คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The Killer...Chap3
03
ทันทีที่รถเบนซ์คันสีดำขลับแล่นออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ ชายร่างเล็กที่ยืนเฝ้ามองรถคันนั้นด้วยสายตาที่ฉายแววความอิจฉามองตามรถที่แล่นออกไปอย่างไม่วางตา พลางกำมือแน่นอย่างโกรธเคือง ก่อนจะเดินปึงปังกลับเข้าไปในตัวบ้านอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่เจ้านายของเขาทำ
อย่าคิดว่านายจะทำให้เขาเขี่ยชั้นทิ้งได้ง่ายๆ ไม่มีทางซะหรอก!
…………………………………………………………..
“หน้าที่ของผมมีอะไรบ้างหรอครับคุณวาโย”
ปฏิภาณว่าขณะที่นั่งรถไปกับเจ้านายคนใหม่ของเขา วาโยไม่หันกลับมาตอบอีกคน สายตายังคงมุ่งตรงไปด้านหน้า มีเพียงคำพูดสั้นๆลอยออกมาจากปาก
“ทำทุกสิ่งที่ชั้นสั่ง!”
น้ำเสียงแกมบังคับที่ไม่น่าฟังซักเท่าไหร่ ดังขึ้น ไม่มีการตอบโต้สนทนาใดๆจากทั้งสองฝ่าย เซน เหลือบตามองเป้าหมายของเขาพลางคิดในสิ่งที่เขาจะต้องทำหลังจากนี้
บทละครของลูกน้องมาเฟีย กำลังเริ่มต้นขึ้น โดยฝีมือการเขียนบทด้วยตัวเขาเองแล้วสินะ!
ทันทีที่รถหยุดลงที่หน้าโกดังเก็บสินค้าเถื่อนที่อยู่ไกลออกมาจากตัวเมืองของเกาะฮ่องกงนี้ไม่มากนัก คนขับรถของเขาก็จัดการเปิดประตูรถให้กับหัวหน้ามาเฟียอย่างไม่รอช้า ภาพตรงหน้าคือโกดังร้างขนาดใหญ่ และลูกน้องสองคนที่ยืนรอรับเขาอยู่ด้านหน้า
“สวัสดีครับคุณเก่ง”
ลูกน้องสองคนว่าพร้อมกัน พลางก้มหน้าลงทำความเคารพ เขาพยักหน้าตอบรับครั้งหนึ่งก่อนจะหันกลับไปมองอีกคนที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถ ไม่ยอมเปิดประตูออกมา
“ออกมา!”
เก่งสั่งคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่ในรถ ได้ยินคำสั่งเช่นนั้น อีกคนที่อยู่ในรถก็จัดการเปิดประตูรถออกมายืนข้างหลังเขา
“ต้องรอให้ชั้นไปเปิดประตูให้รึไงนายถึงจะออกมาได้ฮะ!”
เขาตวาด
“ก็คุณไม่ได้สั่งผมนี่ครับ ไหนคุณบอกว่าผมต้องทำตามคำสั่งคุณไง ผมก็รอคำสั่งจากคุณนี่แหละ ผมถึงออกมา”
เซนว่ายียวนอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ
“ดี คนปากดีอย่างนาย ชั้นชอบ หึหึ”
เก่งว่าพร้อมยกยิ้มให้ลูกน้องคนใหม่ ก่อนที่เขาจะหันไปแนะนำเซนให้ลูกน้องสองคนนั้นรู้จัก
“นี่เซน ลูกน้องคนใหม่ของชั้น”
พูดจบเก่งก็เดินเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจอะไร โดยมีเซนเดินตามหลังเขามาติดๆ
โกดังกว้างใหญ่ ที่เต็มไปด้วยสินค้าเถื่อนมากมาย ที่ตอนนี้กำลังทำการขนย้ายสินค้าล็อตล่าสุด เก่งยืนมองอย่างพออกพอใจในกิจการสินค้าเถื่อนของตัวเอง ก่อนจะเหลือบตามองลูกน้องคนใหม่ที่ยืนอยู่ด้านหลัง
จะเล่นสนุกอะไรกับนายนี่ดีหล่ะ???
“เฮ้ยยย ! พวกเอ็งออกมารับน้องหน่อยสิ”
เก่งออกคำสั่งขึ้นมาลอยๆ เซนมองสถานการณ์อย่างระแวดระวัง เห็นทีเขาต้องระวังตัวเสียแล้วสิ และเพียงเวลาไม่นานลูกน้องร่างใหญ่สี่ห้าคนก็ออกมาล้อมตัวเซนไว้ เขามองไปรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ งานนี้เขาต้องเจ็บตัวแน่นอน
“ทักษะดีนี่ แต่มันเป็นธรรมเนียม ทนหน่อยละกัน ถ้านายสามารถเอาชนะ ลูกน้องของชั้นได้ ก็ถือว่าผ่าน และชั้นจะรับนายเข้ามาอยู่กับชั้นอย่างเต็มตัว!”
เก่งหันมาพูดกับเซน พลางยิ้มเยาะเพราะรู้ดีว่ายังไง คนๆเดียวก็ไม่สามารถเอาชนะคนห้าคนได้แน่นนอน
“เอาสิยืนเฉยทำไม รับน้องกันหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ”
เก่งหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ผลัวะ!
หมัดลุ่นๆของชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็ชกเข้าที่ใบหน้าสวยของอีกคนอย่างแรง
ผลัวะ!
เซนกำหมัดแน่นสวนเข้าทันควัน พลางอีกมือก็ลูบบริเวณข้างแก้มที่ถูกต่อย ความรู้สึกเจ็บตรงมุมปากพร้อมรสเฝื่อนของของเหลวในร่างกาย ทำให้เขารู้ว่าริมฝีปากของเขาเกิดรอยแผล
เซนจัดการถอดแว่นแล้วโยนทิ้งในทันที ก่อนจะตั้งกาดสู้กับลูกน้องร่างใหญ่ของเก่ง เก่งยืนมองอย่างพอใจ ยิ่งเห็นคนคนนั้นดิ้นรนต่อสู้กับลูกน้องเขามากแค่ไหน หัวใจของเขาก็พองโต เหมือนสารแห่งความสุขสูบฉีดไปทั่วร่างกาย
เพียงเวลาไม่นานร่างบางก็ล้มลงไปกองกับพื้น เก่งยืนมองพลางนึกขำในใจ
แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่คนๆนี้ทำกับเขา…
“พอๆๆๆ พวกเอ็งไปทำงานต่อได้แล้ว ตรงนี้ชั้นจัดการเอง”
เมื่อจบประโยค ชายร่างใหญ่ห้าคนก็หยุดการกระทำแล้วเดินแยกไปออกไป โดยไม่ลืมหันมาก้มหัวแสดงความเคารพเจ้านาย
วาโย เดินเข้าไปก่อนจะนั่งชันเข่าใกล้กับร่างบางที่นอนแผ่หราอยู่
“อ่อนหัด”
น้ำเสียงเย็นชาเหยียดหยามว่าขึ้น ทำเอาคนที่นอนเจ็บอยู่ถึงกับถลึงตาใส่อย่างโกรธเคือง เก่งเบ้ปากใส่อย่างไม่ยี่หระก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับบีบปลายคางของอีกคนไว้
“โอ้ย ย ย!”
เซนร้องลั่นอย่างเจ็บปวด คนอย่างเขาไม่เคยจะแพ้อะไรง่ายๆ เจ็บตัวยังไม่พอ มิหนำซ้ำยังเจ็บใจที่คนตรงหน้าดูถูกเขา ถ้าไม่ติดว่าต้องชิงเอาเพชรมูลค่าร้อยล้านที่ผู้ว่าจ้างเขาต้องการนั่นมาหล่ะก็ ป่านนี้ ไอ้คนที่หยามเหยียดเขา ได้ถูกเขาพาตัวไปส่งเมืองนรกตั้งนานแล้ว!
“นายนี่มันอ่อนหัดจริงๆซะด้วย จับนิดจับหน่อยร้องโอดโอย อ่อนแออย่างนี้จะมาเป็นลูกน้องชั้นได้ยังไง!”
เก่งตะวาดเสียงกร้าว เซนขบกรามอย่างอดกลั้น จะต่อสู้อะไรไปตอนนี้ร่างกายของเขาก็บอบช้ำเกินกว่าจะตอบโต้ และละครบทที่เขาต้องเล่นนี้ เขาก็จำเป็นต้องยอมเป็นลูกไก่ในกำมือคนตรงหน้า
เก่งยกยิ้มเย้ยหยันให้คนตรงหน้า ก่อนจะใช้สายตาหยาบคายมองพิจารณามองอีกคน
“หึหึ หน้าตาแบบนี้ บอบบางแบบนี้ ชั้นว่าชั้นมีตำแหน่งใหม่ให้นายแล้วหล่ะ”
“อ อะไร ค คุณจะทำอะไร”
เซนเอ่ยถามอย่างยากลำบากเพราะมือแกร่งนั่นยังคงบีบที่ปลายคางของเขาแน่นด้วยความหวาดหวั่นพรั่นพรึงหลังจากที่เขานิ่งเงียบอยู่นาน
“มาเป็นของเล่นให้ชั้นดีกว่า เชื่อเถอะนายจะได้มีความสุขแน่นอน ชั้นจะตอบสนองนายให้มันสาสม!”
เก่งโพล่งออกมาด้วยอารมณ์ความแค้นที่อัดแน่นอยู่เต็มอก ปฏิภาณที่ตอนนี้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เขารู้สึกอึดอัดไม่น้อยจะต้องมาเป็นของเล่นให้คนๆนี้
ดูท่างานนี้คงไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดไว้ซะแล้วสิ !
…………………………………………………………
ณ ห้องนอนใหญ่ ที่มีแสงสลัวๆ ลอดผ่านเข้ามาทางช่องว่างระหว่างผ้าม่านสีเบจ ชายหนุ่มร่างใหญ่นั่งเช็ดปืนสั้นประจำกายที่เขามักพกติดตัวไว้ตลอดสำหรับป้องกันตัวเองจากภัยรอบด้าน พลางครุ่นคิดเรื่องภารกิจที่เขามอบหมายให้กับลูกจ้างนักฆ่ามือหนึ่ง
“ไอ้เก่ง มึงมีชีวิตโลดแล่นอยู่โลกนี้ไม่ได้นานหรอก หึหึ ในเมื่อมึงกล้าหักหลังกู กูนี่แหละจะส่งมึงไปอยู่นรกเอง!”
ภาคิณพูดกับตัวเอง สายตาเหี้ยมส่อแววความร้ายกาจฉายแววออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ทั้งเพ็ชรสูงมูลค่า และชีวิตของมาเฟียหนุ่ม เขาต้องเอามันมาให้ได้!
“พี่โตโน่ ตื่นแล้วหรอครับ”
เสียงหวานของใครอีกคนที่นอนคุดคู้ด้วยร่างที่เปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มหนาบนเตียงใหญ่ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย โตโน่หันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก่อนจะยิ้มหวานให้ครั้งหนึ่ง
“อื้มม”
เขาตอบเสียงเรียบ
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเครียดๆนะครับ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก กันนอนพักเถอะ เดี๋ยวพี่ลงไปทำงานก่อนนะ”
โตโน่พูดจบ ก็เก็บปืนพร้อมลุกขึ้นจากเตียงนั่น ก่อนจะเดินย้อนมา จุมพิตลงที่หน้าผากนูนสวยของอีกคนอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่ยิ้มหวานให้กันครั้งหนึ่ง ก่อนที่โตโน่จะเดินออกจากห้องนอนของเขาไป…
..........
พี่เก่งใจร้าย TT^TT
ความคิดเห็น