คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #107 : บทที่ 14 (60%)
“เยทุ์ร้อนอะไรในีวิับเาบ้าไหมแมุ่”
เสียทุ้มพึมพำเบาๆ ่อนที่ปุริมะหรี่าล วันนี้เาทำานหนั
เรียมาทั้วัน แ่พอเห็นมาาลานอนหลับอุุอย่าสบายบนโ๊ะิน้าว วามเหนื่อย
วามเรียเหมือนะเบาบาลอย่าน่าอัศรรย์ใ
วามรู้สึว่ามีนรออยู่ที่บ้านหลัเลิานมันเป็นแบบนี้นี่เอ ที่แท้ารไ้ื้อน้ำเ้าหู้ลับมาฝาหิสาว
ทำให้เารู้สึอบอุ่นใลึๆ ว่ามีนรอารลับบ้านอนเออยู่
“หมั่นไส้”
ปุริมพึมพำ หมืออย่ารวเร็วเมื่อรู้สึแปลๆในใ เาทำท่าะเินไปารัว
แ่อปรายาลับมามอนนอนหลับไม่ไ้ วามหรี่ล
วามรู้สึันไม้ันมืออยาแล้นี่ืออะไรนะ...
เสียนทำอะไรั๊อแ๊ทำให้นที่นอนหลับสะุ้ื่น
มาาลาะพริบาปริบๆ ยับัวึ้นนั่อย่าุน และัวเีย
เอามือเสยผมยาวอัวเอไป้านหลัแล้วเหลียวมอ้นเสีย
เห็นแผ่นหลัสูอายหนุ่มยืนอยู่หน้าเ้าท์เอร์รัว เาำลัทำอะไรอยู่
และเปิน้ำาอ่าล้าาน้วย หิสาวเอามือยี้าเบาๆ แล้วเอ่ยทั
“ลับมาแล้วเหรอ”
“ใ่ ทันเห็นุนอนหลับน้ำลายไหลยืบนโ๊ะผม้วย”
มาาลาเอามือแะริมปาแล้ว็หาวหวอ
เธอนึึ้นไ้รีบหันมอหาเ้าโอลีฟ
“ผมย้ายมันไปไว้นอบ้านแล้ว ไม่ถูสุอนามัยนัหรอ
ที่เลี้ยหมาไว้ในรัวั้รอ”
“มันไม่หนาวแย่เหรอะ”
“ผมื้อบ้านหมามาแล้ว”
ปุริมอบ “เอาไว้รหลัโรอรถ หลบลมหลบฝนไ้ ไม่้อห่วหรอ
่อไปเวลาุเ้าบ้าน ะไ้ไม่้อวิ่หนีไปนอนบนโ๊ะิน้าวอี”
มาาลาทำปายื่น หิสาวหย่อนเท้าลาโ๊ะ
แล้ว็่อยๆปีนลอย่าระมัระวั
เมื่ออนเ้าบ้านมาเธออุส่าห์มีลูิ้นมาผูมิรแล้วนะ
แ่เ้าโอลีฟใแ็เหรอเิน ไม่ยอมให้เธอเ้าใล้ลูมันเลย
เธอเลยแอบอุ้มออมาอนมันเผลอ ผลปราว่ามันเห่าเสียัน้อรีบวาามเิม
แ่ถึืนลูให้แล้วมัน็ยัไม่ยอมเลิรา ไล่ับระโปรเธออุลุ
น้อเผ่นหนีมานั่บนโ๊ะิน้าว
โอลีฟ็ยัเินรอบโ๊ะวนเวียนุมเิอยู่นั่นแหละ หนึ่นหนึ่หมานั่้อาันอยู่นาน
นานนมาาลา่วแล้วเผลอหลับไป
“น้ำเ้าหู้ อุ่นให้แล้วนะ”
เสียอปุริมัึ้น
ที่แท้เสียที่ปลุเธอื่นือเสียเาเรียมแ้วเรียมานใส่อินมายื่นให้นี่เอ
มาาลมอแ้วในมือเารับมาแล้วพึมพำอบุ “ันหลับไปนานไหมนี่”
“ถ้าูเวลาาทีุ่ส่้อวามมา นเวลาอนนี้็นานอยู่”
“เฮ้อ... แล้วเราะทำนมันอยู่ไหม ันื้อ็อโแลิพมาแล้วนะ”
“ทำไ้”
“ไม่เหนื่อยเหรอ ุอาะเหนื่อยมาแล้ว”
“ั้น็ไม่้อทำ”
“แหม...” มาาลาลาเสียหน้าม่อย
“สรุปอยาทำหรือไม่อยาทำ” ปุริมถามลับ เธอเลยยิ้มให้
“อยาทำ แ่เรใ แ่...” หิสาวรีบพู่อเมื่อเห็นเาทำท่าะพู
“แ่ทำเถอะ ันรูุ้ยัไม่เหนื่อยหรอ วันนี้พ่อันมาาพัทยา
อยาะเอาเ้ไปอวให้ิม ราว่อนทำเ้ล้วยหอมัน พ่อไม่ไ้ิมเลย”
ปุริมมอนที่เอ่ยว่าทำเ้ล้วยหอมเอ
ทั้ที่หน้าที่มีแ่ปอเปลือส่ให้แล้ว็ถอนหายใ “ผมเรียมอไว้แล้ว ทำัพเ้ไม่ใ้เวลาเยอะหรอ
เี๋ยวทำนมเสร็ะเอารถไปส่เอ แุ่วรโทรบอทาบ้าน่อน
หายมานานๆแบบนี้เาะเป็นห่ว”
“่ะ” มาาลรารับำ หน้าื่นมื่นึ้นมาทันที
“ไปล้ามือล้าหน้าสิ ื่มให้หมแ้ว่อนนะ”
“เ้า่ะ” มาาลารับำ แล้วยแ้วน้ำเ้าหู้ระรวเียวหม ่อนะสำลัไอโล
ปุริมเินมา้วยใบหน้ายุ่ยาใ เาลูบหลัอีฝ่ายเบาๆ ปา็บ่น
“สำลันไ้ หายใ้าๆ”
ายหนุ่มบอแล้ว็ลูบหลันมาาลา่อยๆหายสำลั หิสาวโบมือบอ
“ไม่เป็นไรแล้ว่ะ”
หิสาวเยหน้ายิ้มให้เาาหยี “อบุนะเป็นหนึ่”
อีรั้ที่หัวใเาเ้นแรึ้น
ปุริมรู้สึไ้เลยว่าร่าายำลัหลั่สารอะรีนาลินออมา
ริมฝีปาหยัเม้มเ้าหาัน เารีบลมืออย่ารวเร็วแล้วพยัหน้า
่อนะเินไปหยิบามสำหรับใส่แป้ทำนมมาล้าอีรอบ
ทั้ที่เาล้าและเ็นแห้แล้วอย่าไม่ำเป็น มาาลารีบไปล้าหน้าล้ามือ ่อนะถลแนเสื้อยืนเรียมพร้อมเรียนทำเ้อย่าสุวามสามารถ
“ให้ันทำอะไรบ้า”
“...” นสอนหันมามอ เาี้ไปที่ถุแป้ “เราะทำเ้แบบใ้ไมโรเวฟ
ผมะสอนให้ มันทำ่ายแล้วใ้เวลาน้อย”
“ไมโรเวฟทำไ้หรือ”
“ไ้ ่าย และรสาิี้วย” ปุริมบอสั้นๆ
“แล้ว ถ้าเราทำให้เป็นสีๆหลายสีๆไ้ไหม แบบสายรุ้
แล้ว่อยโรย็อโแลิพ”
“ไ้” ปุริมอบ เาทำท่าิ “ผมมีสีผสมอาหารอยู่
ุีเนยับน้ำาลทราย็แล้วัน”
“รับผม” มาาลารับำ ระวีระวาไปทำามที่เาบอทันที
หิสาวีไ่ับน้ำาลทราย ผมยาวอเธอรุ่ยร่ายมาน้อละมือปับ่อยๆ
นที่ำลัผสมแป้ับผฟูหันมามอ เาเห็นเธออยปัผมไปมาอยู่สอสามรั้ เลยเินไป้านหลัอีฝ่าย
แล้วรวบผมยาวๆอหิสาวไว้
ใ้มือสาเ็บเส้นผมอเธอ่อนะเปียมันอย่ารวเร็วแล้วม้วนปลายผมเ็บให้โยไม่้อใ้ยารั
มาาลายืนนิ่อนที่ายหนุ่มทำเ่นนั้น เธอรับรู้ถึปลายนิ้วที่แะโน้นอใน่วแร
มันทำให้รู้สึั้ะี้นิหน่อย
ไอร้อนาร่าายอปุริม้านหลัเหมือนะทำให้เธออบอุ่นบอไม่ถู
หิสาวเหลียวอไปมออีฝ่าย
ความคิดเห็น