คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : GAAD Inside : แอนโทนี่ ฟิชเชอร์ Part 1
แอนโทนี่ ฟิชเชอร์
เขาคือหนึ่งในตัวละครที่ทรงเสน่ห์ที่สุดของ Girls & A Doll
ทั้งหล่อเหลา รวย เป็นสุภาพบุรุษและรักจริง
แต่คุณรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้แอนโทนี่ ฟิชเชอร์ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด
“ป๊อบวางตัวแอนโทนี่ให้เป็นตัวละครที่เพลย์บอยมากๆ ในเวอร์ชั่นเล่มโปรด” ดร.ป๊อบให้สัมภาษณ์ “เขายังคงความเป็นหนุ่มสุดฮอตไม่เปลี่ยน เพียงแต่ในเวอร์ชั่นเล่มโปรดนั้นแอนโทนี่ต่างจากที่คุณเห็นโดยสิ้นเชิง การปรากฏตัวครั้งแรกของเขาคือในงานแสดงดนตรีของแองเจล่าและฟาเรล ในตอนนั้นคุณจะได้เจอแมนดารีนตั้งแต่แรกด้วย แต่เมื่อมาถึงเวอร์ชั่นเล่มโปรด ป๊อบคิดว่าน่าจะให้ความสำคัญกับตัวละครตัวนี้มากขึ้นไปหน่อย โดยการเท้าความถึงตัวเขา เกี่ยวกับความเป็นมาของเขา ซึ่งเมื่อลองแต่งดูป๊อบก็ได้ใส่ตัวละครใหม่สองตัวเข้าไปนั่นคือเจนนี่กับเบน ฟิชเชอร์ แต่เมื่อมาดูดีก็พบว่าตัวละครอย่างแอนโทนี่ไม่น่าจะมีแค่พ่อกับแม่เป็นองค์ประกอบในชีวิต เขาเป็นถึงหนุ่มฮอตเชียวนะ เขาต้องมีอะไรสักอย่างที่แสดงว่าตัวเองน่าสนใจซิ ดังนั้น แอชลีย์ โมลล่าจึงถือกำเนิดตามมา ป๊อบได้แรงบันดาลใจเกี่ยวกับเธอจะ แอชลีย์ ทิสดอล ในเรื่อง High school musical”
Old Version of Anthomy Fisher
From A Girl & A Doll
บัดนี้เป็นเวลาสองทุ่ม โต๊ะอาหารทั้งหมดถูกจับจองและแขกเหรื่อก็มากันเพียบ ซาแมนธา โบ๊ท ขึ้นกล่าวอะไรเล็กน้อยบนเวทีในฐานะเจ้าภาพ – ชุดของเธอทำให้ทุกเสียงเงียบได้อย่างไม่ยาก
“ถือเป็นเกรียติของโรงเรียนฟามิงโกที่ได้เป็นเจ้าภาพในการแข่งขัน” หล่อนกล่าว “และวันนี้เราก็มีการแสดงจากเด็กๆผู้มากล้นด้วยความสามารถ ขอเสียงปรบมือให้กับ เดอะ ฟามิงโก้!”
เสียงปรบมือดังกึกก้องแล้วสมาชิกวงในชุดนี้สีดำสุดเท่ห์ก็ก้าวออกไปทีละคนๆ
แต่ฉันยัง…
ซาแมนธา โบ๊ทหันมามองด้วยแววตาสนเท่ห์ – ตำแหน่งเปียโนยังว่างอยู่
“ทำไมเธอไม่ออกไป?” กุชชี่ดูท่าทางร้อนรน
“เดี๋ยวซิ” ฉันทำยิ้ม ยืนแอบอยู่ในห้องแต่งตัว
เสียงปรบมือหายไปแล้ว ทุกคนเหมือนกำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง
“ตอนนี้แหละ” ฉันพูด ก่อนจะกรีดกรายออกไปบนเวที แสงสปอร์ตไลท์ฉายส่อง ฉันรู้สึกราวกับเป็นดาราที่จงใจมาช้า สมาชิกวงพร้อมใจหันมาฉัน โอ้ว ฉันรู้ว่าฉันสวยสะกดใจ แต่ฉันก็ทำเป็นเขินอายกลบเกลื่อนไป ใช่ ฉันมันนักแสดง
“ไหนล่ะ ชุดลีโอนาโด้ ดาวินชี่” ซิตร้ากระซิบถามอย่างเผ็ดร้อน
“ฉันเปลี่ยนแผนเล็กน้อย” ฉันพูดแทบจะไม่ขยับปาก นาทีนี้ใครๆก็มองฉัน ตลอดทางที่เดินไปยังเปียโนสีขาว ฉันรู้ว่าหนุ่มๆอยากขอเบอร์ฉัน ให้มันได้อย่างนี้ซิ ท่ามกลางสักขีพยานเกือบพันคน ฉันแจ้งเกิดอย่างเต็มตัว
“มาสายนะ” ฟาเรลหันมาแซว
โอ้ พระเจ้าเขาอยูในชุดสูทสีดำหล่อระเบิด
“อืม” ฉํนทำยิ้มแบบนางเอกใสซื่อ แล้วนั่งลงไหล่ตรงบนเก้าอี้เปียโน – ซาแมนธา โบ๊ทผู้ทำหน้าที่ควบคุมวงหันมาให้สัญญาณ บรรยากาศเงียบกริบ ฉันเริ่มจรดปลายนิ้วลงบนโน๊ตตัวแรก ก็จะรัวนิ้วด้วยความเร็วที่เรียกเสียงปรบมือตื่นตะลึง แล้วทั้งวงก็โหมบรรเลงเพลงสุดอลังการ์ตามมา
(โชว์ออฟ) เสียงกุชชี่ดังมาจากหลังเวที
(ก็ถูก) ฉันทำหน้าเคลิ้มไปกับท่วงทำนอง
เสียงเสียงเป่าของเราไพเราะไม่มีที่ติ เสียงเชลโลก็ฟังสุขุม เสียงไวโอลิน โอ้ว ช่างดุดัน แต่จะมีเสียงไหนเลยสู้เสียงเปียโนของฉัน ที่ผ่อนบาง หนักหน่วงบ้าง ดัดจริตบ้าง โฮะ โฮะ ฉันอาจจะได้ขึ้นปกนิตยสารไทม์ก็ได้ – เมื่อตัวการแสดงจบ ทุกคนก็พร้อมใจกันลุกขึ้นปรบมือ พวกเราเหล่าสมาชิกลุกขึ้นโค้งคำนับ ซาแมนธาน้ำตาคลอเบ้ายังกับเธอได้รับรางวัลโนเบล
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ” เธอเสียงสะอื้นจริงๆนะนั่น ฉันมองออกไปเห็นเจนิดีนมองกลับมาด้วยแววตาชื่นชม แล้วเห็นบิวตี้ที่ร้องไห้ พลางโบกมือบ๊ายบายให้ประชาชนราวกับเธอเป็นคุณแม่ผู้ตื้นตัน บ้าจริง เธอจงใจใส่หมวกปีกติดขนนก กับถุงมือกากเพชรระยิบระยับเพื่อแย้งซีนฉันชัดๆ!
แล้วมันก็ได้ผล รูปเธอถูกฉายออกทีวีด้วย พระเจ้า!
“ลำดับต่อไปขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดมาถ่ายรูปด้วยกันคะ”
แล้วนาทีแห่งความชุลมุนก็บังเกิดเมื่อคลื่นมนุษย์เคลื่อนพลจากโต๊ะอาหารมายังเวที แต่ยังไงก็ช่างฉันพยายามเบียดเสียดออกมาอยู่ตรงกลางให้มากที่สุด ฉันรู้ว่าซิตร้าเองก็มีความต้องการเช่นนั้น ฉันเลยแกล้งเหยียบกระโปรงชุดราตรีของหล่อนแบบไม่ตั้งใจ ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่โดดเด่นบนภาพถ่าย – ฉันฉีกยิ้มให้เหล่าช่างกล้องที่กระหน่ำสาดแสงแฟรช รู้สึกตัวเองเป็นบียองเซ่ในงานประกาศผลเอ็มทีวียังไงก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันปลื้มนอกจากเป็นจุดเด่นท่ามกลางฝูงชน ก็คือฟาเรลยืนติดคู่กับฉัน โอเค ยอมรับก็ได้ว่าฉันเป็นคนลากเขามา ให้ทำไงได้ ใช่ว่าเขาจะใสสูทหล่อระเบิดแบบนี้ทุกวันซะเมื่อไหร่
หลังจากกองทัพมือกล้องสลายไปพวกเราก็แยกย้าย
“วันนี้เธอเล่นดีมากเลยนะ” ฟาเรลชม ฉันยิ้มอายๆ
“ฝึกมาเยอะน่ะ” ฉันบอก “แต่เธอก็ไม่มีที่ติ โดยเฉพาะชุดนี่”
“แม่เลือกให้น่ะ”
ว้าว เขาช่างน่ารัก
“แล้วจากนี้เธอจะไปไหนต่อ?” ตายแล้ว ทำไมฉันไวไฟอย่างนี้
“คือฉัน….”
แต่ขณะที่คำตอบกำลังจะหลุดออกมาจากปาก เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“โทษนะครับ”
สำเนียงเขาช่างฟังไม่คุ้นเคย เมื่อหันหลังกับไป ฉันก็ถึงช๊อค – โอ้ พระเจ้า บทโลกนี้ยังมีผู้ชายที่หล่อลากคล้ายกับเทพกรีกด้วยหรือ ดูนั่นตาสีฟ้าของเขา ผมสีทองของเขา ร่างกายยังกับปั้นประดิษฐ์ของเขา ฉันแทบจะยื่นมือไปบอกเขาว่า สวัสดีค่ะ ฉันแองเจล่า ฟรอยด์ ชื่อ แองจี้ ยินดีที่จะใช้นามสกุลเดียวกับคุณ
“คุณเล่นเปียโนมาตั้งแต่เด็กเลยหรือเปล่า คือว่าเมื่อกี้มันเป็นอะไรที่เยี่ยมมาก” เขาถาม ฉันยังเคลิ้ม
“เอ่อ ก็ใช่น่ะคะ คือคุณยายฉันชอบฟังเปียโน ฉันเลยหัดเล่นมาตั้งแต่เด็ก” อันที่จริงคือฉันเพิ่งเจอมากาเร็ตเมื่อไม่กี่วันก่อน และถ้าฉันสติยังดี ฉันคงไม่หัดเล่นเปียโนเพื่อคนอย่างหล่อน
“วิเศษ” สำเนียงคนอังกฤษเขาชัดแจ๋ว “ยินดีที่ได้รู้ครับผม แอนโทนี่ ฟิชเชอร์”
“ฉันแองเจล่า ฟรอยด์” ผู้อยากใช้นามสกุลฟิชเชอร์ เราจับมือทักทายกัน โอ้ว มือเขาช่างหยาบแบบพวกนักกีฬา แหงล่ะ ตัวใหญ่ขนาดนั้น คงไม่โปรดการท่องหนังสือหรือโดดยาง
“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”
“เช่นกันค่ะ”
แอนโทนี่เดินจากไป แต่ฉันยังไม่ละสายตาไปจากเขา แน่นอนเขาหันกลับมามองฉันอีกครั้งแบบพระเอกในหนัง เรายิ้มให้กัน ฉันโบกมือลาแบบนางอายด้วยท่าทีใสบริสุทธ์
(เจ้าชู้) กุชชี่แซวทั้งๆที่มันอยู่หลังฉาก
(หุบปาก)
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?” ฉันหันกลับมาหาฟาเรลอีกครั้ง
อ้าว เขาไม่อยู่ซะแล้ว…
นั่นเองคือสาเหตที่แอนโทนี่ ฟิชเชอร์เพลย์บอยกลายเป็นมาแอนโทนี่ ฟิชเชอร์ผู้แสนดีในเล่มจริง
Next In
Inside : Girls & A Doll
คุณจะได้พบกับเวอร์ชั่นเก่าของหนุ่มแสนดี แอนโทนี่ ฟิชเชอร์ที่คุณคาดไม่ถึง
“ฉันบิวตี้ ฟรอยด์ ผู้ปกครองและพี่สาวของแองจี้”
“ผมแอนโทนี่ ฟิชเชอร์”
ยามทั้งสองจับมือกัน ฉันแทบจะเห็นได้เลยว่ามีปฏิกริยาเคมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้น ฉันไม่ได้ตาฝาดที่เห็นเขาส่งสายตาหวานเชื่อมให้กัน
เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้บิวตี้แนะนำตัวว่าเป็นพี่สาวฉัน?...ใช่ไหม ?
รวมทั้งเวอร์ชั่นที่ถูกเปลี่ยน
“โอเคๆ” แอชลีย์พยักหน้า ดูเซ็ง นาทีนี้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง แอชลีย์รีบฉวยนาทีนั้นสบตาเด็กหนุ่ม “ฉันเสียใจจริงๆ”
เมื่อเธอพูด แอนโทนี่ก็ถอนหายใจ แล้วละสองมือจากเธอทันใด
“คุณบอกไม่ชอบเขา แต่คุณรับกระเป๋านั่นมาจากเขา”
“ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้”
“แล้วคุณยังจะไปกับเขาทั้งที่คุณมีนัดกับผม”
และอีกฉากสำคัญที่ถูกตัด
“มันน่ารักเหมือนคุณเลยนะครับ”
แอนโทนี่กับฉันสบตากัน ตาสีฟ้าคู่นั้นสะกดฉันให้ไม่หายใจเลย
เอาแล้วไง…
นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย!?
ใน Inside : Girls & A Doll
ความคิดเห็น