปรากฏเป็นรูปร่างของ…หญิงสาว สร้างความตกตะลึงให้กับดีโน่และพวกโมโมโกะ ภาพที่ปรากฏแก่สายตาตอนนี้คือหญิงสาวผมทอง เอว26อกมากกว่า35(มันเกี่ยวหรือ) ดวงตาสีม่วงคราม ผิวขาวซีด เล็บยาวฟันแหลม(ด้านหลังนี่ชักเลอะ)
“เจ้าสินะ ที่ทำให้นายข้าบาดเจ็บ”หญิงสาวหันมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรบวกกับจิตสังหารที่รุนแรงดีโน่ถึงกับผงะแต่ยังทำใจดีสู้เสือ
“เธอเป็นใครกันแล้วเธอออกมาจากสร้อยคอนั่นหรือ”หญิงสาวมองดีโน่ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
“ข้าไม่รู้ในหัวข้ามีเพียงแต่ต้องปกป้องผู้เป็นนาย…คำถามหมดแล้วเจ้าคงเตรียมใจแล้วสินะ”หญิงสาวทำท่าจะดีดนิ้วแต่ยังไม่ทันจะดีดชิเอกิก็ตื่นขึ้นมาซะก่อนร่างของหญิงสาวคนนั้นจึงกลายเป็นกลุ่มหมอกและกลับเข้าไปในสร้อยคอของชิเอกิ
“อือ…โอย…ปวดหัวจัง”
“ชิเอกิ!!!”พวกมิโฮะปรี่เข้าไปหาชิเอกิด้วยความเป็นห่วง
“พี่สาวสุดเท่เมื่อกี้ไปไหนแล้ว”ทั้งสามประสานเสียงกัน(เอ่อขอถอนคำพูดที่ว่าปรี่เข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงละกัน-ผู้เขียน)
“หา? o_o พี่สาวอะไรหรอ”คำพูดของชิเอกิเรียกความสนใจจากรีบอร์นและดีโน่เป็นอย่างมาก
“ชิเอกิ…เธอไม่รู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น”ดีโน่ถาม ชิเอกิงงและสั่นหัว (- - )( - -)
“แสดงว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้ออกมาโดยไม่เกี่ยวกับความต้องการของเจ้าตัวสินะ”รีบอร์นอธิบายแต่เนื่องจากชิเอกิไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ยังงงต่อไป
“เอาล่ะ ๆเรามา…”
“คนต่อไปโมโมกะ ๆๆ”
“ต่อไปมิโฮะ ๆๆๆ”มิโฮะและโมโมกะเถียงกันจะเป็นจะตายส่วนชิอากิถูกลืม(โดนชิอากิถีบเข้าให้)
“เอ่อชั้นจะบอกว่าได้เวลาข้าวเช้าแล้ว ^ ^;”เมื่อคำว่าข้าวเข้าสู่โสตประสาทสมองของชิอากิรีบประมวลผลเร็วฉับไวเมดัลล่าออฟลองการ์ต้าสั่งงานอย่างรวดเร็ว ชิอากิเดินไปผลักกมิโฮะและโมโมกะปลิวละลิ่ว
“ข้าวววววว*O*”
“^__^;;;”ดีโน่(เหงื่อตก)
“-[]-llll”โมโมกะ
“=[]=lll”มิโฮะ
“*o*หิววว”ชิเอกิ
เมื่อถึงตอนพักทุกคนมากินข้าวร่วมกันเว้นแต่ฮิบาริและอราวเด้เท่านั้นที่กินแยกทำให้อาหารมื้อนี้ของโมโมกะผ่านไปอย่างราบรื่น(ฮิบาริอยู่จะทำตัวไม่ถูก)แต่ก็แอบส่งสายตาลามเลียฮิบาริอยู่เป็นระยะ ทางด้านชิอากิรังสีโลลิค่อน(พวกรักเด็ก)แผ่กระจายและป้อนข้าวให้แรมโบ้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ด้านชิเอกินั้นดีใจที่ได้กินข้าวร่วมกับโคลมและมุคุโร่(แต่นั่งกินหน้านิ่งมากไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่)มิโฮะ…ไม่น่าต้องถามเพราะเป็นที่แน่นอนว่ากลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่แต่ทำเนียนว่ายิ้มเพราะอาหารรสชาติดีมาก(ตอแหลอย่างแรง>>โมโมกะ,ชิเอกิ,ชิอากิเนื่องจากในกับข้าวจะมีผัก ผักและผักซึ่งมิโฮะเกลียดเป็นที่สุด)
“อะเอ่อมิโฮะจังไม่ทานผักหรือ”สึนะถาม มิโฮะหันแบบทันทีทันใดจนคอแทบเคล็ด
“อื้มชั้นไม่ชอบผักน่ะ…สึนะคุงจะเอามั๊ยจ๊ะ^^”ด้วยความที่โบ๊ะแป้งมาหนา(หน้าด้าน)บวกกับสายตา(แกมขอร้อง)ทำให้สึนะปฏิเสธไม่ลง(มันเคยปฏิเสธใครได้บ้างล่ะ)ทำให้ต้องรับผักไปกินอย่างจำใจ
“โอ๊อาหารอร่อยสุดหูรูด/อาหารอร่อยสุดยอด”สองศรีพี่น้องต่างวัย(เป็นร้อยปี)พากันโซ้ยข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายดีโน่กินอย่างเรียบร้อยคุยไปด้วยแต่กินอีท่าไหนไม่รู้จากข้าวที่เต็มปิ่นโตลงไปสถิตอยู่ที่พื้นเกือบหมด จีและโกคุเดระนั่งกินอย่างเงียบ ๆคอยระวังภัยให้บอส(ทุก ๆ5วินาทีต้องเงยหน้าจากปิ่นโตมามองซ้ายแลขวาและกินต่อ)ยามาโมโตะและอุเก็ตสึคุยเกี่ยวกับเรื่องความชอบ ยามาโมโตะ:ร่ายยาวเกี่ยวกับเบสบอล(ภาษาที่ไม่มีใครฟังออก:ฟิ้ว ๆๆป๊าบ ๆๆฟ้าว ๆๆแต่อุเก็ตสึกลับรู้เรื่อง)อุเก็ตสึ:ร่ายยาวเกี่ยวกับดนตรีที่ตัวเองชื่นชอบ(ภาษามาแนวเดียวกับยามาโมโตะและเช่นเดียวกันยามาโมโตะฟังออก) โคลม มุคุโร่ เทอริอาลี่เข้าสู่ความเงียบบบ(มีรังสีแปลก ๆแผ่ออกมา) แรมโพโดนเมินแอบสะอึกสะอื้นอยู่คนเดียว
“พี่คะ/คุณสึนะแรมโบ้จังรีบอร์นจัง”เสียงหวานทั้งสองดังก้องมาแต่ไกล สึนะหันไปพร้อมแววตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขก่อนจะมีเสียง…
กร๊อบ!!! ทุกคนหยุดการกระทำในขณะนี้และหันไปมองที่ต้นเสียงกร๊อบที่ดังสนั่นนั่น…
-[]-lll>>ทุกคน
O-O>>เคียวโกะ
OoO>>ฮารุ
( . _ .)?>>มิโฮะ
“หือ..มองอะไรกันหรือ?”
“มิโฮะ…”สามสาวประสานเสียงและชี้นิ้วไปที่มือของมิโฮะพอมิโฮะก้มลงดูที่มือตัวเองก็พบว่า…ปิ่นโตและตะเกียบโดนบีบจนหักเป็นสองส่วนคามือ (ด้วยแรงแห่งริษยา)
“เฮ้ยยย!!!”คิดในใจ ‘เก็บอารมณ์ไม่อยู่ซวยล่ะสิ’
“เอ่อ…ฮาเซกาวะซังใช่ไหมจ๊ะ…เป็นอะไรหรือ”คำถามของเคียวโกะทำให้มิโฮะหันหน้ามาพร้อมกับรอยยิ้มจริงใจ (ที่เมคขึ้นมา)
“^ ^ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะเรียกว่ามิโฮะก็ได้นะเคียวโกะจัง”รอยยิ้มที่ไร้ความเสแสร้ง(ที่แกล้งเมคขึ้นมา)ทำให้พวกโมโมกะหันไปอ้วกแบบลับ ๆเพราะพวกเขาที่คบกับมิโฮะมานานย่อมรู้ดีว่า…มิโฮะเกลียดเคียวโกะเข้าไส้! เพราะฉะนั้นรอยยิ้มนี้คือการเมคขึ้นเพื่อให้สึนะคิดว่าตัวเองเป็นมิตรก็ว่าได้(ทั้งที่ความจริงผิดกันมากก-โดนมิโฮะศอก)
“จ๊ะมิโฮะจัง^^ อ้อแล้วนี่เพื่อนชั้นเอง…”
“ฮารุค่า^^ยิ้นดีที่ได้เอ่อ…O[]O”พูดยังไมทันจะครบประโยคสายตาของฮารุเผลอมองไปที่จีอ๊อตโต้และสบสายตากับจี ส่วนตอนนี้จีอ๊อตโต้จ้องเคียวโกะไม่วางตา
“ซากุระ…”
“เอวา…”ชื่อที่แปลกและไม่คุ้นเคยถูกเอ่ยออกมาจากปากของจีอ๊อตโต้และจีทำให้เคียวโกะและฮารุงงแต่ตอนนี้ฮารุหลบสายตาของจีที่มองมาไม่ได้ส่วนเคียวโกะงงเล็กน้อยที่จีอ๊อตโต้มองเธอด้วยสายตาแปลก ๆแต่ผู้พิทักษ์รุ่นที่1ทุกคนต่างรู้ดีเพราะหน้าของเคียวโกะและฮารุเหมือนกับคนรักของรุ่นที่1และจีไม่มีผิด
.
.
อาซาริ ซากุระ คุณหนูผู้เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้และอ่อนต่อโลกเธอมีรอยยิ้มที่สว่างสดใสทีคอยชะล้างจิตใจที่มัวหมองหากได้มองแล้วจะติดตาติดใจมิรู้ลืม จิตใจอ่อนโยนดั่งแสงสว่างยามรุ่งสาง
เอวาจาลีน ดิ เซลิเนีย สาวน้อยลูกสาวมหาเศรษฐี เธอเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและรักเด็กเป็นชีวิตจิตใจ เธอเคยมีอคติกับมาเฟียแต่เมื่อมาพานพบจีอ๊อตโต้อคติเหล่านั้นก็มลายหายไป
.
.
.
.
จากใจผู้เขียน-ฮัลโหลค่ะทุกคนต้องขอโทษมานะที่นี้ที่อัพช้าเหลือหลายเนื่องจากติดงาน(หรือขี้เกียจ)เลยมาอัพช้ามาก
แต่ขอให้ผู้อ่านอย่าเพิ่งเลิกติดตามนะคะและฝากถึงนักอ่านเงาทุกท่านจงเม้นสักนิดจิตจะแจ่ใสและไม่ต้องแบกรับสารพัดคำแชงจากคนเขียนนะคะ
love em
ความคิดเห็น