คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ฝนที่ตกลงมา
บทที่ 1
ฝนที่ตกลงมา
นานแสนนานที่มนุษย์ถือกำเนิด โลกที่ผันเปลี่ยนความจริงที่ว่าประวัติศาสตร์ถูกแต่งแต้มด้วยน้ำมือแห่งผู้ชนะยังคงเป็นกฎมาจนถึงทุกวันนี้ การมีส่วนร่วมซึ่งกันและกันศาสตร์แห่งธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ทั้งสองสร้างความเจริญรุ่งเริงให้แก่อารยะธรรมของเรา วิทยาศาสตร์และมนตราที่อยู่เคียงคู่กันมาตั้งแต่อดีตกาลนานนับไม่ได้ หากหลายคนยังเฝ้าย้ำหาที่มาเหล่านั้นความลับที่รอวันเปิดเผย เบื้องหลังแห่งความยาวนานของเวลา
“ตำนานที่เล่าขานกันมาในหลายๆรัฐมีความแตกต่างกันอยู่มากมายเกี่ยวกับกำเนิดโลกใบนี้ หากแต่มีเรื่องหนึ่งที่คล้ายคลึงกันมาก...”
ศาสตราจารย์หนุ่มหล่อเอ่ยขึ้นในคลาสเรียนของนักศึกษาประวัติศาสตร์ ใบหน้าของนักเรียนนักศึกษาหลายคนเริ่มง่วงงุน หลายคนฟังอย่างเดียว บางคนก็จดอย่างเดียว หากหนึ่งในนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ทำในสิ่งที่กล่าวมาเลย หล่อนนั่งอยู่มุมหนึ่งของชั้นเรียนที่ไม่มีใครสนใจ นัยน์ตาสีเดียวกับมหาสมุทรที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้งกับลังมองศาสตราจารย์คนนั้นอยู่โดยที่ใครๆก็น่าจะรู้ว่าหล่อนไม่ได้สนใจฟังแม้แต่น้อย
“คุณเข้าใจที่ผมพูดนะคุณ
หญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างสงบไม่มีร่องรอยความตกใจที่ถูกเรียกแต่อย่างไร นัยน์ตาห้วงสมุทรยังคงเรียบนิ่งดุจทะเลที่ไร้คลื่นเรือนผมสีดำเป็นลอนโดยธรรมชาติยาวเลยช่วงหลังยังคงไม่ขยับบ่งบอกว่าหล่อนเพียงแค่พยักหน้าลงเล็กน้อยจริงๆ
“ดีครับเช่นนั้นคุณคงไม่รังเกียจที่จะอธิบายให้เพื่อนร่วมคลาสฟัง”
อีกครั้งที่เธอพยักหน้ารับเล็กน้อย ตอนนี้เธอเป็นจุดสนใจของห้องเรียวปากสีชมพูเหยียดตรงแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่างมองท้องฟ้าที่เริ่มมีฝนตั้งเคล้าอยู่ภายนอกก่อนที่เสียงใสประดุจแก้วชั้นดีจะเอ่ยกล่อมตำนานให้ทุกคนได้ฟัง
“หลายคนเชื่อว่าโลกกำเนิดมาจากพระเจ้า พระองค์ทรงสร้างสิ่งมีชีวิตต่างๆจากอำนาจมนต์ตราแห่งทวยเทพ หากใครๆอีกหลายคนก็เชื่อว่ายังมีดินแดนต้องห้ามของพระเจ้าที่ไม่อาจให้มนุษย์ผู้ใดย่ำกรายผู้ที่ต้องการไปที่นั่นต้องตามหากุญแจที่จะไขประตูสู่ดินแดนแห่งนั้นและเมื่อไรที่ไปถึงความปรารถนาต่างๆ....”
กริยาที่ไม่ใส่ใจจะเล่าไม่ได้ขัดหูตาคนอื่นแต่อย่างไรเพราะน้ำเสียงของหล่อนชั่งจับใจผู้ฟังให้หลงรมณ์ราวต้องมนต์แห่งเสียงเพลง ใจความที่สื่อไปไม่ได้เข้าหูเพื่อนร่วมคลาสประวัติศาสตร์แต่อย่างไร มีเพียงหนึ่งเดียวที่คอยฟังอย่างพินิจพิเคราะห์ผู้ที่รู้ชื่อของเธอ ชื่อที่ไม่ได้มีบันทึกไว้ในหน้าใดๆทั้งสิ้นของประวัติศาสตร์
“.....และความต้องการของผู้ไขว่คว้าก็จะสัมฤทธิ์ผล ถูกหรือเปล่าคะศาสตราจารย์โยฮัน เดรค”
สิ้นประโยคคำถามเสียงบอกเลิกคลาสก็ดังจากศาสตราจารย์ นักเรียนนักศึกษาทุกคนรีบออกไปจากห้องก่อนที่ฝนจะตกจนไม่สามารถไปไหนได้แต่หญิงสาวยังนั่งอยู่ที่เดิมด้วยท่วงท่าเดิมที่มองออกไปนอกหน้าต่าง และชายหนุ่มอีกคนที่ยังมองตรงมายังเธอด้วยสายตาที่อ่านความหมายไม่ออก
ฝนเริ่มตกลงมาทีละน้อยผู้คนบางตาลงมาก แต่คนทั้งสองยังอยู่ที่เดิมราวกับว่าหากใครขยับก่อนจะเป็นฝ่ายแพ้ในเกมที่ทั้งคู่เป็นคนเริ่มขึ้น หากแต่ไม่นานก็เป็นหญิงสาวที่ลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหน้าก่อน
“คุณยังติดค้างคำตอบฉันอยู่นะ โยฮัน เดรค”
ในบ่ายวันที่ฝนตกลงมาใครบางคนกำลังหลบฝนอยู่ภายในบ้านของตน หลายคนอาจกำลังกางร่มเดินไปมากลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา หากก็มีใครคนหนึ่งกำลังครุ่นคิดเฉกเช่นหลายครั้งหลายคราที่เคยทำ
หยาดน้ำที่ตกลงจากฟ้าเกาะหน้าต่างที่ทำจากกระจกจำนวนมากทำให้ชายคนหนึ่งมองภาพภายนอกด้วยความพร่ามัวหากดูอีกคราภายในใจก็กำลังอืมครึมไม่แพ้สภาพอากาศภายนอก
เสียงเปิดประตูเข้ามาอย่างแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์หากก็ไม่ได้หันหน้ากลับมาเผชิญกับผู้บุกรุกราวกับรู้อยู่แล้วว่าใครที่เป็นผู้รุกล้ำยังอาณาเขตส่วนตัวของเขาในเวลานี้
“ท่านครับ”
ชายที่ถูกเรียกผละออกจากภาพภายนอกหน้าต่างนั้นมายังโซฟากำมหยี่สีดำกลางห้องที่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่นใดอีก
“ไม่ผิดตัวแน่ครับ”
“ดี เอาตัวมาให้ได้ไม่ว่าวิธีอะไรก็ตาม”
“ครับท่าโยฮัน”
หลังจากชายคนนั้นออกไปแล้ว เขาก็ยังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมแต่แววตาเปลี่ยนไปแววตาที่เคยว่างเปล่าบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ การตามหาที่นานแสนนานเวลานี้เขาเจอมันแล้ว พอกันทีกับโทษทัณฑ์อันแสนยาวนานเขาจะจบมันลงด้วยตัวเอง ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้เป็นนิรันดร์กระทั่งความตาย
“เธอรู้คำตอบเอวา”
..........บทที่หนึ่ง..........
ความคิดเห็น