Fic Malice mizer : Lapis [Gackt x Mana]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เพียงรัก... ที่ผูกพันธ์ เราทั้งสอง
เพียงรัก... ที่ครอบครอง หทัยหวาน
เพียงรัก... ที่มอบให้ จนชั่วกาล
เพียงรัก... ที่พบพาน แล้วจากลา

เพียงรัก... ที่ทำให้ ใจร้อนรุ่ม
เพียงรัก... ดั่งไฟสุม ให้มอดไหม้
เพียงรัก... รักเธอ สุดหัวใจ
เพียงรัก... ผูกมัดไว้ เป็นนิรันด์

 "ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ เพราะฉันรักเธอเหลือเกิน.... อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ มาน่า"


 

เนื้อเรื่อง

หากย้อนเวลากลับไปได้...

ฉันจะกอดเธอไว้แน่นๆ และบอกว่าฉันรักเธอมากกว่าใครๆ...

  นัยน์ตาสีฟ้ามองดูร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ตกแต่งด้วยอัญมณีอย่างสวยงาม

"เธอยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"มือขาวค่อยๆเอื้อมไปกุมมือบอบบางอันเย็นเฉียบอย่างแผ่วเบา

มองดูดวงตาสีน้ำเงินวาววับราวอัญมณีบนใบหน้างดงามเรียบเฉย ดวงตาที่ไร้ประกายแห่งความมีชีวิต

ตอกย้ำ... ว่าเธอจากไปแล้ว

"เมื่อไหร่นายจะยอมรับความจริงซะที"

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง และโดยไม่ต้องหันมามอง เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

"นายเข้ามาโดยไม่ขออนุญาตฉันอีกแล้วนะKozi"

เจ้าของนามนั้นถอนหายใจยาว ก่อนเดินเข้ามาใกล้ กวาดสายตามองสลับไปมาระหว่างตุ๊กตาแสนสวยบนเก้าอี้กับร่างในชุดดำของเพื่อน

"นายควรจะหยุดทำแบบนี้ได้แล้ว เธอจากไปแล้วนะGackt Mana-Chanจากพวกเราไปแล้ว พวกเราทุกคนก็เสียใจ... ฉันเอง...ก็เจ็บไม่แพ้นาย"

เพราะฉันก็รักเธอไม่น้อยไปกว่านาย...

ประโยคสุดท้ายที่ได้เพียงกล้ำกลืนอยู่ในใจ... เช่นเดียวกับน้ำตาที่ซ่อนอยู่ในแววตา

"ฉันรู้...Kozi ฉันรู้..."Gacktพูดด้วยเสียงเศร้าๆ มือขาวลูบไปตามท่อนแขนเรียวของManaอย่างทนุถนอม

"แต่ฉันลืมเธอไม่ได้จริงๆ"

KoziมองดูGackt ก่อนจะถอนหายใจ

Gacktดูแก่ลงไปมาก ใบหน้าโทรมเต็มทีเพราะทั้งนอนน้อยและไม่ค่อยยอมกินอาหาร เป็นอย่างนี้ตั้งแต่Manaจากไป

"ดูแลตัวเองด้วยละกัน นายเป็นแบบนี้Mana-chanไม่ดีใจหรอกนะ"

เอ่ยจบ เขาก็เดินออกจากห้องไป ผ่านทางเดินมือครึ้มเก่าโทรม สู่ภายนอกที่สว่างผิดกับด้านในราวคนละโลก

เงยหน้ามองดูปราสาทหลังใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยว

Mana... ตั้งแต่เธอจากไป ปราสาทนี้ก็ไม่เหมือนเดิม

ราวกับ... พวกเราได้สูญเสียแสงสว่างไป

                                                         ******

   มันเป็นวันที่ท้องฟ้ามืดครึ้มที่สุดของปี...

เพล้ง!!

แก้วถูกปัดตกพื้น แตกกระจาย

"ถ้านายคิดจะไปก็ไม่ต้องมาคุยกับฉัน!!"เสียงตวาดดังก้องไปทั่วห้อง มือบางที่เพิ่งปัดแก้วไวน์ตกลงพื้นกำแน่น ดวงตาสีน้ำเงินสวยมองคนตรงหน้าอย่างแข็งกร้าว

"เดี๋ยว! ฟังฉันก่อนสิMana ฉันจำเป็นต้องไป..."ร่างสูงลุกขึ้น พยายามอธิบาย หากเธอกลับไม่ฟัง

"ความจำเป็นอะไรที่ทำให้นายต้องกลับไปแต่งงานกับเจ้าหญิงอะไรนั่น?! ฉันไม่ได้มาอยู่กับนายเพื่อให้นายทิ้งฉันไปแบบนี้นะGackt!"

Manaว่า ใบหน้างามสะบัดไปทางอื่น

ไม่อยากมอง...

ดวงตาสีฟ้าของคนโป้ปด เขาไม่อยากเห็นมัน!

"มันเป็นเรื่องของอณาจักร เธอคิดว่าฉันอยากไปจากเธอหรอ ฉันทิ้งยศศักดิ์ ทิ้งตำแหน่งทั้งหมดก็เพื่อเธอนะMana แต่ครั้งนี้มัน..."

พูดยังไม่ทันจบ มือบางก็ปัดจานบนโต๊ะตกลงพื้น พร้อมแผดเสียงลั่น

"ฉันไม่สน! ถ้านายยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อฉันจริง แล้วทำไมยังต้องไปจากฉันอีก ฉันไม่เข้าใจ!!"

ราวกับเส้นกั้นอารมณ์จะขาดผึ่ง Gacktกัดฟันกรอด ก่อนจะตะโกนสวนกลับไป

"ก็เพราะเธอไม่เคยฟังฉันแบบนี้ไง! เราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้!!"

สิ้นประโยคนั้น ทั้งห้องก็พลันตกอยู่ในความเงียบ

ดวงตาของManaแดงก่ำ มือบางกำแน่น ก่อนจะยกขึ้น ชี้ไปทางประตู

"ออกไป"เอ่ยด้วยเสียงอันเย็นเยียบ เนิบช้าและชัดเจน

"ไม่! เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"GACKTว่า หากMANAกลับไม่ฟัง เรียวปากอิ่มเม้มแน่น ก่อนจะเปล่งเสียงเย็นจัดในลำคอ

"ได้... ถ้านายไม่ไป ฉันจะไปเอง!"พูดจบ ร่างบางในชุดกรุยกรายก็วิ่งพรวดออกไปจากห้องโดยไม่สนใจฟังอีกฝ่ายอีก

"นายไม่น่าพูดกับManaแบบนั้น"คามิที่นั่งดูอยู่เงียบๆเอ่ยขึ้น

"ฉันพยายามแล้ว"GACKTว่าพร้อมหันมามองเพื่อนสนิท ก่อนถอนหายใจยาว

บางครั้ง... เขาก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน

"Mana-chanเป็นคนยังไง นายก็รู้ น่าจะรอให้เธออารมณ์เย็นก่อน"Koziพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน

"นายจะไปไหนน่ะ"GACKTถาม

"ไปตามMana-chanไง"พูดจบ ร่างสูงใต้โค้ทยาวก็เดินออกไปจากห้องอีกคน

ทั้งห้องตกอยู่ภายในความเงียบงันอีกครั้ง...

"ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย"Yukiที่เงียบอยู่นานกล่าวขึ้นลอยๆ

"นั่นสินะ..."ดวงตาคมของKamiเบือนไปมองหน้าต่าง ฟ้ามืด... มืดมากกว่าทุกวัน

ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ...

ราวกับ...ได้ยินเสียงกรีดร้องของความมืดนั้น...

Yukiพูดถูก... ลางสังหรณ์ของKamiนั้นก็ถูก...

ดวงตาสีฟ้าสวยเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ยามจ้องมองไปยังภาพตรงหน้า

ไม่จริง...

Koziในชุดเปียกโชก กำลังโอบประครองร่างอันบอบบางของใครคนหนึ่ง

ใครคนหนึ่งที่มีเรือนผมสีทองยาวสลวย เปียกลู่แนบใบหน้างามที่หลับพริ้ม

Manaนั้นดูสงบ...

เธอยังคงดูงดงาม หากว่า...

เธอ... จะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว...

Gacktรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหลายถูกสูบออกไปอย่างกระทันหัน จนเข่าทรุดลงแตะพื้น

"ไม่จริง... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน"เอื้อมมืออันสั่นเทาออกไปเบื้องหน้า แตะลงบนผิวขาวอันเย็นจัดของคนรัก

หัวสมองขาวโพลน มีเพียงคำเดียวที่ก้องอยู่ในหัว

Mana...

หยาดน้ำตารินไหลอออกมาอย่างเงียบงัน แขนแกร่งรับร่างของManaมาจากKozi ก่อนจะกอดแน่น... อ้อมกอดที่เย็นเฉียบจนเจ็บร้าวในอก

นี่ฉันทำอะไรลงไป... ฉันทำอะไรลงไป...

อยากเปล่งเสียงกรีดร้อง แต่กลับไม่มีเสียงใดลอดผ่านเรียวปากที่สั่นระริก

Mana...ฉันรักเธอ... ฉันรักเธอ...

ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ยศศักดิ์ อณาจักร หรืออะไรก็ช่างไม่สำคัญ ไม่สำคัญเลย...

ที่ฉันต้องการ... ก็แค่อยากจะอยู่กับเธอตลอดไปเท่านั้น...

  มือเรียวลูบไปตามผิวขาวกระจ่างของคนรัก

"สุดท้าย... ฉันก็ทำให้เธอโกรธ ทำให้เธอเสียใจ โดยไม่มีโอกาสได้ขอโทษเธอ"Gacktประทับเรียวปากลงบนหลังมืออันเย็นเฉียบของManaอย่างแผ่วเบา

"ฉันรู้ว่าแบบนี้มันผิด... แต่ฉันขาดเธอไปไม่ได้..."

"นั่นนายจะทำอะไร?"

ท่ามกลางความเศร้าโศก Koziเอ่ยถามGacktที่เดินไปอุ้มร่างบอบบางในชุดดำออกมาจากโลงแก้ว

"ฉันจะทำให้Manaอยู่กับฉันตลอดไป" ชายหนุ่มตอบโดยไม่หันมามอง

"นายบ้าไปแล้วหรอ"

"ใช่...Yuki ฉันอาจจะบ้าไปแล้ว แต่ฉันจะไม่ยอมเสียเธอ"พูดพลางเดินตรงออกไปยังประตู หากKamiกลับเดินเข้ามาขวาง

"ตั้งสติหน่อยGackt Manaน่ะตายแล้ว ทำแบบนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก"

หากGacktกลับสบตาเพื่อนสนิทนิ่ง ในแววตานั้นทั้งสงบและมุ่งมั่นอย่างน่าเหลือเชื่อ

"ฉันรู้Kami แต่ฉันก็อยู่โดยไม่มีManaไม่ได้"

เมื่อเห็นแววตาและน้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่าย Kamiก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะพึมกำแผ่วเบาพร้อมหลีกทางให้

"นายจะต้องเจ็บปวด Gackt ฉันเห็นความดำมืดเกาะอยู่รอบตัวนาย"

Gacktเพียงแค่นยิ้มอันขมขื่น ในขณะที่เดินผ่านออกไปอย่างเงียบงัน

"นายปล่อยหมอนั่นไปได้ไง มันเสียสติไปแล้วนะ!"Koziร้องโวยขึ้นพร้อมเดินพรวดพราดไปยังประตูห้อง แต่กลับถูกYukiตะโกนห้ามไว้ ทำให้ดวงตาหันมามองอย่างฉุนเฉียว

"นายมาห้ามฉันไว้ทำไม Gacktมันจะ..."

พูดยังไม่ทันจบ Yukiก็เอ่ยแทรกขึ้น

"ถ้าเป็นนายก็น่าจะเข้าใจไม่ใช่หรอ"

ประโยคที่ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

"นายพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ"

"ก็รักไง"Kamiเป็นคนตอบแทน ร่างสูงทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ค่อนพูดต่อ

"GacktมันขาดManaไปไม่ได้ มันยอมทิ้งกระทั่งบ้านเมืองเพื่อเธอ Manaคือทุกสิ่งของมัน ถ้าหากนายเป็นมันละก็... จะทำแบบนี้มั้ยล่ะKozi"

Gacktมองดวงตาคู่สวยของคนรัก ภาพในอดีตต่างๆที่ย้อนกลับเข้ามา ชัดเจนจนแสนปวดใจ

มือเรียวกุมมือบางของManaแน่น ผิวขาวกระจ่างนั้น... แม้จะยังคงสัมผัสนุ่มนิ่ม แต่กลับเย็นจัด

เขารู้...

เขารู้ดี...

รู้ว่าManaที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ เป็นเพียงร่างไร้วิญญาณที่คงอยู่ได้เพราะสารเคมีภายใน

ไม่ต่างไปจากตุ๊กตาสักนิด...

แต่กระนั้น เธอก็คือคนที่เขารัก คือคนที่เขาไม่อาจเสียไปได้...

ชายหนุ่มอุ้มร่างบางในชุดสวยไปวางบนเตียงกว้าง จ้องมองดูใบหน้างดงามนั้น มือขาวลูบเส้นผมสีทองของเธอเบาๆ

"อณาจักรล่มสลาย ผู้คนต่างจดจำฉันในฐานะเจ้าชายผู้ทรยศต่อบ้านเมือง"เอ่ย พร้อมยิ้มบาง

"ถ้าหาก... ตอนนั้นฉันรู้ตัวเร็วกว่านี้ รู้ว่าสำหรับฉัน ต่อให้อะไรก็ไม่สำคัญ ทุกสิ่งไม่สำคัญเลย... หากไม่มีเธอ และถ้าฉันตัดสินใจจะอยู่กับเธอโดยไม่สนอณาจักรตั้งแต่แรก ตอนนี้เธอก็คงจะอยู่ข้างๆฉันใช่มั้ย ทั้งKami Kozi และYuki พวกเราคงจะยังอยู่ด้วยกันใช่มั้ย..."หยาดน้ำตา...หลั่งรินจากนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวย ผ่านปลายคาง ตกต้องสู่ใบหน้าของผู้เป็นที่รักอย่างเงียบงัน

โทษตัวเองแล้วได้อะไรขึ้นมา Gackt...

จะอยากย้อนเวลาทำไม ในเมื่อนายเป็นคนทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

สำหรับนาย... จงทนอยู่กับความเจ็บปวดแบบนี้ตลอดไปเถอะ

คิดอย่างขมขื่น ก่อนก้มลง ประทับจุมพิตลงบนแก้มนวล

"ฉันรักเธอ Mana"พร่ำกระซิบบอกประโยคเดิมๆ ก่อนจะผละออกมา และเดินออกจากห้องไป

โดยไม่ทันได้เห็น...

ใต้แสงเทียนริบหรี่นั้น ดวงตาของManaสะท้อนประกายของหยาดน้ำตา

น้ำตาสีชาดฉาน... ที่ไหลรินเพียงลำพัง...

                                                   *********

  Koziวางช่อกุหลาบสีน้ำเงินลงบนหน้าแผ่นหินที่สลักชื่อของบุคคลอันเป็นที่รัก

หลุมศพของMana...ที่ไม่มีร่างของเธอ ภายใต้ผืนดินนั้น มีเพียงแค่โลงซึ่งบรรจุดอกกุหลาบเอาไว้

"ฉันควรจะทำยังไงดี Mana-chan"ชายหนุ่มพึมพำอย่างแผ่วเบา ก่อนหลับตาลง

เขารู้จักกับManaมานาน... นานกว่าใครๆ

และแน่นอน... เขารักเธอ หากก็ไม่เคยได้พูดออกไป

เพราะรู้ว่าManaนั้นรักGackt... เจ้าชายที่พวกเขาได้พบกันตอนเรียน

และGacktเองก็รักMana...

"ฉันเข้าใจความรู้สึกของGackt ตอนแรก ฉันก็ทำใจไม่ได้ที่เธอจากไป..."

ภาพความทรงจำของค่ำคืนดำมืดย้อนกลับมาอีกครั้ง เขาวิ่งออกไปกลางสายฝน ตะโกนเรียกเธอสุดเสียงราวกับคนบ้า

พิรุณที่กระหน่ำอย่างรุนแรง... ตรงโขดผาที่Manaชอบไปนั่งมองท้องฟ้าและผืนทะเล ดินเกิดถล่ม...

ยังจำได้ถึงความรู้สึกยามที่เขากระโจนลงไปในทะเลเพื่อหาร่างของเธอ คลื่นแรงที่ซัดใส่ร่าง ยังไม่อาจเทียบเท่าระรอกคลื่นแห่งความเจ็บปวดที่ถาโถมในใจ

Manaจากไปแล้ว...

จากไปในที่ที่ไกลแสนไกล...

เพียงแค่นึกถึง... ขอบตาก็ร้อนผ่าว

Koziกรอกตาขึ้นฟ้า เก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ ก่อนเอ่ยต่อ

"ผ่านมาสิบปีแล้วนะ Mana-Chan สิบปีที่Gacktยังคงยึดติดอยู่กับร่างของเธอ ถึงฉันเองจะไม่อยากเสียเธอไป แต่ฉันก็ทนเห็นร่างที่เหมือนกับตุ๊กตาของเธอไม่ได้ ฉันอยากให้เธอจากไปอย่างสงบ"

ร่างสูงคุกเข่าลง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ไม่อาจเก็บกลั้นหลั่งรินลงมาในที่สุด

"Mana-chan ฉันควรทำยังไงดี"

ฉันรักเธอ...

รักเธอ เหมือนเช่นที่Gacktรักเธอ

หากความรักของฉัน... คือการต้องการจะปล่อยเธอไป...

                                                       *******

  สวนดอกไม้ที่สวยงาม ท้องฟ้าใสกระจ่าง กับเสียงคลื่นสาดซัดจากเบื้องล่างของโขดผา ภาพของคนสองคนที่อิงแอบแนบชิดกันบนหลังม้านั้น ช่างราวกับภาพวาดของเทวดากับนางฟ้า

"อีกไม่นาน หิมะก็คงจะตกแล้วนะ"ร่างบางในชุดสวยเอ่ยขึ้นเบาๆ

"นั่นสิ ปีนี้เธอห้ามเป็นหวัดอีกนะMana ไม่งั้นคงอดไปเที่ยวกันอีกแน่"Gacktเอ่ยยิ้มๆ หากก็ต้องร้องออกมาเบาๆเมื่อถูกมือบางตีเข้าให้

"คราวก่อนถ้านายไม่ชวนฉันมานอนตากหิมะ ฉันก็คงไม่เป็นหวัดหรอก"พูดงอนๆ ก่อนจะโอบเอวของคนรัก แนบใบหน้างามลงกับแผ่นหลังกว้าง

"ฉันอยากจะอยู่กับนาย...ไม่ว่าจะอีกกี่ฤดูหนาว หรือฤดูไหนๆ นายจะอยู่กับฉันมั้ยแก๊กต์"

"แน่นอน..."เสียงนุ่มอันมั่นคงตอบ

"ฉันจะอยู่กับเธอ ไม่ว่าจะเป็นวันไหน ฉันก็จะอยู่ข้างๆเธอตลอดไปMANA"

!!

ดวงตาสีฟ้าเบิกโพลงในความมืด

ฝันร้ายที่เฝ้าหลอกหลอนเขาทุกคืน ทำให้Gacktไม่อาจหลับได้เต็มตา

"Mana..."เขาพึมพำแผ่วเบา ด้วยความเจ็บปวด...

ทั้งที่บอกกับเธอว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป... แต่คืนนั้น ฉันกลับคิดจะไปจากเธอ

ฉันขอโทษ...

MANA ฉันขอโทษ

เก็บกลั้นหยาดน้ำตาไว้ภายใน ก่อนจะรับรู้ถึงอากาศร้อนอบอ้าวผิดปกติ ทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

สังหรณ์ใจไม่ดีเลย...

ร่างสูงจะลุกขึ้นยืน และผลักประตูห้องเปิดออก

ภาพที่สะท้อนในสายตา ทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น

เปลวเพลิงแดงฉาน.... กำลังเผ้าไหม้ และลุกลามอย่างรวดเร็ว

MANA...

ไวเท่าความคิด แก๊กต์รีบออกวิ่งฝ่าเปลวอัคคีร้อนรุ่มออกไปอย่างไร้ความเกรงกลัว มุ่งตรงสู่ห้องของผู้เป็นที่รัก

เธออย่าเป็นอะไรไปนะMANA

อย่าจากฉันไปเป็นครั้งที่สอง...

                                                     ********

  ไม่รู้ว่าเป็นเวลานานเพียงไหนที่เขายังคงนั่งตากน้ำค้างเย็นจัดในสุสานอันวังเวง จมสู่อดีตอันมิอาจจะหวนคืน

Koziตัดสินใจลุกขึ้น ก่อนยิ้มบางๆ

"ฉันไปก่อนนะMana-chan"

หันหลังกลับ ก่อนจะต้องเบิกตากว้าง

ควันไฟสีเทาขมุกขมัวกำลังปกคลุมท้องฟ้ายามราตรี

ต้นกำเนิดนั้นคือทิศทางของคฤหาสถ์ใหญ่ริมโขดผา...

ชายหนุ่มรีบกระโดดขึ้นม้า ก่อนจะควบตะบึงออกไปด้วยหัวใจอันร้อนรุ่ม

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?

                                                    ********

"Mana เธอไม่เป็นไรนะ Manaของฉัน"

ร่างสูงพังประตูไม้ที่กำลังลุกไหม้ วิ่งเข้าไปโอบกอดร่างบางบนเตียง

"ฉันจะพาเธอออกไป"พูดพลางช้อนร่างอันงดงามขึ้นอุ้ม หากก็ต้องชะงัก เมื่อสบกับดวงตาสีน้ำเงิน

น้ำตา?

เธอกำลังร้องไห้... Manaกำลังร้องไห้?

"Gackt!!"เสียงเรียกดังขึ้น เรียกให้เขาหันไปมอง

เป็นKoziที่ยืนหอบอยู่ตรงกรอบประตู

"รีบออกมาเร็ว! ไฟลามใหญ่แล้ว!!"ชายหนุ่มตะโกนด้วยความร้อนใจ ยามเมื่อเห็นคนเป็นเพื่อนยังคงนั่งนิ่ง สองมือประครองร่างของManaอย่างถนุถนอม

"นายไปเถอะKozi"

"เฮ้ย! พูดอะไรของนาย รีบออกมาเลย ปล่อยMana-chanไปซะ เธอน่ะ... เธอน่ะตายไปแล้วนะ! แต่นายยังมีชีวิตอยู่นะGackt!!!"

หากคำพูดนั้นกลับไม่ได้เข้าหูอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย Gacktเพียงขยับยิ้มบาง ก่อนพูดโดยไม่หันมามองKozi

"ฉันจะอยู่กับMana ใช่ Kozi นายพูดถูก ฉันรั้งเธอมานาน... ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะไปกับเธอ"ดวงตาสีฟ้าสวยมองใบหน้าของคนรักด้วยแววตาที่แม้จะผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยังคงอ่อนหวานและอ่อนโยนไม่เปลี่ยน

!!

คานประตูไม้ที่มอดไหม้พังครืน ทำให้Koziต้องกระโดดออกห่างพร้อมสบถลั่น

"บ้าเอ๊ย!!!"

เปลวไฟร้อนระอุที่ลุกลามอย่างรวดเร็ว บดบังภาพของเพื่อนสนิทที่ยังคงอยู่ในห้อง ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันแน่น แล้วหันหลังวิ่งออกจากคฤหาสถ์ที่กำลังจะกลายเป็นทะเลเพลิง

ภายในห้องที่กำลังถูกโอบล้อมด้วยอัคคี Gacktยังคงตระกรองกอดร่างบางไว้ จ้องมองใบหน้าอันงดงามของเธออย่างอ่อนโยน

และชั่วคณะนั้นเอง ที่มือบอบบางขาวผ่องได้ขยับ โอบกอดรอบคอของเขาไว้

"Gackt"

เสียงที่ไม่ได้ยินมานาน... เสียงที่เขาเฝ้าคิดถึงตลอดมา Manaกำลังพูด... เธอขยับได้และกำลังพูดกับเขา!

"Mana...Mana... ฉัน... ฉันขอโทษ ขอโทษ...ที่ทำให้เธอต้องจากไป ขอโทษที่รั้งเธอเอาไว้ ทำให้วิญญาณของเธอยังติดอยู่ในภพนี้"Gacktพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ เขาดีใจเหลือเกิน... ดีใจที่ได้พูดกับเธออีกครั้ง

"อย่าขอโทษ... ฉันไม่ได้โกรธนาย"Manaว่า เขายิ้มบาง มองหน้าชายคนรัก ก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่น

"อยู่ด้วยกันนะ Gackt"

ดวงตาสีฟ้าสวยปรือปิดลง มือขาวลูบเรือนผมสีทองอย่างแผ่วเบา

"ตลอดไปเลยล่ะ Mana"

เปลวเพลิงที่ร้อนจัดโหมแรง หากมันมิได้ทำให้กายของทั้งสองห่างจากกัน เช่นเดียวกับที่ไม่อาจทำลายรอยยิ้มของทั้งคู่

ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนกินด้วยสีแดงของอัคคี...

                                                     ********

  Koziมองดูภาพของคฤสถ์ทีเคยงดงามกำลังถูกทำลายด้วยเปลวไฟ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น พร้อมน้ำตาที่รินไหล

เขาได้สูญเสียคนสำคัญไปอีกคนแล้ว... ทั้งสถาณที่ที่เปี่ยมไปด้วยความทรงจำอันงดงามของเขา Yuki Kami Gackt และMana ก็กำลังพังทลาย...

บ้าเอ๊ย! บ้าที่สุด!!!

มือขาวชกลงกับพื้น เพื่อระบายความรู้สึกอัดอั้นและเศร้าเสียใจในอก ดวงตาที่ชุ่มด้วยหยาดน้ำกรอกขึ้นฟ้า ก่อนจะต้องชะงัก

เขาเห็น... ร่างโปร่งใสจนสามารถมองทะลุผ่านได้ของMana

"Mana-chan..."

เรียวปากอิ่มของเจ้าของชื่อยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง พร้อมเสียงหนึ่งที่ดังก้อง ณ ริมโสต

'ที่ผ่านมา ขอบคุณนะ Kozi'

สิ้นเสียง ร่างของManaก็ได้จางหายไปในอากาศ

ทิ้งไว้แต่เพียงกลีบกุหลาบสีน้ำเงินที่ปลิวกระจาย...

"ไม่ว่าเมื่อไหร่... เธอก็เลือกจะอยู่กับGacktเสมอเลยนะ"เขาพึมพำเบาๆ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

ทั้งGackt ทั้งMana ต่างก็เป็นคนสำคัญสำหรับเขา

ดีแล้วล่ะ... ที่พวกนายได้อยู่ด้วยกันซะที ดีแล้วที่Manaได้รับการปลดปล่อย

"ขอให้พวกนายมีความสุข... และฉันจะรักเธอตลอดไป Mana-chan..."

ในความเป็นจริงนั้น ฉันไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้... หากเธอกลับมอบโอกาสให้ฉันอีกครั้ง

คราวนี้ ฉันจะกอดเธอไว้ ไม่ให้จากไปไหนอีกแล้ว

ไม่ให้เราต้องพรากจากกันอีกแล้ว...

-Lapiz END-