คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : The Killer...Chap5
05
“พี่เก่ง”
เสียงเล็กๆ เอ่ยเรียกเบาๆ
ณ ห้องนั่งเล่น ที่เต็มไปด้วยเครื่องสเตอริโอคุณภาพสูง พร้อมกับโซฟาสำหรับนั่งชมสิ่งที่น่าสนใจจากจอแอลซีดีขนาดบางเฉียบ ขณะนี้วาโยผู้เป็นเจ้าของบ้าน กำลังนั่งพักผ่อนดูหนังอย่างสบายอารมณ์ แต่เสียงเรียกของใครบางคนก็ทำเขาต้องอารมณ์ค้าง และหงุดหงิดได้ในทันที
“ฉันบอกนายแล้วใช่ไหม ว่าอย่ามารบกวนเวลาที่ฉันพักผ่อน”
เขาว่า พร้อมกับกดปิดหน้าจอแอลซีดีลง ด้วยน้ำเสียงเย็นชา เย็นชาเกินกว่าที่อีกคนเคยได้ยินมาเสียด้วยซ้ำ
คนตัวบางก้มหน้านิ่งดั่งสำนึกได้ว่าเขาเป็นผู้ทำผิด
ทำไมนะ เดี๋ยวนี้อะไรๆ เขาก็ผิดไปเสียหมด…
ใบหน้าหล่อคมจิปากอย่างบอกให้รู้ได้ว่าเขาหงุดหงิดมากแค่ไหน พลางมองเรืองฤทธิ์แล้วนึกหัวเราะเยาะอยู่ในใจ
“เอ้า มัวแต่ก้มหน้าแบบนั้น แล้วนายคิดว่าฉันจะหายอารมณ์เสียไหมหล่ะ แล้วตกลงนายมีธุระอะไร ถึงเข้ามาหาฉัน”
อีกคนสะดุ้งตัวน้อยๆ ก่อนจะปริปากกตอบคำถาม อย่างไม่กล้าสบตาคนเจ้าอารมณ์ตรงหน้า
“คือ ริท ริทแค่อยากเจอพี่เก่งหน่ะ ค ครับ”
เสียงเล็กตอบอ้ำอึ้ง
เขาไม่ได้มีธุระสำคัญนักหนากับอีกคน แต่เขาแค่อยากเจอหน้า อยากได้รับความสนใจจากอีกคนอย่างที่เคยๆเป็นเหมือนแต่ก่อนก็เท่านั้น
เก่งมองเห็นท่าทีของริท เขาก็อ่านออกได้ในทันทีในสิ่งที่ริทต้องการ
ใช่! เขาเข้าใจทุกสิ่ง เขารู้ว่าริทรู้สึกยังไง แต่คนที่ไร้หัวใจอย่างเขารักใครไม่เป็นอยู่แล้ว!
“มานั่งข้างๆพี่สิ”
เก่งหันไปบอกริทด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เพียงเท่านั้นใบหน้าที่มัวแต่ก้ม ก็เงยหน้าขึ้นก่อนเผยรอยยิ้มบางๆออกมา ก่อนจะเดินมานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ข้างๆหัวหน้ามาเฟีย คนที่เขารักเกินกว่าดวงใจคนนี้
ทันทีที่อีกคนนั่งลงข้างๆเขา เขาก็กระโจนเข้าประชิดจนริทไม่ทันได้ตั้งตัว จนทั้งคู่อยู่ในท่ากึ่งนอน สันจมูกสวยไล้ข้างเรียวแก้มใสของริทเบาๆ พาทำให้คนถูกสัมผัสเคลิบเคลิ้มโดยง่าย
เก่งยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะใช้มือหนึ่งจับเข้าที่ปลายคางมนของอีกคนแล้วกดจูบลงไป อีกคนเปิดปากรับสัมผัสอย่างยินยอมพร้อมใจ สิ่งนี้แหละที่เขาต้องการ เขาอยากเป็นแบบนี้ เป็นคนที่ได้รับสัมผัสที่ชวนหลงใหลนี้จากอีกคน และหวังตลอดว่าเขาจะเป็นคนๆเดียวที่เก่งจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้ เวลาผ่านไปพักใหญ่หากแต่เขากลับยังรู้สึกไม่เพียงพอต่อรสสัมผัสที่ได้ หากแต่อีกคนกลับถอนริมฝีปากออก ก่อนจะ เคลื่อนใบหน้ามาข้างหูแล้วกระซิบเสียงแผ่ว
“ไปพาตัวนายเซนมาให้พี่หน่อยสิ”
ดั่งดวงใจที่พองโตกลับแตกสลายลงในทันตา เพียงประโยคเดียวเท่านั้น มือบางผลักอกคนที่อยู่ด้านบนออก พลางเก็บก้อนน้ำตาที่จุกอกไว้ ทั้งคู่ต่างลุกขึ้นนั่ง ริทส่งยิ้มบางๆให้กับเจ้านายที่เขารัก ก่อนจะพยักหน้าเป็นการตกลง แล้วเดินออกจากห้องนี้ไป
เก่งมองตามหลังคนตัวเล็กออกไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร พลางใช้ปลายนิ้ว เช็ดริมฝีปากตัวเอง แล้วนั่งรอเวลาที่คนที่เขาอยากพบเข้ามา เข้ามาเพื่อเป็นของเล่นแก่เขา
วันว่างๆแบบนี้ จะให้จมปลักกับของเล่นเก่าๆ คงไม่สนุกเท่าการได้ลองของเล่นชิ้นใหม่!
…………………………………………………………..
ริทเดินก้มหน้าออกมาจากห้องนั้น จู่ๆหยดน้ำใสๆก็ไหลลงอาบสองข้างแก้ม เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองอย่างนึกสมเพช เสียใจเหลือเกิน เสียใจเกินกว่าจะอดทนเก็บน้ำตาไว้ได้ แต่ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยให้หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมามากกว่านี้ เจาต้องไปจัดการหน้าที่ของลุกน้องอย่างเขาเสียก่อน เขากลืนน้ำลายครั้งหนึ่งก่อนจะปัดน้ำตาให้หาไปจากใบหน้า ก่อนจะเดินไปยังห้องร้าง ที่เป็นที่ขังตัวปฏิภาณไว้
…………………………………………………………..
ร่างบางนั่งมองสภาพตัวเอง พลางครุ่นคิดหาทางที่จะจัดการตามแผนการที่วางไว้ แต่เวลานี้ ตัวเขาถูกกักขัง แถมยังถูกล่ามโซ่ไว้แบบนี้ เขาควรจะทำอย่างไรดีหล่ะ ยิ่งสองสามวันมานี้ เขายังไม่เห็นหน้าเป้าหมายของเขาเลย เขาคงจะหาทางใกล้ชิดได้ยากเสียแล้ว
แอ๊ด ด…
ขณะที่เขานั่งครุ่นคิดอยู่เงียบๆลำพัง จู่ๆ เสียงของบานประตูก็ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดภายในห้องที่มีเขาอยู่เพียงคนเดียว แสงจากด้านนอกส่องผ่านเข้าทางช้องประตูที่เปิดออก เซนหรี่ตาน้อยๆก่อนจะมองผู้ที่กำลังเดินเข้ามา
เรืองฤทธิ์…
เขานึกชื่อนั้นอยู่ในใจ ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ หากแต่ใบหน้านั้นกลับบึ้งตึงเย็นชาใส่เขา
ริทค่อยๆเดินเข้ามาด้านใน จนใกล้กับบริเวณด้านในสุดของห้องที่เซนถูกล่ามด้วยโซ่เส้นใหญ่ไว้ ดวงตาฉาบแววความร้ายกาจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะยกมือเรียวฟาดลงข้างแก้มของอีกคนอย่างสุดแรง
เพี้ยะ!!!!
เสียงของฝ่ามือที่กระทบลงบนแก้มเนียนของปฏิภาณดังขึ้นฉาดใหญ่ ส่งผลให้ข้างแก้มเกิดเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด
เขาเงยหน้ามองอีกคนอย่างสงสัย ปนโกรธเคือง นี่เขามีเหตุผลอะไร ถึงจู่ๆมาทำกับเขาแบบนี้ ไร้เหตุผลสิ้นดี!
เรืองฤทธิ์หัวเราะหึในลำคอ ก่อนจะนั่งลงชันเข่า แล้วใช่มือ บีบีเข้าที่ปลายคางของปฏิภาณอย่างแรง
“จะถามฉันใช่ไหมว่าทำไม หึหึ”
เขาว่าพลางมองปฏิภาณอย่างร้ายกาจ รอยยิ้มร้ายบนใบหน้าหวานค่อยๆแยะออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ
“แกมันตัวมารชัดๆ แกทำลายฉัน แกแย่งคนที่ฉันรักไป ฉันคิดผิดจริงๆ ที่เอาแกมาเป็นแพะรับบาป!”
จบประโยคของเรืองฤทธิ์ ปฏิภาณถึงกับอึ้งงัน เขาตกเป็นแพะรับบาปในตอนไหน? ในเรื่องอะไร? ที่เขามาที่นี่ เพราะเขาต้องการชิงเพชรมูลค่ามหาศาลนั่นกลับไปให้ภาคิณ และจัดการฆ่าวาโยเพื่อล้างแค้นให้ภาคิณ แต่การมาเป็นแพะรับบาป เขาไม่เคยได้รู้มาก่อนเลยซักนิด มันต้องมีอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้แน่ๆ เห็นทีเขาต้องสืบความจริงให้ได้
คิดได้เช่นนั้น เซนจัดการ ผลักคนที่กดขี่เขาอย่างสุดแรง ร่างบางกระออกไปตามแรงผลักนั่นอย่างง่ายดาย ก่อนจะใช่สายตาหันมามองจิกเซนอีกครั้งอย่างโกรธเคือง
“ฉันไม่เคยแย่งของของใครนะริท แล้วที่นายบอกว่านายให้ฉันมาเป็นแพะรับบาป นายหมายความว่ายังไง???”
เขาตวาด พร้อมถามเสียงลั่น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววของความโกรธส่งไปยังอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้
นี่สิถึงจะเป็นตัวเขา เป็นเซนนักฆ่าเลือดเย็นที่ไม่เคยยอมใคร!
จบประโยคของปฏิภาณ ก็ทำให้อีกคนดึงสติตัวเองกลับมาได้ เขากัดฟันกรอด พลางนึกโกรธตัวเองในใจ หากตัวเขาปริปากอีกนิดเดียว ความลับ ที่ซ่อนไว้นานนับปีอาจถูกเปิดเผย และเรื่องทุกอย่างจะต้องพังลงอย่างไม่มีชิ้นดีเป็นแน่
“ไม่มีอะไร เงียบปากของนายซะ แล้วออกไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”
ริทตวาด พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนตะโกนเรียกลูกน้องสองคน ให้จัดการเอาตัวเซนไปกับเขา เซนกัดฟันกรอดพลางมองริทด้วยหางตา ความสงสัย และการจับผิดเริ่มต้นขึ้น สายตายไม่มั่นคงก่อเกิดขึ้นบนใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามอย่างเป็นที่น่าสงสัยเป็นที่สุด
ลูกน้องร่างกำยำในชุดดำสองคนเดินเข้ามาจัดการกับเหยื่อของเจ้านาย คนหนึ่งรับกุญแจจากริทเพื่อไขโซ่ที่ล่ามเท้าไว้ออก ส่วนอีกคนก็จัดการเอากุญแจมือใส่สองมือของเซนไว้ ไม่มีท่าทีที่จะขัดขืนสำหรับเขาอีกต่อไป เวลานี้เขาต้องเก็บซ่อนตัวตนที่แท้จริงไว้ และทิ้งไว้เพียงปริศนาที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องง้างปากผู้เก็บความลับนี้ไว้ให้ได้
แพะรับบาป! หนึ่งวลีที่ทำให้เขาต้องขบคิด และแน่นอน เขาต้องรู้ให้ได้ถึงความหมายของมัน!
..............................................................................................................................
โย่วๆๆๆ วันนี้โชคดีมีคนปล่อยไวไฟไรเตอร์เลยได้อัพฟิค ไม่รู้ว่าถูกใจรีดเดอร์รึป่าว แต่ก็ขอให้ติดตามกันนานๆนะคะ ไรเตอร์ยังไม่ทิ้งฟิคจ้ะ สำหรับรีดเดอร์ที่ยังเหนียวแน่นอยู่ก็ขอขอบคุณมากๆเลย ดีใจมากที่แต่งมาแล้วมีคนอ่าน ยังไงก็ช่วยคอมเมนท์กันนิดๆหน่อยๆ เพื่อเป็นกำลังใจกันต่อไปนะคะ
ความคิดเห็น