คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : GAAD Inside : แอนโทนี่ ฟิชเชอร์ Part II
แอนโทนี่ ฟิชเชอร์ (Part II)
ถ้าคิดว่าคุณเซอร์ไพร์สกับภาพพจน์เก่าๆ ของแอนโทนี่ ฟิชเชอร์แล้ว – ดร.ป๊อบสามารถเซอร์ไพร์สคุณมากขึ้นไปอีกกับฉากที่ถูกเปลี่ยนแปลงเหล่านี้
“แอนโทนี่ปรากฏตัวพร้อมกับหนึ่งสาวปริศนาซึ่งท้ายที่สุดคุณจะรู้ว่าเธอคือแมนดารีน ซากาว่า” ดร.ป๊อบบอก “เธอคือกุญแจสำคัญแห่งความลับในช่วงหลังของเรื่อง ตัวละครตัวนี้มีหลายสิ่งให้จดจำทั้งในฐานะที่เธอเป็นสาวญี่ปุ่น และเป็นตัวละครที่มีความสามารถหลากหลาย ในเวอร์ชั่นเล่มโปรดนั้นแอนโทนี่กับแมนดารีนจะร่วมมือกันทำอะไรบางอย่าง ซึ่งก็คือการตามหาแหล่งพลังงานไลท์เอเนอร์จี้ในเอง”
เมื่อภารกิจของแอนโทนี่กับแมนดารีนคือการตามหาไลท์เอเนอร์จี้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องไปเยือนยังที่ๆ คาดหวังว่าจะได้รู้ร่องรอยของมัน ซึ่งก็ไม่สถานที่ไหนที่จะเหมาะไปกว่าคฤหาสน์ฟรอยด์
“มันเป็นซีนที่น่าประทับใจ และตลกร้าย” ดร.ป๊อบบอก “เป็นหนึ่งในซีนที่ถ้าเป็นไปได้ป๊อบก็ไม่อยากตัด แต่เหตุผลหลักที่ต้องตัดมันก็เพราะแอนโทนี่กับแองเจล่าไม่ได้รู้จักกันอีกไปในเวอร์ชั่นจริง ดังนั้นเนื้อหากกว่าสิบหน้าเอสี่นี้จึงต้องตัดทิ้งไปทั้งหมด แม้จะมีฉากกุ๊กกิ๊กที่น่าประทับใจก็ตาม”
และนี่ก็คือฉากที่ว่า…
Deleted Sence
“แองเจล่า ฟาเรล แอนโทนี่ และแมนดารีน”
“ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
ฟาเรลลุกขึ้นแล้วฉวยเวลาเสี้ยววินาทีขยิบตาให้ฉัน การสนทนาเกี่ยวกับงานศพระหว่างบิวตี้กับคุณและคุณนายสมักกี้ยังดำเนินต่อไป ขณะที่ฉันแอบมองตามฟาเรล เพื่อจะพบว่าเขาส่งสัญญาณให้ฉันตามไปข้างนอก ฉันจึงลุกออกไปอย่างเนียนๆ
“มีอะไรเหรอ?” ฉันถามเมื่อพบฟาเรลที่นั่งอยู่บนบ้านั่งรอบน้ำพุ แสงไฟทำให้เขาดูหล่อขรึมแบบผู้ใหญ่ และฉันมั่นใจว่ามันทำให้ฉันดูสวยเริ่ดเช่นกัน
“ฉันมีเรื่องจะบอก” สีหน้าเขาดูซีเรียสใช้ได้เลย “เธอไม่ต้องเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวขนาดนั้นก็ได้นะ”
“ฮะ?” ฉันทำหน้าเอียงหน้า ปากค้างเป็นรอยยิ้ม
“แบบว่ายายเธอเพิ่ง เอ่อ…ตาย เธอจะแบบ…เอ่อ…พูดกับใครซักคน”
“โถ่ ฟาเรล ไม่มีอะไรหรอกน่า” ฉันส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู
“ฉันซีเรียสนะ” แต่ฟาเรลไม่เล่นด้วย “ฉันรู้ว่าความสูญเสียมันเจ็บปวดแค่ไหน เธอก็เพิ่ง เอ่อ เสียพ่อกับแม่ไป ฉันแค่…อยากให้เธอรู้ว่า”
การสนทนาหยุดชะงัก ฉันมองเขาด้วยความที่เอ่อล้น
“เธอคุยกับฉันได้ ฉันน่ะ…”
และโดยไม่รู้ตัว ฉันก็โผเข้าหอมแก้มเขาซะแล้ว
…
ฟาเรลไม่หลีกหนี เช่นเดียวกับที่เขาไม่มีอารมณ์ร่วม
…
ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาสั้นๆ ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสวมบทเป็นนางเสือร้ายไปเมื่อไหร่ แต่ฉันก็ทำไปแล้ว…ฉันแบบว่า…นั่นแหละ คุณก็เห็นอยู่! – เราจ้องตากัน ฟาเรลมองฉันด้วยแววตาที่ว่างเปล่าที่สุด ฉันเองก็ตะลึงตัวเองสุดๆ
จนในที่สุดฟาเรลก็ส่งเสียงหัวเราะแบบติดๆ ขาดๆ เขายิ้ม ฉันก็เลยยิ้มตาม
“เอ่อ…” นั่นเป็นคำแรกที่เขาพูดออกมา
แล้วก็ไม่มีคำอื่นตามมาหลังจากนั้น กลายเป็นว่าฉันกับเขาต่างเขินใส่กัน ฉันอื้ออึงจนพูดออกไปว่า
“ขอบใจนะ”
แล้วเราก็หัวเราะ
!?
ตอนนั้นเองที่หางตาฉันเหลือบไปเห็นบางอย่างตรงประตูคฤหาสน์ ฉันกับฟาเรลหันไปเพื่อจะพบว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเราอยู่
“เอ่อ…”แม้ฉันจะเคยเห็นเขาแค่ครั้งเดียว แต่แอนโทนี่ก็โคตรหล่อและโดดเด่นพอให้ฉันจำได้ ขากรรไกรเขาค้างอยู่อยางนั้น และฉันรู้ว่าเขาได้เห็นภาพลับระหว่างเรามานานแล้วครู่หนึ่ง
ตายห่าแล้ว!
“ว่าไงแอนโทนี่” ฉันทำเสียงใสราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟาเรลย่อตัวลงเอามือเกลี่ยน้ำพุเล่นเรื่อยเปื่อย
“เอ่อ…” แอนโทนี่ยังอึ้งอยู่ “อ้อ ใช่ๆ ฉันเอาของมาให้น่ะ”
ฉันทำหน้างง และฉงนสุดๆ เมื่อแอนโทนี่อวดช่อดอกไม้สีขาวให้ฉันดู
“อะไร?” ฉันถาม
“ฉันตั้งใจจะมาเยี่ยมศพคุณยายเธอเมื่อวานน่ะ แต่ไม่ว่าง เลยคิดว่าจะเอามาให้วันนี้” แอนโทนี่บอก ตอนนั้นเองที่เสียงร้องเพลง “วันที่สวยงาม” ของแม่บ้านดังมาจากคฤหาสน์ แอนโทนี่ก็ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “มีงานเลี้ยงหรอ?”
“เอ่อ เป็นวันพักผ่อนประจำปีของพวกคนใช้น่ะ” ฉันยื่นมือไปรับช่อดอกไม้อย่างจงใจเปลี่ยนเรื่อง
“หลังวันยายเธอตายเนี่ยนะ?”
“ช่างโชคร้ายที่เราเปลี่ยนวันบทปฏิทินไม่ได้เนอะ” ฉันหัวเราะ “ขอบใจเธอมากนะจ๊ะ”
ฉันกล่าวอำลา แต่…แอนโทนี่ยังไม่ไปไหน
“แล้วเจอกันพรุ่งนะจ๊ะ” ฉันโบกมือ ทำเล่นหูเล่นตาแบบว่าร่าเริงเป็นบ้า
แต่แอนโทนี่มีท่าทางเหมือนหวังให้ฉันพูดอะไรบางอย่าง
โอเค เขาเป็นหนึ่งในหนุ่มที่ร้อนแรงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น แต่การหอมแก้มเมื่อกี้เป็นสัญญาณแล้วว่าฉันมีใจให้ฟาเรลคนเดียว ฉันจะทำตัวร่านสวาทปันใจให้เขาไม่ได้!
“ช่อดอกไม้นั้นราคาห้าร้อยเหรียญเลยล่ะ” เขาเค้นหัวเราะ ฉันพยักหน้าเม้มปาก ชักจะรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร
“โอ้ ตายจริง เข้ามาในบ้านก่อนไหม?”
“เกรงใจเธอจัง” แอนโทนี่พูดเช่นนั้น แต่ก็ผลักประตูเข้ามาเองโดยฉันไม่ทันเปิดให้ด้วยซ้ำ เราสบตา มอบรอยยิ้มให้กัน ถ้าฉันไม่บังเอิญถูกสอนให้เป็นผู้ดีตั้งแต่เด็ก ช่อดอกไม้ของเขาจะถูกเหวี่ยงลงพื้น และกระทืบเละไปแล้ว
“เชิญเลยจ๊ะ” ฉันผายมือ แอนโทนี่เดินออกไป จนถึงน้ำพุ ฟาเรลก็หันมามอง ทำท่าราวกับเพิ่งสังเกตเห็นเราทั้งสอง
“เอ่อ นี่ฟาเรล เป็นนักไวโอลินระดับเซียนของฟามิงโก้” ฉันแนะนำ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” แอนโทนี่กับฟาเรลทักทาย ชนไหล่กันแบบผู้ชาย
“ว้าว วันนี้นายดูเท่ห์เชียว” แอนโทนี่พูดชมผู้ชายด้วยกัน
“ขอบคุณ” ฟาเรลยิ้ม
“เมื่อกี้ ฉันว่าฉันเห็นนายกับเธอ แบบว่าเอ่อ…” แอนโทนี่จีบมือทั้งสองแล้วจิ้มๆกัน ท่าทางคึกคะนองแบบพวกดาวโรงเรียนตัวแสบ “เห็นหงิมๆอย่างนี้ นายก็ร้ายนะ”
แอนโทนี่ชกอกฟาเรลเบาๆ แต่ก็ทำให้เขาเซ
“เฮ้ มีคนตั้งเยอะที่ฉันอยากแนะนำให้เธอรู้จัก” ฉันจงใจแทรก แล้วลากแอนโทนี่ซึ่งยังคงยกนิ้วให้ฟาเรลแม้จะเดินมาถึงหน้าประตู
“จะให้ใครรู้เรื่องนั้นไม่ได้เด็ดขาดนะ” ฉันดุ ด้วยเสียงที่ไพเราะที่สุด
“ทำไมล่ะ แค่หอมแก้ม ฉันทำมากกว่านั้นอีก” แอนโทนี่ดูไม่เข้าอย่างสุจริต
“เอาเป็นว่าห้ามแล้วกัน” ฉันฉีกยิ้ม
“ได้ๆๆ ฉันไม่บอกใครแน่ว่าเธอหอมแก้มกัน” แอนโทนี่ยกสองมือยอมแพ้
“ใครหอมแก้มใคร?” เสียงบิวตี้ดังขึ้น เธอปรากฏกายจากทางขวาของฉัน จะเราสองคนสะดุ้งพร้อมกัน “ใครห้อมแก้มใครเหรอจ๊ะ?” บิวตี้ถาม
“ถามอะไรอย่างนั้นคะ ? หนูไม่ได้พูดเรื่องนั้นซักหน่อย”
“ไม่ๆ เธอพูดจ๊ะ เรื่องหอมแก้ม เรื่องจูบ เรื่องเซ็กซ์น่ะ บิวตี้ไม่เคยพลาดหรอกนะจ๊ะ” บิวตี้พูดหลักสัจธรรมอย่างหนึ่งของโลกออกมา ก่อนจะยื่นมือไปทักทายแอนโทนี่โดยฉันไม่รู้ตัว “ฉันบิวตี้ ฟรอยด์ ผู้ปกครองและพี่สาวของแองจี้”
“ผมแอนโทนี่ ฟิชเชอร์”
ยามทั้งสองจับมือกัน ฉันแทบจะเห็นได้เลยว่ามีปฏิกริยาเคมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้น – ฉันไม่ได้ตาฝาดที่เห็นเขาส่งสายตาหวานเชื่อมให้กัน!
เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้บิวตี้แนะนำตัวว่าเป็นพี่สาวฉัน?...ใช่ไหม ?
“คุณดูสวยและสาวมาก” แอนโทนี่ชม
“จริงๆ แล้วฉันเป็นน้าสาวของแองจี้จ๊ะ” บิวตี้ยกมือป้องปากหัวเราะ แอนโทนี่ตะลึง
“จริงเหรอครับ ? ว้าวๆ คุณดูสาวพอๆกับแองจี้เลย”
เวร!
“ใครก็พูดอย่างนั้นบ่อยๆ” บิวตี้จีบปากจีบคอ “พาเพื่อนไปร่วมโต๊ะซิจ๊ะ”
“ค่ะ?” ฉันส่งเสียงไม่คาดฝัน
“ห้องอาหารอยู่ตรงนั้น วันนี้เรามีเมนูทุกชาติ คาดว่าเธอจะปลื้ม” บิวตี้ลูบไล้แขนเธอไปตามแขนล่ำๆของแอนโทนี่ และก่อนที่อะไรจะทุเรศกว่านี้ ฉันจึงกระชากเขาไปยังห้องอาหาร ที่ซึ่งฟาเรลกลับมาตั้งแต่เมื่อก็ไม่รู้
“ทุกท่านค่ะ ฉันขอแนะนำ แอนโทนี่ ฟิชเชอร์”
ฉันผายมือ ความร้อนแรงของเขาทำให้เหล่าแม่บ้านสาวๆ ตะลึงได้อย่างไม่ต้องสงสัย ฉันพาเขาไปนั่งใกล้ๆ กับกุชชี่ที่สะดุดความสนใจเขาได้ทันที
“นี่ใครกัน?” เขาถาม
“กุชชี่ เพื่อนสนิทฉัน” ฉันตอบ
“ฮัลโล กุชชี่ ว่าไงครับผม สบายดีไหม” แอนโทนี่ทักทายเจ้าตุ๊กตา ทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างจงใจทำตัวแอ๊บแบ๊ว
( บอกเขาที ว่าฉันรำคาญ) กุชชี่คุยกับฉันผ่านโทรจิต
( ฉันก็ไม่ต่างกันเลย) ฉันคิด แม้จะฉีกยิ้มเหมือนเอ็นดูการกระทำนั้น
โอเค แอนโทนี่ฮอต แล้วไง ? เขาไม่มีอะไรสู้ฟาเรลได้เลย เขาก็แค่หล่อกว่า ล่ำกว่า ดูรวยกว่า มีความเป็นผู้ชายมากกว่า…ดูปกป้องฉันได้มากกว่า…แต่ว่ามันก็แค่นั้น ฉันไม่สนใจเขาหรอก ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันสนใจเขา รู้ไว้ซะด้วย
“มันน่ารักเหมือนคุณเลยนะครับ” แอนโทนี่กับฉันสบตากัน ตาสีฟ้าคู่นั้นสะกดฉันให้ไม่หายใจเลย
เอาแล้วไง…
นี่ฉันคิดอะไรเนี่ย!?
เมื่อเวลาสามทุ่มปาตี้ก็สิ้นสุด หลังจากที่ส่งแขกทั้งหมดกลับบ้าน แองจี้ก็อาบน้ำนอนอย่างอ่อนเพลีย ใช่ เรื่องระหว่างเธอกับฟาเรลตอนเย็นนั้นทำให้ฝันดีกว่าคืนไหน
แต่เธอกับชาวคฤหาสน์ฟรอยด์ก็ไม่มีทางรู้เลยว่า ใครบางคนได้ปรากฏกายขึ้น บนพื้นห้องโถงที่มืดสนิด
“ฉันรู้สึกถึงมันได้เลย” เด็กสาวชาวญี่ปุ่นผมดำบอกเมื่อหันมองไปรอบๆ คฤหาสน์
“ก็รีบหาแล้วกัน” แอนโทนี่ที่อยู่ข้างๆ บอก เมื่อเด็กสาวสะบัดแขนออกไปข้างๆ ร่างของทั้งคู่ก็ลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อย ทำให้พวกเขาสามารถลอยไปยังส่วนต่างๆ ของบ้านได้อย่างไร้เสียงฝีเท้า ซึ่งที่ๆ เด็กสาวนำทางไปก็คือห้องสมุดประจำบ้านนั่นเอง
“มีอะไรในนี้” แอนโทนี่ถาม
“ไม่รู้ซิ แต่ความทรงสุดท้ายของยายนั่นบอกให้ฉันรู้ว่ามี”
สาวญี่ปุ่นลอยไปตามซอกซอยของตู้หนังสือ มือเธอไล่ไปตามสันชื่อเรื่องเหล่านั้น เหมือนเธอกำลังมองหาอะไรบนพวกมัน “นั่นไง”
ในที่สุดเธอก็หยุดอยู่ตรงหนังสือสีเหลืองห้าเล่มและพบกับความจริงทีว่า
“มันเรียงตำแหน่งผิด”
ใช่ เหมือนกับที่แองจี้ ฟาเรล และมากาเร็ตเคยเจอ
แต่! มีบางอย่างที่เด็กสาวเห็นมากกว่านั้น
“มันเป็นแค่ภาพลวง” เธอยิ้มอย่างรู้ทัน
“หมายความว่ายังไง”
“ใคบางคนได้พลังส่วนนี้ไปแล้ว” เธอบอกแอนโทนี่
“ถ้าได้ไปแล้ว เราก็ต้องรู้สึกถึงมันบ้างซิ”
“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น ถ้าไม่ติดว่ารูปแบบพลังนั้นยิ่งใหญ่จนแม้แต่เรา หรือยายแก่ที่เราฆ่าก็ไม่สามารถรู้สึกได้” เด็กสาวบอกอย่างเงียบขรึม
“ถ้าอย่างนั้นเราจะตามหามันได้จากที่ไหน?”
“เราต้องหาใครบางคนที่มีพลังสื่อถึงมัน ถ้าเราได้พลังของคนๆ นั้น เราก็จะสามารถตามหาเจ้าของพลังที่ว่าได้”
“หมายความว่าเราต้องฆ่าอีกหรือไง?” แอนโทนี่ดูตกใจ
“ใช่” เด็กสาวตอบแบบไม่รู้สึกอะไร “บางทีใครคนนั้นอาจจะเป็นคนในบ้านนี้นี่แหละ”
พูดจบเด็กสาวก็หันไปมองผนัง
ที่ซึ่งมีภาพถ่ายครอบครัวฟรอยด์แขวนอยู่บนนั้น
Next In
Girls & A Doll : Inside
ดร.ป๊อบภูมิใจนำเสนอตัวละครสุดเฮี้ยน
“ฉันมาที่นี่เพื่อสานต่อความตั้งใจของแม่เธอ”
มากาเร็ตเอ่ยเสียงขรึม หน้าตามึนตึง
ฉันเงยหน้ามองหล่อนอย่างไม่เข้าใจ
ความตั้งใจของแม่ ? โกหก! ความตั้งใจให้ฉันตกนรกทั้งเป็นเนี่ยน่ะ!
“มันกำหนดไว้ในพินัยกรรม”
ที่เฮี้ยนจนทำให้คุณโกรธ
“เธอใส่ชุดพวกนี้เข้าไปได้ยังไง เหมือนพวกคุณตัวจะตายไป”
มากาเร็ตเอื้อมมือไปเพื่อหยิบเดรสสั้นของกุชชี่โยนใส่ตระกร้าไม้สาน
“ชุดพวกนั้นหนูสะสมมาทั้งชีวิตนะคะ!”
ฉันแสร้งฝืนกว่ากล้าหาญ
แต่สายตาที่ตวัดมองกลับมาก็ทำให้ฉันอ่อนแอทันใด
และเฮี้ยนจนทำให้คุณกลัว
“ฉันทำอะไรผิด ฉันทำอะไรผิด!”
ทันใดนั้นมากาเร็ตคว้าก็คว้าหนังสือเล่มหนึ่งเขวี้ยงมาทางฉัน!
และมันก็หยุดกลางอากาศ!
ฉันมองภาพนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา
ใน
Girls & A Doll : Inside
ความคิดเห็น