คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 (80%)
รถสอแถวอหน้าสามแยวเวียน ที่มีป้ายบอว่าบ้านเวีย ามที่บาหลีบอนับที่เป็นสาวให่ไว้ หิสาวลารถที่ไม่เหลือผู้โยสารนไหนแล้ว บาหลี้อมศีรษะลารถที่มีร่าสูอผู้ายที่ทำให้เธอ้อนั่ทำหน้าายมาลอทา พยายามไม่เหลือบมอเา สอมือหิ้วถุมามายลาะแรที่่อเิมมาอรถรับ้า
“ุ ุ ู้นนน” เสียเรียอเ็ท้ายรถสอแถวัามหลั อนที่เธอเินห่ามาไ้ไม่ี่้าว ยิ่หิสาวไม่หันไป เสียเรีย็ัเรื่อยๆ บาหลีถอนหายใเฮือ นึในใว่าหาวันไหนไเรนบนรถู้ภัยเสีย เสียาหมอนี่ใ้แทนไ้สบายๆ
“รอ่อนุ บ้านอยู่แถวไหนรับ”
“...” บาหลีหันไปมอนที่วิ่ามมา แล้วย่นิ้ว พยายามทำสายาำหนิ และไม่แสออให้เารู้ว่าเธอระแวลัว
“ุมีอะไร” ถามเสียห้วนนิๆ อย่าระแว
“แนใส่เฝือ หิ้วอเยอะแบบนี้ บ้านุอยู่ลึเ้าไปมาไหม เี๋ยวให้พี่หวานใับรถเ้าไปให้”
“ไม่้อหรอ่ะ ันเินไปเอไ้ ไม่ไ้ไลอะไรนานั้น ุรีบลับึ้นรถเถอะ หวานใ... ภรรยาและลูายรอแล้ว”
“หะ...” ้านล้าทำเสียในอ เธอบอว่าอะไรนะ เาหันไปมอสาวรุ่นพี่ร่าท้วม ที่นั่ประำำแหน่นับรถ่อนะร้ออ๋อในใยาวเหยีย ผู้หิหน้าอ่อน นนี้ิว่าสอนนั้นเป็นเมียเป็นลูเา ายหนุ่มยิ้มว้า แล้วโบมือไปมา
“ไม่ว่าหรอ เอาี้ ผม่วยหิ้ว”
บอ่อนะยื่นมือมาแ่บาหลีถอยเท้าหนี หิสาวมวิ้วใส่อีฝ่าย แม้ะินับน้ำใอเพื่อนบ้านอย่าลาลัยที่ไ้รับ หาารรับน้ำใาผู้ายแปลหน้าัวโ ที่เธอไม่รู้ัหัวนอนปลายเท้าแบบนี้ มันือารวาอบนเียรอให้มีสับลมาเท่านั้น ่าวหน้าหนัสือพิมพ์ลให้อ่านเสมอ นาาิพี่น้อนสนิท ยัไว้ใไม่ไ้ในโลนี้ แล้วผู้ายัวให่ิ้วหนาๆ ที่ท่าทาเหมือนนเ้าู้นนี้ เธอะไว้ใไ้ยัไัน
“ไม่้อ่ะ อบุมา”
บาหลีบอ ่อนะรีบเินเร็วๆหนีเาเท่าที่ะทำไ้ แทบะลายเป็นวิ่ ้านล้าเอามือเาท้ายทอย แล้วเินลับมาที่รถสอแถว หิร่าท้วมที่ะโหน้ามามอยิ้มล้อเลียน
“สาววิ่หนีหรือล้า”
“็... ะอย่านั้นพี่หวาน”
พี่หวาน หรือ นาหวานใ หิวัยเียสี่สิบ ยิ้มให้หนุ่มรุ่นน้อที่มีน้ำใมา่วยเธอเ็บเินท้ายรถโยสาร เพราะว่าอนนี้เธอ้อมาับรถสอแถวแทนสามีที่เ้าโรพยาบาล เิมเธอ็เป็นนเ็บเินเอ แ่พอหัวหน้ารอบรัวป่วย รายรับ้อะั แ่ราย่ายลับมีมาึ้น ทำให้หวานใ้อเอารถสอแถวอสามีมาับเอ แล้วเอาลูนเียวอนเอนั่ไปไหนมาไหน้วย ไอ้ะเอาไปฝาเาเลี้ย็เป็นห่ว ะ้าใรมาูแล ลำพัหาเ้าิน่ำ็แย่แล้ว เลย้อหอบไปไหนมาไหน้วยแบบนี้ สาวให่มอหน้าามสันอหนุ่มรุ่นน้อที่รู้ัันมานานแล้วยิ้มว้า ถ้าไม่ไ้เา่วยโยไม่เอา่าอบแทน เธอะลำบามาว่านี้แน่
“ึ้นรถเถอะ เี๋ยวไปิน้าวร้านป้าเพ็พี่เลี้ยเอ”
“รับ หิวแล้วเหมือนัน หิวไหมเปีย”
ถามเ็หิัวน้อย่อนะเินฮัมเพลในลำอเินไประโเาะราวเหล็ท้ายรถ รถสอแถวับออไป หาายหนุ่มยัมอามเ้าไปในอยที่หิสาวเสื้อสีเหลืออ่อนวิ่หนีเ้าไป ปาหยัยิ้มำนเห็นรอยบุ๋มลึที่้าแ้ม
ความคิดเห็น