คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
วันนี้ พ่อกับแม่อยู่กินข้าวเช้ากันพร้อมหน้า
สำหรับบ้านอื่นอาจจะเป็นเรื่องปกติแต่บ้านแบคมันเป็นวันที่หาอยากพอๆกับเลขท้ายสองตัวเลยที่เดียว
พ่อของแบคเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชน ธุรกิจของบ้านแบคเอง ส่วนแม่เองก็เป็นหมอที่นี้ บ้านแบคเป็นเพนท์เฮ้าส์อยู่บนโรงพยาบาล ทุกๆวัน ถ้าแบคไม่ตื่นสาย พ่อกับแม่ก็ไปทำงานซะเช้าตรู เลยไม่ค่อยเห็นพ่อกับแม่อยู่บ้าน เห็นบ้านแบคเป็นแบบนี้แต่ใช่ว่าแบคจะทำตัวไฮโซหรูหราอะไรนัก เราอยู่กันอย่างพอเพียง เรื่องอัลบั้ม โปสเตอร์ ของเหล่าศิลปินทั้งหลายเนี้ย แบคก็เก็บตังค์ซื้อเองหมดเลย
ของๆตัวเองถ้าอยากได้ต้องซื้อเองมันถึงจะมีคุณค่า แม่แบคสอนเอาไว้ จะมีก็แค่เมอซีที่พวกท่านซื้อให้เป็นของขวัญเข้ามหาลัยได้เท่านั้นเอง
และแน่นอนต่อให้ขอได้แบคก็ไม่กล้าขอ เคยขอไปครั้งหนึ่งตอนคอนเสิร์ตของเทา ช่วง เดบิวต์แรกๆ
พ่อแบค ให้หา 1000 เหตุผลที่ทำให้พ่อออกเงินให้
เท่านั้นล่ะ เข็ดเลย แบคจะไม่มานั้งคิด 1000 เหตุผลอีกแล้ว
“แม่วันนี้ขอเอาเจ้าเมอซีไปนะ เย็นๆจะไปรับติ๋ม ว่าจะไปทำธุระแถวๆอิมแพ็คน่ะ”
“อย่ากลับดึกล่ะ แม่เป็นห่วง”
“คร้าบ”
“อย่าเอามันไปชนอีกล่ะ สงสารมัน” พ่อพูดแซะ “คนบ้าอะไรรถอยู่เฉย ดันไปจอดให้มันโดนชน”
“แบคไม่ผิดน่ะพ่อ อย่ามาว่าแบคดิ้” ทำหน้างอใส่ พ่อเห็นแล้วก็ยิ้มๆ คิดแล้วแค้นเพราะเมอซีด้วยนั้นล่ะ แบคเลยไม่มีเงินเลย ถ้าไม่เห็นว่าเป็นลูกรักน่ะ
พอกินอาหารเช้าเสร็จก็ได้เวลาไปทำงานของพ่อกับแม่
แบคโบกมือบ้ายบายท่านทั้งสอง แล้วกลับเข้าบ้านไป
วันนี้ธุระกับติ๋มก็ไม่ใช่อะไรหรอก ก็แค่วันนี้มันมีคอนเสิรต์ของสามีเท่านั้นเอง แบบว่าไม่ได้เข้าก็ขอไปหน้าคอนก็ยังดี
“เห้ย!!มึง เขาซ้อมร้องเพลงกันแล้วอ่ะ” พูดไปก็เขย่าแขนติ๋มใหญ่ ไอ้เพื่อนตัวดีทีกำลังกินไอติมอยู่แทบจะตบให้คว้ำ
“ไอ้แบค เดี๋ยวไอ้ติมกูหกหมด”
“มึงอยากเข้า มีให้กูยืมสักสามพันมั้ย”
“กูพกมาแค่ร้อยเดียว ความจริงกูก็ไม่ได้ติ่งกับมึงเปล่าว่ะ นี้กูเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนนะเนี้ย เลยมาเป็นเพื่อน”
“มึงอะ พึ่งอะไรไม่ได้เลยจริงๆ”
มันเป็นเวลาเย็นแล้วเเละเหมือนฝนจะตกซะด้วย มันถึงเวลาพอดีที่ทุกคนต่างก็ทยอยกันเข้าไปในงาน ทิ้งให้แบคทำหน้าหมาหง้อยอยู่แถวๆนั้น
แบคเสียใจ แบครู้สึกชำใจมากเลยอ่ะ ทำไมคนอื่นได้เข้าไปแล้วทำไมแบคไม่ได้เข้า แบคจะบ้าตายอยู่แล้ว
“น้องค่ะ น้องอยู่บัตรไหนหรอ นั้งโซนไหน เดี๋ยวพี่พาไป ” พี่สต๊าฟเดินเข้ามาถามแบค มันช่างจี้จุดเหลือนเกิน
“อ้อ มันอยู่บัตรหน้าคอมครับพี่” ติ๋มเป็นคนพูดแทนให้แบคที่กำลังหน้าปั้นหน้ายิ้มอยู่
“อ๋อ งั้นหรอค่ะ” เหมือนพี่เค้าก็จะเข้าใจแบคอยู่น่ะ
คอนเสิร์ตเริ่มแล้ว..
แบคได้ยินเสียงคุณสามีร้องเพลง
“มึงจะไปได้ยังเนี้ย ฝนจะตกแล้วน่ะ”
“เดี๋ยวสิ ฟังเทาร้องเพลงให้จบก่อน”
“เรื่องมากจริงๆเลย” ถึงจะบ่นแต่ก็ยังคงรออยู่เป็นเพื่อน
แบคได้ยินแต่แบคไม่เห็น แบคเริ่มจะครวญครางอยู่หน้าคอนเสิร์ต และเเล้วฝนก็ตกลงมาแล้วเยี่ยม! ติ๋มต้องกึ่งลากกึ่งฉุดให้หลับมาที่รถโดยด่วน จนถึงตอนนี้มันยังคงไม่เลิกเฮิร์ต เขาเลยจัดให้มันไปนั้งที่ข้างคนขับ เขาจะขับไอ้เมอซีลูกรักมันให้เอง อยากขับมานานละ
“ทำไมอ่ะ ทำไมอ่ะ กูอยากเข้าอะมึงงงงงงง” แบคเอาหัวโขกคอนโซลหน้ารถอย่างไม่บันยะบันยังเลยจ้า
“โว้ยยย มึงนิ เลิกเพ้อเจ้อได้ล่ะ”
“โธ่ ผัวจ้า!!”
ติ๋มเลิกสนใจมันและเพื่อเป็นการลบเสียงโหยหวนของแบค ติ๋มต้องเปิดเพลง เอาให้ดังๆกลบเสียงมันไปซะ
เดี๋ยวๆๆๆๆๆ
ไอ้เพลงที่ขึ้นมานี้มัน
จังหวะแบบนี้
Yo Okay sexy…
ฉิบหายละ! เวรกรรม
“ นา ฮกชี โมลลา เฮ้เฮ้ อื้ออออ” แบคร้องเพลงอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก
ใครจะไปรู้ว่ามันเปิดเพลงนี้ค้างไว้ เปลี่ยนๆๆ
ระหว่างนั้นไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่มีใครรู้ว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า จะมีคนมาตัดผ่านหน้ารถของพวกแบค
เงาดำพาดผ่านรถสีแดง ฝนตกทำให้ทัศนวิสัยเเย่ลง
“อีติ๋ม! คนๆๆๆๆ!!!” สติกลับมาแต่ไม่ทันซะแล้ว
เพราะติ๋มมัวแต่เปลี่ยนเพลงทำให้ไม่ได้มองทาง
“เอ้ย! เชรี้ย!”
เอี้ยยยย ปึง!!
ชนเต็มๆ บอกได้คำเดียว
แต่เพราะว่าตรงนี้เป็นจุดอับและตอนนี้ก็มืดทำให้ไม่มีใครรับรู้ถึ'การกระทำของพวกเขาทั้งสอง
แบคที่ลงมาดูถึงกับเข่าอ่อน เมื่อเห็นเลือดเต็มพื้น
“มะ มึงชนคนตายอ่ะอีติ๋ม”
“บ้า! กูแบรคทันน่ะ” พูดไปก็ล้นลาน “เอาไงดีว่ะเนี้ย!!”
“เดี๋ยว! เดี๋ยวๆๆๆๆ" แบคแทบจะน้ำตาไหล เมื่อเห็นว่าเขายังมีลงหายใจอยู่แม้จะรวยรินก็ตามเถอะ "เขายังไม่ตาว่ะมึง”
“งั้นพาไปโรงบาลด่วนๆเลย” ติ๋มพูดเพียงเท่านี้ก็อุ่มร่างไรสติ ขึ้นไปไว้หลังรถ แล้วเหยียบขับเร่งทันที่
แบคได้แต่มองคนข้างหลังอย่างเป็นห่วง แต่นับว่าโชคดีอยู่นิดหน่อยที่โรงบาลแบคอยู่ใกล้แค่นี้และวันนี้รถก็ไม่ติดมากซึ่งเป็นเรื่องแปลก แบคมองสำรวจอาการอย่างเป็นห่วงทำไมกัน ทำไมเลือดไหล่เป็นน้ำแบบนี้??
.
.
.
.
แต่..
เดี้ยวน่ะ! หน้าตาแบบนี้..
ไม่น่าใช่...
แบคพยายามเอาผมที่ปรกหน้าคนๆนั้งอยู่ออกไป ลมหายใจอุ่นๆของเขารดมือแบคที่นิ่งค้างเอาไว้
นี้มัน...
“ติ๋ม..” เสียงแบคเริ่มขาดหาย เมื่อแบครู้ว่าเจ้าเมอซีชนใครเข้า
“อะไรละเห้ย!” ติ๋มที่มีสมาธิจดจออยู่กับการขับรถ ถึงกับตวาด
“มึง ... มึง ..ชน .. . ทะ....เทา”
“ห่ะ !”
“มึงชนเทา เทาคนนั้น! มึงชนหวงจือเทา!!”
ความคิดเห็น