ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชีวิตฉัน 100 %
ตอนที่ 6 ชีวิตฉัน
หลังจากนั้น ชีวิตของมัลฟอยก็ขึ้นอยู่กับ…..
“ แฮรี่ ไม่นะ ไหนนายสัญญาแล้วไง…เฮ้ !!!! พอเถอน่า “
“ อะไร!!! ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่างงี้แหละดีแล้ว อืม…รสชาติไม่เลวนายลองดูของฉันไหมล่ะ ดีออกน่า “
“ ไม่เอาอ่ะ น้ำเยิ้มขนาดนั้น ไม่เห็นน่าอร่อยเลย “
“ แต่หวานนะ ไม่เชื่อลองชิมดู “
“ ไหนอืม………..”
“ เฮ้ !!!!อ่ะ พอเว๊ย!!!!! “
“ ทำไมอ่ะคนกำลังอร่อยเลย “
“ ก็อาหารของนายก็มีมากินของฉันอยู่นั้นแหละ “
( อ้าวฟังมาตั้งนานที่แท้ ทั้งสองคนกำลังพูดถึงอาหาร โถ่ ไอ้เรานึกว่า ไอ้สองตัวนี้มันกำลังเล่น XXOO กันอยู่ ชิ!!! เสียดาย : g.ice )
( โถ่ แม่คุณ จะให้พวกเราทำแต่เรื่องอย่างว่าทั้งวันได้ไง ต้องกินข้าวกินปลาบ้างสิ : แฮรี่/มัลฟอย )
“ นี่ มัลฟอย กินข้าวเสร็จตามฉันมานะ “
แฮรี่ พูดเสียงเรียบระหว่างทานอาหารข้าว
“ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ที่ฉันต้องเดิมตามแกหรือให้แกออกคำสั่ง นายไม่มีสิทธิ์ !!! “
มัลฟอยเงยหน้าขึ้นพูดด้วยสีหน้าแบบว่า ( ไง มีไรป่ะ ) พอพูดเสร็จก็ค้อนอีกหนึ่งครั้ง ส่วนนู๋รี่นั้นหรือ เงยหน้าขึ้นมามองตาเขียว แล้วก็เริ่มมีรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ + หื่น เมื่อนู๋เดรเห็นเข้ารู้สึกเสียวๆ เลยพยายามไม่มองตาดวงนั้น
“ ได้ แล้วแต่นาย มัลฟอย แต่ฉันอยากจะให้นายเลือกอีกครั้งนะว่า จะตามฉันไปข้างนอกดีๆ หรืออยู่ในบ้าน ( บนเตียง ) กับฉันทั้งวันทั้งคืนดีล่ะ “
แฮรี่เงยหน้า เวลาพูด ก็ทำตาออกหื่นจน มัลฟอย รู้สึกได้ว่า ไอ้เจ้าหมอนี่มันพูดจริง
“ ไอ้…อ้…อ้…บ้า……ไปตายสะ “ / ยิ่งคิดเรื่องเมื่อคืน กับเมื่อเช้ายิ่ง หงุดหงิดสะ..!!!! /
มัลฟอยตะโกน แล้ววิ่งออกไป แล้วก็กลับมา พร้อมหน้าแดงๆ ก่อนจะวิ่งเอาจานไปล้าง
( g.ice : โอ้โห !!! เด็กดีจังเป็นเรา เราวางไว้ตรงนั้น แหละ ขี้เกียจเก็บ )
( มัลฟอย: ช่วยไม่ได้ ท่านพ่อ ท่านแม่ สั่งสอนมาดี )
( g.ice : ไอ้หมอนี่เด๋วแม่ ป่ะ !!!!!!!! )
แฮรี่มองตามร่างบางที่วิ่งออกไปรอหน้าบ้าน มองด้วยสายตาที่อ่อนโยน แม้ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าใจตัวเองคิดยังไงกับร่างบาง แต่ที่เขาบอกได้เพียงอย่างเดียวนั้นคงเพียงว่า เขาต้องการทุกๆอย่างที่เป็น เดรโก มัลฟอย
ข้างนอก บ้านหลังน้อยคอยรัก มีต้นไม้ใหญ่น้อยล้อมรอบ มักได้ยินเสียงน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลไปจากบ้านน้อยหลังนี้ มัลฟอยได้แต่รอด้วยความสงสัยว่า แฮรี่จะพาเขาไปไหน แต่เขาไม่อยากนั่งเล่นจ้ำจี้ กับเจ้าบ้าแฮรี่ทั้งวันหรอก
“ อืม… อากาศดีจังเลย “
มัลฟอยพึมพัมกับตัวเองด้วยเสียงอันเบาๆ
“ เห็นไหมนายต้องชอบมัลฟอย “
เสียงมาจาก แฮรี่ ที่เพิ่งเดินตาม มัลฟอยออก
“ ใช่อากาศดีจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันว่า พอนายมาอยู่ใกล้อากาศแถวนี้เริ่มเสียๆ ยังไงไม่รู้ “
แล้วมัลฟอยก็ทำจมูกย่นๆเหมือนเหม็นอะไรสักอย่าง
“ หรอ……. งั้นนายคงต้องการอากาศบริสุทธิ์ใช่ไม มาฉันช่วย “
แล้วแฮรี่ไม่รอช้าที่จะให้มัลฟอยพูดอะไรออกมา
ริมฝีปากของแฮรี่ ประทับบดขยี้ลงบนริมฝีปากของมัลฟอย ลิ้นที่ซอกซอนเข้าไปหาความหวาน มันก็ทำให้มัลฟอยครางออกมาอย่างเสียไม่ได้ มัลฟอยผลักตัวแฮรี่ออกไป ไม่งั้นมีหวังเขาเคลิ้มไปด้วยก็ได้
“ เจ้าบ้า มีไรก็ว่ามา “
มัลฟอย เดินไปนั่งใต้ต้นไม้เอ่ยถามแฮรี่ด้วยเสียงสั่นๆจากเหตุการณ์ เมื่อครู่อยู่ไม่น้อย
“ เปล่าหรอกแค่ อยากพานายออกมาสูดอากาศ บริสุทธิ์ข้างนอกบาง เห็นนายเซ็งๆอยู่อ่ะ “
แฮรี่ลงไปนั่งใกล้ๆ กับมัลฟอย แถมไม่พูดเปล่ายังเอามืออันซุกซนไปจับโน่นนี่ของมัลฟอยอีก จนมัลฟอยอดไม่ได้ที่ต้องเขรกหัว แฮรี่ ไปสัก โปกหนึ่ง
“ โอ๊ยย !!!!! เจ้าบ้าทำไรของนายอ่ะ ไม่เห็นหรือไงว่าหัวคนนะครับ ฟาดมาได้เต็มแรงดูดิ ถ้าหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไงอ่ะ “
แฮรี่ ปากก็บอกว่าเจ็บแต่การกระทำมันทำให้ มัลฟอยไม่รู้สึกสงสารเลย ก็ดูดิ เจ้ารี่ เล่นมาซอกไซร้คอขาวของมัลฟอยส่วนมือก็ยิ่งแล้วใหญ่
มัลฟอยไม่รู้จะว่าอะไรออกมาอีก แล้ว เพราะถ้าเขา พูดมากอีกรับลอง ได้มีต่ออีกหลายรอบบนเตียงแน่ แต่มัลฟอย เขาก็เริ่มไม่รู้สึกรังเกียจ การกอดของแฮรี่แล้วสิ
/ ไม่นะ อย่าบอกว่า เราชอบหรอ …..โอ้!!….เจ้าจอร์จ !!!!!! เราจะทำไงดี /
มัลฟอยเริ่มโดนความคิดวิตกจริตเข้าครอบงำความคิด ส่วนนู๋รี่เข้าครอบงำทางกาย เขาได้แต่ตะโกนในใจลึกเพียงประโยคเดียว
/ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง….โอ้ม่ายยยยยยยยยยยย….แงงงงงงงงงงงงงชีวิตฉันนนนนนนน ฮือออออออออ……..ฮืออออออออออออออออออ………… TT0TT / ( ด้วยเสียงโหยหวนที่ดังก้องประสาทหูของตนเอง
----------
โฮะ โฮะ นู๋เดรเอ๋ยนู๋เดร ชีวิตเธอตกลงเหวตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าเจ้ารี่แล้ว สะใจจังเลย
หลังจากนั้น ชีวิตของมัลฟอยก็ขึ้นอยู่กับ…..
“ แฮรี่ ไม่นะ ไหนนายสัญญาแล้วไง…เฮ้ !!!! พอเถอน่า “
“ อะไร!!! ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่างงี้แหละดีแล้ว อืม…รสชาติไม่เลวนายลองดูของฉันไหมล่ะ ดีออกน่า “
“ ไม่เอาอ่ะ น้ำเยิ้มขนาดนั้น ไม่เห็นน่าอร่อยเลย “
“ แต่หวานนะ ไม่เชื่อลองชิมดู “
“ ไหนอืม………..”
“ เฮ้ !!!!อ่ะ พอเว๊ย!!!!! “
“ ทำไมอ่ะคนกำลังอร่อยเลย “
“ ก็อาหารของนายก็มีมากินของฉันอยู่นั้นแหละ “
( อ้าวฟังมาตั้งนานที่แท้ ทั้งสองคนกำลังพูดถึงอาหาร โถ่ ไอ้เรานึกว่า ไอ้สองตัวนี้มันกำลังเล่น XXOO กันอยู่ ชิ!!! เสียดาย : g.ice )
( โถ่ แม่คุณ จะให้พวกเราทำแต่เรื่องอย่างว่าทั้งวันได้ไง ต้องกินข้าวกินปลาบ้างสิ : แฮรี่/มัลฟอย )
“ นี่ มัลฟอย กินข้าวเสร็จตามฉันมานะ “
แฮรี่ พูดเสียงเรียบระหว่างทานอาหารข้าว
“ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ที่ฉันต้องเดิมตามแกหรือให้แกออกคำสั่ง นายไม่มีสิทธิ์ !!! “
มัลฟอยเงยหน้าขึ้นพูดด้วยสีหน้าแบบว่า ( ไง มีไรป่ะ ) พอพูดเสร็จก็ค้อนอีกหนึ่งครั้ง ส่วนนู๋รี่นั้นหรือ เงยหน้าขึ้นมามองตาเขียว แล้วก็เริ่มมีรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ + หื่น เมื่อนู๋เดรเห็นเข้ารู้สึกเสียวๆ เลยพยายามไม่มองตาดวงนั้น
“ ได้ แล้วแต่นาย มัลฟอย แต่ฉันอยากจะให้นายเลือกอีกครั้งนะว่า จะตามฉันไปข้างนอกดีๆ หรืออยู่ในบ้าน ( บนเตียง ) กับฉันทั้งวันทั้งคืนดีล่ะ “
แฮรี่เงยหน้า เวลาพูด ก็ทำตาออกหื่นจน มัลฟอย รู้สึกได้ว่า ไอ้เจ้าหมอนี่มันพูดจริง
“ ไอ้…อ้…อ้…บ้า……ไปตายสะ “ / ยิ่งคิดเรื่องเมื่อคืน กับเมื่อเช้ายิ่ง หงุดหงิดสะ..!!!! /
มัลฟอยตะโกน แล้ววิ่งออกไป แล้วก็กลับมา พร้อมหน้าแดงๆ ก่อนจะวิ่งเอาจานไปล้าง
( g.ice : โอ้โห !!! เด็กดีจังเป็นเรา เราวางไว้ตรงนั้น แหละ ขี้เกียจเก็บ )
( มัลฟอย: ช่วยไม่ได้ ท่านพ่อ ท่านแม่ สั่งสอนมาดี )
( g.ice : ไอ้หมอนี่เด๋วแม่ ป่ะ !!!!!!!! )
แฮรี่มองตามร่างบางที่วิ่งออกไปรอหน้าบ้าน มองด้วยสายตาที่อ่อนโยน แม้ตอนนี้เขายังไม่รู้ว่าใจตัวเองคิดยังไงกับร่างบาง แต่ที่เขาบอกได้เพียงอย่างเดียวนั้นคงเพียงว่า เขาต้องการทุกๆอย่างที่เป็น เดรโก มัลฟอย
ข้างนอก บ้านหลังน้อยคอยรัก มีต้นไม้ใหญ่น้อยล้อมรอบ มักได้ยินเสียงน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลไปจากบ้านน้อยหลังนี้ มัลฟอยได้แต่รอด้วยความสงสัยว่า แฮรี่จะพาเขาไปไหน แต่เขาไม่อยากนั่งเล่นจ้ำจี้ กับเจ้าบ้าแฮรี่ทั้งวันหรอก
“ อืม… อากาศดีจังเลย “
มัลฟอยพึมพัมกับตัวเองด้วยเสียงอันเบาๆ
“ เห็นไหมนายต้องชอบมัลฟอย “
เสียงมาจาก แฮรี่ ที่เพิ่งเดินตาม มัลฟอยออก
“ ใช่อากาศดีจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันว่า พอนายมาอยู่ใกล้อากาศแถวนี้เริ่มเสียๆ ยังไงไม่รู้ “
แล้วมัลฟอยก็ทำจมูกย่นๆเหมือนเหม็นอะไรสักอย่าง
“ หรอ……. งั้นนายคงต้องการอากาศบริสุทธิ์ใช่ไม มาฉันช่วย “
แล้วแฮรี่ไม่รอช้าที่จะให้มัลฟอยพูดอะไรออกมา
ริมฝีปากของแฮรี่ ประทับบดขยี้ลงบนริมฝีปากของมัลฟอย ลิ้นที่ซอกซอนเข้าไปหาความหวาน มันก็ทำให้มัลฟอยครางออกมาอย่างเสียไม่ได้ มัลฟอยผลักตัวแฮรี่ออกไป ไม่งั้นมีหวังเขาเคลิ้มไปด้วยก็ได้
“ เจ้าบ้า มีไรก็ว่ามา “
มัลฟอย เดินไปนั่งใต้ต้นไม้เอ่ยถามแฮรี่ด้วยเสียงสั่นๆจากเหตุการณ์ เมื่อครู่อยู่ไม่น้อย
“ เปล่าหรอกแค่ อยากพานายออกมาสูดอากาศ บริสุทธิ์ข้างนอกบาง เห็นนายเซ็งๆอยู่อ่ะ “
แฮรี่ลงไปนั่งใกล้ๆ กับมัลฟอย แถมไม่พูดเปล่ายังเอามืออันซุกซนไปจับโน่นนี่ของมัลฟอยอีก จนมัลฟอยอดไม่ได้ที่ต้องเขรกหัว แฮรี่ ไปสัก โปกหนึ่ง
“ โอ๊ยย !!!!! เจ้าบ้าทำไรของนายอ่ะ ไม่เห็นหรือไงว่าหัวคนนะครับ ฟาดมาได้เต็มแรงดูดิ ถ้าหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไงอ่ะ “
แฮรี่ ปากก็บอกว่าเจ็บแต่การกระทำมันทำให้ มัลฟอยไม่รู้สึกสงสารเลย ก็ดูดิ เจ้ารี่ เล่นมาซอกไซร้คอขาวของมัลฟอยส่วนมือก็ยิ่งแล้วใหญ่
มัลฟอยไม่รู้จะว่าอะไรออกมาอีก แล้ว เพราะถ้าเขา พูดมากอีกรับลอง ได้มีต่ออีกหลายรอบบนเตียงแน่ แต่มัลฟอย เขาก็เริ่มไม่รู้สึกรังเกียจ การกอดของแฮรี่แล้วสิ
/ ไม่นะ อย่าบอกว่า เราชอบหรอ …..โอ้!!….เจ้าจอร์จ !!!!!! เราจะทำไงดี /
มัลฟอยเริ่มโดนความคิดวิตกจริตเข้าครอบงำความคิด ส่วนนู๋รี่เข้าครอบงำทางกาย เขาได้แต่ตะโกนในใจลึกเพียงประโยคเดียว
/ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงง….โอ้ม่ายยยยยยยยยยยย….แงงงงงงงงงงงงงชีวิตฉันนนนนนนน ฮือออออออออ……..ฮืออออออออออออออออออ………… TT0TT / ( ด้วยเสียงโหยหวนที่ดังก้องประสาทหูของตนเอง
----------
โฮะ โฮะ นู๋เดรเอ๋ยนู๋เดร ชีวิตเธอตกลงเหวตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าเจ้ารี่แล้ว สะใจจังเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น