คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : The Killer...Chap11
11
ทันทีที่เรืองฤทธิ์ถูกมาเฟียหนุ่มอย่างวาโยไล่ออกไปจากห้องนี้ ปฏิภาณก็ลุกดันตัวเองขึ้นยืนอย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจเจ้าของห้องที่เดินเข้ามาเลยซักนิด
“เดี๋ยว!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดขึ้น ก่อนจะคว้าแขนร่างบางไว้
“ปล่อยผมซะ!!!”
เซนว่าพลางสะบัดแขนตัวเองให้หลุดจากมือของอีกคน มือแกร่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นเพื่อหวังให้อีกคนหยุดการกระทำนั้น แต่ยิ่งเขาเพิ่มแรง การสะบัดของอีกคนก็แรงขึ้นตาม และนั่นก็ทำเอาเขานึกโมโหไม่น้อย
“อวดดีนักใช่ไหม???”
เสียงเย็นว่า แววตาร้ายวาวโรจน์ ก่อนจะผลักร่างบางเข้าชิดติดกำแพง
บึกก
ร่างของเซนกระทบเข้ากับกำแพงสีขาวเรียบไปตาแรงผลัก จะหาทางรอดก็ไม่มีทางอีกแล้ว เมื่อร่างของมาเฟียเข้ามาประชิดตัวเขา พร้อมมือที่เท้ากำแพงไว้ข้างหนึ่ง
“อย่าคิดว่าฉันจะสงสารนาย อย่าคิดว่าการทรมานนายมันจะสิ้นสุดลง เพราะมันไม่มีวันนั้น!”
น้ำเสียงเย็นชาว่า
“เอาเถอะครับ คุณจะทำอะไรผมก็เชิญ! ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรให้คุณทำลายแล้วหนิ คุณได้มันไปหมดแล้ว คุณอยากจะฆ่าผมตอนนี้เลยก็ได้”
เซนตอบโต้ พร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหล ความเสียใจในเรื่องที่เกิดมันไม่ลบไปจากใจเขาได้เลยสักนิดเดียว มันเหมือนกับเขาได้สูญเสียทุกอย่างในชีวิต หัวใจ ร่างกาย ศักดิ์ศรีมันถูกคนๆนี้ย่ำยีจนมันแหลกเหลวไม่เป็นท่า
เพียงได้เห็นหยดน้ำตา หัวใจของมาเฟียหนุ่มก็อ่อนยวบลงในทันควัน เขาขบกรามแน่นอย่างเก็บอาการไว้ พลางในสมองก็ย้ำเตือนตัวเองว่าคนตรงหน้าเป็นบุคคลที่ฆ่าผู้มีพระคุณที่รักที่สุดของเขา เขาไม่ควรมีความเมตตาปราณีใดๆทั้งสิ้น
“งั้นเหรอ ก็ดี จริงๆนายไม่ต้องพูดแบบนั้นก็ได้ เพราะฉันรู้ว่าฉันจะทำอะไรนายก็ได้เพราะนายเป็นของฉัน! และฉันไม่ปล่อยให้นายตายไวขนาดนั้นหรอก หึหึ”
พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็เลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะใช้สายตาโลมเลียอีกคน พลางมือหนาก็ยกขึ้นปลดกระดุมเสื้อตัวบางสีฟ้าอ่อนๆของอีกคน
“หึหึ กลัวงั้นเหรอ ก็เคยๆแล้วหนิ จะกลัวทำไมหล่ะ ฉันเห็นตอนทำนายก็ออกจะชอบมันด้วยซ้ำ”
เขาพูดดูถูก ทันทีที่เห็นท่าทีหวาดกลัวของอีกคน เซนกัดฟันกรอดอย่างสุดจะทน สองแขนเรียวยกขึ้นผลักอกแกร่งอย่างแรงสุดแรง
ร่างสูงกระเด้งออกในทันที เก่งยกยิ้มอย่างนึกตลก ทั้งๆที่ไม่มีทางรอด แต่ก็ยังจะอวดดี
“กล้าดื้อกับผัวหรอฮะ!!!!”
ร่างสูงตะคอกใส่
“ผมไม่มีสามีอย่างคุณ!”
เสียงหวานตอกกลับ พร้อมใช้นิ้วชี้หน้าอย่างคาดโทษ ใครมันจะไปยอมรับบุคคลตรงหน้าว่ามีสัมพันธ์แบบนั้นได้ แม้ว่าทุกทีที่ได้ยินคำๆนั้นใจเขาจะเบาหวิวก็ตาม
“จะบอกว่าลืมแล้วงั้นเหรอ ได้ เดี๋ยวฉันจะเตือนความจำให้!”
น้ำเสียงน่ากลัวเอ่ยขึ้น ก่อนจะใช้สองมือใหญ่ประคองดวงหน้าสวยแล้วกดจูบลงในทันที ริมฝีปากงามถูกบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลิ้นร้อนเข้าสัมผัสโพรงปากหวานล้ำอย่างดุดัน มือเรียวสวยพยายามดึงดันอกแกร่ง เสียงร้องประท้วงห้างดังอู้อี้ในลำคอ
“อื้อ ปล่อย อื้อ อ”
มันก็แค่เสียงนกเสียงกา เก่งไม่ฟังเสียงร้องขอใดๆของอีกฝ่าย ซ้ำร้ายยังรุกหนักขึ้น มือสากหนาเข้าเล่นซนที่ขอบกางเกงของเซน
การถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่งผลให้น้ำตาที่เคยไหล ไหลอาบแก้มอีกครั้ง พลางร่างกายก็หวงห้ามอย่างที่สุดเท่าที่ตอนจะทำได้
ครืดดดดดดดครืดดดดดดด
เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น วาโยหยุดการกระทำอย่างเสียอารมณ์ หากแต่ยังยืนอยู่ที่เดิม ตาคมมองหน้าจอโทรศัพท์ พลางคิ้วเริ่มขมวดมุ่นอย่างงุนงงที่เห็นชื่อของบุคคลที่โทรมา
ติ๊ด
เขากดรับสายก่อนจะกรอกเสียงเข้ม
“ว่าไงน้องสาวพี่”
“โอ้ยยย กว่าจะรับนะพี่เก่ง เกรซมีเรื่องสำคัญจะแจ้งคะ”
ปลายสายกรอกเสียงหวาน เซนยังคงยืนเช็ดน้ำตาตัวเอง โดยมีสายตาของอีกคนที่ยังยืนจ้องในระยะประชิด จะเดินหนีออกไปก็ไม่ได้ เพราะแขนแกร่งเท้ากับเพดานขวางทางไว้เรียบร้อย
“เรื่องสำคัญอะไร?”
เก่งถามน้องสาว
“เกรซสืบหาตัวคนที่ฆ่าพ่อเราเจอแล้วนะคะ เดี๋ยวเกรซจะส่งข้อมูลไปให้ทางอีเมลล์”
คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างเป็นคำถามทันทีที่ฟังคำพูดของปลายสายที่โทรข้ามประเทศมา
“ดะ เดี๋ยวนะ คนที่ฆ่าพ่อเราหรอ ตอนนี้พี่เจอตัวแล้วนะ”
ร่างสูงว่า พร้อมส่งสายตาอาฆาตใส่บุคคลตรงหน้า เซนกัดฟันกรอดพลางมองกลับในทันที ก็เขาไม่ได้ทำ ก็ไม่มีเหตุผลจะต้องหลบหลีก แม้ดวงตาจะมีน้ำใสๆคลออยู่ก็ตาม
“บ้าแล้วพี่เก่ง คนๆนี้ยังอยู่ที่ฮ่องกงนะพี่ ยังลอยนวลอยู่เลย เกรซมั่นใจว่าไม่ใช่คนที่อยู่กับพี่แน่เกรซรับประกัน”
“…………”
ร่างสูงนิ่งเงียบฟังน้องสาว พลางมองคนตรงหน้าอย่างสับสน
“เอาเถอะคะ เดี๋ยวเกรซจะส่งข้อมูลไป เช็คอีเมลล์ภายสามนาที แค่นี้นะคะ บ้ายบาย”
ตื้ด ตื้ด ตื้ด ตื้ด….
ปลายสายวางสายไปนานแล้ว หากแต่มาเฟียหนุ่มยังคงยืนอึ้งอย่างงุนงง นี่เขาจับตัวคนผิดแน่หรือ ไม่รอช้าโทรศัพท์เครื่องหรูกลับถูกหย่อนเข้ากระเป๋ากางเกงแสลกสีดำ ไม่มีการกระทำใดๆต่อคนตรงหน้า วาโยเดินออกจากห้องไปอย่างไม่บอกกล่าว ทิ้งไว้เพียงความปวดร้าวที่ถาโถมใส่หัวใจอีกคน พร้อมความงุนงงในพฤติกรรม
ปัง!!
เสียงประตูปิดดังปังตามแรงผลัก ปฏิภาณมองที่ประตูนั้นครั้งหนึ่ง ก่อนจะเดินไปบิดลูกบิดประตู หากแต่เขากลับไม่สามารถเปิดออกได้ เขาถอนหายใจยาวอย่างสุดเซ็ง ในใจก็คิดไม่ตกกับการกระทำของคนที่เพิ่งเดินจากไป คิ้วสวยขมวดมุ่นครุ่นคิดไปต่างๆนานาก่อนฉุกคิดถึงภารกิจหนึ่งที่ตนเกือบหลงลืมไป
ใช่!!! เขาต้องตามหาเพชร!!
เหมือนดั่งเปิดทางสะดวกให้นักฆ่าอย่างเขา เซนจัดการค้นทุกซอกทุกมุมในห้องนอน บนเตียง ตู้ลิ้นชักต่างๆการค้นหาดำเนินไปเรื่อยๆ หากแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้าของห้องนั้นจะกลับมา ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“อยู่ไหนกันนะ”
เขาพูดกับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจยาว นี่เขาจะต้องตามหาเพชรนั่นได้ที่ไหน กลไกแปลกในห้องนี้ก็ไม่มีเลยซักแห่ง คฤหาสน์หลังนี้ก็ยิ่งใหญ่เกินความสามารถที่จะตามค้นเจอได้ในเวลาอันรวดเร็ว ซ้ำร้ายยังตกเป็นผู้ต้องหา ถูกกล่าวหาว่าตนเป็นผู้ปลิดชีพผู้มีพระคุณของวาโย เขาควรจะดำเนินแผนการอย่างไรดี ในเมื่อหนทางที่จะทำให้มาเฟียคนนี้ไว้ใจเขาได้ หากมีคดีคาดโทษไว้แบบนี้แล้วหล่ะก็ เห็นทีภารกิจนี้คงยืดเยื้อไปอีกนานแน่นอน…
ร่างสูงเบิกตาโพลงทันทีที่ได้รับไฟล์ข้อมูลที่เพิ่งส่งผ่านอีเมลล์จากน้องสาวเมื่อสามนาทีก่อน ข้อมูลแปลกใหม่นี้ทำเขาตกตะลึงไม่น้อย เมื่อพบว่าเป็นข้อมูลของลูกชายศัตรูของพ่อตน มือหนาค่อยๆเลื่อนบาร์หน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคจนมาถึงไฟล์รูปภาพที่แนบมา
“ไม่จริง”
เสียงทุ้มพูดกับตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะย้อนดูข้อมูลซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือหนาหยิบเอาโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาอีกครั้ง ก่อนต่อสายกลับไปหาน้องสาวที่อยู่ต่างประเทศในทันที
“ได้รับข้อมูลแล้วใช่ไหมคะพี่ชาย”
เสียงเจื่อยแจ้วกรอกผ่านปลายสายมาอย่างสดใส
“เกรซแน่ใจหรอ ถูกคนหรอเกรซ”
เขาถามขอความมั่นใจอีกครั้ง
“แน่ใจร้อยล้านล้านล้าน เปอร์เซ็นเลยคะ พี่เก่งไม่เชื่อมือน้องสาวนักสืบมือหนึ่งคนนี้งั้นเหรอ”
หญิงสาวย้อนถามพี่ชายทีเล่นทีจริง
“อ โอเคๆ ขอบใจมาก”
เขาตอบกลับไม่เต็มเสียงนักก่อนกดวาง สายตาเกรี้ยวกราดลุกวาวขึ้นในทันใด ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีเพราะอารมณ์โกรธแค้น
“โธ่เว้ยยยยยย!!!!!”
ร่างสูงโวยลั่น ก่อนมือหนาจะกวาดเอาข้าวของเอกสารบนโต๊ะลงพื้น
เพล้งงง!!!
แก้วน้ำใบใสถูกปาไปถูกเพดานสีเรียบจนแตกกระจาย ร่างสูงกัดฟันกรอดพร้อมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างหัวเสีย สองขมับเผยให้เห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้น ความรู้สึกคับแค้นปะทุขึ้นอย่างยากที่จะเบาบางลง พร้อมความรู้สึกผิดมหันต์ต่อใครอีกคนก็พุ่งเข้าแทงลงกลางหัวใจของเขา สร้างความปวดร้าวอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”
..........................................................................................................................
ความจริงบางอย่างถูกขุดขึ้นมาแล้ว อิอิ
ความคิดเห็น