คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2
เสียเพลที่ัลั่นบ้าน
ทำให้สาวน้อยที่ำลัเินลมาาบันไเวียนทำาหินอ่อน้อถอนหายใแรๆ
เธอลอาเมื่อไ้ยินท่อนฮุอเพลัาปาอพี่ายัวเอัลั่น
ไหนเมื่อืนหม่าม้าบอว่าหมอนี่ะไปิวหนัสือบ้านเพื่อนไ
ทำไมมาทำเสียเหมือนหมูถูเืออยู่ในบ้านไ้ล่ะ แพรพุานถอนหายใ
เินเร็วๆผ่านหน้าห้อนั่เล่นที่เปิประูโล่ไว้
หลับาทำปามุบมิบอให้นที่ำลัร้อเพลามศิลปินในวใาโทรทัศน์ไม่ทันมอเห็นัวเอ
“หมวย!”
เสียเรียนั่นทำให้รู้ว่าเธอเินไม่เร็วพอ
แพรพุานเม้มปาอย่าัเือใ
หันไปทานที่ำลันั่ระิเท้าสบายใเิบบนโฟา พี่ายนรออเธอ เอฟ้าสร้าระินิ้วเรีย
“ไปหาอะไรให้ินหน่อย
หิว”
“แล้วทำไมเฮียไปเินไปินเอที่ห้อรัวล่ะ
เรียพี่ส้มเอาให้สิ ันมีธุระะรีบไป”
แพรพุานแย้ เธอนัเพื่อนอีสามนไว้และ็ไม่อยาไป้า
เธอถือนัเรื่อารร่อเวลา
“ันะใ้แนั่นแหละ
ี้เียเินไปำลัฟัเพลมันๆอยู่เห็นไหม”
เอฟ้าสร้าึาใส่น้อสาว
เาำลัูารแสนรีสอวนรีารายารลานโลนรี
เรื่ออะไรเาะยอมเสียเวลาหลายนาทีเินไปเอาอินเอ เอเพรแท้มีรูปร่าอ้วนท้วนสมบูร์
เ็หนุ่มวัยแ่ว่าแพรพุานเล็น้อยสวมเสื้อยืลายวาสีส เาส่รอยยิ้มเหนือว่าให้น้อสาวแล้วโบมือไล่
“ไปเอามาเลย
เร็วๆเ้า”
“ไ้ ...
เอาอะไรล่ะล้วยหรืออ้อย”
“อะไร... ล้วยอะไร อ้อยอะไร”
เอฟ้าสร้ามอหน้าื่อๆอน้อ
เาไม่่อยลรอยับแพรพุานเท่าไหร่ ไม่รู้เหมือนันทำไม
ทั้ที่น้อนนี้็ทำัวหัวอ่อนเื่อฟัมาลอ แ่เาลับรู้สึเหมือนว่า...
ไม่รู้สิ มันทะแม่ๆอบล
“ล้วยบวี ับอ้อยวั่น
พี่ส้มทำไว้ั้แ่เ้าแล้ว เฮียะินล้วยหรือินอ้อยีล่ะ”
“เอามาทั้ล้วยทั้อ้อยนั่นแหละ”
เอฟ้าสร้าทำหน้ารำา “แ่นี้็้อถาม”
แพรพุานหรี่า
เธอหมุนัวเินลับเ้าไปในบ้าน ริๆสมวรให้พี่ายเธอี้เียเินไปรัวอยู่หรอเนื่อารัวอยู่ห่าาห้อนั่เล่นนิที่้อเินนานว่าะถึ
เพราะที่พำนัอรอบรัวเธอหลันี้ ้อใ้ำว่าฤหาสน์ถึะเหมาะ
เพราะว่ามันมีนาให่โและโอ่โถาม เป็นฤหาสน์ที่อาอเธอสร้าึ้นเพื่อแสให้เห็นถึวามมั่ั่และร่ำรวยอระูล
ราวะใ้วามหรูหรานี้บปาน่านินทาเรื่อสุลอเธอเป็นรอบรัวเศรษีใหม่
ที่ับพลัับพลูลทุนถูทานร่ำรวยมหาศาลึ้นมาในระยะเวลาสั้นๆ ฤหาสน์สไล์ยุโรป
แ่แบบเรเนอส์ แ่มีสิห์หินอ่อนแบบวันธรรมีนั้อยู่รหน้าประูให่
และลาห้อโถมีเรื่อเรือนอันประอบ้วย
ุรับแไม้สัทอแะเป็นมัรอ้าปาแสนส่าามและทรพลั แันสมัย้าหมิ...
เอ๊ะ หรือ้าินะ นั่นแหละ
แันยุ้าอะไรสัยุนาเท่าัวนประับอวบารมีอยู่้าัน
และยัมีเรื่อเรือนที่มีลิ่นอายวามเป็นีนเ้ม้นลั่แ่ประับประา
ผสมผสานับเรื่อเรือนหลุยส์ราาแพที่นำเ้ามาไ้อย่าหรูหรา อลัาร
แ่สวยามหรือเปล่าแพรพุานไม่สามารถพูไ้เ็มปาเ็มำ
“เอสามั้น เอน้ำแ
าิเอุ๋น เอพะโล้เอ๊ย”
แพรพุานยับปานึเมนูสารพัที่เหมาะับรูปร่าอพี่ายัวเอที่สุ
อนเินเ้าไปในรัวเพราะมัวสรรเสริเอเพรแท้ เลยเือบนับมาราเ้า
ยัีที่อีฝ่ายรีบเบรัวโ่ไว้ไ้ทัน
“พุ
ทะเล่อทะล่าเ้ามาไ้ยัไเือบนหม่าม้าแล้วเห็นไหม”
บานเย็นำหนิ
่อนะยื่นมือมาหยิแ้มอลูสาวนเียวนเอไม่แรนั แพรพุานยิ้มให้นเป็นแม่
“หม่าม้า”
“ไหนเมื่อวานบอว่ามีนัับหนูาว
หนูรวี หนูรอไ ทำไมยัไม่รีบออไปล่ะ”
“็พอีอนะออไป เฮีย! เอบอเรียใ้ให้เอาล้วยเอาอ้อยไปให้พอี่ะ”
บานเย็นอ้าปา
ลูนาเน้นเสียำว่าเฮียนเือบวามหมายำเพี้ยน
มอวายาวเรียวที่แ่มรัสนั่น็รู้ว่าอีฝ่ายใ เลยอหมั่นไส้ไม่ไ้
ยื่นมือไปหยิเนื้อรพุอเ็สาวบิไม่เบานั
“หยาบายให่แล้ว”
“หม่าม้า โอ๊ย... ไม่ล้าแล้วๆ”
แพรพุานร้อลั่นรีบหัวหนีนิ้วแม่
“ไม่้อมาทำร้อเลย
ถ้าเี่ยเราไ้ยินว่าแอบเรียเฮียแบบนี้ มีหวัโนุแน่ๆ”
บานเย็นบอเสียอ่อน เห็นลูสาวแลบลิ้นแผลบออมา็ึหูอีฝ่ายเบาๆ
“ยัะทะเล้นอี”
“รับรอ่ะหม่าม้า
พุไม่แะลูายเี่ยหรอ แหม... หมั่นไส้ รัันเ้าไปุนันเ้าไป
ะลิ้ไ้แทนเินอยู่แล้ว นี่ถ้ามีพระีนมาออวนเฮียเอไปมพูทวีป
็ไม่้อใันนะะ”
แพรพุาน่อน
เธออเอวมาราุหน้าับออีฝ่ายอออ้อน
“โนพาไป็ี ะให้ีแถมเฮียเสไปอีน”
บานเย็นยิ้มอ่อนใ
ลูบศีรษะทุยอบุรีนที่สามาลูๆทั้หมสี่นอย่าเอ็นู
็สมวรให้แพรพุานพูแบบนี้อยู่หรอ เธอเป็นแม่อลูๆทั้สี่ เป็นภรรยาอพิภพ เป็นสะใภ้อรอบรัวเ้าสัวพน์
หบีาวไทยเื้อสายีนที่ร่ำรวย
มีหรือะไม่รู้ว่ารอบรัวอนเอให้วามสำัับลูายหลานายแ่ไหน
บานเย็นมีลูสี่น แพรพุานเป็นลูนที่สาม ลูๆอบานเย็นมีื่อริที่ไพเราะล้ออสละสลวย
ั่ฟ้าเส เอฟ้าสร้า แพรพุาน และาน์ทอเลิศ
ลูายนโ ลูายนรอ
และลูายนเล็ ล้วนแล้วแ่เป็นแ้วาวใพ่อสามีและสามีเธอ
ไ้รับารเอาอเอาใสารพั ส่วนแพรพุาน... บานเย็นึผมเปียลูสาวระุอีรั้
แยเี้ยวใส่แพรพุานที่หน้าเบ้
“อย่ามาทำออเาะอ้อนหม่าม้าเสียให้ยา
เรามันร้าย อย่านึนะว่าหม่าม้าไม่รู้ รูพิไลส่หมายมาเิผู้ปรอไปทีไร
หม่าม้า้อแอบเี่ยไปทุที พุเอ๊ย พุ เมื่อไหร่ะเลิสร้าเรื่อสร้าราวเสียที
เิเี่ยรู้เรื่อที่เรา่อไว้
ระวัเถอะะไ้เอบทโยิเสาเี่ยน้วยหวายแบบในละรริๆ”
“หม่าม้า”
แพรพุานลูบหูป้อยๆ
่อหน้านในบ้านเธอเป็นหมวยน้อยที่สบเสี่ยมเรียบร้อย ่อหน้าเพื่อนสนิทและมารา
เธอเป็นัวอัวเอไ้อย่าเ็มที่ บานเย็นยิ้ม
“นัเอเพื่อนที่ไหนล่ะ”
“ศาลาโฟรโมส์่ะ
ไปินไอศรีมัน่อนแล้ว่อยไปเที่ยวัน”
บานเย็นทำท่าะวัเินให้ แ่แพรพุานรีบยื้อมือไว้
“หม่าม้าไม่้อให้เินพุ พุมีเิน”
“ไปเอาที่ไหนมา”
บานเย็นเลิิ้ว
นารู้ว่าสามีให้เิน่านมลูเท่าไหร่ และวันนี้เป็นวันหยุ
แพรพุานอยู่บ้านไม่ไ้ไปไหน ยิ่ไม่ไ้รับเิน่านมาพิภพ
“หลายบาทเลยล่ะ่ะ”
แพรพุานยิบาให้แม่ แล้ว็มอนาฬิา้อมือ
“ถ้าอย่านั้นหม่าม้าให้พี่ส้มเอาล้วยเอาอ้อยไปให้เฮียโป๊ย่าย เอ๊ย เฮียเอนะะ
พุไป่อนเี๋ยวะไปไม่ทันนั”
ไม่วายแอบเหน็บพี่ายอีรั้แล้วโผหอมแ้มมารา
่อนะรีบเินแมวิ่ออไปทาประูหลั
“อ้าว... ไปทำไมทานั้นล่ะพุ”
บานเย็นท้ว
“หนีหมู่ะ”
แพรพุานบอเสียลั้วหัวเราะ
“ยายเ็นนี้ ยัไม่หยุว่าเฮียอี” บานเย็นุามหลั
“ไหนบอว่าะไปินไอศรีมที่ร้านศาลาโฟรโมส์ไ
ทำไมถึลายเป็นแบบนี้ล่ะ”
เสียถามอาราวลีัึ้น
พร้อมับเ้าัวัไอศรีมแท่ในมือำนึ แล้วเบ้หน้าเพราะเสียวฟัน
พวเธอยืนอยู่้ารถาเล้ายไอศรีมราเป็ นายยิ้มแ้ในมือมี Duck call
ใ้เรียร้อวามสนใยามถีบาเล้ผ่านบ้านน
เรียเ็ๆให้รู้ว่ารถายไอศรีมมาแล้ว
“มันแพ
ไปินบ่อยๆมีหวัระเป๋าเินี”
รอมาศบอเสียลั้วหัวเราะ เธอสวมเสื้ออบัวสีเหลือไพล
ลายุสีมพู เป็นเสื้อที่มาราัเย็บให้เอ สีอเสื้อับผิวเป็นอย่าี
“ใ่... ฮะฮะฮ่า พี่าย ันไ้ฟรีอีแท่”
นที่สุในลุ่มร้อลั่นอย่าีใ
เมื่อรีบเร่ินนหมแท่่อนใรและเห็นสีแที่ปลายไม้ไอศรีมัวเอ
เธอหัวเราะอบออบใ เินไปทวอฟรีที่โีไ้เพิ่มอย่ามีวามสุ
รวีพรรษมอเพื่อนที่ยิ้มแย้มับอินฟรีแล้วอหัวเราะไม่ไ้
“เป็นพุ็ีเนอะ ีัที่ัวมีวามสุ่ายๆไ้ับเรื่อแ่นี้”
แพรพุานใ้ปาัอไอศรีมออ
รอมาศวนเินลับเ้าบ้านอเธอ วันนี้เป็นวันหยุ
ทั้สี่นนัแนะันว่าะมาที่บ้านอรอมาศ
เพื่ออ่านหนัสือ่อนะเรียมัวสอบและยัให้รอมาศไ้้อมบทละรให้ับนาเออเรื่ออย่ารวีพรรษ้วย
แพรพุานเินทอน่อมาับเพื่อน ินไอศรีมฟรีพลามออะไรเรื่อยเปื่อยไปพลา
เธออบมาบ้านอรอมาศ เพราะว่ายายและแม่อรอมาศเป็นนใีทัู้่
และที่สำัยายอรอมาศเป็นนทำอาหารเ่และอร่อย
น้อยนะรู้ว่าแพรพุาน
หัวหน้าทีมแร์บอลที่สาวๆรี๊ร๊า สาวน้อยมาทอมบอยที่ปีนรั้วไปื้ออินนอโรเรียนมาายเอาำไรับเพื่อนๆ
มีนิสัยอบารทำอาหารเป็นที่สุ ้ำยัทำออมาไ้ีนาที่ ‘ศรีมาลา’ ุยายอี้นเรื่อาววั
ยายอรอมาศยัมเปาะว่าอร่อยอนที่แพรพุานอเ้ารัว้วยนแล้วลมือทำแส้มออมาเอ
แพรพุานัไอศรีมำสุท้ายเ้าปา
ปล่อยให้มันละลายหวานหอมบนลิ้นแล้วรีบ้อปลายไม้อย่าลุ้นระทึ
่อนะถอนหายใอย่าเสียายเมื่อไม่มีสีแบนปลายไม้
“พี่รอ”
เสียอเ็ายที่ำลัเล่นอยู่ในเรั้วบ้านัลั่น
พร้อมับร่าเล็อเาวิ่ถลามาหาพี่สาว
“อ่ะ อเรา ื้อมาเผื่อแล้ว”
รวิทย์พนมมือไหว้อย่าเรียบร้อยน่ารั
“อบุรับ”
อิา!
แพรพุานมอน้อายแสนน่ารัอรอมาศน้ำลายแทบห “รอ
ันอแลน้อันับน้อายัวไ้ไหม”
ทำไมาน์ทอเลิศ
น้อายอเธอไม่น่ารัให้ไ้สัรึ่หนึ่อรวิทย์นะ!
“ไม่เอา”
รอมาศปิเสธอย่าไม่ใยี
“แถมพี่ายอีสอนเลยเอ้า”
แพรพุานยับออย่าใป้ำ รวิทย์มอเพื่อนพี่สาว สายาูหวาลัว
เาถอยเท้าไป้าหลัแล้ววิ่อ้าวหนีไปอย่ารวเร็ว
“อ้าว”
แพรพุานร้อไ้แ่ำเียว าราวลีับรวีพรรษหัวเราะเยาะ
แล้วูมือันเินเ้าไปในเบ้านอรอมาศ่อน รอมาศโลศีรษะอ่อนใ
ว้ามืออเพื่อนสนิทึู่ึ่ลาเ้าบ้านไปอีน เ็สาวหันไปมอามหลัน้อายอเพื่อนสนิทอย่าอาลัยอาวร์
ุยายอรอมาศนั่รอมาลัยอยู่บนแร่ไม้ไผ่
นาเป็นหิราที่ใบหน้าอิ่มเอิบ วาสใสูปราเียว็รู้ว่าเป็นนใี แพรพุานเินามแรุอรอมาศเ้ามา
เ็สาวมอเพื่อนที่ผละานเอไปสวมอยายอเ้าหล่อน้วยสายาริษยาหน่อยๆ
ใรให้เธอเิในรอบรัวที่เห็นลูายหลานายเป็นเทวาล่ะ
ท่าทาใล้ิสนิทสนมแบบนี้
นอามาราแล้วแพรพุานไม่เยไ้รับาใรในรอบรัวมา่อน พอเห็นรอมาศแสวามรัับาิผู้ให่แบบนี้
มันเลยอาร้อนหน่อยๆไม่ไ้
และทั้ที่ไม่ใ่าิ
แ่็แอบโมเมยัเยียัวเอเป็นหลานอนาไปเรียบร้อยแล้ว
ันั้นแพรพุานเลยรีบเินไปอศรีมาลา้วยอีนอย่าไม่อาย แลบลิ้นใส่รอมาศ
“ยายัวเาอแบ่อบ้านะ”
“ีู้่ริ”
รอมาศึาใส่แล้วหัวเราะ ไม่ไ้ถือสาเพื่อน้วยบันมานาน แพรพุานลอา
“ใรให้ยายัวน่ารัล่ะ แลันไหม
ับอาม่าเราที่บ้าน”
“เี้ยว เมื่อี้ะแลน้อาย
อนนี้ะแลยายเรา ไม่เอาหรอ ัวอย่ามาพูไร้สาระเลย”
“เ็สอนนี่ยัไัน มาถึ็เถียันเลย
ปล่อยทัู้่เลย ยายร้อนะแย่”
ศรีมาลาวามือามาลัยันหัวทุยๆอเ็สาวสอนออ
นาหันไปยิ้มับแพรพุาน “วันนี้ว่ามาเที่ยวเล่นเหรอ พุเอ๊ย”
“ว่า่ะ ุยาย แล้วหนู็ะมาอใหุ้ยายสอนทำนมเสน่ห์ันทน์ำรับาววั้วย”
“่าย่าเรียนมา่อน”
รอมาศแบมือรอ
แพรพุานีเผียะลไป
“เี๋ยวเราให้ินล้วยแฟรีสอวัน”
แพรพุานหันไปยิ้มนาหยีับหิรา
“นะะุยาย วันนี้สอนหนูทำนมเสน่ห์ันทน์นะะ”
“ทำยานา ะไหวเหรอเราน่ะ”
“ไหว่ะ หนูอบทำนมยาๆ”
เ็สาวพยัหน้าอบ
้ำยัำหมัอย่าฮึเหิม าราวลีที่อยู่ไม่ไลนัหัวเราะ
“อบทำนมยาๆเพราะเวลาทำเสร็แล้วายมันไ้ั์แพๆใ่ไหมยะหล่อน”
“พูถู” แพรพุานยนิ้วโป้ให้
“สอนให้พุเถอะ่ะุยาย พุเาะไ้ทำนมาย
ไม่้อวิ่ส่หมายรั้ามรั้วให้พวผู้ายโรเรียนฟานู้นอี
หนูลัวรูับไ้ะแย่ ถ้าโนับไ้ล่ะ็พุเป็นไ้โนทำโทษหนัๆแน่”
รวีพรรษบอเสียอ่อน
นอาหาลำไพ่พิเศษ้วยารแอบปีนรั้วออไปื้ออินนอโรเรียนมาาย่อเอาำไร
แพรพุานยัมีลู่ทาหาเินที่แสนะอู้ฟู่
้วยารรับส่หมายรัาโรเรียนายล้วนที่อยู่ไม่ไลาโรเรียนนเอ
ให้ับนัเรียนหิโรเรียนเียวัน้วย รัน้ามับโรเรียนอพวเธอ
มีโรเรียนายุลบุรั้อยู่ แม้ะมีเพียถนนั้น
ทว่าหนุ่มๆสาวๆาสอโรเรียน็ทำราวับมีำแพให่วา็ไม่ปาน
แม้นหนุ่มน้อยนไหน้อา้อใสาวนัเรียนรัน้าม
็ไ้แ่มอแล้วส่รอยยิ้มให้เท่านั้น ไม่ล้า้ามมาหรอ
หนึ่เพราะว่าะโนเพื่อนล้อันให้เรียว
สอือลัวไม้เรียวอรูเวรประูโรเรียนหิล้วน
ที่ทำราวับแม่เสือเฝ้าลูอ่อน็ไม่ปาน ยิ่ถ้าเป็นเวรอรูพิไล้วยล่ะ็
แ่มอ้ามถนนไป รูพิไล็สะบัไม้เรียวฟาลมู่ัวั่บๆแล้ว
มีเพียแม่สื่อแม่ันเียวเท่านั้นที่พึ่ไ้
นั่นือ แพรพุานนั่นเอ
อบใร้อาใร
ที่้อทำ็แ่เพ่สายาอ่านื่อที่ปัรุนัเรียนให้ไ้ แล้วำไว้แม่นๆ
หาโอาสเหมาะๆมาัรอแพรพุานที่ร้านล้วยแเ้าประำ
แล้วฝาหมายไปให้สาวน้อยที่นเออบ แน่นอน่าบุรุษไปรษีย์ำเป็น็ะ้อแพามวามเสี่ยอนส่้วยเ่นัน
แพรพุานยัเยแอบระิบบอเพื่อนว่า หมายริๆที่รับ้าส่มา
อาทิย์หนึ่ะมีสิบว่าบับเท่านั้น เินรึ่็เป็นอรวีพรรษ าราวลี
และรอมาศนี่แหละ อีรึ่เป็นอสาวๆนอื่นในโรเรียน ส่วนเธอน่ะหรือ...
ไม่เยไ้รับหมายีบาหนุ่มๆสัที มีแ่หมายาสาวๆในโรเรียน้วยันนี่แล
“่วยไม่ไ้ ปาท้อเรื่อสำั”
แพรพุานหัวเราะหึๆในลำอ
“บ้านรวยอย่าัว
ะไปทำไมนัหนา ฮึ” รวีพรรษอถามไม่ไ้
“รวยแ่ไม่รัเท่าลูาย
มีสิทธิ์อายนะรวี ไม่ไ้หรอ เรา้อหาเินไว้เยอะๆ
มีเินเมื่อไหร่ะไปเปิห้าสรรพสิน้าแ่ับอาเสียเลย
ลำเอียนัรัแ่เฮียทั้สอน อ้อ... เ้าาน์ทอเลิศอีน”
แพรพุานเบะปา
เธอถอนหายใพลาทิ้ัวลนอนบนแพร่ สอมือสอ้ารอศีรษะ ทำท่าลัลุ้มเินริ
“เิเป็นผู้หิลำบาริริ๊”
ลาเสียสู มอท้อฟ้าอย่าเลื่อนลอย
วาเหม่อูเมสีาวๆ “แ่อยูนะ เราะไม่ยอมแพ้หรอ เรา้อเป็นหส์เหนือมัรให้ไ้”
“ูหนัีนเยอะไปหรือเปล่า”
ุยายอำไม่ไ้ นาเอื้อมมือมาลูบแ้มอเพื่อนสนิทหลานสาว
ที่เห็นันมาั้แ่วัยเยาว์นเริ่มะแรรุ่น
“นี่... พอๆเลิฟุ้่านไ้แล้ว”
รอมาศบอเสียหน่าย “ไปอ่านหนัสือเถอะ เี๋ยวสอบปลายภาะแย่เอา”
“สอบแล้ว็สอบ
เมื่อไหร่ะปิเทอมเสียที” าราวลีโอ
“ปิเทอมแล้ว
เรามีนัสำันะอย่าลืม” รวีพรรษรีบบออย่าื่นเ้น วาลมโเป็นประาย
ปีนี้เป็นปีมละมีารัพระราพิธีสมโภรุรันโสินทร์
200 ปี
“ปีนี้เป็นปีมหามลริๆ
ยายเอ็ีในะที่ีวินี้ะไ้เห็นานพระราพิธีสมโภรุรันโสินทร์้วยาัวเออีรั้ อนยายยัสาวๆอายุเท่าเราๆ
ยายไ้มีโอาสเห็นานพระราพิธีสมโภรุฯ รบ 150 ปี ในปี พ.ศ. 2475 สมัยพระบาทสมเ็พระปเล้าเ้าอยู่หัว ไม่ิไม่ฝันเลยว่าะไ้มีโอาสรั้ที่สอ เฮ้อ
ายาหลับแล้วล่ะ”
ศรีมาลาถอนหายใ
ใบหน้าระบายยิ้มอย่าอิ่มเอมใ
“ทำไมพูแบบนี้ล่ะ๊ะยาย
รอไม่อบเลย”
รอมาศประท้ว
“หรือไม่ริล่ะลูเอ๊ย”
นาหัวเราะเสียมอหน้าเ็สาวทั้สี่น
ยิ้มเอ็นูแล้วเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“เราสี่นเอ็้อรำลึในพระมหารุาธิุอพระบาทสมเ็พระเ้าอยู่หัวทุพระอ์นะลู
ที่เราสามารถอยู่ไ้อย่าเป็นสุมานับร้อยๆปี
เพราะพระอัริยภาพอพระอ์และพระมหารุาธิุอันให่หลวที่มี่อพสนิร
ทร้อทรานอย่าหนัแ่ไหน พวเราถึไ้มีวันที่อยู่ีมีสุันแบบนี้”
“้ะ” สี่สาวรับำพร้อมัน
“ิูเถอะ
รอบรัวที่มีหัวหน้ารอบรัวูแลลูเมียแ่สามสี่น
ยั้อทำานหนัเพื่อให้รอบรัวอยู่รอ นับประสาอะไรับในหลวพระอ์้อทรานหนัแ่ไหนเพื่อให้ประานาวไทยหลายสิบล้านนอยู่รอ”
อี้นเรื่อาววัพูเสียเบา
วารื้นน้ำาึ้นมาเสียอย่านั้น นา้มลใ้ผ้าับน้ำหมาที่พิัวแะหัวา
แพรพุานับเพื่อนๆมอหน้าันแม้นเอะอายุน้อย แ่เรื่อนี้ย่อมรู้ีเ่นัน
“เป่าปี่เสียแล้ว ุยายอเรา”
แพรพุานบอเสียอ่อย
“ไปอ่านหนัสือสัทีเถอะ” รวีพรรษบออย่าอ่อนใ
“ประเี๋ยวสอบ่อน เป็นอันอไ้ไปเที่ยวานสมโภรุพอี”
“ใ่ อ่านหนัสือเสร็
เราะไ้ทลอแ่หน้าให้รวี้วยไ” าราวลีบอึ้นมาบ้า
เ็สาวหอบเรื่อสำอามาระเป๋าให่ ยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ รวีพรรษโอเสียอ่อนทันที
เรียเสียหัวเราะาเพื่อนทุน ศรีมาลามอลุ่มเ็สาว้วยสายาเอ็นู
ความคิดเห็น