หน้าร้อยอลวน (แฮรี่)

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกแสนวุ่น (กลับมาอ่าน )

โฮะ โฮะ ในที่สุด ภาคหน้าร้อนอลวน ก็มีมาให้ยลโฉมกันแล้ว

จะพูดพล่ามทำเพลงทำไมไปอ่านเอาเองจะดีกว่า โฮะโฮะ *--*



………………………………………………………………………



            วันนี้เป็นเช้าวันแรกของการปิดภาคเรียนของแฮรี่และมัลฟอย

วันนี้เป็นวันที่แสนจะวุ่นวาย เพราะการเลี้ยงเด็กที่มีมัลฟอยค่อยช่วย ครอบครัวของแฮรี่จะเป็นบ้าง ?



    “ มัลฟอย..มัลฟอย นายช่วยหยิบผ้ากันเปลื้อน หน่อยสิ “



    เสียงแฮรี่ที่ต้องเป็นคุณแม่กำลังป้อนข้าวให้ลูก จอมซน( อ่ะลืมบอกไปว่า เจรีน่า เป็นลูกสาวคนโต ส่วน พอล เป็นน้องชายคนเล็ก ทั้ง2 มีผมสีเหมือนมัลฟอย ตาเหมือนแฮรี่  T-T)  เพราะเจรีน่าไม่ชอบทานอาหารเช้า แต่ พอลเรียบร้อยผิดคาดแทบว่านอนสอนง่าย  

    

     ทุกคนที่ต้องประชุมภาคีตอนดึกเลยมาค้างที่นี่ และทุกคนที่นอนอยู่ในบ้านนี้ ต่างได้ยินเสียงแฮรี่เลี้ยงลูก เพราะมันดังมาก ดังนั้นทุกคนจึงตกลงกันว่าจะช่วยงานแฮรี่ดีกว่า



    “อ้าวศ.ลูปินฮะ ช่วยหยิบกระดาษเช็ดชู่หน่อยฮะ ขอบคุณฮะ “ ( ใช้ได้แม้กระทั่งอาจารย์)



        กว่าแฮรี่และมัลฟอยได้ทานข้าวก็ปาไป 9 โมงเช้าแล้ว ที่ได้ทานเพราะเจ้าตัวเล็กทั้ง 2 เล่นจนเหนื่อยแล้วหลับไปเอง

        

        แฮรี่กับมัลฟอยมีอาการเหนื่อยๆเพราะต้องค่อยกล่อมเจ้าตัวเล็ก



   “ แฮรี่ มัลฟอย พ่อว่าทั้ง 2 คนไปนอนก่อนเถอะ  ถ้าเด็กๆตื่นแล้ว พ่อจะเลี้ยงให้เอง “



ซีเรียสพูดเพราะเป็นห่วงแฮรี่ที่ต้องค่อยดูแลเด็กๆจนแทบไม่ได้นอน



แฮรี่กะมัลฟอยพยักหน้าแล้วขึ้นไปนอน



ณ ห้องนอน ( ต้องบอกด้วย ไม่งั้นเดี๋ยวคิดเป็นห้อง…)



“ เหนื่อยจังเลย “  



พอขึ้นมาถึงห้องนอนแฮรี่ก็ล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อยพอขึ้นมาถึงห้องนอนแฮรี่ก็ล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อย   มัลฟอยเห็นเลยโน้มตัวเข้าไปหา แล้วจูบที่หน้าผากแฮรี่เบาๆ  พร้อมกระซิบที่ข้างหูของแฮรี่ว่า



“ เหนื่อยหน่อยนะ คุณแม่ที่รัก “ TT0TT



แฮรี่ได้แต่ยิ้ม แล้วนอนหลับไป ในอ้อมแขนของมัลฟอย  แขนของแฮรี่จับไปที่ หน้าอกของมัลฟอย มัลฟอยกอดแฮรี่ ไว้แทบแนบอกของตัวเอง  >?<



“ อันความรักมักมีสิ่งหึงหวง  มีความสุขย่อมมีทุกข์

ความรักย่อมผ่านข้าม  ขอบเขตที่กันกลาง

หากผู้ใดหลงเข้าไป ในห้วงแห่งพิศวาล

ย่อมไม่กลับมา คืนสู่วิถีชีวิตเดิม

ข้ามผ่านกาล เวลามาช้านาน

ไม่มีผู้ใดที่หลงเข้าไป ได้กลับคืนมา

แม้นว่าผู้ยิ่งใหญ่ทั่วแคล้วเล่า จักไม่เคยเห็นผู้ใด

ผ่านก้าวข้ามออกมาได้ ที่สุดของผู้ยิ่งใหญ่

กลับกลายเป็นความโง่เง่า ในตันหาของราคะ

ทุกข์ทนและเจ็บปวด หากแต่บางคนกล่าวว่า

หากได้มีรักแล้วทุกสิ่ง ทุกอย่างไม่เจ็บกว่าที่คิด

ผู้ไม่มีความรัก จักรู้ได้ใยว่ารักนั้นยิ่งใหญ่เกินใครเหมือน

รักนั้นข้ามผ่าน เผ่าพันธุ์ไม่หญิงหรือชาย

จักต้องตายเพราะพิษรัก แต่มันคงคุ้มที่ลงทุน “



     มัลฟอยท่องกลอนนี้ออกมาเบาๆ มันเป็นกลอนที่เขาเคยได้อ่านมาจากห้องสมุด ตระกูลมัลฟอย  เขาก็เคยคิดว่า คนพวกนี้ทำไมจึงโง่นัก แต่พอมาโดนตัวเองจึงเข้าใจ รักของเขาคงเป็นสิ่งที่บางคนรังเกลียดนัก แต่พวกเขาก็จะไม่แคเหมือนกัน



     มัลฟอยมองผู้ที่ตนรัก โดยอย่างให้อ้อมแขนนี้เป็นสื่อกลางความรู้สึกทั้งปวง



…………………………………………………………………………..





...............................



รออีกหน่อยเดี๋ยวเจ๊ จัดให้โฮะโฮะ