คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Killer...Chap8 [NC Rate 15+]
08
เก่งโอบอุ้มร่างที่สลบอยู่ของเซนเพื่อพาเข้ามาที่ห้องของตัวเอง เลือดบริเวณหน้าผากของอีกคนไหลเยอะจนเขาแอบกังวลใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เอากล่องปฐมพยาบาลมาที่ห้องฉันด่วน”
เขาสั่งลูกน้องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องนั้นในทันที ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินเข้าห้องของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว
เขาค่อยๆวางร่างของอีกคนบนเตียงระดับคิงไซส์สีควันบุหรี่ของตัวเอง ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาค่อยๆบรรจงซับหยดน้ำสีแดงข้นบริเวณหน้าผากนูนนั้น
ดวงตาแข็งกร้าวอย่างที่เคยเป็นกลับหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เหลือเพียงแววตาอ่อนโยนที่แสดงออกถึงความห่วงใยของเขาที่มีต่อคนที่เขาตั้งให้เป็นของเล่นชิ้นใหม่ของตัวเอง
เขานั่งรอกล่องปฐมพยาบาลจากลูกน้องได้ไม่นาน ก็เกิดอาการเร่งร้อนใจเขาขึ้นมา เขาจึงตัดสินใจวางผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูห้อง
“ให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไงวะ!”
เขาตะโกนต่อว่าลูกน้องของตัวเองทันทีที่เปิดประตูไปพบลูกน้องที่วิ่งเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้เขา
ลูกน้องมาเฟียในชุดดำเร่งฝีเท้าวิ่งเข้ามายื่นกล่องปฐมพยาบาลมาให้หัวหน้า พลางก้มหน้าขอโทษเป็นการใหญ่เพราะรับรู้ได้แน่นอนว่าหัวหน้าตัวเองกำลังโมโหตนมาก
“ขอโทษครับ”
ไม่รอรับฟังประโยคขอโทษใดๆเก่งรับกล่องนั่นมา ก่อนที่จะปิดประตูบานใหญ่ดังปัง
ปัง!!!!
เสียงปิดประตูดั่งลั่นทำเอาลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้นสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายของตัวเองจะใจร้อน และโมโหขนาดนี้
ด้านเก่งทันทีที่เขาได้รับของที่ต้องการมาแล้ว เขาก็จัดการนั่งลงบนเตียง แล้วทำแผลให้อีกคนอย่างเบามือที่สุด พร้อมคำถามที่เกิดขึ้นกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก จนตัวเขาเองลืมนึกถึงบาดแผล และความเจ็บปวดบริเวณหน้าผากของตัวเอง
เขานำสำลีสีขาวสะอาดออกมาจากกล่องนั่นพร้อมหยดของเหลวสีฟ้าลงไป ก่อนจะเช็ดทำความสะอาดบริเวณรอบๆแผลนั้นอย่างเบามือที่สุด
ทั้งๆ ที่ในใจก็สับสนว่าทำไมต้องปฏิบัติแบบนี้กับอีกคน แต่มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างมาครอบงำให้เขาต้องทำแบบนี้
“โอ๊ย ย”
เสียงของอีกคนร้องขึ้นเพราะความเจ็บปวด เก่งสะดุ้งน้อยๆ พลางทำตาเลิกลักทำตัวไม่ถูก
ร่างบางหรี่ตาขึ้นช้าๆ พอได้เห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ดวงตาก็เบิกโพลง ก่อนกระเด้งตัวขึ้นนั่ง แล้วถอยตัวกรูจนหลังชิดติดหัวนอน ถึงจะมีอาการมึนๆอยู่ซักหน่อยก็ตาม แต่เขาก็ไม่อาจยอมให้คนๆนี้มาทำอะไรเขาในตอนทีเผลอเช่นนี้
มันดูเหมือนหมาลอบกัดชัดๆ! ให้ตายสิเขาเกลียดนิสัยแบบนี้เป็นบ้า!!!
“คุณจะทำอะไรผม!”
เขาถามพร้อมชี้หน้าอย่างเอาเรื่อง เก่งเก็บอาการผิดแปลกของตัวเองไว้ ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเอากล่องปฐมพยาบาลวางลงบนตู้ข้างหัวเตียงอย่างแรง
ปึ่ง!!!
เขาวางลงไปเต็มแรง อย่างคนกำลังโมโหสุดขีดก่อนจะตวัดสายตาเกรี้ยวกราดมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ทำไม! ฉันไม่ปล่อยให้นายตายมันก็ดีแค่ไหนแล้ว อย่ามาทำปากดีกับฉันนะ!!”
เซนมองอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่ทนแล้วกับการกระทำป่าเถื่อน ไร้เหตุผลของคนตรงหน้า ก็ดีเหมือนกันจะได้รีบฆ่าให้ตายไปซะไวๆ ภารกิจบ้านี่จะได้จบไปซักที!
“ยังไงคุณก็อยากให้ผมตายอยู่แล้ว ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายไปเลยหล่ะ”
เซนเถียงกลับ เก่งกัดฟันกรอด ก่อนเดินเข้าไปใกล้ มือหน้าบีบเข้าที่ปลายคางอีกคนอย่างเต็มแรง
“นายจะรีบตายไปไหนหล่ะ ถ้าจะบอกว่านายอยากจะชดใช้ชีวิตพ่อฉันหล่ะก็นะ ชีวิตนายหน่ะมันไม่มีค่าพอจะชดใช้ให้ฉันได้หรอก!!!”
เขาตะคอกใส่อย่างโมโห ดวงตาร้ายเริ่มแดงก่ำ พร้อมกับที่มือของเขาสะบัดออกจากใบหน้าของอีกคนคนอย่างแรง
“โอ้ย ย ย!”
เซนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด พลางเถียงกลับในทันควัน ในสิ่งที่เขาได้ฟังแล้วรู้ว่า เก่งคงคิดว่าเขาเป็นฆ่าพ่อของเก่งแน่ๆ
“คุณพูดบ้าอะไร!!!! ผมไม่เคยทำ ผมไม่รู้จักพ่อคุณ และผมก็ไม่ได้ฆ่าพ่อของคุณ”
เก่งกำมือแน่นอย่างเจ็บแค้น อยากจะเอาปืนยิงคนตรงหน้า แต่แค่คิดเขาก็รู้สึกหวิวๆในใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก ทั้งเคืองแค้นคนตรงหน้าอย่างเกินจะกลั้น เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่เขาสับสนและมีปัญหากับตัวเองมากเกินกว่าจะหาทางแก้ไข
เข้ากระโดดขึ้นบนเตียง แล้วขึ้นคร่อมร่างบางนั้น สองมือแกร่งคว้าเข้าที่ไหล่ของคนที่นั่งอยู่บนเตียงหนา ก่อนจะดันให้ติดหัวเตียงแล้วบีบซ้ำ
“หลักฐานมันมัดตัวขนาดนั้นนายยังกล้าปฏิเสธ ก็ดี อย่าเพิ่งหวังที่จะรีบตาย เพราะฉันจะทรมานนายให้มันสาสมกับความแค้นที่ฉันมี!”
เขาตะโกนใส่หน้าอีกคน ไม่รู้ทำไมไม่มีหนทางที่จะโต้กลับ ไม่รู้ความกล้าที่เคยมีมันหดหายไปไหน ตอนนี้เซนกลับรู้สึกเหมือนว่าเขากำลังอ่อนแอ อ่อนแอจนน้ำใสๆเริ่มเอ่อคลอที่รอบดวงตาที่ร้อนผ่าว สองมือเรียวผลักที่อกของอีกคนเท่าที่ตนจะทำได้
“คุณมันป่าเถื่อน”
เซนพูดเสียงแข็งแต่ออกสั่นเครือเล็กๆ
เพียงคำต่อว่าสั้นๆ ทำเอาคนโมโหร้ายหัวใจหล่นวูบ เขารู้สึกราวกับว่าตนจะสูญเสียอะไรไปบางอย่าง แม้ว่าใจจะอ่อนไหว แต่เขาก็ไม่มีทางจะแสดงให้อีกคนเห็นอย่างแน่นอน
“ใช่ฉันมันป่าเถื่อน ฉันมันเลว ดังนั้นนายก็เตรียมตัวมีผัวเลวๆอย่างฉันได้เลย”
วาโยพูดอย่างเย็นชา ก่อนจะจัดการซุกไซ้ที่คองามระหงส์ของอีกคน ปฏิภาณดิ้นขลุกขลักพลางทุบอกคนด้านบนเท่าที่เขาจะสามารถต่อสู้ได้ พลางน้ำตาที่ไม่เคยไหล กลับไหลลงอาบสองข้างแก้ม เหมือนใจจะสลายลงไปตรงนี้ ความรู้สึกต่างๆมันถาโถมเข้ามาอย่างบอกไม่ถูก
“ออก ไปซะ อ๊ะ”
เสียงร้องห้ามพร้อมเสียงครางที่เผลอหลุดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ คนด้านบนไม่คิดจะฟังคำก่นด่า หรือกล่าวไล่อะไรทั้งสิ้น มือหนาจัดการดึงร่างบางลงมาให้นอนราบบนเตียง แววตาดุดันลุกวาวอย่างน่ากลัว ก่อนจะฉีกเสื้อตัวบางของอีกคนจนขาดออกจากกัน
“ ม ไม่ ย หยุดนะ”
เสียงร้องห้ามสั่นเครือ
“น่ารำคาญ!”
เสียงทุ้มพูดเสียงแข็ง ก่อนจะประกบปากของตัวเองลงบนปากสีชมพูได้รูป คนที่ไม่ยอมแพ้อย่างเซนไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางยอมเป็นอันขาด แม้จะต้องตายตรงนี้ เขาก็ไม่มีทางยอมตกเป็นของคนป่าเถื่อนแน่นอน
เซนปิดปากแน่นอย่างไม่ยอมให้ลิ้นร้อนของอีกคนสอดแทรกเข้าไปในร่างกายของเขา และนั่นก็ทำให้อีกคนเกิดอารมณ์อยากจะเอาชนะให้ได้ เก่งผละออกจากริมฝีปากนั่น ก่อนยกยิ้มร้ายอย่างนึกสนุก
“ก็ดี นายหน่ะได้ยากๆ ฉันยิ่งชอบ”
พูดจบเขาก็เข้าครอบครองริมฝีปากอวบสวยนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มือหนากับเค้นคลึงจุดที่ไวต่อสัมผัสบริเวณแผ่นอกขาวของอีกคน
และนั่นก็สำเร็จ มันทำให้อีกคนเผลอร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน
เก่งไม่รอช้าจัดการมอบรสจูบเร่าร้อนให้อีกคนในทันที ลิ้นร้อนควานหาความหอมหวานในโพรงปากที่ตอบโต้กลับอย่างไม่ประสีประสา ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าบุคลคนนี้ยังไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน
เพียงชั่วครู่การปฏิเสธกลับอ่อนแรงลง สองแขนกลับยกขึ้นคล้องคอคนด้านบนอย่างเผลอไผลไปกับการกระทำอันร้อนแรงอย่างชำนาญการของอีกคน
เก่งผละออกจากริมฝีปากนั้นก่อนจะเลื่อนหน้าลงมาสู่ต้นคอขาวอีกครั้ง ก่อนจะฝากรอยจารึกไว้จนถ้วนทั่ว มือเรียวบางจิกเข้าที่แผ่นหลังกว้างพลางร้องครางออกมาน้อยๆ นั่นยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มพึงพอใจเป็นอย่างมาก
แต่กับอีกคนอยากคิดจะหวงห้ามไม่ให้กายตนถูกลุกล้ำ หากแต่ร่างกายกลับไม่เคยฟังสุ่มเสียงบอกห้ามในสมอง หัวใจของเขามันบอกให้เขาทำในสิ่งที่สมองไม่ต้องการ และสุดท้ายการทะเลาะกับตัวเองก็สิ้นสุดลง เมื่อความต้องการมันครุกรุ่นจนสติของเขาเตลิด
เก่งยังคงนึกสนุกอยู่กับการเล้าโลมให้อีกคนที่ไร้ประสบการณ์หัวใจกระเจิดกระเจิง ลุ่มหลงไปกับรสสัมผัสเร่าร้อน และรุนแรง
ส่วนอีกคน ก็ล่องลอยไปกับอารมณ์ร้อนนี้อย่างไม่มีสติ เสียงร้องครางดังขึ้นเป็นระยะๆ ยิ่งทำให้ผู้กระทำพึงพอใจ และไม่อยากจะหยุดการกระทำของตัวเอง พร้อมกับผู้ถูกกกระทำที่ถูกกระตุ้นให้ความต้องการในเกมส์กามนี้มันพลุ่งพล่าน และเพิ่มพูนขึ้นอย่างไม่อยากให้สิ้นสุด
ช่วงเวลาเนิ่นนานกับการเล่นเกมส์อารมณ์ผ่านไป พร้อมๆกับเสียงครางและเสียงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อนที่ตามมา ก่อนที่ทั้งคู่จะตกลงสู่ห้วงนิทราอย่างอ่อนล้าไปพร้อมๆกัน…
..............................................................................................................................................................
แรงไปไหมหว่า???? ไรเตอร์ไม่รู้ ไรเตอร์ไม่เก่งฉากเอ็นซีและตั้งใจไว้ว่าจะเรทแค่นี้
ไม่รู้ว่ารีดเดอร์โอเคกับการเขียนบทแบบนี้ของไรเตอร์รึป่าว
ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ คอมเมนท์ โหวต เป็นกำลังใจที่จะทำให้ฟิคเดินหน้าต่อไปค่าา :)
ความคิดเห็น