ปฐพี อูรัม มิราซ์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ลูกบุญธรรมอีกแล้วเหรอเนี่ย

 
ตอนที่ 1 ลูกบุญธรรมอีกแล้วเหรอเนี่ย 



    วันนี้ก็เป็นวันร้อนที่สุดของฤดูร้อนทีเดียว ผู้คนในย่านเบียงน่าต่างพาตัวเองอยู่ในห้องแอร์ พวกเด็กๆต่างไปสนุกสนานที่สวนน้ำประจำเขต ต้นไม้ทุกต้นต่างสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อต้องลมพัด คนอื่นๆต่างหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญกับอากาศร้อนเหลือเพียงแต่เด็กชายผู้มีรูปร่างผอมแห้งเขายินดีที่จะเผชิญอากาศร้อนมากกว่าสายตาของป้าอากาว่าผู้ชื่นชอบการจับผิดทุกส่วนในการกระทำของเขา

       ดินเป็นเด็กกำพร้า เขามีพ่อแม่แน่ล่ะซึ่งต้องมีแน่ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างของพวกผู้ใหญ่ เขาเลยถูกนำมาวางไว้ที่หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งเมืองเบียงน่า  ที่นั้นเขาเติบโตมาด้วยความใจดีของเหล่าผู้บริจาค แม้จะคับแคบและแออัด แต่ก็ทำให้เขากินอิ่ม นอนหลับ

       แน่นอนความฝันของเด็กกำพร้าคือการมีคนรับไปเลี้ยงและวันหนึ่งเขาก็คิดว่าโชคดีที่คุณนายมาราร่าสตรีผู้เหย่อหยิ่งนำเขาไปเลี้ยง ไม่ใช่ว่าที่นั่นไม่ดี แต่มันว่างเปล่าพิกล อาหารการกินเขาต้องกินเป็นเวลา การแต่งกายจะมีแม่บ้านคอยจัดชุดไว้ให้ ห้ามส่งเสียงดัง แม้จะสถบเบาๆยังเป็นสิ่งต้องห้ามเลย ครอบครัวของคุณมาราร่า มีคุณมาราร่ากับคุณนายมาราร่า พวกเขายังไม่มีลูกเลยต้องการหาเด็กมาเลี้ยงเพื่อความเชื่อที่ว่าจะทำให้ลูกของพวกเขาเกิดเพราะความอิจฉา ซึ่งมันกำลังเป็นจริง

      ตอนนี้คุณมาราร่ากับคุณนายมาราร่ากำลังไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจว่าตนตั้งครรถ์หรือไม่ เขาไม่แน่ใจว่าครอบครัวมาราร่าจะทำยังไงกับเขาต่อไป แต่อย่างน้อยเขาคงถูกส่งไปโรงเรียนประจำ ดินถอดหายใจพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างน้อยพวกนั้นก็ยังไม่เฉียดหัวเขากลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็แล้วกัน

   ดินเดินไปตามพื้นถนนที่สะอาดเอี่ยมอ่องด้วยความที่ชาวหมู่บ้านต้องเสียค่ารักษาดูแลเป็นจำนวนมหาศาลซึ่งคุณมาราร่ามักจะพูดเป็นเชิงบ่นให้กับเพื่อนที่มาเยี่ยมบ้านฟังอยู่เสมอเมื่อพวกเขาหรือพวกเธอบอกว่าหมู่บ้านคุณน่าอยู่จัง ระหว่างที่ดินเดินเพื่อกลับที่พักเขาต้องประหลาดเมื่อตรงหน้าเขาเห็นชายกับหญิงสาวผู้มีอายุไม่เกิน 30 กว่าๆพวกเขาทั้งคู่สวมชุดสีดำฝ่ายหญิงกางร่มเพื่อป้องกันผิวสีขาวซีดจากแสงอาทิตย์ที่กำลังแผดจ้าอยู่ในตอนเที่ยงวัน

    เขาทั้งคู่เดินมาหยุดต่อหน้าของดิน ฝ่ายหญิงยิ้มให้เขาเล็กน้อย ส่วนฝ่ายชายกำลังประเมินเขาในแบบที่ว่าคุณมาราร่าชิดซ้าย

  “ สวัสดีจ๊ะหนูชื่อดินใช่ไหม ฉันมาเรีย หรือต่อไปเธอจะเรียกฉันว่าคุณแม่ก็ได้นะ ” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย แต่ดินกับอึ้งเขารู้สึกตกใจตกประหม่าเมื่อคนที่เขาคิดว่าประหลาดๆกำลังพูดอะไรกันแน่

 “ เขาน่ารักกว่าในรูปที่คุณมาราร่าส่งมาให้พวกเรานะคะ ” เธอหันไปพูดกับชายด้านข้างก่อนจะหันมามองดินด้วยรอยยิ้มลึกลับตามแบบฉบับของเธอ

 “ เดี๋ยวสิคุณมาราร่า อะไรกันทำไม พวกคุณ..แล้วคุณมาราร่า ” ดินสะดุ้งตกใจมากเมื่อได้ยินคนทั้งคู่ ไม่สิผู้หญิงคนนั้นพูดถึงคุณมาราร่า แล้วผู้หญิงคนนั้นยังให้เรียกเธอว่าแม่อีกนี่แสดงว่า...

 “ อ่า..สงสัยคุณและคุณนายมาราร่าคงไม่ได้บอกเธอสินะ ฉันมาเรียกับสามีฉันอาร์คมีความยินดีที่จะรับเธอเป็นบุตรบุญธรรม ฉันเชื่อว่าเมื่อเราไปรอที่ห้องรับแขกที่แสนงดงามของคุณและคุณนายมาราร่าแล้ว เมื่อพวกเขากลับมาเราจะทำการจดทะเบียนรับหนูอย่างถูกต้อง ” เธอกล่าวเรื่องการที่จะรับดินเป็นบุตรบุญธรรมได้ดูรื่นเริงเหมือนกำลังถามว่าอยากดูหนังเรื่องไหนดี

   “ ทำไม..” ดินถาม

 “ และนั้นเราจะไปคุยกันในห้องรับแขกที่มีอากาศเย็นมากกว่านี้ ” ชายผู้ที่ชื่อว่าอาร์คเอ่ยขึ้นอย่างขรึมๆ พร้อมกับจูงมือของผู้หญิงที่มาด้วยเดินไป

   ดินเดินตามหลังของคนทั้งคู่ด้วยความรู้ที่หลากหลาย แม้เขาจะเสียใจที่ครอบครัวมาราร่าทรยศเขาด้วยการบอกยกให้เป็นลูกของคนอื่น แต่นั่นกลับทำให้แปลกใจเมื่อเขารู้สึกเสียใจน้อยกว่าที่คิด มีแต่ความพิศวงมากกว่าว่าทำไมหญิงชายทั้งคู่ถึงรับเขาไปเลี้ยงหรือว่าพวกเขาจะเป็นเหมือนครอบครัวมาราร่าที่ต้องการมีลูกของตนเอง แล้วหากคนทั้งคู่มีลูกสมดังใจแล้วเขาจะโดนให้เป็นลูกของใครอีกล่ะ 

     ดินเดินด้วยความคิดอันแสนร้ายกาจที่อยู่ในสมอง จนรู้สึกประหลาดใจที่เขากลับมาถึงบ้านของครอบครัวมาราร่าได้ยังไง ดินเดินไปตามทางเดินของบ้านเพื่อเข้าสู่ห้องรับแขกที่โอ่อ่าเต็มไปด้วยของที่เรียกว่ามีรสนิยม ซึ่งเขาแปลกใจเสมอว่ารูปปั้นของชายเปลือยเนี่ยนะที่ถือว่ามีรสนิยม

       ในห้องรับแขกที่โอ่อ่า ดูท่าว่าคุณกับคุณนายมาราร่ากลับมาจากโรงพยาบาลแล้วทั้งคู่และทั้งคู่ก็กำลังมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขซึ่งนั่นก็ทำให้ดินรู้ถึงชะตาชีวิตของตนที่ต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน

 “ สวัสดีค่ะคุณจัสมินและคุณนายจัสมิน อ้อคุณเจอเขาระหว่างทางด้วยสินะ ” คุณนายมาราร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมาย่นคิ้วให้รอยเปี้ยนบนกางเกงของดิน

 “ สวัสดีเช่นกันค่ะคุณและคุณนายมาราร่า เราพบเขาระหว่างทางและก็เป็นอย่างที่คุณเห็นค่ะเราเข้ากันได้ดีมาก ” มาเรียกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สดใส

  ดินขมวดคิ้วกับคำพูดของมาเรียที่ว่าเราเข้ากันได้ดีมาก พูดไม่กี่ประโยคนี่เรียกว่าเข้ากันได้ดีมากแล้วหรือไง ดินคิดด้วยความรู้สึกอารมณ์เสีย แต่ด้วยการที่อยู่กับครอบครัวมาราร่ามานานทำให้เขาคุ้นเคยที่จะเก็บความรู้สึกไว้ในใจ

 “ รู้สึกว่าเด็กจะยังไม่รู้ว่าพวกเราจะมารับ คุณยังไม่ได้บอก ” อาร์คกล่าวตรงประเด็นทันที

   สองสามีภรรยามาราร่ามองตากันด้วยความตื่นตระหนก เนื่องจากสายตาของอาร์คมองคนทั้งคู่ด้วยแววตาดุดัน คุณมาราร่าบีบมือภรรยาเบาๆแล้วกล่าวตอบกลับไป

 “ ต้องขออภัยจริงๆครับ ตอนแรกเราจะบอกแกแล้วแต่เผอิญผมกับภรรยามีธุระเร่งด่วนต้องไปทำ แต่ไม่ต้องห่วงครับเอกสารผมได้ให้ทนายเตรียมไว้แล้วครับและเขากำลังมาถึงอีก...5นาที ” คุณมาราร่าตอบพร้อมกับมองเวลา ผมว่าเขาคงอยากนัดคุณทนายความให้มาไวกว่านี้แล้วจริงๆ

 “ ถ้าอย่างนั้นระหว่างที่รอคุณทนายความ ดินหนูไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ดีกว่านะ อ้อเสื้อผ้าของหนูแม่บ้านได้จัดการเก็บใส่กระเป๋าไว้ให้แล้วนะจ๊ะ ” คุณนายมาราร่ากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

   ดูท่าคนในบ้านทุกคนจะรู้เรื่องที่เขาจะถูกรับไปเป็นลูกบุญธรรมที่อื่นแล้ว แต่พวกเขากลับไม่ได้บอกผมสักนิด นั่นแหละแทนที่ผมจะแสดงท่าทีเสียใจหรือผิดหวังผมก็ได้แต่ยิ้มตอบพลางกล่าวเบาๆ

 “ ได้ครับคุณนายมาราร่า ขออนุญาตขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่นะครับคุณจัสมินและคุณนายจัสมิน ” ดินกล่าวด้วยสีหน้าที่สงบไม่มีอาการตกใจอะไรปรากฏบนใบหน้าซึ่งมันเกิดขึ้นเพราะการถูกเลี้ยงมาในแบบฉบับของคุณมาราร่าและคุณนายมาราร่านั่นเอง

  ดินเดินขึ้นไปตามบันไดอันแสนวิจิตรราวบันไดถูกสร้างขึ้นมาจากหินอ่อน ทุกส่วนสัดของบ้านล้วนเป็นของที่เลอค่าทั้งสิ้น โดยเฉพาะทางเดินที่เข้าสู่ห้องแต่ละห้องล้วนประดับไปด้วยภาพวาดที่ล้ำค่าถึงขนาดที่ดินเคยเห็นคุณมาราร่าพาแขกมาเยี่ยมชมบ่อยครั้งและทุกครั้งล้วนเป็นเสียงชื่นชมประมาณว่าคุณหามันมาจากไหน และโอ้วิเศษจริงๆ

     ดินเดินมาหยุดตรงหน้าห้องของตนเองประตูที่ทำจากไม้โอ๊คที่แสนหายาก ดินค่อยๆหมุนลูกบิดเข้าสู่ห้องพักที่เขาได้อาศัยมันมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่

  ห้องพักที่แสนงามก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าห้องๆนี้ก็ไม่แตกต่างจากที่อื่นของตัวบ้านสักเท่าไหร่มันงดงามด้วยของตบแต่งที่ล้ำค่า ทุกอย่างของห้องล้วนถูกจัดวางโดยสถาปนิกชั้นยอดและรสนิยมชั้นดี ห้องนอนของดินถูกแยกออกเป็น 3 ส่วน โดยแต่ละส่วนมีผ้าม่านที่จัดแต่งอย่างดีเป็นการแยกให้เห็น

  ดินเดินไปยังฝั่งที่เป็นห้องแต่งตัวและก็เช่นเคย มีชุดที่ดินต้องใส่แขวงไว้หน้าตู้ในห้องแต่งตัว ดินไม่สนใจว่าชุดเป็นแบบไหนเพราะยังไงเขาก็ต้องใส่มันอยู่ดี ดินเดินต่อไปเพื่อเข้าไปยังประตูอีกห้องของห้องแต่งตัวซึ่งก็คือห้องน้ำ

 “ ลาก่อนอ่างน้ำสุดอลังการและกระจกใบใหญ่ ” ดินกล่าวกับตัวเองเบาๆ

  ................................................

    เรื่องนี้แต่งไว้นานแต่เพิ่งมีโอกาสมาลง บทนำกับตอนที่1 อาจจะดูไม่สัมผัสกันยังไงไม่รู้ขอบอกว่าแต่งบทที่1ก่อนบทนำซะอีก เหอะๆ