ทัณฑ์นิรันดร์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ท่ามกลางผู้คนมากมาย

บทที่ 2

ท่ามกลางผู้คนมากมาย

                ฝนหยุดตกในตอนเย็นใกล้เวลาที่พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า  ร่างระหงส์ของหญิงสาวยืนเพียงลำพังท่ามกลางฝูงชนที่พากันไปยังสถานีรถโดยสารเพื่อกลับที่พักของตน  แม้เธอจะมีใบหน้าอันงดงามและโดดเด่นแต่น่าแปลกที่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลยทำราวกลับว่าเธอเป็นเพียงสายลมอันบางเบาที่ไม่สามารถมองเห็นได้

                เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาพาร่างของเธอสวนทางกับคนส่วนใหญ่  มือเรียวยกขึ้นมาเอาผมทัดหูเนื่องจากกระแสลมที่พัดมา  เท้าทั้งสองข้างหยุดก้าวเธอยืนนิ่งๆอยู่กลางลานกว้างที่ปูด้วยอิฐสีแดงพร้อมกับสายลมที่หยุดพัด

                “จะไปแล้วหรอ”

                “ใช่ ที่นี่มีตัวอันตรายอยู่มากเกินไป”

                “ไว้เจอกันนะเอวา”

                อีกครั้งที่สายลมเริ่มพัดพร้อมกับการจากไปของผู้มาเยือนทิ้งไว้เพียงหญิงสาวกับลานกว้างที่ร้างผู้คน  ใบหน้าสวยเริ่มยิ้มอย่างหน่ายใจ  มือเรียวยกขึ้นช่วงคิ้วแล้วแบออกเพื่อปล่อยพลังเวทที่มีอยู่ออกไป  แสงสว่างเริ่มจางลงพร้อมกับโต๊ะน้ำชาและขนมที่ปรากฏขึ้น

                เธอเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อนั่งลงและยกขาขึ้นไขว่ห้าง  มือเรียวหยิบถ้วยชาขึ้นจิบเบาๆ  นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังลับหายจากขอบฟ้า  ดวงตาสีสวยหลุบลงและลืมตาขึ้นพร้อมกับไฟโดยรอบที่ติดขึ้นมา  เธอนั่งจิบชาไปเรื่อยๆราวกับกำลังรออะไรสักอย่าง

                “ตามหาฉันซินะ  มาเร็วๆก่อนที่ฉันจะเบื่อล่ะ”

                “เป็นเวลาที่ไม่เหมาะสำหรับน้ำชาเท่าไหร่นะครับคุณผู้หญิง”

                เสียงทุ้มชวนให้นึกถึงอำนาจบารมีที่คนคนนี้สั่งสมมาดังขึ้นเรียกรอยยิ้มจาก‘คุณผู้หญิง’ ที่ว่าได้เป็นอย่างดีแต่เป็นรอยยิ้มที่เจือความรู้สึกที่ไม่อาจทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกดีได้เลย  มือที่จับถ้วยชาอยู่วางมันลงบนจานรองแก้วเบาแสนเบาและลุกขึ้นยืนด้วยท่วงท่าที่สง่างามอย่างที่ต้องการให้คู่สนทนาได้ดูเป็นตัวอย่างว่าอย่างไหนถึงจะเรียกว่า‘ของแท้’

                โต๊ะน้ำชาหายไปทันทีที่เธอเดินเข้ามายืนเบื้องหน้าชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำทะเลสงบนิ่งผิดกับบุรุษเบื้องหน้าที่แม้จะพยายามห้ามไม่ให้ดวงตานั้นสั่นระริกด้วยความยินดีมากเท่าไรเธอกลับยิ่งรู้สึกตรงกันข้ามมากเท่านั้น

                “สำหรับฉันไม่มีความว่าเหมาะสมหรือไม่สำหรับน้ำชาหรอกค่ะ  แต่คุณเป็นตัวอย่างที่ดีของความ‘เหมาะสม’นะคะ”

                ดวงตาเรียวสวยมองไปยังมุมหนึ่งของสถานที่นั้นก่อนจะละความสนใจกลับมาที่คู่สนทนาพร้อมกับยิ้มให้เล็กน้อยอีกครั้ง

                “นำทางสิคะ”

                ไกลออกไปไม่มากชายคนหนึ่งถึงกับขมวดคิ้วกับการหายตัวไปของหญิงสาวคนสำคัญ  มือแข็งแกร่งยกขึ้นเสยผมที่ปรกรกตาอย่างรำคาญ  เขากำลังเดินกลับไปยังที่ที่เขามาด้วยเหตุที่ว่าผู้ที่ต้องการจะพบไม่อยู่เสียแล้ว  เขาโดนตัดหน้าไปไม่ถึงห้านาทีมากกว่านั้นคือการโดนเจ้าหล่อนว่ากลับมาโดยที่เขายังไม่ไปถึงจุดที่ที่เธอจะสามารถเห็นหรือกระทั่งรู้สึกถึงเขาได้แม้แต่นิด  เป็นคราวซวยของเขาจริงๆที่สำคัญกว่านั้นคนที่เธอคนนั้นตามไปดันเป็นตัวอันตรายสำหรับเจ้านายของเขา

                “ไปแล้ว”

                โยฮันเอ่ยเรียบๆ  เขารู้สึกเหมือนกำลังแพ้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน  ดวงตาสีดำสนิทมองผู้ที่มารายงานด้วยความหงุดหงิดอยู่ลึกๆ

                “นายช้าเกินเฟรย์”

                “แต่ว่าท่านโยฮันครับผมว่าเธอคงกำลังรอท่านอยู่แต่พอเห็นท่านไม่ได้ไปด้วยตัวเองจึงไปกับคุณโรฮาน”

                ใบหน้าคมคายแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย  

                “คราวนี้ฉันจะไปเอง”

                “เอ่อผมเกรงว่าจะไม่ทัน”

                คิ้วได้รูปของโยฮันเลิกข้นเล็กน้อยอย่างสงสัยในท่าทีละล่ำละลักนั่น

                “ขากลับท่านวินเรสแวะมาเจอผมบอกว่าคุณเอวากำลังจะไปจากที่นี่แล้วครับ”

                สิ้นสุดคำบอกเล่าโยฮันจึงทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้งดวงตาสีดำสนิทมองไปทางนาฬิกาสองเรือนที่ติดอยู่กับผนังห้อง  

                “การรอคอยอันแสนทรมาน...อีกครั้ง”

..........บทที่สอง..........