ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BeLoveD 1: เรื่องที่เริ่มต้นโดยการลาจาก
ตอนแรกก็เอามาลงให้อ่านแล้วนะคะช่วงนี้ยังว่างไม่เปิดเทอมเลยก็มานั่งทำอะไรเล่นไปก่อนค่ะ ลองอ่านกันดูนะคะ อย่าลืมเม้นด้วยนะคะจะได้เอาไปปรับปรุงงานของตัวเองน่ะค่ะ
***************************************************************************************
“ท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไป....” เสียงสวยๆจากผู้ประกาศของสนามบินดังขึ้น
ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินที่มีผู้คนมากมาย หลายเชื้อชาติ เสียงแต่ละภาษาดังอยู่ทั่วทุกแห่งทำให้ไม่สามารถจับได้ว่าใครพูดอะไรได้มั่ง
“พุดต้องไปแล้วนะข้าวตู”
และนี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันต้องมาสนามบิน นั่นก็คือการมาส่งแฟนคนเดียวไปอังกฤษ
“TT_TT”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นซิข้าวตู เดี๋ยวพุดทำใจไปไม่ได้”
“พุดต้องไปจริงๆหรอ TT_TT” ฉันถามออกเป็นครั้งที่ 73
“พุดอยากทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริงนี่” พุดก็ตอบฉันเป็นครั้งที่ 73 เช่นกัน
“TT_TT”
“โอ๋ๆไม่เอาน่าอย่าร้องนี่ อ่ะนี่ๆ” เค้าพูดพร้อมหยิบกล่องเล็กกล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“อะไรอ่ะ”
“เปิดดูซิ” สั่งอีก
แล้วฉันก็เอื้อมมือไปเปิดกล่องเล็กๆใบนั้น แล้วก็ต้องพบว่าข้างในนั้นเป็นแหวนวงหนึ่ง แล้วเอามาให้ฉันทำไมอ่ะ (-_-: ฟ่าง)
“เนี่ยพุดทำงานเก็บเงินเองตั้งใจจะซื้อให้ข้าวตูโดยเฉพาะเลยนะ”
“?_?” แล้วไงอ่ะ
“เฮ้อข้าวตูเนี่ย”
ว่าแล้วเค้าก็หยิบแหวนจากในกล่องออกมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน แล้วบรรจงจูบลงที่แหวน
“?_?”
อ๊ะเดี๋ยว ข้างซ้าย ข้างซ้าย ข้างซ้าย กรี๊ดดดดดดด เค้าๆ
?_? => =_= => OoO => T_T => TT_TT
การเปลี่ยนสีหน้าของฉัน
“พุดจองไว้ก่อนนะ อ้าวยิ่งร้องไห้ใหญ่เลย”
ฉันกระโดดกอดคอเค้าซึ่งสูงกว่าฉันราวๆยี่สิบเซ็น
“พุดต้องไปแล้วนะ”
“อือ”
“ก่อนจากกันต้องทำไง”
ฉันกระโดดหอมแก้มคนที่ตัวสูงกว่า
“ง่า ไม่เอาอ่ะ”
“ทำไมอ่ะพุด”
“พุดไปตั้งไกลได้แค่หอมแก้มเองหรอ”
“แล้วจะเอาอะไรล่ะ”
“จูบ”
“O_O”
“นะคะๆ ข้าวตู”
“สนามบินนะพุด”
“ก็พุดจะไปแล้วนี่ T_T” งอแงเป็นเด็กๆเลยเฟ้ย
“ก็ได้”
“\\(^o^)/”
พุดก้มหน้าลงมาใกล้ๆกับหน้าฉัน ทำให้ฉันต้องหลับตาลงแล้วก็มีสัมผัสอุ่นๆเกิดขึ้นที่ริมฝีปาก และภายใน เราอยู่อย่างนั้นกันสักพักจน...
“อะแฮ่มๆ พวกนายอย่าทำแบบว่าในโลกนี้มีกันอยู่แค่สองคนได้มั๊ย”
จนเพื่อนของพุดพูดขึ้น ฮ่าๆอยากจะบอกเลยว่าลืมไปสนิทว่าพวกนี้มาด้วย
“อ้าวพวกนายมาด้วยหรอ” พุดถามขึ้น
“เออดิวะ ข้าวตูดูมันดิลืมผม”
“เอ่อ ฉันก็ลืม”
“-_-“ สีหน้าของกวางเพื่อนพุด
“พวกฉันสองคนก็มาด้วยนะยะ”
“อ้าวบะหมี่กับหยกก็มาหรอ” ดูแฟนฉันพูด
“ใช่ซิยะ” หมี่ตอบ
“ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ โชคดีทุกคน”
“เออ” กวางตอบ
“อย่านอกใจยัยตูของพวกเราล่ะ” หยกพูดมั่ง
“ด้วยเกียรติของลูกเสือเลยครับคุณหยก”
“โชคดีนะพุด” ฉันพูดออกไปมั่ง
“เป็นเด็กดีนะข้าวตู”
“ย่ะ”
เราทั้งหมดจากลากันด้วยรอยยิ้ม
นับจากวันนั้นนี่ก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว ฉันยังคงคุยกับเค้าเกือบทุกวันถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้าไม่ได้ยินเสียงก็ตาม เพราะเราคุยผ่านโปรแกรมสุดฮิตอย่างmsn
เหมือนอย่างวันนี้ ตอนนี้ฉันก็กำลังคุยกับเค้าอยู่
Tuuuuu says: จิงหรอพุด
PuT says: อือ
Tuuuuu says: แล้วพุดไม่เรียนหรอ
PuT says: พุดอยากลองน่ะ
Tuuuuu says: หรอ
PuT says: คร้าบ
Tuuuuu says: แล้วเมื่อไหร่อ่ะ
PuT says: อาทิตย์หน้า
Tuuuuu says: ทำไมมันไวจัง
PuT says: นั่นซิ
Tuuuuu says: เค้าถ่ายทอดสด 24 ชม. ใช่มั๊ย
PuT says: ครับ เดี๋ยวพุดให้เว็บข้าวตูไปนะ
Tuuuuu says: อือ งั้นตูก็ไม่ได้คุยกับพุดอ่ะดิ
PuT says: อิๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพุดคุยกับข้าวตูเอง
Tuuuuu says: พูดคนเดียวผ่านกล้อง เค้าไม่ว่าบ้าเอาหรอ
PuT says: ก็จะคุยนี่น่า ไม่มีใครว่าบ้าหรอกข้าวตู
Tuuuuu says: งั้นตูไปหายัยหมี่กับยัยหยกก่อนนะ
PuT says: บายครับที่รัก
Tuuuuu says: บายจ้ะ
PuT says: จุ๊บๆ
แล้วฉันก็ออกไปหายัยบะหมี่กับหยก ที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นตั้งนานแล้ว
“พึ่งจะเสด็จลงมานะยะ” หมี่ทักขึ้นก่อน
“พุดว่าไงมั่งอ่ะ” หยกถาม
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง พี่ตังงงงง”
“อะไรยัยตูด ตะโกนซะลั่นบ้านเลย”
“เดี๋ยวตูจะออกไปข้างนอกกับหมี่หยกนะ แล้วเค้าชื่อตูไม่ใช่ตูด ไอ้พี่ตัง”
พี่ชายคนเดียวของฉันชื่อของเค้าก็คือข้าวตัง ส่วนฉันชื่อข้าวตู แต่มันชอบเรียกข้าวตูด
“เออ ซื้อเค้กมาฝากด้วยนะครับน้องตูสุดสวย”
“ย่ะ ไปกันเหอะ”
“อือ”
“พุดมันว่าไงมั่ง” หยกถามขึ้นทันทีที่มาถึงร้านเค้ก
“พี่คะเอาบัตเตอร์เค้ก 2 ค่ะโค้ก 1” ฉันหันไปสั่งพี่พนักงาน
“เฮ้ยแกฟังฉันอยู่ป่าวไอ้ตูด” ฉันชื่อตู -_-
“ก็เห็นบอกว่าจะไปแข่งรายการอะไรก็ไม่รู้ของที่นู่น”
“เค้กได้แล้วค่ะ” ฉันรับเค้กมาและหันไปยิ้มหวานให้พี่พนักงาน
“รายการอะไร”
“ง่ำๆ เห็นบอกว่าเป็นรายการที่ถ่ายทอดสด 24 ชม. เรียลลิตี้โชว์อะไรทำนองนี้ล่ะ”
“อะไรนะแก ไหนพุดว่ามันจะไปเรียน”
“ก็เค้าบอกว่าอยากลอง ง่ำๆ”
“เฮ้อแก ฉันว่ามันยังไงๆอยู่น้า”
“ง่ำๆ ยังไงๆอะไรของแก”
“ก็ไหนว่าไปเรียนแล้วนี่ไปเล่นเกมบ้าอะไรไม่รู้ แกว่ามั๊ยไอ้หมี่”
“ง่ำๆๆๆ” ไม่มีเสียงตอบรับจากไอ้หมี่
“ไอ้หมี่”
“ง่ำๆ อย่าพึ่งพูดกับฉัน เดี๋ยวเค้กละลาย”
“อย่าเครียดไปเลยไอ้หยก มันถ่ายทอดสด 24 ชม. ง่ำๆ”
“ถึงงั้นก็เหอะ เฮ้อออ พวกแกเป็นเพื่อนฉันจริงป่าววะ”
“อือ ง่ำๆ” ฉันกับหมี่ตอบพร้อมกัน
“-_- เห็นแก่กินทั้งคู่”
“น้องครับตรงนี้ว่างมั๊ยครับ” ไอ้หน้าเหลี่ยมถามฉัน
“ไม่ว่างอ่ะค่ะกระเป๋าวางอยู่” ฉันตอบ
“ตรงนู้นว่างนะคะ” หยกสงเคราะห์ให้
“แต่ตรงนั้นมันไกล มองหน้าสวยๆของน้องไม่เห็นนะครับ”
“ไม่เห็นก็ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้ว่าอะไร”
“แหม ให้พี่นั่งด้วยคนนะครับ”
“ก็บอกแล้วไงค่ะว่าเก้าอี้ไม่ว่าง”
“งั้นให้พี่เลี้ยงนะครับ” ไอ้เหลี่ยมยังไม่เลิกตอแย
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะร้านนี้เป็นร้านของฉัน แล้วถ้าคุณพี่ไม่ได้มากินเค้กก็กรุณาออกไปด้วยนะคะ ไม่งั้นคุณน้องจะได้บอกยามให้มาโยนคุณพี่ออกไป” ฉันบอกไป
“แหะไม่เป็นไรครับพี่ไปเองได้ แล้วเจอกันนะครับ”
ไอ้เหลี่ยมเดินออกจากร้านไป ฉันก็หันมาดูดน้ำโค้กในแก้วที่เหลือ
“ไอ้ตูร้านนี้เป็นของแกเมื่อไหร่” หมี่ถาม
“เมื่อกี้”
“โถ่ไอ้เราก็อุส่าต์นึกว่าจะได้กินฟรี”
“กินของแกต่อไปเลยไอ้หมี่”
“ย่ะ”
“ไม่ทิ้งลายเลยนะตู” หยกพูด
“อะไรอีกอ่ะแก”
“ไม่เสียทีที่เป็นดาวโรงเรียน”
“อดีตแล้วเฟ้ย ต่อไปจะต้องเป็นดาวมหาลัยต่างหาก”
“ย่ะ”
พวกเราอายุ 18 ปี มิถุนานี้เราก็จะเป็นนักศึกษามหาลัยแล้ว ไอ้หมี่เรียนสถาปัตฯ มหาลัยเดียวกัน ส่วนฉันกับไอ้หยกเรียนอักษรฯเหมือนกัน
แล้วก็มาถึงวันที่พุดต้องเข้าไปเล่นเกมอะไรซักอย่างเนี่ยล่ะ เค้าบอกให้ฉันคอยดูเค้าผ่านเน็ต เวลาดูให้เลือกมุมกล้องที่มีเค้า หยกก็โทรมาขอชื่อเว็บจะได้ไปดูมั่ง
ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็ใช้เวลาอยู่หน้าคอมเป็นส่วนใหญ่ ไม่ว่าเวลากินข้าว อ่านหนังสือ หรือบางทีก็เวลานอน
“ตูระวังจะสายตาสั้นนะอยู่แต่หน้าคอม” พี่ตังเตือนเป็นรอบที่ 5 ของวัน
“ไว้สายตาสั้นแล้วตูจะใส่แว่นนะ”
“เฮ้ย แกเดี๋ยวนี้เค้ามีคอนเทคเลนซ์แล้วไอ้น้องรัก”
“ก็ไม่ชอบนี่”
“ใส่แว่นมันเชยนะ”
“แว่นสวยๆก็มีนะ”
“เออแล้วแต่แก ไอ้พุดนี่มันยังไงนะให้น้องฉันไปนั่งหน้าคอมตลอดเวลาเดี๋ยวก็ยาพอดี...” พี่ตังยังบ่นต่อไปขณะเดินลงไปข้างล่าง
บ้านนี้เราอยู่กันสองคนพี่น้องค่ะ คุณพี่คุณแม่ไปเมืองนอกนานๆจะกลับบ้านซักที พ่อชวนฉันไปหลายครั้งแล้วค่ะแต่ฉันไม่ยอม พี่ตังก็เลยต้องอยู่เมืองไทยเป็นเพื่อน
“ข้าวตูเป็นไงเห็นผมมั๊ย คิดถึงข้าวตูนะ”
ประโยคนี้เค้าจะพูดทุกวัน วันละสามเวลาหลังอาหาร แต่วันนี้กลับแปลกออกไป
“ข้าวตูเห็นผมมั๊ย”
เค้าทักฉันแปลกออกไป ฉันก็ได้แต่พยักหน้าอยู่หน้าคอม แต่ว่าภาพมันเริ่มเบลอๆไม่ชัดแล้วนะเนี่ย ไม่รู้จอเสียรึป่าว
ลันลาๆ ลันลา ตุ๊ดตูด~~
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
“โหล”
“ตู”
“เออ หมี่เป็นไงมั่งหยก”
“ไปรับน้องยังไม่กลับเลย”
“เราต้องไปตอนเปิดเทอมซินะ”
“อือ ตูฉันว่ามันแหม่งๆแล้วนะ ดูยัยจูดี้ซิ”
“ใครอ่ะจูดี้”
“โถ่แกก็คนที่เล่นเกมกับพุดน่ะซิ สวยๆอึ๋มๆอ่ะ”
“อ๋อ ทำไมหรอหยก”
“ก็ดูสายตาที่มันมองไอ้พุดของแกดิ ไอ้พุดก็ด้วยหมู่นี้เป็นไรไปไม่รู้ทักแปลกๆ”
“คิดมากน่า”
ฉันคลิกเพื่อเลือกมุมกล้องใหม่ หายัยจูดี้ มันก็จริงอย่างที่หยกพูดดูมันส่งตาหวานให้พุดดิ๊ พุดก็บ้าอะไรเนี่ยไปสนิทกับมันได้ไง
“แกเตรียมใจไว้มั่งก็ดีนะ”
“...เตรียมใจไรแกก็ซีเรียส”
“รักแท้แพ้ใกล้ชิดนะเฟ้ย”
“...”
“...”
“...”
“มีไรโทรมานะ ฉันเป็นห่วงว่ะ”
“อือ งั้นแค่นี้นะ”
แล้วฉันก็หันไปดูที่จอพุดกับกับหัวเราะอย่างสนิทสนมกับจูดี้ จับมือกันและมองตากันหวานเยิ้ม
ฉันอาจต้องเสียเค้าไป….งั้นหรอ
************************************************************************************
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น