ปริศนาคำสาปนักเขียน

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 - ไดอารี่สีฟ้า

 

บทที่ 2 – ไดอารี่สีฟ้า

กลางหุบเขาสีเขียวขจี ต้นไม้ดอกไม้ต่างออกดอกชูช่อเผยให้เห็นสรวงสววค์บนดิน สายลมที่พัดเฉื่อยๆกำลังหยอกล้อกับต้นไม้ เสียงสั่นน้อยๆที่กระเพิบตามแรงลมมันได้พัดใบไม้ปลิวไปตามสายลมที่เฉื่อยช้า หุบเขาแห่งนี้แม้มีความสดใสเปรียบดังฤดูใบไม้ผลิ แต่กระนั้นตอนกลางคืนของที่แห่งนี้ช่างเงียบเหงาวังเวง ผิดกับตอนกลางวันมากนัก เสียงลมหวิวๆที่พัดผ่านดังเสียงร้องของหญิงสาวที่ครวญคราง ความมืดรอบด้านเปรียบเสมือนดวงตาที่จ้องมอง หมอกหนาที่ลงจัดกับอากาศที่หนาวเย็น แทบทำให้หัวใจหยุดเต้น

ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!! ตึก!!!

สวบ!! สวบ!!

เสียงหัวใจที่เต้นดังขึ้นด้วยความหวาดกลัว เสียงที่เดินค่อยๆกลับดังชัดเจนในโสตประสาท ความหวาดกลัวเริ่มเข้ามา หยาดเหงื่อที่ไหลท่วมตัวราวกับเพิ่งโดนน้ำฝนตกใส่ มือที่เย็นจัดราวกับว่าร่างนี้ไม่เคยเจอไออุ่น

ตึก!!ตึก!! ตุบ!!ตุบ!! ตึก!!ตึก!! ตุบ!!ตุบ!!ตึก!!ตึก!! ตุบ!!ตุบ!! ตึก!!ตึก!! ตึก!! แฮ่ก!!! แฮ่ก!!! แฮ่ก!!!…

เสียงฝีเท้าที่จากเบาได้กลายเป็นเสียงที่ดังขึ้นบ่งบอกถึงการโดนเจอตัว ทำให้ต้องวิ่งไปโดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัว เสียงฝีเท้าที่ดังกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น หยาดเหงื่อที่เคยร้อนรุ่มกับกลายเป็นเย็นเยียบ ร่างกายที่เหนื่อยหอบกลับวิ่งไปด้วยสัญชาตญาณแห่งความหวาดกลัว

“ต้องวิ่ง!!! วิ่งไป!!วิ่ง!!วิ่ง!! แล้วจะวิ่งไปไหน แล้วจะวิ่งไปอย่างไง แล้ว…จะมีใครรู้ไหมว่าเราอยู่นี่ได้โปรดเถอะ.ใครก็ได้ช่วยด้วย!!..ช่วยฉันที!!…ได้โปรดเถอะ..ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว..ได้โปรดให้ฉันกลับบ้านเถอะ….ได้โปรด…ฉันเจ็บ…ฉันหิว…ฉันหนาวแล้วด้วย…พ่อ….แม่..อยู่ไหนช่วยหนูด้วย…หนูไม่ไหวแล้ว…มืด..หนาว….หนูกลัวแล้ว..ต่อไป…หนูจะเป็นเด็กดี…นะ..ขอร้อง..หนูจะไม่ทำในเรื่องที่แม่ไม่อยากให้ทำแล้ว…หนู…หนูจะเลิก…หนูจะเลิก…อ่านหนังสือไรสาระ..หนู..จะเป็นหมออย่างที่พ่อแม่อยากให้หนูเป็น…ขอร้องเถอะ…อย่าปล่อยหนูไว้ที่นี่เลย..หนูกลัว…พ่อ..แม่…อยู่ไหนจ๊ะ…ช่วยหนูด้วย…ช่วยลูกคนนี้ด้วย…ฮึอ!!ฮืออ!!!!ฮือออออออฮืออออ….ใครก็ได้…ช่วย…หนูด้วยขอร้องล่ะ..หนูยังไม่อยากตาย….ฮืออออฮือออฮือออ!!! ฮึอ!!”

โครม!!!

ร่าง..ร่างหนึ่งได้ล้มลงไป โดนที่ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นได้อีก ร่างกายที่ผ่านการวิ่งมาอย่างหนักตอนนี้มันกำลังเข้าเล่นงานร่างที่บอบบาง

แฮ่ก!! แฮ่ก!! แฮ่กกก!!……….

เสียงลมหายใจที่เริ่มแผ่วเบาขึ้น คงอีกไม่นานแล้วที่ร่างบางร่างนี้กำลังจะจากไปตลอดกาล..คงอีกไม่นานมากนักที่ลมหายใจนี้กำลังจะหยุดนิ่งไปตลอดกาล….ทุกอย่างเริ่มขึ้นอย่างช้าๆ ความหนาวเหน็บที่เริ่มเกาะกุม…เสียงหายใจที่เริ่มขาดเป็นห้วงๆ….หยาดน้ำที่ใสราวกับอัญมณีกำลังหลั่งรินไหลออกมาจาก ดวงตาสีนิลกาลทั้งสองข้าง เปลือกตาที่บอบบางกำลังจะผิดในอีกไม่ช้า ริมฝีปากที่งดงามกับเอื้อนเอ่อ..วาจาที่เป็นคำพูดสุดท้ายเอาไว้

“ ฉัน..ยัง..ไม่..อยากตาย…”

ตุบ!!

ทุกอย่างจบสิ้นแล้วร่างน้อยที่บอบบางได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว เหลือเพียงสิ่งของสิ่งเดียว ที่ร่างน้อยกอดมันไว้ตลอด หนังสือที่เคยเป็นปกสีฟ้าอ่อน นั่นคือสิ่งเดียวและสิ่งสุดท้ายในโลกนี้ที่รับรู้เรื่องราวของเธอ..เรื่องราวที่เธอได้รับรู้ความสุขของเธอและความเศร้าของเธอแม้มือนน้อยๆจะไม่สามารถเขียนไดอารี่หน้าสุดท้ายของชีวิตเธอได้ แต่อย่างน้อยมันก็รับรู้จุดจบของเธอ..และมันจะรับรู้ไว้ตลอดกาล……….

หวิว!!หวิวววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงสายลมที่พัดผ่าน นั้นไปกระทบหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งที่เหลือไว้ ทำให้หน้าหนังสือเปิดออกมา กระดาษในหน้าหนังสือกลับกลายเป็นสีเหลืองกรอบ ตัวหนังสือก็เริ่มเลอะเลือน แต่มีตัวหนังสือตัวหนึ่งที่ยังคงความเข้มไว้ตอลดกาล…g.ice….คำๆนี้คือคำว่า…g.ice…..มันมีความสำคัญกันอะไรแน่นะ…….. แล้วกองกระดูกสีขาวข้างๆคงเป็นเจ้าของไดอารี่เล่มนี้ไม่ผิดแน่….แม้ตัวหนังสือยังคงเลอะเลือนแต่จิตวิญญาณของเจ้าของหนังสือเล่มนี้จะยังคงอยู่กับมันตลอดไป…….