คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : บทที่ 6 (60%)
อรุรัศมีมอ่อุหลาบ่อให่ที่วาอยู่บนโ๊ะทำานอัวเอ้วยสายาประหลาใ
หิสาวเพิ่สอนลาสอัวเอเสร็ เธอเินมานั่ที่เ้าอี้
แล้วไล้นิ้วบนลีบอไม้แสนสวยเบาๆ ริมฝีปาอิ่มเหยียยิ้ม
นี่ไม่ใ่รั้แรที่เธอไ้รับ่ออไม้าายหนุ่ม
อรุรัศมีว้า่อุหลาบหนัอึ้เพราะำนวนอมันมามายนนับไม่ไหวมาู
เห็นาร์สีรีมลิบทอิอยู่เลยรีนิ้วหยิบมาอ่าน
“หวัว่าุแพะอบ....
หมอปุริม”
หิสาวอ่าน้อวามบนนั้นแล้วมอัวเลเรียรายบนาร์นั้นอย่าั่ใ
อรุรัศมีหรี่าล ลิ่นหอมอุหลาบนำเ้ารุ่นระาย
“แพ...
เลิานแล้วไปหาอะไร... ว้าว”
แสศรีที่เินเ้ามาหาอุทานเสียั
มอ่ออไม้่อนะทำาวิบวับ
“ใรันส่อไม้มาให้เธอ”
“...”
อรุรัศมีไม่อบ พอีอาารย์ายท่านหนึ่ที่อยู่ภาวิาเียวันเินผ่านมา
เาหันมายิ้มให้อาารย์สาวนสวยอภาวิาแล้วบอเสียยิ้มๆ
“อาารย์แพ
เมื่อี้มีนาร้านอไม้เอาอไม้มาส่ อาารย์ิสอน ผมเลยเ็นรับให้นะรับ”
“อบุ่ะ”
อรุรัศมีอบ่อนะยิ้มให้ แล้ว้มมอ่อุหลาบแสนสวยในมือ่อ
“นี่
ถ้าะโยนทิ้ถัยะล่ะ็ อเถอะนะ อโีเหลือเิน”
“ใรบอว่าันะทิ้ล่ะ”
“อ้าว?”
เพื่อนทำเสียประหลาใ ็แ่ไหนแ่ไรมา เวลามีนส่้าวอมาให้แล้วไม่อบใ
อรุรัศมีถ้าไม่ทิ้็แ่ายให้นอื่นอยู่แล้ว
“่อนี้็...
สวยีะเ็บไวู้เล่น”
หิสาวพูเสียเรียบเรื่อย
ทว่าวาเป็นประาย นึถึใบหน้าหล่อเหลาอายหนุ่มัวสูที่มัะยิ้มน้อยๆ
และไม่เอ่ยอะไรมายามอยู่บนโ๊ะรับประทานอาหารืนนั้น ายหนุ่มที่น้ำเสียทุ้ม
และยับัวเลื่อนไหวบนโ๊ะอาหารอย่าเป็นธรรมาิ
ทว่ามารยาทในารรับประทานอาหารฝรั่เศสไม่มีบพร่อผิเพี้ยน ถู้อามหลัารราวับเป็นหนุ่มผู้ีปาริเียมาเอ
“ั้น
เราไปันไ้หรือยั เลิานแล้วนะ” แสศรีถาม สายามอ่อุหลาบอย่าเสียายหน่อยๆ
ยื่นมือะไปแะลีบอไม้หนา ทว่าเพื่อนลับยับัวลุยืนอย่าเป็นธรรมาินูไม่ออว่าอีฝ่ายั้ใเบี่ยอไม้หลบมือแสศรีไป
“ไปสิ
แ่ันอโทรศัพท์่อน เธอออไปรอที่รถเลย็ไ้”
“อืม”
แสศรีรับำ ทำท่าะเินไป
“เี๋ยว่อนสิ”
“อะไรหรือแพ”
“ัน้อหอบ่ออไม้ไป
สะพายระเป๋าลำบาเธอ่วยถือระเป๋าันลไปรอที่รถเลยไ้ไหม”
อรุรัศมีวาน้วยน้ำเสียเรียบเรื่อย
ราวับุ้นินับารเอ่ยปาใ้านเพื่อนแบบนี้บ่อยๆ
แสศรีพยัหน้าอย่าไม่เห็นเป็นเรื่อสำั “ไ้สิ แล้วรีบลไปนะ”
“อบใมา้ะ”
อรุรัศมียิ้มให้
่อนะมอเพื่อนร่วมานถือระเป๋าอนเอเินไป
แล้ว็หยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าเสื้อสูทแบบทันสมัยสีรีมที่สวม
เลื่อนนิ้วไปามเบอร์ที่อยู่ในาร์ใบเล็อย่ารวเร็ว
“สวัสี่ะ
อรุรัศมีพู”
ความคิดเห็น