คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : The Killer...Chap15
15
“พี่เก่ง ดูเซ็งๆนะครับ”
เรืองฤทธิ์ว่ากับคนที่นั่งบนโซฟาตัวใหญ่หน้าจอแอลซีดี ในมือหนาถือรีโมทไว้พลางกดเปลี่ยนช่องกลับไปกลับมา อย่างจับจุดไม่ได้เลยว่าคนๆนี้กำลังดูอะไรอยู่
คงจะหาทางให้มันกลับมาสินะ เดี๋ยวคืนนี้ริทช่วยพี่ก็ได้ พี่จะได้จัดการกับมันซักที!
คนร่างบางคิด ใช่ เขากำลังคิดว่าเก่งต้องการให้ปฏิภาณกลับมาเพื่อจะจัดการแก้แค้น แต่นั่นเขากลับคิดผิด เพราะอันที่จริงแล้ว ภายในหัวใจของร่างสูงกลับคิดถึงคนที่เขาเพิ่งไล่ออกไป เขาอยากให้อีกคนนั้นกลับมา...
“ก็นิดหน่อย”
เสียงทุ้มว่าพลางสายตาก็มองไปที่จอด้านหน้า ที่เปลี่ยนช่องไปมาไม่หยุด คนร่าบางยืนมองอย่างเซ้งๆกับสิ่งที่ร่างสูงทำน้อยๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ มือเรียวบางคว้าเข้ากอบกุมมือหนาไว้ พลางลูบไล้เบาๆ
“ริทเข้าใจพี่เก่งนะ พี่คงเครียดที่ยังแก้แค้นไม่สำเร็จ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวริทจะตามจับตัวเซนมาให้ได้เอง”
จบประโยคร่างสูงเหลือบตามองคนข้างๆ หากแต่ในใจกลับยิ้มเยาะอยู่ในใจ
ไม่ใช่สักนิด! เขาไม่ได้แก้แค้นไม่ได้ แต่เขายังไม่ได้แก้แค้นต่างหากหล่ะ!
“งั้นหรอ? ก็ดีเหมือนกัน”
เสียงทุ้มพูดแค่นั้น มือหนาหยุดกดรีโมทไปแล้ว ส่วนมืออีกข้างก็ยังคงอยู่ในการกอบกุมของมือบางของอีกคน
“คืนนี้ออกไปข้างนอกกันดีไหม ออกไปคลายเครียดบ้างนะครับ”
เสียงหวานๆว่า พลางมองเสี้ยวหน้าของมาเฟียหนุ่ม วาโยหันมามองหน้าเรืองฤทธิ์ สายตาสองคู่สอดประสานกัน ก่อนที่ใบหน้าของร่างบางจะค่อยๆเลื่อนมาใกล้ๆ ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของลมหายใจของกันและกัน
“ก็ดีนะ ฉันเบื่อๆพอดี”
ร่างสูงว่าขัดขึ้น ใช่ เขามันไม่เหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนี้เขาไม่ต้องการใครอื่นๆมากมายเหมือนเมื่อก่อน ใจเขาต้องการแค่ปฏิภาณ ร่างบางหน้าเจื่อนลง หากแต่พยายามเก็บอาการแล้วผละตัวออกห่างร่างสูง เจ็บใจนัก ทำไมคนๆนี้ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด หากเป็นเมื่อก่อนถ้าเขาทำขนาดนี้สิ่งที่ตามมาก็ไม่ต้องคิดให้มากนักว่ามันจะเกิดอะไร...
เพียงชั่วเวลาไม่นาน ความมืดในยามค่ำคืนก็เข้ามาทดแทนแสงสว่างในตอนกลางวัน เวลาตอนนี้ หลายครัวเรือนก็ต่างภาพกันปิดไฟนอนพักผ่อน แต่ในบางสถานที่นั้นกลับเพิ่งตื่นตัว
ผู้คนมากมายเดินเบียดเสียดกันไปมา ภายใต้แสงไฟหลากสี บางคนกำลังเพลิดเพลินไปกับการเต้นบนฟลอร์ บางคนก็สุขสำราญกับการดื่มที่โต๊ะมากกว่าการออกไปวาดลีลาไปกับจังหว่ะดนตรี
“คุณพาผมมาทำไม”
เสียงหวานของคนใบหน้าสวยว่าขณะที่ในมือถือแก้วคอกเทลล์สีสวยไว้
“ก็ไม่ทำไม ฉันเบื่อๆ”
ใบหน้าหล่อเหลาว่า ก่อนจะกระดกแก้วเหล่าขึ้นดื่มจนหมดแก้ว พลางสายตาก็สอดส่ายไปรอบๆสถานที่ เพื่อมองหาใครบางคนที่นัดให้เขามาที่แห่งนี้ ที่ Franken club
“ผมว่าคุณควรพาคุณกันมามากกว่านะครับ คุณโตโน่”
เพียงจบประโยค ดวงตาคู่คมก็หันมามองคนพูด ก่อนจะเปลี่ยนที่มานั่งข้างๆเขา มือหนาคว้าเอวบางไว้แน่น แม้คนถูกกระทำจะพยายามขัดขืน แกะมาหนานั้นออกแต่กลับไม่เป็นผล ใบหน้าคมค่อยๆเลือนเข้ามาใกล้ ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว ด้วยรอยยิ้มร้าย
“ฉันเบื่ออะไรเก่าๆแบบนั้นแล้วหล่ะ หึหึ”
เพียงฟังคำนั้น ร่างบางก็ขนลุกเกรียวอย่างหวาดกลัว ไม่อยากคิดเลยว่าคนๆนี้ต้องการอะไรจากเขา มือเรียวนั้นพยายามผลักไสคนร่างแกร่งให้ออกห่าง หากแต่ร่างนั้นกลับลุกล้ำเข้ามามากกว่าเดิม
บึก!
เสียงของร่างบางกระทบกับโซฟา พร้อมกับร่างหนาที่ขึ้นคร่อมตัวเขา
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากแสดงหนังสดตรงนี้”
น้ำเสียงข่มขู่กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู คนเสียเปรียบทำได้แต่งนิ่งเงียบ พลางทำตัวแข็งทื่อหลับตาปี๋ ซอกคอระหงถูกจมูกโด่งรั้นสูดดมเอากลิ่นหอมอ่อนๆ อย่างโหยหา จะทำยังไงดีหล่ะทีนี้ ตายแน่ๆ
ฟึบ! ผลัว!
จู่ๆ ร่างของภาคิณก็ถูกกระชากขึ้นมา พร้อมหมัดลุ่นๆซัดลงบนใบหน้าอย่างแรง จนล้มคว่ำ คนที่หลับตาปี๋อยู่ค่อยๆลืมตามองเหตุการณ์
“ค คุณเก่ง”
ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงแผ่ว พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง สายตาฉุนเฉียวบนใบหน้าขาวตวัดมองปฏิภาณ ขนทำเอาคนถูกมองสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันมองคนที่ล้มลงไปนั่งกองกับพื้น
“มึงไม่มีสิทธิ์ยุ่งกับเมียกู!”
มาเฟียหนุ่มตวาดลั่น สายตาทุกคู่ จับจ้องมายังเขาทั้งสามเป็นตาเดียว การเคลื่อนไหวหยุดลงสวนกับบทเพลงและแสงไฟที่ยังคงทำหน้าที่ของมัน
ภาคิณค่อยๆใช้มือหนาเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าตัวต้นเหตุของความเจ็บชา และรอยแผลบนใบหน้า
“อ ไอ้โตโน่”
วาโยอุทานเรียกชื่อทันทีที่เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่เขาจัดการไปเมื่อครู่
“หึหึ ตกใจหรอวะไอ้เก่ง แหม่ ไม่ได้เจอมึงนาน มีเมียแล้วหรอวะ เมียมึงเนี่ยเด็ดจริงๆหว่ะ หอมเป็นบ้า”
น้ำเสียงกวนประสาททำเอาวาโยถึงกับเลือดขึ้นหน้า ไอ้คนตรงหน้ามันกลับมาได้ยังไง!
มือขาวคว้าเอาคอเสื้อของคนที่นั่งอยู่ ก่อนฉุดให้ลุกขึ้น แม้ว่าจะเสียเปรียบ แต่ภาคิณก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ซ้ำหนักริมฝีปากหนายังเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“กูจะกลับมาแก้แค้นมึง ไอ้เพื่อนทรยศ”
ภาคิณว่าเสียงเสียงแข็ง หากแต่กลับเบาพอที่เขาจะฟังกันได้เพียงสองคนเท่านั้น ปฏิภาณมองเหตุการณ์ตรงหนาเหรอหรา ความรู้สึกหลากหลายมันตีกันในหัวจนเขาทำอะไรไม่ถูก
“มึงอย่าโทษกูสิวะ เพราะมึงต่างหากที่โง่ไว้ใจกู หึหึ”
เสียงหัวเราะหึในลำคอ พร้อมรอยยิ้มร้ายฉายฉาบบนใบหน้ามาเฟียหนุ่ม ความแค้นในใจที่ภาคิณมีเริ่มปะทุมากขึ้นเป็นเท่าตัว
ใช่ เมื่อก่อนเขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เพราะเหตุการณ์เลวร้ายบางอย่างที่ทำให้โตโน่ต้องไปติดคุกทั้งๆที่ตนไม่ได้ผิด นั่นจึงเป็นอีกสาเหตุนอกจากเรื่องของเรืองฤทธิ์ที่ทำให้ภาคิณคับแค้นใจไม่น้อย และความเป็นเพื่อนก็ถูกทำลายลง เหลือเพียงคำว่าศัตรูเข้ามาแทน!
“เออ กูมันโง่ มึงเองก็โง่ มีเมียแต่ปล่อยให้เมียมาเสวยสุขกับกู ฮ่าๆๆๆๆ”
ภาคิณว่าเย้ยหยัน หากแต่กลับเป็นเสียงดังลั่นพอที่จะให้คนอื่นๆ รวมทั้งปฏิภาณได้ยิน ปฏิภาณส่ายหน้าพัลวันเพื่อให้วาโยอย่าเชื่อคำของภาคิณ ไม่มีความหมายอะไรสำหรับคนเจ้าอารมณ์อย่างวาโย สายตาเกรี้ยวกราดเหลือบมองคนที่นั่งส่ายหน้า พร้อมกับขอบตาที่เริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอ
ไม่มีคำพูดจากปากวาโย มีเพียงการกระทำเท่านั้น มือหนาปล่อยคอเสื้อของภาคิณก่อนจะพุ่งหมัดลงบนใบหน้านั้นอีกครั้ง
ผลัวะ!
ผลัวะ!
เสียงหมัดของอีกคนซัดสวนลงบนใบหน้าขาวกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะยิ้มเยาะพร้อมกับมือหนาที่กระชากร่างบางที่นั่งอยู่โซฟาลุกขึ้นแนบข้างลำตัวเขา ปฏิภาณเบิกตาโพลงอย่าตกใจที่ถูกกระชากขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว พลันจู่ๆ ริมฝีปากหนาก็ทาบทับลงบนริมฝีปากบางสวยของเขา ปฏิภาณเม้มปากแน่นพลางขัดขืนอย่าสุดชีวิต มือบางทั้งทุบทั้งผลักคนตรงหน้าอย่างแรง
เพียงเห็นภาพตรงหน้า ก็ทำเอาเขาฉุนกึก วาโยใช้มือหนาจับแขนร่างบางแล้วกระฉากออกมา พร้อมๆกับที่มืออีกข้างกำหมัดแน่นหนาซัดลงบนใบหน้านั้นซ้ำอีก
“มึงจำไว้เลยนะ ถ้ามึงขืนยุ่งกับเมียกูอีกกูไม่เอามึงไว้แน่ ไอ้โตโน่!”
วาโยตวาดพร้อมชี้หน้าคนที่ถูกต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้นอีกซ้ำสอง ก่อนจะฉุดกระชาดกร่างบางให้เดินตามตนออกมา ปฏิภาณเดินตามแรงฉุดของวาโยอย่างทุลักทุเล
“พ พี่เก่ง พี่เก่ง”
เสียงหวานๆของใครอีกคนร้องเรียกชื่อเขา หากแต่วาโยกลับไม่สนใจเสียงอื่นใด แล้วเดินมุ่งตรงไปยังห้องน้ำของคลับแห่งนี้ทันที
เรืองฤทธิ์มองตามสองร่างนั้นไปอย่างหงุดหงิดใจไม่น้อย นี่มันอะไรกัน ยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย เขาไม่ได้ต้องการแบบนสิ มันไม่ใช่!
“ริท”
ขณะที่เขากำลังยืนมองตามหลังบุคคลสองคนไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดใจไม่น้อย จู่ๆเสียงทุ้มๆที่คุ้นเคยก็เรียกเขาจากด้านหลัง ร่างบางหันไปตามเสียงนั้นก่อนจะตวัดสายตาใส่อย่างฉุนเฉียว
“นี่พี่ทำบ้าอะไร ทำไมพี่เก่งถึงลากไอ้หน้าโง่นั่นไปแบบนี้หล่ะ!”
ยังไม่ทันทักทายอะไร เสียงบ่นระคนความไม่พึงพอใจของเรืองฤทธิ์ก็ตวาดแว๊ดใส่ภาคิณ คนร่างสูงจิปากน้อยๆ บางทีความอดทนมันก็มีจุดสิ้นสุดได้เหมือนกัน
“ริทเป็นบ้าอะไร พี่ยังไม่ทันทำอะไร ไอ้บ้านั่นก็เข้ามาชกหน้าพี่แล้วลากเซนไปอย่างที่ริทเห็น!”
ภาคิณขึ้นเสียงใส่ เขารู้ว่าเขาทำอะไรไว้บ้าง แต่มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกคนตรงหน้าจนหมด
คนร่างบางนิ่งเงียบไม่พูดจา พลางจิปากเพราะยังหงุดหงิดงุ่นง่านไม่หาย คอกเทลล์สีสวยในมือถูกกระดกใส่ปากจนหมดแก้วในทันที
“ริท คืนนี้ไปกับพี่นะ”
ร่างสูงกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหู ทันทีที่เดินเข้าประชิดกายบางจากด้านหลัง จมูกสวยซุกไซร้ความหากลิ่นหอมจากร่างเล็กบนซอกคอขาว โดยที่คนถูกกระทำเองก็ไม่ได้มีทีถ้าว่าจะขัดขืน
“ก็ดีครับ ถือว่าแทนการขอบคุณที่พี่พามันมา อีกอย่างริทก็ขาดเรื่องแบบนี้มานานมากแล้ว ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีแบบนี้ผมหวังว่าพี่จะช่วยผมได้”
ความคิดเห็น