DO NOT ENTER

ลำดับตอนที่ #15 : -

 

นอกเหนือจากคุณ { db. pipink  แล้ว
ไม่ว่าใครก็ตาม ห้ามคัดลอกข้อมูลส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมด
ออกจากหน้าบทความนี้เป็นอันขาด
ห้ามดัดแปลง และห้ามขโมยไอเดีย... อย่าแม้แต่จะคิด - -

Follow your form audition : )

ส่วนของผู้สมัคร

๑. ชื่อ

: จี ค่ะ (Gee Gee Gee Gee Baby Baby Baby~ ฮ่าๆ)

๒. อายุ

: 16 ขวบค่ะ

ส่วนของตัวละคร

๑. ชื่อตัวละคร

: ซอ คียอน

ถึง พี่ยู; ถ้ามันยาวไปก็ซอรี่น้า แฮ่ๆ เรื่องนี้ถ้าไม่ผ่านจีก็มีแผนว่าจะแต่งต่อเองแหละ แต่ฝีมือจีมันห่วย - - อยากอ่านเวอร์ชั่นพี่ยู ฮี่ๆๆ มินฮยอกตามที่สัญญาไว้ พล็อตมันพุ่งพรวดพราดมาก (คำขยายน่ากลัวมาก - -)

๒. อายุ

: 18 ปี (ตลอดกาล...หรือจนกว่าจะเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง หึหึหึ)

๓. อาชีพ

: คนส่งสาร/จดหมาย

๔. ลักษณะนิสัย

: (อ่านตีมสตอรี่ก่อนอ่านนิสัยจะเข้าใจง่ายมากขึ้นค่ะ) สดใส คือคำที่แทนตัวเธอได้ แต่เป็นการแสดงออกทางร่างกายมากกว่าคำพูด เพราะเธอไม่มีใครให้พูดด้วยน่ะสิ เธอเป็นคนช่างจดจำและช่างสังเกต เพราะเธอผ่านอะไรๆมานับไม่ถ้วนแล้วในชีวิตนี้ เธอเป็นคนง่ายๆ สบายๆ อะไรก็ได้ ถึงชีวิตของเธอจะดูน่าเบื่อ แต่เธอก็สามารถทำให้ตัวเองมีความสุขได้ด้วยการคิดในแง่ดีมองโลกในแง่ดีเสมอๆ เธอยิ่งเสริมความสุขตัวเองไปมากกว่านั้นโดยการเป็นหัวขโมย! คียอนสนุกมากกับการได้ขโมยสิ่งของต่างๆ แน่นอนว่าไม่มีใครจับได้เพราะพวกเขาไม่เห็นเธอ แต่มันสนุกกว่าตรงที่เธอมักจะสร้างสถานการณ์ให้ปั่นป่วนเสมอๆ ราวกับว่ามีโจรตัวฉกาจเข้ามาในหมู่บ้าน และคนทั้งหมู่บ้านก็วิ่งวุ่นกันไปทั่ว ทั้งๆที่มันไม่มีใครให้พวกเขาจับเลยด้วยซ้ำ เธอทำให้ตัวเองมีความสุขไปมากกว่านี้ไม่ได้เพราะชีวิตของเธอมีขอบเขตเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แต่เธอก็พยายามที่จะช่วยให้ชีวิตของคนในหมู่บ้านมีความสุขและมีสีสันขึ้นมาบ้าง

๕. ชื่ออิมเมจ

: ฮารู (Model for Qnigirls)

๖. คู่ของคุณ

: เดอะมินมินมินมินมินมินนนน ฮยอก ! แห่งโค้ด.เนม.บลูววว

๗. อายุ

: 19 ปี

๘. อาชีพ

: นักเรียน

๙. ลักษณะนิสัย

: เขาคนนี้ก็สดใสเช่นกัน เขาชอบยิ้ม วันหนึ่งๆเขาไม่ทำอะไรมากนอกจากยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม และก็ยิ้ม! และรอยยิ้มของเขาก็เป็นอะไรที่น่ามองมากทีเดียว ไลฟ์สไตล์ของเขาก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่เขาไม่ได้หวือหวาหรือต้องอินเทรนด์ เขารักครอบครัว และการอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆที่มีแต่คนอายุมากก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อเขา เขาชอบฟังเพลง เขารักธรรมชาติ และเขาก็อ่อนโยนด้วย เขาเทคแคร์คนอื่นดี อาจเป็นเพราะเขาอยู่แต่กับผู้ใหญ่ล่ะมั้ง แต่เพราะรักผู้ใหญ่เหล่านั้นเขาจึงเป็นคนขี้ห่วงขี้หวง เขาแทบจะเลิกสนใจเรียนหนังสือเพื่อช่วยครอบครัวทำงานหาเงิน แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนหัวดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มิหนำซ้ำครอบครัวเขายังมีฐานะไม่ค่อยดีอีกด้วย เขาจึงกลายเป็นคนขยันทำงานมากกว่าเรียน อะไรก็ตามที่เขาช่วยคนในหมู่บ้านได้ก็จะช่วย อะไรก็ตามที่เขาออกไปทำนอกหมู่บ้านเพื่อหาเงินได้เขาก็จะทำ.

๑๐. รูปอิมเมจคุณ

:

๑๑. รูปอิมเมจคู่ของคุณ

:

๑๒. ตีมสตอรี่ที่คุณเลือก

: Flower Field : ทุ่งดอกไม้

๑๓. ตีมสตอรี่ของคุณเกี่ยวข้องกับคุณหรือคู่อย่างไร

: Kiyeon’s point of view;

คงไม่มีใครเชื่อเรื่องราวของฉันเป็นแน่. ใช่สิ แม้แต่ใครที่ฉันจะเล่าให้ฟังยังไม่มีเลย ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่มีตัวตน แต่ฉันต่างหากที่ไม่มีตัวตนในสายตาพวกเขา จะให้พูดยังไงดีนะ เอาเป็นว่าฉันเป็นลูกสาวของเทพเจ้าและฉันก็ไม่ต่างจากนางฟ้าดีๆนี่เอง มนุษย์จึงมองไม่เห็นฉัน แต่ถ้าตามลำดับญาติแล้วนั้น ฉันเป็นพวกปลายแถวและไม่สามารถเรียกตัวเองว่านางฟ้าได้ เรียกว่าข้ารับใช้ก็คงจะเพียงพอ ฉันเป็นลูกสาวคนที่เท่าไหร่ไม่รู้ของเทพเฮอร์มีส-เทพแห่งการสื่อสาร ซึ่งพ่อฉันก็สำส่อนไม่เบาจึงได้มีลูกกับใครเขาไปทั่วทั้งโลก และฉันก็เกิดมาเป็นลูกชาวเกาหลีของเขา ประหลาดดีใช่มั้ยล่ะ..

ฉันเป็น “ผู้ส่งสาร” ซึ่งมีหน้าที่นำสารจากสวรรค์มาส่งในรูปแบบของจดหมายถึงมนุษย์โลก มนุษย์สมัยนี้ก็รับจดหมายมากมายไม่เว้นแต่ละวันโดยไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าบางฉบับถูกเขียนขึ้นโดยข้ารับใช้บนสวรรค์ เพื่อบ่งบอกถึงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา คุณไม่สงสัยบ้างหรอ? ไม่ว่าจะเป็นจดหมายที่ส่งมาบอกว่าคุณถูกรางวัลที่หนึ่งหรือจดหมายที่ส่งมาเชิญคุณไปแคสต์เป็นดาราหนังเรื่องนั้นเรื่องนี้ คุณมักจะไม่รู้จักชื่อของผู้ส่งและแค่เห็นชื่อบริษัทที่ส่งมาคุณก็ไว้ใจแล้วว่าจดหมายพวกนี้ไม่ใช่ของปลอม ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันมาจากสวรรค์ทั้งนั้นน่ะ เทพบนสวรรค์ลิขิตชีวิตคุณแบบนี้แหละ..

แต่ก็ใช่ว่าหน้าที่ของฉันจะดูหนักหนาอะไร เพราะฉันเป็นแค่หนึ่งในผู้ส่งสารอีกนับไม่ถ้วนในเกาหลีและต่างประเทศ เพราะฉะนั้นวันหนึ่งๆฉันก็ส่งสารให้แค่เพียงเมืองเดียวเท่านั้นเอง มันชื่อว่าเมืองฮวานดัง ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เกือบตลอดเวลา มีเพียงช่วงเช้ามืดที่ต้องกลับขึ้นสวรรค์ไปรับสารมาส่งก่อนที่มนุษย์โลกจะตื่น ฉันไม่ต้องหลับนอนหรือกินอะไรด้วยซ้ำ ฉันใช้มีความสุขอยู่กับการมองชีวิตผู้คนในหมู่บ้านรุ่นแล้วรุ่นเล่าเกิดมาแล้วตายไปและรวมไปถึงชีวิตประจำวันของพวกเขา อ้อ อีกอย่างที่เป็นความสุขของฉันคือการแกล้งคนในหมู่บ้าน โธ่ แค่แกล้งเล็กๆน้อยๆเท่านั้นหรอกน่า พวกเขาไม่เห็นฉันอยู่แล้วนี่ ฉันน่ะเป็นเจ้าแห่งการขโมยเชียวนะ บนสวรรค์เขาเล่าว่าพ่อเฮอร์มีสของฉันน่ะเป็นตัวแสบเลยล่ะเมื่อมาถึงเรื่องการขโมยของเนี่ย ฉันว่าเชื้อท่านคงไม่ทิ้งแถวจริงๆ

แต่แล้ววันหนึ่ง ครอบครัวหนึ่งย้ายเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ ตลอดชีวิตฉันเห็นมาไม่รู้กี่ครอบครัวแล้วล่ะที่ย้ายเข้ามาหรือย้ายออกไป แต่ครั้งนี้น่าสนใจไม่น้อย เฮ้อ.. ฉันเองก็อยู่ในสภาพวัยรุ่นและก็มีจิตใจของเด็กสาววัยรุ่นเหมือนกันนะ! ใช่ ที่จะบอกว่าน่าสนใจน่ะเพราะครอบครัวนี้มีลูกชายหน้าตาดีคนหนึ่งด้วยน่ะสิ ฉันเห็นตั้งแต่เขาขนย้ายข้าวของลงจากรถเพื่อย้ายเข้าบ้าน ตอนนั้นฉันนั่งอยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งใกล้ๆกัน เขาสูง,ขาว,และมีดวงตาที่เฉี่ยวเหมือนหมาจิ้งจอก ฉันเฝ้ามองเขาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็ม

(เข้าตีมสตอรี่สักที - -+)

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันไปรับจดหมายจากบนสวรรค์สายกว่าเวลาปกติแล้วนำไปใส่กล่องจดหมายประจำหมู่บ้าน หมู่บ้านนี้เล็กและมีกล่องจดหมายหนึ่งกล่องเป็นศูนย์กลาง กล่องจดหมายนั้นมันอยู่กลางทุ่งดอกไม้อีกที ทุ่งดอกไม้นี้ฉันได้มาเยือนมันทุกวัน ถึงจะเห็นจนชินตา แต่ฉันก็รักสถานที่นี้จริงๆ ขณะที่มือของฉันกำลังเปิดฝากล่องสีแดงนี้นั้น เสียงที่ฉันได้ยินมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วก็เรียกฉันจากด้านหลัง “มาส่งไปรษณีย์หรอครับ” เขาถาม ฉันหันกลับไปมองและฉันก็รู้ทันทีว่าเขาคือมินฮยอก เด็กหนุ่มที่เพิ่งย้ายเข้ามาในหมู่บ้าน.. อ่านมาถึงตรงนี้แล้วคุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? ใช่ ไม่มีใครมองเห็นฉัน แล้วมินฮยอกมองเห็นฉันได้ยังไง?! ฉันต้องทำฟอร์มเหมือนเป็นคนปกติคุยกับเขา จนกระทั่งเราแยกกันไปฉันก็เรียนเรื่องนี้ให้ท่านพ่อทราบทันที และคำตอบที่ว่าทำไมเขาเห็นฉันนั้น พ่อบอกว่า “เขาก็คงมีเชื้อสายเทพเหมือนลูก แต่มีน้อยกว่ามาก”

ชีวิตฉันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อรู้ว่าฉันไม่ได้ไร้ตัวตนอีกต่อไปแล้ว ฉันต้องคอยหลบซ่อนเวลาที่มินฮยอกอยู่ในหมู่บ้าน เพราะฉันบอกเขาไปว่าฉันเป็นเด็กส่งไปรษณีย์จากหมู่บ้านอื่น แต่เมื่อเขาไปโรงเรียนฉันก็อยู่ได้สบายดี เราเจอกันบ่อยขึ้น ดูเหมือนเขาจะมาที่ทุ่งดอกไม้บ่อยๆ เขาบอกว่าตั้งแต่ย้ายเข้ามาที่นี่ ผู้ใหญ่บ้านก็บอกให้เขาเป็นคนรับหน้าที่เอาจดหมายจากตู้ไปส่งตามบ้านเพราะเขาเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่ยังหนุ่ม อีกอย่างคือเขาชอบทุ่งดอกไม้แห่งนี้ด้วย ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร.. ฉันรู้แต่ว่าเราสองคนสนิทกันมากขึ้น และโลกนี้ก็เหมือนมีเพียงเราสอง เพราะมินฮยอกไม่เคยพาใครมาให้ฉันรู้จักหรือพาฉันเข้าหมู่บ้านไปคุยกับใคร นับว่าโชคดีที่เขายังไม่รู้ว่าฉันไม่มีตัวตน เขาเป็นคนน่ารักนะ ฉันตัดสินใจจะบอกความจริงกับเขาเมื่อเวลาผ่านไปนานกว่านี้อีกหน่อย ฉันอยากยืดเวลาที่เขาเห็นฉันในฐานะมนุษย์คนหนึ่งออกไปอีกนิด แต่ฉันก็สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะต้องบอกความจริงกับเขาให้ได้ แต่ตอนนี้ฉันขออะไรสักอย่างแล้วกัน.. ฉันขอขโมยหัวใจเขาไปล่ะนะ ฉันหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้มากจริงๆ

----- จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอสารภาพกับเขา... จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาและเธอรักกัน... ช่องว่างระหว่างอายุของเธอที่หยุดนิ่งที่เลข 18 กับอายุของเขาที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกปีจะนำพาอะไรมา... หรือว่ามันมีวิธีแก้... แล้ววิธีแก้คืออะไร ที่จะทำให้คียอนกลายเป็นมนุษย์ที่แท้จริง -----

๑๔. ในหนึ่งวัน . คุณชอบช่วงเวลาไหนมากที่สุด พร้อมเหตุผล

: ฉันชอบช่วงเวลากลางวันเพราะฉันได้เห็นการดำเนินชีวิตของคนในหมู่บ้าน โดยเฉพาะตอนเช้า มันดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเพราะมีเขาปรากฏกายให้เห็นตลอด ไม่สิ ได้คุยด้วย ฉันได้คุยกับนายหมาจิ้งจอกมินฮยอก ไม่สิ ได้สัมผัสเลยล่ะ ฮะ ฮะ...

 ขอบคุณสำหรับการออดิชั่นในครั้งนี้มากๆ เลยค่ะ นอมู ~ ซารางเฮ <3

ขอบคุณที่มีบทความดีๆ แบบนี้ขึ้นมามากๆ เลยเช่นกันค่ะ นอมู คัมซาแฮ <3



แถมประกอบการจิ้นใบหน้า "หมาจิ้งจอก"

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=606999