คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง แก้วพิกุลเจ้าเอย
ลาึสัเียบไร้เสียสิ้น
ไม่ไ้ยินแม้แมลร้อ้อหา
ระทั่ลมพัไร้ใบไม้พา
ยัอยู่นิุ่เวลาพาหยุพลัน
เรือนน้อยปลูลาสวนพิุลหอม
ผู้แปลปลอมอมมอยยิ้มหยัน
าหมายมาไปยัห้อบนเรือนอัน
นเอนั้นให้พรายโหส่่าวมา
โมเลาเยาวลัษ์พัร์วิิร
่อนายมิหมายปิั้นวามามหนา
ระนั้น่าวลือบอ่อสืบันมา
ยัหนาหูเรื่อนวลาพาหวามใ
หลานาามามยิ่อัปสรสวรร์
ามเพริศพรรวีวรรผุผ่อใส
ามเินหิในหล้าไม่ว่าใร
ล้วนเทียมเทียบนวลมิไ้ แม้ปลายุลี
ลาสวนพิุลที่ปลู้นไม้อออหอมไว้เ็มสวน เรือนหลัามปลูอยู่เี่ยวๆรลา วันทร์ืนนี้สว่าไสว หน้า่าห้อ็เปิไว้ ราวสาวน้อยที่นอนหลับอยู่ในห้อร้อนอบอ้าวและรอลมพัไล่ปัเป่าให้เย็นสบาย หน้าเรือนไม้หลัาม ู่ๆปราร่าายหนุ่มรูปร่าสู แ่าย้วยแพรพรรล้ำ่า ใบหน้าหล่อเหลาามาหาทว่าสีหน้านั้นระหยิ่มยิ้มย่อผยอนั เามอเรือนไม้รหน้าแล้ว็พึมพำบอโหพรายที่นเอี่มาให้ไปเสีย
“มึลับไปเสียเี๋ยวนี้
ทั้รารีูะมีสุับน้อ
อย่าไ้เ้ามายุ่ยามสมปอ
ใหู้ไ้เล้าเ้าประอน้อนาม”
สิ้นำ โหพรายที่นเอเลี้ยไว้็หายวับไปในพริบา เหมือนว่ามันรออยำไล่นี้อยู่่อนแล้ว พอออมาาสวนพิุลไ้ไม่ไลนั ยัไม่ทันไ้รู้สึว่านเอนั้นาไปไลมา โหพรายที่ถูปลุเสไว้็ร้อโหยหวนวนสยอวั ้วยไฟนรโลันร์ที่เริ่มไหม้ั้แ่ปลายีนึ้นมาท่วมร่า ระทั่มันลายเป็นผุยผ ่อนะาหายไปลอาล วิาร้ายไ้แ่ร่ำรวในใว่าเหุไนหนอ นายูึไ้โ่นั ไม่ยอมเื่อ่าวลือที่หลาย่อหลายนบอ่อันว่า อย่าไ้ยุ่ับโมสราที่พัอาศัยอยู่ในสวนพิุลแห่นี้ นามันมา้วยฤทธิ์ยั้อมาสิ้นที่นี่ แล้วเ้านายที่ำลัะเ้าสู่อันรายอันสุเลวร้ายนั้นะเป็นเ่นไรหนอ... ่าหัวพ่อมันเถอะ ท้ายสุมัน็สูสิ้นราวับไม่เยมีัวนอยู่อี่อไป
ลิ่นอพิุลหอมยิ่นั ายหนุ่มใบหน้ามำนึถึำลือที่นพาันบอว่า หลานามหาเศรษีามที่ยามนี้รายิ่ ามิรึาเพียแ่มอผ่านนายหลายนล้มลุลุลาน้วยทานวามามนั้นไม่ไหว เาผู้่ำอเรื่อหิ ผ่านสวาทสรีที่ยามราวนาฟ้านาสวรร์มานับไม่ถ้วน ้วยัวเอมีศัิ์เป็นลูพระยาทั้ยัเรียนมน์าถามาอย่า่ำอ อย่าว่าแ่หลานสาวนามอาแ่ที่พอะมีทรัพย์ศฤารอสุพรรบุรีเลย ่อให้เป็นทรามเยในอ้อมแนอผู้ใ เา็ล้วนเสมน์เป่าเรียให้ออมาหาไ้ทั้นั้น ร่วมเสพสมารม์นสมใแล้ว็าไป ไม่เยมีผู้ใับไ้ และไม่เยมีผู้ใามนรึใเาให้เ้าหา้ำมา่อน
สามวัน่อน เาิามบิาผู้เป็นเ้าพระยามาที่เมือสุพรร ่าวลือที่หนาหูเรื่อวามามพิลาศพรรอหลานสาวเศรษีามับยายมะลินั้นเลื่อลือนั เาที่เหนื่อยและเบื่อหน่ายเนื่อานาบำเรอที่ิามมา ล้วนแล้วแ่เสพสมนระอาสิ้น ยามออไปเินลอับพว้าทาสแล้วไ้ยินนัเลสุราพูเรื่อเมื่อวันพระ่อน บวนบ้านเศรษีามมาทำบุให่ในวันเิอายุรบสิบห้าปีอหลานสาวนเียว หลานสาวที่แทบไม่เยมีใรไ้เห็นหน้า่าามา่อนเพราะาับยายหวนัหวหนา แถมพี่ายยัมีศัินาสูนั ทั้ยัเป็นนัรบมือา นัาบมือมั นัอามมัเวทย์ ินยศเป็นถึหมื่น ่อให้อนนี้ออไปลาระเวนามำสั่พระพันวษา แ่็หามีผู้ใล้าเหยียบเ้าบ้านเศรษีามไปสู่อไม่
หนึ่เหุผลนั้นือไม่เยมีผู้ใไ้เห็นหน้า่าาอหลานสาวแัๆ แ่้วยรูปลัษ์อพี่ายที่ามล้ำายอื่นในอยุธยา สุพรรบุรี ลาไประทั่สุโทัยและเมือาบุรีหาายใามเทียบ ็พอะเปรียบวามามอน้อสาวที่ลานามันมาไ้แล้ว
วันที่บ้านเศรษีามมาทำบุนั้น เาว่าันว่าหอบบ่าวมาทั้เรือน หลานสาวสวมสไบสีเียว้านมะลิ เียว้านมะลิที่แทบะทำให้ใร็ามผู้มุล้อมูบวนนั้น ไ้ลิ่นหอมหวนอันอ่อนหวานาายวสไบอสาวน้อย เรือนผมสีำไว้ยาวลาเอวนั้น ำสนิทยิ่ว่าสิ่ใ ้ำเาามยามเ้าัวน้อยเินเลื่อนไหว เสียระพรวน้อเท้าทอำที่สวมัเบาๆ ทำเอาใอายที่แย่ันมุไม่เว้นยศว่าเป็นถึผู้ี หรือาวบ้านทั่วไป หัวใราวะปลิปลิวามเสีย้อเท้าอสาวน้อยไป
ความคิดเห็น