คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Fic] !!!...แผนการพิชิตใจนางฟ้า...!!! Part 1
[Fic] !!!...แผนการพิชิตใจนางฟ้า...!!! Part 1
จะมีใครว่าอะไรผมมั๊ยน้า...ถ้าผมจะบอกว่า...ผมเจอนางฟ้าในใจของผมแล้ว...พ่อครับแม่ครับในที่สุดลูกหมีน้อย...ก็เจอคนที่ใช่ซักทีนะครับ...แต่ผมต้องตามจีบเขาจนเหนื่อยแน่ ๆ เลย....ดูเหมือนเขาจะมีท่าทางรังเกียจผม...แต่เอ่อ...ผมไปทำไรให้เขาเกลียดล่ะเนี่ย....หรือเพราะผมเจ้าชู้หรือครับเนี่ย...พ่อกับแม่ต้องเอาใจช่วยผมนะคับ...คนนี้ผมรักจริงน๊า.....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้ามา....ทำให้เห็นบริเวณรอบห้องชัดเจน....เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างต่อเนื่องดังซะจนคนขี้เซาที่นอนคะมุกคุดคุ้ยอยู่ใต้ผ้าห่มต้องตื่นขึ้นมา....และการปลุกที่แสนจะอึกทึกคึกโครมแบบนี้ก็เกิดขึ้นทุกวัน....จนเป็นเรื่องปกติ...แต่ตอนแรก ๆ คนที่ถูกปลุกก็สวนกลับทันทีเหมือนกันแต่ตอนนี้เพียงแค่ตอบรับเบา ๆ
“คร๊าบบบบบบบบบบ....ตื่นแล้ว” เสียงตอบรับดังออกจากปากหนา....แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พูด...ดูเหมือนว่าคนปลุกจะรู้ทันรู้ว่ายังไงคนอย่างยุนโฮขยันได้มากสุดก็แค่ล็อกที่ลูกบิดไม่ได้คิดจะล็อกกลอน จึงใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาทันที
“ยุนโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ” เสียงที่ดังกังวานอย่างมีพลังอำนาจ ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างงดงามจากปากของผู้เป็นพี่ชาย
“ห้าว....อะไรเนี่ยครับพี่ฮีชอล...ง่วงอ่ะ” ยุนโฮกระเด้งตัวขึ้นมาทันทีด้วยท่าทางงัวเงียสุด ๆ
ฮีชอลได้แต่ถอนหายใจ และส่ายหัวอย่างเซ็ง ๆ กับกิจวัตรประจำวันที่ต้องมาปลุกไอ้น้องชายตัวดีก่อนจะออกไปทำงาน
“แล้วเมื่อคืนใครใช้ให้กลับบ้านมาซะตีสามกันห๊ะ”
“นิดหน่อยเองครับพี่”
“นิดหน่อยหรอ...แกนี่นะหาเรื่องปวดหัวให้พี่ได้ตลอด...ให้ตายซิ...แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเที่ยวอย่างนี้ซักทีห๊ะ...เรื่องแม่ผู้หญิงพวกนั้นก็เบา ๆ หน่อยเหอะ...พี่รำคาญ” ฮีชอลกระฟัดกระเฟียดใส่ร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงโดยไม่ยอมลุกไปไหนทั้งสิ้น
“ครับพี่...ผมไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรมากมายซักหน่อย....ผู้หญิงพวกนั้นผมไม่คิดจะเอามาเป็นแม่ของลูกหรอกน่า”
“เออ...ก็ดีที่แกคิดอย่างนี้”
“วันนี้แกมีเรียนตอนแปดโมงเช้านะ....ไม่เหมือนกับวันอื่น ๆ ที่มีเรียนบ่าย บ้าง สายบ้าง....เพราะฉะนั้นรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวซะ” นี่คือคำสั่งเด็ดขาดของผู้เป็นพี่
จอง ฮีชอล เป็นพี่ชายคนเดียวที่อยู่กับเขาในตอนนี้ เขาอายุห่างจากยุนโฮสามปี...แต่เนื่องจากพ่อกับแม่เสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน...จึงทำให้ฮีชอลต้องเรียนไปทำงานไป...โดยที่ยุนโฮได้แต่มองเพราะเขาเด็กเกินไปจึงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรพี่ชายได้เลย....
ถึงจะเห็นอย่างนี้ก็เหอะ...แต่ฮีชอลก็เป็นคนที่รักน้องมาก ๆ ทั้งสองคนนี้จึงเป็นคนที่รักกันมาก...ฮีชอลจึงต้องรับหน้าที่เป็นทั้งพ่อแม่และพี่ให้กับน้องชายสุดที่รัก
“อ๊ะ...มากินข้าวต้มก่อน...แล้วค่อยไปเรียน” ร่างบางสั่งกับน้องชายร่างยักษ์ที่กำลังเดินลงมาจากข้างบน
“ครับ...พี่ชายสุดสวย” ยุนโฮหยอดคำกลับไปเรียกสีหน้าหงิก ๆ จากฮีชอลได้ทันควัน
“ยุนโฮ...พี่ออกจะหล่อ...อย่ามาบอกว่าสวยได้มั๊ยห๊ะ” เสียงพิฆาตถูกส่งมาอีกระรอก แต่เนื่องจากหมีมันทั้งหนังหนา หน้าด้าน หูมีพลังป้องกันการกระทบกระเทือนจากเสียงอันแสนจะดัง จึงทำให้ร่างสูงได้แต่ยิ้มอย่างยียวน ไปให้
ฮีชอลที่แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าไอ้ท่าทางกวน ๆ ของน้องชายนั่นมันน่าหมันไส้ซะเหลือเกิน...แต่พี่คนนี้ก็คิดแค่ว่ามันเป็นท่าทางที่ล้อเล่นกันบ่อย ๆ...อย่างไงเขาก็รักน้องเขาที่สุดล่ะหว่า...ใครหน้าไหนจะมายุ่งกับน้องชายล่ะก็...ต้องผ่านฉันเนี่ยแหละคนแรก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
~ ~มหาวิทยาลัย ~ ~
กรี๊ด....กรี๊ด...เสียงของสาว ๆ ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ดูเหมือนจะได้บริหารต่อมเสียงกันอยู่ทุก ๆ วัน พอยุนโฮรูปหล่อของทุกคนโผล่มาทีไร...เสียงแหลม ๆ เหล่านี้ก็จะพุ่งสูงขึ้นมาทันที
ขายาว ๆ ของร่างสูงก้าวโผล่พ้นออกมาจากตัวรถทันทีที่จอด...เสียงเหล่าบรรดาแฟนครับก็ยังคงดังกระหึ่มอยู่ทุกวัน
“ยุนโฮค่ะ...ชั้นชอบยุนโฮค่ะ..” สาวรูปร่างอวบอิ่ม...ผิวขาวหน้าตาน่ารัก...ได้สารภาพรักท่ามกลางสายตาฉุดกระฉากลากตบของบรรดาผู้หญิงทั้งหลาย...ถึงแม้บางคนจะเคยคบกับยุนโฮก็ตาม...แต่มันก็สร้างความประทับใจไม่น้อยถึงแม้ว่าจะเลิกกันไปแล้ว
“ครับ..” เสียงตอบเบา ๆ สั้น ๆ พร้อมกับรอยยิ้มพิชิตใจของยุนโฮ ทำให้คนที่สารภาพต้องกระโจนกอดเข้ามายังร่างสูงทันทีทั้ง ๆ ที่ร่างสูงยังไม่ได้ตอบตกลงไป แต่ก็ยังไม่ได้ปฏิเสธ
ยุนโฮเจอเหตุการณ์แบบนี้เกือบทุกวัน...สารภาพรักบ้างล่ะ...ถ้ายิ่งพึ่งเลิกกับคู่ควงใหม่ ๆ ล่ะก็มากันไม่ต่ำกว่าสองถึงสามคน...
แล้วสายตาคมของยุนโฮก็ต้องไปสดุดกับร่างบางหน้าสวยที่เดินผ่านมาพอดี...แต่ก็มีองคะระ...รักเธอ ตามตื้อมาติด ๆ ถึงสองคน....เฮ้อ...ไม่มีอะไรต่างกันซักเท่าไหร่...แต่ที่ต่างก็คือยุนโฮไม่เคยปฏิเสธ...แต่แจจุงไม่เคยตอบรับ...เนี่ยแหละแตกต่างกันเหลือเกิน...ราวฟ้ากับกระทะ...เอ๊ย...ราวฟ้ากับดิน (มันคล้ายกันตรงไหนบ้าเปล่าว่ะเนี่ย/..ยุน)
สายตาของยุนโฮมองร่างบางที่เดินดุ่ม ๆ มาแต่ไกลซึ่งกำลังมีจุดเลด้ามุ่งมายังจุดที่เขายืนอยู่
“ยุนโฮฮะ...ทำไมทำกับแจแบบนี้ล่ะ...ไหนบอกว่าจะเลิกยุ่งกับคนอื่นไงล่ะ” ร่างสูงไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรทั้งนั้น ก็อยู่ ๆ แจจุงเล่นเอาหน้ามาซบกับแขนแกร่งอย่างนี้...ว่าแต่จะมามุกไหนหว่า??
ยุนโฮได้แต่ยืนงงกับท่าทางของแจจุง...แต่ด้วยสติสัมปชันญะที่ปริ่นป้อนก็ผลิตบทได้อย่างรวดเร็วปานแสง “ผมไม่ได้ยุ่งน๊าที่รัก...ก็เขามายุ่งกับผมเองหนิ” น่านไง...ตามน้ำไปเลย...ฟลุกอ่ะอยู่ ๆนางฟ้าก็มาออเซาะแถมงอนอีกแนะ...น่ารักใช่เล่นที่ไหนล่ะครับ...
“งั้นยุนก็บอกพวกนี้ไปซิฮะ...ว่าอย่ามายุ่งกับยุนอีก...ไม่งั้นแจจะไม่ให้ยุนนอนในห้องนะ...” ยุนโฮส่งสายตาหวานเยิ้ม...ดูซิครับอยู่ ๆ ก็จะไม่ให้นอนในห้องซะแล้ว...สร้างความมึนงงกับผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ได้อย่างดี...ว่าไปบั่มบ้ำกันตอนไหน
ทนไว้แจจุง...ต้องจัดการกำจัดผู้หญิงมันให้สิ้นซากซะ...ถือเอาความสะใจเป็นหลักก็แล้วกัน
“ทุกคนครับ...กรุณาอย่ามายุ่งกับผมอีกนะครับ...ผมรักแฟนผมมากนะครับ” ร่างสูงเอามือหนามาโอบไว้ยังเอวบาง...
“ยุนอ่ะบ้า..เค้ารักยุนที่สุดเลยนะ” แจจุงทำท่าเขินอายก่อนจะถวายกำปั้นลงไปยังอกแกร่งแรง ๆ แต่เหมือนคนอื่นที่อยู่ในช่วงพายุเข้าไม่คิดจะได้สนใจซักนิดว่าแท้จริงแล้วเป็นแค่ละครฉาก ๆ นึงเท่านั้น...และดูเหมือนคนร่างสูงกว่าจะจุกไปเพราะกำปั้นน่ารัก ๆ นี่เอง...
ทุกคนต่าง ผิดหวังกันไปตาม ๆ กัน จึงส่งผลให้เกิดเสียงดังหวีดว๊าดเข้ามากระทบระบบการทำงานของหูอย่างจัง และชายหนุ่มที่เดินตามแจจุงมานั้นถึงกับปล่อยโฮ...กันทีเดียวที่อยู่ ๆ นางฟ้าของพวกเขานั้นดันมาประกาศออกอากาศว่ามีแฟนแล้ว...คิดแล้วหนุ่ม ๆหลายคนอยากร้องไห้...
มือปลาหมึกของยุนโฮที่เกาะแกะกับเอวบางก็ยังเกาะไม่เลิก...อย่างงี้คนอย่างแจจุงจะยอมปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ไง...
“ปล่อย....” เสียงเหี้ยมโหดของนางฟ้าจำแลงสั่งการให้อุ้งมือหมี ๆ ของยุนโฮนั้นปล่อยออก
“ปล่อย...ปล่อย”
“ตุ๊บ....โอ๊ย” แจจุงถวายหมัดอีกครั้งที่หน้าอกร่างสูง เรียกเสียงอวดครวญจากยุนโฮได้เป็นอย่างดี
“ทำไมทำอย่างนี้ล่ะครับที่รัก...ผมเจ็บนะ”
“ไอ้หมีหื่น...ใครเป็นที่รักนาย....”
“ก็แจไงครับ...เมื่อกี้ออกจะหวาน”
“ไอ้บ้า...ชั้นก็แค่แกล้งนายเท่านั้นเอง...ฉันสงสารผู้หญิงพวกนั้นหรอกน่า” แจจุงเชิดหน้าสูงขึ้น
“อ้าว...เป็นอย่างงี้เองหรอครับ...หว้า...นึกว่านางฟ้าจะมาหลงรักผมซะอีก...” ยุนโฮพูดเสียงเสียดาย
“ไอ้บ้า...คนอย่างฉันเนี่ยนะหลงรักนาย....ต่อให้โลกนี้เหลือนายคนเดียว...ฉันขอยอมขึ้นคานดีกว่า” พูดจบร่างบางก็เดินจากไปทันที
“ตอนนี้ไม่รัก...แต่ผมก็จะทำให้คุณรักผมให้ได้อยู่ดีแหละครับ...คิม แจจุง”
“จุนซูครับ....ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะครับ” ยูชอนที่กำลังจะเดินไปเรียน...แต่เมื่อเห็นคนตัวเล็กก็อดที่จะเข้ามาทักไม่ได้
จุนซูเพียงแค่ก้มหน้าไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น....
“จุนซูครับ....”
“จุนซู....จุนซู...ตอบผมหน่อยซิ” เมื่อเห็นว่าจุนซูไม่ยอมตอบซักทีทางยูชอนได้แต่ถามไปถามมาซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น
“คือ...ว่า...เรากำลังรอแจจุง...ดูซิเนี่ยยังไม่ยอมมาเลย...ไม่รู้ไปไหน...นัดกับเราไว้แปดโมงครึ่ง...นี่ก็จะเก้าโมงแล้วยังไม่โผล่มาอีก...สายแล้วเนี่ย...จะเข้าห้องเรียนทันหรือเปล่าก็ไม่รู้....ชิส์..”
น่าน...ปะไร....ดูเหมือนว่ายูชอนไม่ต้องถามอะไรเพิ่มเติมต่อจากนี้อีกแล้ว...ก็คุณเธอที่ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ
บทจะตอบก็เอาซะคนฟัง....จับใจความไม่ทันเอาซะเล้ย...เฮ้ย...เกิดเป็นปาร์คล่ะกลุ้ม
“ผมว่าไม่ต้องรอแจจุงแล้วแหละครับ...เดี๋ยวผมจะเดินไปส่งที่ตึกเรียนเอามั๊ยครับ”
จุนซูพยักหน้าเบา ๆ และก็เดินนำร่างโปร่งไปในทันที
ยูชอนก็เดินไปส่งจุนซูที่ตึกเรียนแล้วก็นำพาร่างไก่ของตนเดินไปยังตึกวิศวะที่อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง....ภาพที่สองคนเดินมาด้วยกัน...สร้างความเจ็บปวดให้แก่ใครหลาย ๆ คนได้เหมือนกัน...
ปาร์ค ยูชอน...เสน่ห์ใช่เล่นที่ไหนล่ะ...ส่วนโลมา...คิม จุนซู...ก็น่ารักใช่ย่อย...อาจเป็นเพราะมนุษยสัมพันธ์ไม่ดีเท่าแจจุงกับยุนโฮ...จึงไม่ค่อยมีใครเข้าหา...เฮ้อ...เนี่ยแหละสัจะธรรมของโลก.... (มันเกี่ยวไง??)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่สองเพื่อนซี้นิสัยต่างกันสุดขั้วอย่าง...จอง ยุนโฮ...และ ปาร์ค ยูชอน...เลิกเรียนแล้ว คนอย่างยุนโฮก็ใช้สมองหมี ๆ คิดอะไรบางอย่าง...แล้วก็ลากเอาไก่น้อยในกำมืออย่างยูชอนเดินตามไป
ทั้งสองมาหยุดอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้...ที่หน้าตึกศิลปะศาสตร์....
“ไอ้ยุน...มาทำไรหน้าตึกนี้ว่ะ” ยูชอนโพร่งถามขึ้นมาเมื่อโดนไอ้หมีควายลากมายังจุดหมาย
“ฮ่าๆๆ....โน้น....มาแล้ว” ยุนโฮเพียงหัวเราะพร้อมกับชี้มือชี้ไม้ไปทางร่างเล็กทั้งสองที่เดินออกมา
“จะทำไรว่ะ...แต่ดีเหมือนกันชั้นอยากเจอจุนซูว่ะ” ในที่สุดรายของเพื่อนซี้ต่างขั้วอย่างยูชอนก็ออก...
“นี่คือ...หนึ่งในแผนการพิชิตใจนางฟ้าเฟร้ย..” พูดจบยุนโฮก็วิ่งไปยังสองคนที่กำลังเดินมา
“แผนการ....แผนการไรของมันว่ะ...ปาร์คไม่เห็นรู้เรื่อง” เห้อ...จะไม่รู้ยังไงล่ะ...ก็ในเมื่ออิหมีมันคิดเองเสร็จสรรพโดยไม่ต้องขอตัวช่วยจากใครทั้งสิ้น.... (ก็คิดดูเอาซิว่าถ้าขอจากไอ้หนูปาร์คแล้วจะเป็นไง/...ยุน) (เอ้าไอ้นี่/..มิก)
“อ๊ะ...อ่ะ...อ๊า....เจอกันอีกแล้วนะครับนางฟ้า..” ทันทีที่เดินมาหยุดตรงหน้า...ยุนโฮก็รีบส่งคำพูดพร้อมหน้าตายียวนกวนสตรีน...ออกไปให้ร่างบางทันที
แจจุงกำลังจะสวนกลับแต่ก็ต้องถูกชะงักไว้เพียงเพราะ....
“จุนซูครับ...ไอ้หนูปาร์คมันรอจุนซูอยู่หน่ะครับ...โน้นไงครับ” ต้องรีบตัด กขค...ทางจะได้สะดวก...คิคิ
ทางจุนซูก็ว่าง่ายซะเหลือเกิน...ยอมเดินไปหาอิปาร์คมันซะง่าย ๆ โดยไม่ได้หันมามองหน้าเพื่อนซักนิดเล้ย...ว่านางฟ้าคนนี้ปีกกำลังจะหลุดอยู่แล้ว
“ไอ้หมีบ้า.....................” แจจุงร้องว่าเหมือนคนเสียสติ...คนบริเวณนั้นหันมามองกันเป็นตาเดียว...เพราะตั้งแต่แจจุงเข้ามาก็ไม่เคยเห็นแจจุงอารมณ์เสียได้อย่างนี้
“โอ๋...ๆ....ๆ...อย่าเสียงดังซิครับที่รัก...อายเค้าเห็นมั๊ยหน่ะ...ว่าเขามองกันเต็มเลย”...แจจุงมองภาพคนรอบ ๆ อย่างหัวเสีย...เพราะไอ้หมีบ้านี่ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้.
ภาพพจน์ช้านนนนนนนนนนนนนนนน........
“ใครเป็นที่รักนายหะ...ไอ้หมีหน้าหม้อ...” ดูเหมือนแจจุงจะลืมเรื่องเมื่อเช้าไปเสียสนิท...ร่างบางเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อคนตัวสูงพร้อมกับมองหน้าอย่างท้าทาย
“อ้าว...เมื่อเช้าไง”
“ไอ้บ้า..ใครคิดว่าชั้นเป็นแฟนกับนายก็โง่เป็นควายแล้ว” แจจุงตอบเสียงแหว...โดยที่คนรอบ ๆ ที่ต่าง งง...ต่าง...มึน...ต่าง..อึ้ง...ต่าง..ดีใจ....ในที่สุดคนสวยของพวกเขาก็ยังไม่มีแฟน
และไหนจะพวกสาว ๆ แฟนคลับยุนโฮอีก...ต่างดีใจกรีดร้องจนเนื้อเต้น...เหมือน...แ...ด....พึ่งหลุดจากออกมาจากป่าสงวน...
ร่างบางเตรียมพร้อมที่จะสละยานทิ้ง...แต่ก็มีมือหนา ๆ ของยุนโฮดึงรั้งเอาไว้....
และก็....จุ๊บ....
แจจุงตาโตทันทีพร้อมกับสมองซีกซ้ายสั่งการให้ยกขาข้างขวาแล้วเหวี่ยงไปยั่งเป้าหมายทันที
กล่องดวงใจน้อย ๆ ของยุนโฮถูกทำร้ายเข้าอย่างจัง....ร่างสูงถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
“เพรี๊ยะ...” แถมฝ่ามือพิฆาตอีกหนึ่งที...ที่สวนไปยังหน้าอันหล่อเหลา
“โอ๊ย...แจจุง..”
“ไอ้หมีบ้า...นายกล้าดียังไงมาหอมแก้มชั้น...” ร่างบางที่อารมณ์ตอนนี้ลุกเป็นไฟ...ด้วยความโกรธจึงทำให้หน้าขาว ๆ นั้นปนไปด้วยสี (โกรธหรืออายอ่ะ/..คนแต่ง)
แจจุงเดินไปดึงเพื่อนรักที่กำลังนั่งจุ๋จี๋กับยูชอนออกมาทันที...ทิ้งให้คนตัวใหญ่ ๆ ต้องลงไปกองกับพื้น...เหมือนหมีถูกทิ้ง อย่างไงอย่างงั้น
ลำบากต้องให้ยูชอนมาช่วย....เฮ้อ...อยู่ดีไม่ว่าดีไปหอมแก้มแจจุง...อดเลยกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม... (เฮ้ย...อะไรเนี่ยไอ้ไก่แค่คุยเฉย ๆ เฟร้ย.../ จุนซู)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“หึ๋ย...บ้าที่สุด...อ๊าย...บ้า...ไอ้หมีบ้า” ระหว่างที่เดินมาแจจุงก็ยังคลุ้มคลั่งไม่เลิก...ก็จะให้เลิกยังไงล่ะ...นั่นหน่ะครั้งแรกเลยนะ...ในชีวิตไม่เคยมีผู้ชายใดได้แตะต้องเลย
“แจ...ใจเย็นซิ...ยุนโฮแค่ล้อเล่นหรอกน่า”
“ใจเย็นหรอจุนซู....ไม่ได้ ๆ ชั้นยอมไม่ได้น่ะ” แจจุงยังคงเถียงคอเป็นเอ็น
“ก็เลิกยุ่งไปซิ...กวนกันอยู่ได้...กัดกันเป็นหมา....ไม่เคยมีใครยอมใคร...ถ้านายไม่เลิก....นายก็ชอบยุนโฮไปเลยซะซิ....แล้วนายจะมาบ่นให้มันได้อะไรนักหนาห๊ะ....ในเมื่อนายโดนหอมแก้ม...แล้วทำไมนายไม่หอมคืนซะเลยล่ะ...จะได้หายกัน” เสียงสูงแบบโลมาถูกถ่ายทอดออกมาจนยืดยาว…
แจจุงได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดของเพื่อน...แนะนำดีจริง ๆ
….เนี่ยแหละนิสัยจุนซู พูดน้อยก็จริง แต่อย่าให้พูดนะ...
เออ...แล้วนี่จุนซูคิดไปได้ไงเนี่ย......อ๊ายยยยยยยยย
แจจุงได้แต่กรี๊ดในใจในความคิดของเพื่อน....
“จะบ้าเรอะจุนซู...ไม่มีทาง...ฉันไม่มีทางชอบไอ้หน้าหมีนั่นแน่นอน”
“ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบ...จบ” จุนซูตอบหน้านิ่งแล้วเดินไปทันที...แจจุงก็ได้แต่วิ่งตามเพื่อน..ให้ตายเหอะของตัวเองไม่มีปัญหาหนิ...เอ๊ะ...ม๊ายไอ้หน้าหมีไม่ใช่ของช้านนนนนนนนน............
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เฮ้ย...ไอ้ยุน...บ้าไปหรือเปล่าเนี่ย...” ยูชอนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าที่เป็นพลขับแทนยุนโฮ ถามออกมาถึงอาการของเพื่อนที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“บ้า...ก็บ้า...เพราะรักนางฟ้าวะ”
“แหวะ....ไอ้ทุเรศ” - -“ มันคิดไปได้
“ทำอย่างนี้แจจุงมีแต่จะยิ่งเกลียดนาย”
“เกลียดก็เกลียดซิ...ชั้นจะทำให้นางฟ้าถอดปีกลงมาเองแหละว้า”
“ทำไมแกไม่เปลี่ยนจากการที่กัดกันทุกวัน...เป็นความประทับใจแทนล่ะครับ...ไอ้คุณยุนโฮ” นี่คือความคิดที่ดีของยูชอนครั้งแรก...ดูเหมือนมันจะเริ่มทิ้งความนิ่งมาดขรึมไปนิด ๆ แล้ว
“เออ..น่าเรื่องของฉัน...เดี๋ยวแกคอยดูแล้วกัน”
“เอาเหอะๆ...จีบได้ก็จีบไประวังเหอะ...จะจีบไม่ติด...ฮ่าๆๆ” ยูชอนหัวเราะอย่างสะใจ...จะจีบแจจุงมันไม่ง่ายหรอกนะวุ้ย
“เฮ้ย...ไอ้มิคในฐานะที่แกเป็นเพื่อนฉัน...ฉันถามไรแกอย่างดิ”
“เออ...ว่ามาเลย”
“.................................” แล้วพวกเขาสองคนก็คุยกัน....เกี่ยวกับปัญหาแคงใจของยุนโฮ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คฤหาสน์ตระกูล คิม
หลังจากที่หัวเสียอยู่นานกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนกลับบ้าน...ทำให้อารมณ์ของแจจุงในวันนี้....แปรปวนอย่างรุนแรง
แจจุงเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันที....แล้วกำลังจะขึ้นไปอาบน้ำ...แต่ก็ต้องสะดุดกับช่อของดอกลิลลี่สีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก....
“เอ่อ...ของใครกันเนี่ย” ร่างบางตรงไปที่ช่อดอกไม้ แล้วหยิบมันขึ้นมาสูดดมความหอมก่อน จะสดุดตากับการ์ดสีชมพูดสวย
‘ชอบมั๊ยครับ...นางฟ้าของผม...ผมตั้งใจเลือกให้คุณโดยเฉพาะเลยนะครับ’ นี่คือข้อความที่ถูกเขียนไว้ในการ์ด และก็ไม่แสดงว่าใครเป็นผู้ส่ง จึงทำให้แจจุงรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก
ก็เขาเป็นคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่ชอบดอกลิลลี่...แล้วก็น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขาโปรดปานแค่ไหน...นอกจากเพื่อนสนิทอย่างจุนซู แล้วก็คนในบ้านเท่านั้น อ้อ..และก้อมีพวกที่คลั่งเขามาก ๆ (เนี่ยหรอน้อย.../ คนแต่ง)
“ป้าซอนอาฮะ...ใครเป็นคนเอาดอกไม้มาให้หรอฮะ” แจจุงเอ่ยถามกับคนรับใช้เก่าแก่ของบ้าน
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณหนู...ป้าถามคนมาส่งแล้วแต่เขาบอกว่าไม่รู้ค่ะ” หญิงสูงวัยตอบกับคุณหนูของบ้านที่ยืนคิ้วขมวดอยู่
“ขอบคุณฮะ....” สงสัยเป็นพวกที่ชอบ ๆ แน่เลย...ช่างเหอะ ไหน ๆ ก็ส่งมาให้แล้ว
หลังจากที่ร่างบางอาบน้ำเสร็จ แจจุงก็นำดอกลิลลี่มาจัดเรียงใส่แจกันบนห้องนอน...ดูเหมือนเขาเองจะมีความรู้สึกพิเศษกับดอกไม้ช่อนี้เป็นอย่างมาก...เพราะตั้งแต่มีคนให้ของเขาไม่เคยที่จะเก็บมันไว้...และความสงสัยก็เปลี่ยนเป็นอาการหน้าแดงขึ้นมา...เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้
“ไอ้หมีบ้า...ฉันไม่ยอมปล่อยให้นายได้ลอยนวลแน่...ต้องตายสถานเดียว”
แจจุงนอนไปบ่นไป จนในที่สุดความคิดทุกอย่างก็หายไปพร้อมกับร่างบางที่กำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา..........
“นางฟ้าของผม...” อ๊าย...ไอ้หมีขนาดชั้นหลับนะเนี่ย...ยังตามมารังควานกันอีก...
ความคิดเห็น