คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
“ไม่ถือสานะ... ถ้าะีว่าที่สามีสัสอสามุบ” แล้ว็มอริในมือเา ลุมายืนรหน้าแบมือหรา “ยืมมีหน่อย”
“าบประำายสายเลือัิยะ
หาใ่ะใ้เือเนื้อแถหนัไ้
มารแม้นมึพึูถููเินไป
ึเอ่ยปาอมาไ้ไม่รู้วาม
เป็นนายัษ์ลัพาัวั่ว้ายิ่
ยัูเบาูอย่ายิ่สิ่สู่า
ใ้เี้ยวัเถือเนื้อเสือนา
ุยัษาทำมา่อน้อสอนฤา”
“...” พรนลัทมอายในฝัน ในำรานั้นไม่เห็นบอว่าอุศเรนปาีนานี้ หิสาวสะบัผมไป้านหลัแล้วยิ้มยิฟันใส่หน้าายหนุ่ม อุศเรนโนรอยยิ้มนั้นเ้าราวไฟร้อนลว เาหลับาทันที ้วยลัวนายัษิีะใ้มน์เสน่ห์ับนเอ
“ันไม่มีเี้ยวยาวโ้ มีแ่เี้ยวเล็ๆน่ารัๆแบบนี้ ะให้ัหนัเสือทะลุไ้ยัไ อีอย่าะินไหม หรือะยอมอาย”
“ยอมอาย” อุศเรนอบเสียัริั
ห้านาที่อมา พรนลัทถลหนัสือ้วยาบประำัวเาเสร็แล้ว ำลัเรียมวัเรื่อในออ ่อนะย่นมูเพราะลิ่นเหม็นาวที่มาว่าปิ หิสาวถอนหายใ เสือสมิินเนื้อน ลิ่นสาบสาึรุนแรว่าปิ หิสาวเม้มปาแล้วโยนาบุ่มเลือืนายหนุ่ม แล้วลาหาเสือ้วยสอมือ หมุนัวสอรอบเหวี่ยทิ้ไปไลๆ
“ทิ้ทำไมไหนว่าะย่าิน” นหิวแล้วนั่รอเียบๆถามึ้นมา
“ลิ่นสาบมันแร อีอย่าวัเรื่อในออมาเิเอแนเอานในระเพาะมัน ะทำใินลเหรอ?” ลูสาวนเล็อบ้านถามลับ ลูายนโ็เบะปาใส่
“รออยู่นี่นะ ะไปหาปลามาให้”
พรนลัทบอ แล้ว็ลุยืนเินไปอีทา
หาปลา?... เ่นนั้นบริเวที่เาโนยัษ์ลัพาัวมาอยู่ไม่ไลาทะเล ายหนุ่มแววาวาววับ ่อนะถูับวามหวั้วยเสียยานาแมรู้ทันว่า
“อย่าออาวลมนะ ่อนะถึทะเละโนเสือสมิัวอื่นไม่็ผีมาลาระาหัวไปิน่อน”
พรนลัทเือน ถ้าลอมีเสือสมิ เาะนี้มีสิ่น่าลัวอย่าอื่นอยู่อี เธอันึถึเาะเสม็ึ้นมา ะีแ่ไหนนะ ถ้าพาเาไปเาะเสม็ไ้
เสม็เสร็ทุราย... หิสาวยิ้มพรายแล้วเินฮัมเพลออไปอย่าอารม์ี
พรนลัทเินเร็เร่ในป่า เธอไ้ยินเสียเี้ยวพาราสีาพวนธรรมพ์ที่ลมา แ่ละนรูปร่าหน้าาี แ่อ่านวรรรรมเรื่อไหน นธรรพ์ทั้หลายเป็นพวฟันแล้วทิ้
“โอ้แม่ยอหิเยาว์วัยเอ๋ย
เ้าทรามเยะเินไปแห่ไหน
ท่ามลาป่าพพนาไพร
ยอไไลไม่วัหายอันรายมี
ว่าแล้วะอรับปาันอาสา
พี่ะพาไปยัสวรร์ั้นิมพลี
บนนั้นามยิ่แม่ยอยาหยี
แลไม่มีใรหาล้ามาวอแว”
“้าเอน้อบัอร่อนัวเ้า
ะแย่เอาแม่วใให้่อสู้
ลอประลอวิามาแู่
ะไ้รู้ว่าใรเ่ล้ามาประั”
สวยแหละ... ผู้ายีันแย่ พรนลัทลอา ถอนหายใ ำเลือ
มอ้านหลัเห็นายหนุ่มหลายนแ่อ์ทรเรื่อเ็มที่ หน้าาามรูปร่าบอบบายิ่ หิสาวเลยไม่สนใะหันไปมอแ่ยศอึ้นถอ้นไม้ให่้นหนึ่ที่มีนาราวห้านโอบเบาๆ เสียไม้แร้าว่อน้นะโ่นลมาโรมสนั่นป่า ทำเอาพวเ้าู้ที่เินามหลัร้อลอนีบเธอมาหุบปาแทบไม่ทัน พรนลัทไม่เสียเวลาะหยุไล่้วยำพู เินบุป่า่อ แ่้านหลับรราพวเ้าบทเ้าลอนที่ามหลัมาสลอนนั้นหายัวหนีไปหมแล้ว หิสาวไ้ยินเสียหัวเราะิัและไ้ลิ่นหอมบาอย่าลอบมา เธอเลยเินไปทานั้นและไ้เห็น้นมัะนารีผล้นให่ ผู้หิแ่ละนทรวทรอะร้าอร่าม มิน่ารนี้ถึมีพวนธรรพ์อยู่ มาเ็บพวนาลับไปนั่นเอ พรนลัทยืนเท้าเอวมอ
“ถือว่าเป็นผลไม้ินไ้ไหมนะ”
หิสาวพึมพำับัวเอ ่อนะโลศีรษะเินไป้านอื่น่อ ระทั่ไ้ยินเสียน้ำั รวมทั้วามื้นที่มาึ้น เธอแหวพห้านเห็นน้ำนาให่ ลาน้ำเป็นลานว้า น้ำสูนพรนลัท้อเยหน้ามอนแหนอั้ หิสาวนั่้าสระ แล้ว็มอเห็นปลาว่ายไปมาอยู่เ็มไปหม เ้าัวีเลยยิ้มหวาน ่อนะพนมมือ มน์เรียปลาที่พ่อสอนไว้ อนเ็มีประโยน์็ยามนี้เอ ไม่นานพรนลัท็หิ้วปาปลาสามัวเินย้อนลับมาหาอุศเรน ทว่า... ไอ้เวร เอ๊ย อุศเรนอเธอหายไปแล้ว ไม่ไ้อยู่รอในวลม พรนลัทย่นิ้ว
หนีไปหรือใรมาหิ้วไป? อยาลอีับพรนลัทที่อนนี้ทั้หิวทั้่วใ่ไหม ไ้เลย...
ความคิดเห็น