คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 6 (อัพ 50%)
วาริสมอีหนุ่มที่เินลมาาบันไสู่หออยั้นสี่อ Peridot ฤหาสน์ที่มีวามหมายถึอัมีสีเียว หนึ่ในอาาเอีรัมาน ฤหาสน์หินอ่อนสีาวแมเียว ที่อยู่ลาทะเลทรายนามิเบีย และนอานที่ีหนุ่มอนุาแล้ว แม้แ่เรื่อบิน็ไม่สามารถบินผ่านน่านฟ้าอ Peridot ไ้ วาริสมอผู้ที่เป็นนาย้วยสายาไม่เ้าใ หา็ไม่มีสิทธิ์ะสสัยในสิ่ที่เาัสินใ
“ อีริบินลับอเมริาไปแล้วรับ”
“มัน้อมาอีแน่ เพราะยัไม่ไ้อที่้อารไป” ีรัมานเอ่ย ่อนะเินไปที่โฟาสีาวบุลาลายสีเินสลับทออย่าามแล้วทิ้ัวลนั่
“แล้วท่านีะให้ผมทำยัไ่อรับ”
“ลับไปอยูวามเลื่อนไหวอมัน ไม่นานมัน้อมาอีแน่ เพราะมัน้อารอๆัน ... แ่ที่หนีไปเพราะเราเอาัวนอมันมาไ้แล้ว”
วาริสรับำ่อนะ้มศีรษะแล้วเินออาห้อโถไป ีรัมานเอนศีรษะับพนัเ้าอี้ สายามอเพานที่ฝ้าเป็นเหลื่อมั้นรูปวลม มีโมไฟอันให่ ริสัลแวววาวสะท้อนล้อแสไฟาม ห้อยลมา เาเพ่สายาล้ายะให้ทะลุผ่านเพานและไปยัห้อที่อยู่ั้นบนสุที่เป็นหออยั้นที่สี่่าหาอฤหาสน์หลันี้ ห้อที่มี เลยสาวถูุมัอยู่ ภาพวาหวานที่หวาหวั่นและมีน้ำาลอหน่วย่อนะไหลพราอย่าหวาลัวอสรีาวไทยยัรารึในสมออเา อา... เลือในายที่ร้อนรุ่มเป็นรั้แรนับแ่้าวสู่วัยายรร์ ทำให้ีหนุ่มยมือที่บีบแ้มอหิสาวไว้ึ้นมามออย่าพิศว เาไม่มีฮาเร็มอย่าที่อ้าไปับมินราหรอ เมื่อใที่ธรรมาิในร่าายเรียร้อ นาแบบสาว่าาิ หรือาราแสนสวยที่สามารถื้อหาไ้้วยเินะเป็นน่วยปลเปลื้อให้ีหนุ่มแห่นามิเบีย ทว่าสรีพวนั้นนอาะลายวาม้อารเบื้อ่ำอรัมานแล้ว ็ไม่สามารถสร้าวามรู้สึเ่นนี้ให้ีหนุ่มมา่อน ... วาที่มอเาอย่าพรั่นพรึ มีแววาทึ่และื่นมอหิสาวเือปน และริมฝีปาสีหวานราวลีบุหลาบแรแย้มนั้นอี
“มินรา บทลโทษอเธอะเริ่ม้นึ้นพรุ่นี้”
ีรัมานเอ่ยราวับประาศย้ำับัวเอ
ิมอผู้หิที่ยืนรอเาในสนามบิน่อนะลอบถอนหายใ เปรมิา นรัอนเอที่ยิ้มว้ารออยู่ทำให้เา้อิหนั ที่นามิเบีย เาทั้เลี้ยล่อม ทั้โน้มน้าวสารพัวิธีว่าที่อรระวีะยอมเื่อเา และยอมน้าวอๆมินราออมาาโรแรม โยที่ฝาพาสปอร์และเรื่ออเธอไว้ที่สถานทูไทย เรื่ออมินราลายเป็นหัว้อสนทนาลอารเินทาลับ เาไ้รับวามเห็นใาทุนทีู่่ๆ แฟนสาว็ไปับายอื่น แถมยัระเรินไม่ยอมเินทาลับามำหน ยิ่อรระวีไ้รับำยืนยันาพนัานที่โรแรมว่ามินรานั้นถูีหนุ่มแสนร่ำรวยและหล่อเหลา ‘อุ้ม’ แนบอไปาโรแรม้วยแล้ว ยิ่ทำให้เรื่อที่เาุึ้นมาูหนัแน่นเ้าไปอี แ่ว่า หาเปรมมิามาแสัวอนนี้ ทุนะรู้ว่าเาไม่ใ่นรัอหิสาวที่ถูทิ้ไว้เบื้อหลั
“ุอรรับ น้อสาวผมมารับแล้ว ผมอัว่อนนะรับ”
ิรีบหันไปพูับไ์สาวแล้วเ็นระเป๋าามาอย่ารวเร็ว
“เี๋ยว่ะ ุเนะ เรื่ออุมะลิ” อรระวีท้ว
“อ๋อ... ไม่้อเป็นห่วรับเี๋ยวผมะอธิบายให้รอบรัวเธอฟัเอ และีไม่ี ป่านนี้เธอโทรบอนทาบ้านแล้วล่ะรับ”
ิอบแล้วรีบปลีัวาทุนอย่าไว ท่ามลาเสียเรียอบรราลุ่มนัท่อเที่ยวที่ไ้ใ้เวลา่วสั้นๆ้วยัน หิสาวผิวาวเหลือในุสีรีม ใบหน้ารูปหัวใ มีเรื่อหน้า ‘บ้านๆ’ ยืนรอเา หล่อนยิ้มและทำหน้าแปลใเมื่อไม่เห็นเพื่อนสาวอีนที่้อออมาพร้อมัน
“ิถึั” ิสวมอแฟนสาว่อนะุมพิแ้มอีฝ่ายหนึ่ที เปรมิายิ้ม่อนะถามหาใรอีน
“มะลิล่ะะ เน มะลิยัไม่ออมาอีเหรอะ”
“มะลิไม่ไ้ลับมาหรอเปรม เราไปัน่อนเถอะ แล้วผมะเล่าให้ฟั”
“อ้าว! ไม่ไ้ลับมา แล้วมะลิอยู่ไหนะ”
เปรมิาถาม้วยน้ำเสียใ ยื้อยุแนแฟนหนุ่มไว้ หาิลับโอบเธอไว้แล้วออแรันให้อีฝ่ายออเิน
“ลับถึอนโผม่อนนะ เปรมแล้วะเล่าให้ฟั อนนี้ผมเหนื่อยมาเลย”
“แ่ว่า”
“เปรม...อย่าห่วเลย เพื่อนเปรมไม่ไ้เป็นอะไรหรือเือร้อนอะไรหรอ รับรอเปรม้ออิามะลิ้วย้ำไป”
ิับท่อนะพาแฟนสาวออเิน เปรมิาำ้อเินามแรพาไปอแฟนหนุ่ม ิเป็นหนุ่มที่นับไ้ว่าหน้าาีนหนึ่แถมยัเนื้อหอมพอวรในบริษัทที่นเอทำานอยู่ เปรมิาแทบะไม่เื่อาัวเอเมื่อไ้รับวามสนใาายหนุ่ม หิสาวรัเาอย่า่ายาย และวาฝันว่าะไ้ร่วมอนาับอีฝ่ายในเร็ววัน นิสัยเรียบร้อยและหัวอ่อนอเปรมิาทำให้เธอยอมเินามิมา้านนอแล้วึ้นรถแท็ี่าสนามบินสุวรรภูมิลับไปย่านรัาในรุเทพ แม้ใะยัสสัยเรื่อมินรา เมื่อไปถึอนโอายหนุ่ม ทันทีที่ประูปิ เปรมิา็รีบถามเาเรื่อเพื่อนทันที
“เนะ ทำไมมะลิไม่ลับมาพร้อมะทัวร์ แล้ววันันทร์ะ้อไปทำานแล้ว”
ิมอหิสาวอย่ารำา หาเา็ยิ้ม่อนะวาระเป๋าลแล้วูมืออีฝ่ายมานั่ที่โฟา สอแนโอบรอบเอวเธอไว้่อนะรมูที่แ้มหล่อน เปรมิาอาไม่ใ่นสวยเหมือนมินรา แ่ว่าหล่อน็ยัสสาว และหัวอ่อน อย่าน้อยๆระยะเวลาที่บันมา็่วย ‘ ลายเหา ลายเบื่อ’ เาไ้ วามสัมพันธ์ที่เินเลยไปั้แ่บันใหม่ๆ เพราะวาม่ำออายหนุ่มทำให้เปรมิายิ่ปัใับเา น่ายที่ะหลอหล่อนให้เป็นสะพานไปสู่มินราไ้ อนนี้มินราหลุลอยไปแล้ว ไอ้ีนนั้น็ไ้ิมวามหวานาหิสาวัหน้าเาไปแล้ว ิแล้วให้เ็บใ
“เรื่อมันโรแมนิมาเลย เพื่อนอเปรมไปพบรัับผู้ายที่นั่น มะลิเลยไม่ยอมลับมา ทำเอาุอรไ์เราไมเรนึ้นเลย เพราะมะลิออไป้าที่อื่นับนที่เาเอที่นามิเบีย”
“ไม่ริ! มะลิเนี่ยนะ ะไปับผู้ายที่เพิ่เอัน เป็นไปไม่ไ้”
“เป็นไปแล้ว ... หรือว่าเปรมไม่เื่อเน?” ายหนุ่มย้อนถาม “มะลิโทรมาหาเราอนเ้าให้เอาพาสปอร์ไปฝาที่สถานทู เวลาเธอะลับ เธอะไปเอาเอ”
“แล้วานล่ะะ ราวัลน่ะมันหมเวลาแล้วนะ ผู้ัารอนุาให้หยุไ้แ่วันันทร์นี้เท่านั้นแล้ว มะลิไม่ใ่นเหลวไหลสัหน่อย เปรมไม่เื่อหรอ”
ิลอา ่อนะยิ้มเ้าเล่ห์ มือถอแว่นาที่สวมแล้ววาไว้บนโ๊ะ ่อนะลูบไล้เรือนร่าอแฟนสาว นอีฝ่ายหน้าแ
“เน”
“เปรมทำยัับไม่รู้ว่าเวลาวามรัมันู่โมแล้วนี่ นเราะไร้เหุผลไ้แ่ไหนยัั้นแหล่ะ ูอย่าเปรมับผมสิ... เรายัไม่สามารถห้ามใัวเอไ้เลย”
พูเสียพร่า พลาสอมือเ้าใ้เสื้ออบัวสีรีม ลูบไล้หน้าอสาวอย่าปลุเร้า เปรมมิาัริมฝีปาเถีย
“เพราะเนพาเปรมไปินเหล้านเมา่าหาล่ะ เนวยโอาสับเปรม”
“็เพราะผมรัเปรมไล่ะ มะลิ็เหมือนัน อย่าไปมัวิว่าทำไมมะลิถึทำแบบนั้นเลย ผมิถึเปรมรู้ไหม...หืมส์”
ายหนุ่มถามพลาูบริมฝีปาหิสาว สอลิ้นเ้าไปุมพิเร้าอารม์เพื่อึสิออีฝ่ายให้ระเิระเิ ะไ้เลิัไ้เรื่ออมินราเสียที เปรมิาสอแนออนรัเพื่อะรับูบให้ถนั หิสาวโอนอ่อนามวาม้อารอิ ามประสาสรีที่รัายหนุ่มและีใที่นเอเป็นที่ปรารถนา โยหลลืมไปว่า ผู้ายสามารถใ้ำว่ารัเพื่อหลอล่อให้ผู้หิเป็นเหยื่อบำบัวามใร่ไ้เ่นัน ิที่าเรื่ออย่าว่ามานาน บวับวามั่้าามินราเมื่อืน่อนะลับ เมื่อไ้แะ้อผู้หิ วาม้อาร็ลุโลึ้นมาทันที ราวับน้ำมันที่โนประายไฟ ิันร่าอแฟนสาวลับโฟา มือสาละวนถลระโปรสีรีมึ้นไปอบนเอวเธออย่ารวเร็วแล้วระาั้นในัวเล็ออมา เปรมิาราฮือเมื่อแฟนหนุ่มลนลานปลาเออแล้วยับเ้ามาแทรลาเรียวา ไม่มีารเล้าโลมอย่าอ่อนหวานเหมือนเย ยิ่นานวันไป ารแสวามรัอิ็เริ่มห้วนสั้นล เาแทบไม่สนใะทำให้เธอพรัพร้อมเสีย่อน้วย้ำ เมื่อ้อารเา็ัวาร่าายเธอ เปรมมิาิว่าายหนุ่มไม่อาทนวามรัวามปรารถนาที่มี่อนไ้ และอาเป็นวามอบเพาะัวอเาเอ ึพยายามไม่ิมา และอายเินว่าะล้าออปาให้เา ‘ ปลุเร้า’ เธอบ้า หิไทยเรียบร้อยที่โนำว่ารั ัูน้อเลยเถิเป็นเมียทาพฤินัยอิอุทานลั่น เมื่อเาแทรายเ้ามาอย่ารุนแรทั้ที่เธอยัแห้ผา เสียายหนุ่มหอบบนร่าายเธอ แสถึวามสุ เมื่อิยับายเร็วรี่ หิสาว็ล้อยามอย่าวัวเย้ามาเยี่ เธอผวาอเาไว้ยามอีฝ่ายโหมน้ำหนัทิ้ายใส่เธออย่ารวเร็ว วบนวามสุสมมาเยือน เสพวามสุทาเพศรสอย่ารุนแร
“ะ.. เน”
เปรมิาราื่อนรั ในะที่เาทรุัวลับัวเธอ ลืมเรื่ออเพื่อนสาวไปหมสิ้น ่าาายที่หลับาเหนื่อยหอบ เพราะเาำลันึถึใบหน้ามินราลอารร่วมรัอนเอ!
ความคิดเห็น