คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The Killer...Chap7
07 รถสปอร์ตคันสีขาวปลอดจอดเข้าที่ริมแม่น้ำสายใหญ่ในใจกลางเมืองในกลางดึก ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดมาในบริเวณนี้ ผู้คนที่เคยมีพลุกพล่านในช่วงกลางวันกลับหายไปในช่วงเวลาดึกสะงัด คนร่างเล็กดึงกุญแจรถของตัวเองออก ก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมสีน้ำตาลอ่อนมาสวมไว้กันลมที่พัดแรงเสียจนรู้สึกได้ถึงความเย็นเกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหว เขาก้าวออกมาจากรถคันงาม พลางยืนมองสายน้ำสายใหญ่เบื้องหน้า แสงไฟสวยงามจากตึกสูงในฝั่งตรงข้ามพร้อมกับเงาที่สะท้อนกับสายน้ำส่งผลให้ภาพเบื้องหน้าน่าตื่นตาตื่นใจอย่างบอกไม่ถูก เพียงเวลาชั่วครู่รถสีดำขลับก็เข้าจอดข้างรถของเขา ก่อนจะเผยให้เห็นชายร่างสูงเจ้าของรถที่เดินออกมาจากรถ ผับ!!! เสียงปิดประตูรถอย่างแรงดังขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาสวมกอดคนที่ยืนอยู่ก่อนจากด้านหลัง “คิดถึงจังเลย” เสียงทุ้มกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างใบหูของคนในอ้อมกอด ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบโต้กลับ มีเพียงความนิ่งเฉย และความเย็นชาที่แสดงออก สีหน้าของคนถูกกอดกลับฉายแววความน่ารำคาญใจออกมา “ปล่อยครับ” เสียงหวานยื่นคำขาดกับอีกคนในทันที ทำเอาคนได้ฟังถึงกับหน้าเจื่อนลงทันตา เขาจิปากอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยพร้อมปล่อยคนในอ้อมกอดออก แล้วเดินมายืนข้างๆ “พี่โตโน่ไปเอานายนี่มาเป็นแพะให้ผมได้ยังไงครับ” น้ำเสียงของคนร่างเล็กเอ่ยออกมาอย่างโกรธขึง “ทำไมหล่ะริท นายเซนนั่นมันก็หน้าโง่ดี มันทำอะไรให้ริทไม่พอใจหล่ะ” โตโน่ย้อนถาม ริทหันหน้าขวับเข้าหาพลางกัดฟันกรอด “ใช่ครับมันหน้าโง่! แต่มันกำลังจะแย่งพี่เก่งไปจากผม!!!!” แค่ได้ยินประโยคของคนตรงหน้า โตโน่ก็กัดฟันกรอดอย่างรู้สึกเจ็บแค้นใจไม่น้อย แค่ได้ยินชื่อไอ้มาเฟียคนนั้นเขาแทบอยากจะบุกไปฆ่ามันเสียให้รู้แล้วรู้รอด หากไม่มีมันสักคน ริทก็คงจะเลือกที่จะรักเขาแน่! “อะไรกันริท เรื่องแค่นั้นเอง เดี๋ยวสุดท้ายไอ้เซนมันก็ถูกนายเก่งนั่นฆ่าอยู่แล้ว” เขาว่าพลางเก็บกดอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไว้สุดฤทธิ์ “แล้วเมื่อไหร่หล่ะครับ ผมไม่เห็นมีทีท่าว่าพี่เก่งจะฆ่ามันซักที แถมยังจะถูกใจมันซะอีก!!!” ริทโวยเสียงดัง สายตาเกรี้ยวกราดของคนเจ้าคิดเจ้าแค้นฉายออกอย่างเด่นชัด “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพี่ มันเกี่ยวกับไอ้เก่ง หรือว่าริทจะโทษว่าคนที่พี่ส่งไป…” “ครับ คนของพี่มันอ่อยพี่เก่ง แล้วแบบนี้ พี่เก่งเขาจะเอาริทไปไว้ไหนหล่ะครับ!!!” ร่างเล็กเถียงเสียงดัง ทำเอาอารมณ์ของอีกคนขาดผึง เขากำหมัดแน่นเพื่ออยากจะเก็บกลั้นไว้ให้ถึงที่สุด “ริทรักมันมากสินะ” “ใช่ครับ ริทรักพี่เก่ง ริทจะไม่ยอมเสียพี่เก่งให้ใคร และพี่ พี่โตโน่ต้องช่วยริท ไปตามเก็บไอ้เซนซะ เรื่องนี้มันจะได้จบ!!!” ริทชี้หน้าพร้อมออกคำสั่ง โตโน่กัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ “เรื่องแค่นี้เอง ทำไมหล่ะริท ถ้าไม่มีเก่ง ริทจะรักพี่บ้างไหม!!!” เข้าตะคอกใส่พลางเขย่าตัวริทอย่างแรง ร่างบางเคลื่อนไหวตามแรงเขย่านั่น แต่ไม่ยอมแพ้ เขากลับสะบัดตัวให้หลุดออก “ไม่มีทาง!!!!!” ริทตะโกนใส่หน้าโตโน่เสียงดัง ทำเอาโตโน่ถึงกับขาดสติ คว้าร่างบางเข้ามากดจูบในทันที รสสัมผัสรุนแรงส่งผลให้ริมฝีปากของอีกคนที่ไม่ยินยอมต้องต่อสู้จนต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวของเลือดจากปากของคนร่างเล็ก ริทผลักอกคนร่างสูงอย่างสุดแรง ก่อนจะยกมือเรียวขึ้นฝาดเข้าที่ข้างแก้มฉาดใหญ่ เพี้ยะ!!!! คนถูกตบถึงกับหน้าชา ใบหน้าของเขาเกิดเป็นรอยมือแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ริทเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะนึกรวบรวมสติตัวเอง ถ้าทำแบบนี้มีหวังเขาคงขาดตัวช่วยแน่! โตโน่กัดฟันกรอกไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำแบบนี้กับเขา ยิ่งเขาต้องเจ็บ เขาก็ยิ่งแค้นใครอีกคนเป็นเท่าตัว ริทยืนนิ่งได้สักพัก ก่อนจะค่อยสาวเท้าเข้าหาโตโน่ ดวงหน้าสวยส่งสายตาของคนสำนึกผิด “พ พี่โตโน่ ร ริทขอโทษ ริทไม่ได้ตั้งใจ” เขาว่าพร้อมเดินเข้าไปยื่นมือสัมผัสรอยแดงบนใบหน้าหล่อคมที่เขาเป็นคนสร้าง “ค คือริทตกใจ ริทขอโทษนะครับ” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย “ไม่เป็นไร” โตโน่ตอบเสียงนิ่งกลับ “ทำไมริทจะรักพี่โตโน่ไม่ได้หล่ะครับ ริทรู้ว่าพี่โตโน่รอริทมาตลอด ให้ริทชิงเอาเพ็ชรของพ่อริท กลับมาได้ก่อน ริทจะออกมาอยู่กับพี่นะ” เพียงถ้อยคำที่ดูเหมือนจริงใจ ทำเอาคนร่างใหญ่ถึงกับยิ้มกว้าง ริทยิ้มให้อีกคน ก่อนจะโน้มคอเขาลงมาประกบริมฝีปากตัวเอง รสสัมผัสร้อนถ่ายทอดให้แก่กัน หนึ่งคนสัมผัสด้วยรักที่มีเต็มในหัวใจ แต่อีกคนกลับเสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้ตัวเองได้ในสิ่งที่ต้องการ คนสองคนกดจูบกันอยู่เนิ่นนานจนอีกคนเริ่มหายใจไม่ค่อยออก ต่างผละจากกันอย่างเชื่อช้า “แค่นี้พี่โตโน่คงเชื่อริทนะครับ รอริหน่อยนะ” “ได้ พี่จะรอ พี่จะเชื่อริท” โตโน่ตอบรับในทันที เพียงแค่นี้เขาก็เชื่ออีกคนเสียหมดทุกอย่าง “คืนนี้ไปต่อกับพี่ได้ไหม พี่คิดถึงริท พี่อยากเจอริทแค่ไหน ริทก็รู้” เขาว่าเสียงอ่อย ริททำทีครุ่นคิด พลางกลอกตาเลิกลัก “ตกลงว่าไงครับ” เขาถามซ้ำอีกครั้ง “ม ไม่ดีกว่าครับ ริทคงต้องกลับแล้ว เอาไว้วันไหนริทว่าง ริทจะโทรหาพี่เอง ริทไปก่อนนะ” เขาว่าอย่างเร่งร้อน ก่อนจะเดินขึ้นรถ แล้วออกรถไปบนถนนกว้างอย่างรวดเร็ว โตโน่มองตามรถสีขาวปลอดที่แล่นออกไป ก่อนจะขบฟันอย่างเจ็บแค้น “ให้พี่รอหรอริท ถ้าอย่างงั้นพี่คงต้องฆ่ามันเร็วๆ พี่จะได้ไม่เสียเวลารอริท” เขาพูดกับตัวเอง ก่อนจะหัวเราะในลำคอ ร่างสูงเปิดประตูรถตัวเอง แล้วจัดการนั่งลงประจำที่ พร้อมในหัวสมองที่ครุ่นคิดแผนการณ์บางอย่างอยู่ ใช่! เขาเชื่อว่าริทต้องกลับมาหาเขา แต่เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าต้องรอคนที่เขารักมานานแค่ไหน สิ่งที่เขารู้คือหัวใจของริท หัวใจของริทยังมีแต่เก่งอยู่เต็มหัวใจ และเขาก็เชื่ออยู่เสมอว่าถ้าหากโลกใบนี้ไม่มีเก่งหัวใจของริทก็ต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน บวกกับความแค้นที่พ่อเก่งจับเขาเป็นแพะรับบาปแทนในคดีฆ่าคนตาย มันจึงสุมเป็นความแค้นที่เขามีต่อเก่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาจึงตัดสินใจส่งเซนไปฆ่าเก่ง พร้อมแย่งชิงเพชรล้ำค่านั้นออกมา และหวังว่าเมื่อแผนนี้สำเร็จเขาจะได้ทั้งเจ้าของเพชรและเพชรเม็ดนั้นด้วย โดยไม่ได้บอกแผนการนี้กับอีกคน ด้านริทที่ขับรถออกมาได้ไกลจากตรงนั้น ใบหน้าสวยเผยยิ้มร้ายออกมา ดวงตาแข็งกร้าวเปล่งประกายราวกับเขาเป็นคนละคนกับคนเมื่อครู่ “ฉันไม่มีทางปล่อยพี่เก่งไปให้ใครหรอก ไม่มีทาง!” เขาพูดกับตัวเอง ในสายตาเขา โตโน่ก็เป็นแค่เครื่องมือที่จะคอยช่วยเขาในทุกๆเรื่อง หากวันใดที่เขาได้ทุกอย่างตามต้องการ วันนั้น คนๆนี้ก็จะกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาของเขาไปในทันที คนที่รักเขามันก็เหมือนลาแก่โง่ๆตัวหนึ่งที่จะทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการก็แค่นั้น คนที่สำคัญต่อเขามีเพียงเก่งเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าตนได้กระทำผิดอะไรต่อเก่งไว้ ดังนั้นเขาจึงต้องหาแพะรับบาปแทนเขา เมื่อแพะรับบาปตายทุกอย่างก็จะสิ้นสุดลง ความลับก็จะเป็นความลับต่อไป และตัวเขาก็จะได้อยู่กับคนที่เขารักตามที่เขานั้นต้องการ ในโลกนี้หากเขาต้องการอะไร เขาต้องได้มันมาไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม!
.................................................................................................................................
จัดไปสองตอนเบาๆ แล้วไว้จะมาอัพให้เรื่อยๆนะจ้ะ
ความคิดเห็น