คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : The Killer...Chap10 [rewrite]
10
ประตูบานใหญ่ของห้องนอนเจ้าของบ้านเปิดออก พร้อมกับแม่บ้านที่ยกถาดอาหารมีจานที่มีร่องรอยของการทานอาหารนั้นไปเรียบร้อยแล้วสองสามใบเดินสวนออกมา
เรืองฤทธิ์ยิ้มน้อยๆให้กับแม่บ้านอย่างเป็นมิตร พลางหันมองตามหลังไปจนแม่บ้านออกไปจากทางเดินนี้
“หึ!! กว่าจะสำเร็จ นายยั่วพี่เก่งนานไหมหล่ะ เซน!”
เขาว่าพลางกัดฟันกรอด แววตาร้ายฉายฉาบบนในหน้าสวย ในที่สุดสิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้ ความอิจฉาเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ ความกลัวว่าจะเสียคนที่ตนรักไปเริ่มบังคับให้เขาต้องทำอะไรบางอย่าง
แอ๊ด ด
ร่างเล็ก เปิดประตูบานใหญ่ออก ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูดังปัง
ปัง!
เสียงของประตูที่กระทบไปตามแรงของคนตัวเล็กดังลั่น ทำเอาอีกคนที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงสะดุ้งตัวน้อยๆเพราะตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทักทายอย่างเป็นมิตร ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าผู้มาเยือนไม่ได้เป็นมิตรกับเขาก็ตาม
“พี่เก่งไม่อยู่แล้ว ไม่หนีไปหล่ะ เดี๋ยวฉันหาลู่ทางให้”
น้ำเสียงเหน็บแนมว่า พร้อมเดินเข้ามายืนมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาเหยียดหยาม จากสถานการณ์ปฏิภาณมองออกในทันทีว่าอีกคนต้องการเข้ามาหาเรื่องตน ถึงเวลาที่เขาจะเลิกทนสักที อยากหาเรื่องนักวันนี้ได้มีเรื่องสมใจแน่!
ในเมื่ออยู่อย่างสงบแล้วไม่ชอบ ก็พอกันทีวันนี้ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องทน!
“เรื่องของฉัน”
ปฏิภาณใช้น้ำเสียงนิ่งเรียบตอบด้วยหน้าตาชวนกวนอารมณ์อีกคน ก่อนจะยกยิ้ม
สีหน้าท่าทางของเซนทำเอาอีกคนแทบอยากจะเอาหมัดเล็กๆของเขาซัดลงบนหน้านั้นสักสองสามที อารมณ์ที่มันสุมเหมือนไฟอยู่ในอกเหมือนกับถูกเติมเชื้อไฟให้มันลุกโพลงขึ้นในทันตา
“ทำไม คงจะอยากได้พี่เก่งเป็นผัวจนตัวสั่นแล้วสิ นายถึงไม่ยอมไป!”
ริทตะวาดกร้าว ก่อนจะพุ่งถลาเข้ามาพลางยกหมัดแน่นๆขึ้นง้างเพื่อหวังจะต่อยลงบนใบหน้าใสของอีกคน เซนไม่รอช้าลุกยืนประจันหน้าก่อนคว้าหมัดนั้นของอีกคนไว้ได้ทันควัน
“มันไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องยั่วเขาหรอกริท พี่เก่งหน่ะเขาอยากได้ฉันจนตัวสั่น แค่ฉันนั่งเฉยๆเขาก็กระโจนใส่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
เซนเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ยักคิ้วเล็กน้อย พร้อมว่าเย้ยหยันยิ้มเยาะอีกคน คนขี้อิจฉาได้ยินดังนั้นก็นึกโมโหขึ้นในทันที ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีเพราะอารมณ์ที่คุกรุ่นไปด้วยความโกรธที่เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ พลางสลัดมือของตัวเองให้หลุดจากมือของเซน แต่มือของอีกคนกลับกำข้อมือเขาไว้แน่น
“อยากรู้ไหมหล่ะ ว่าเมื่อคืนเรามีความสุขกันมากแค่ไหน ฉันยินดีจะเล่าให้นายฟังนะริท เพราะถือว่าฉันกับนายก็อยู่ฐานะไม่ต่างกัน ต่างกันแค่นายหน่ะอาจจะเก่าไปหน่อย นายก็คงจะอยากฟัง เพื่อจะได้หาวิธีมัดใจพี่เก่งได้ไงหล่ะ”
เซนว่าพลางทำท่าทีเยาะหยันไม่เลิก ในใจก็นึกขำอีกคนกับท่าทีของคนกำลังอารมณ์เดือดพล่าน ริทถลึงตากัดฟันกรอดในใจก็เกินจะทนไหว พลางสมองก็หาลู่ทางเพื่อจะตอบโต้ ยิ่งฟังคำเหยียดหยามจากอีกคนยิ่งสร้างความโกรธเกลียดมากขึ้น
“มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!”
ริทตวาดใส่หน้าเซนทันที พร้อมกับยกอีกมือที่ว่างอยู่ขึ้นตวัดหลังมือฟาดลงบนข้างแก้มคนตรงหน้าเต็มแรง
เพี้ยะ!
เสียงฝ่ามือกระทบลงบนใบหน้าขาวของอีกคนฉาดใหญ่ เซนปล่อยข้อมือเล็กในมือลงอย่างแรงก่อนจะสวนกลับไปด้วยกำปั่นแน่นๆของเขาอย่างเต็มแรง
ผลัวะ!
ทันทีที่หมัดของเขากระทบลงบนใบหน้า ริทถึงกับล้มตึงลงไปบนพื้นพรมสีเลือดนก นิ้วเรียวยกขึ้นสัมผัสบริเวณจมูกตัวเองที่สัมผัสได้ของความเจ็บพร้อมกลิ่นคาว
“แก…”
คนถูกกระทำ มองเลือดกำเดาที่มือตัวเอง พลางกัดฟันกรอดอย่างเคืองขุ่น ดวงตาคู่สวยฉายแววของความโมโหอย่างสุดจะกลั้นจ้องมองไปยิ่งผู้กะทำเขม็ง
เซนยืนมองร่างของอีกคนที่ล้มลงไปกองบนพื้นตรงหน้าไม่เป็นท่าอย่างสะใจไม่น้อย รอยยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะปรากฏฉายบนใบหน้าสวยนั้น พลางมือบางๆก็ยกขึ้นลูบบริเวณที่ตนได้รับการกระทบ ความเจ็บแสบบริเวณมุมปากพร้อมรสเฝื่อนทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเกิดบาดแผล ลิ้นร้อนเลียบริเวณรอยแผลนั้นของตัวเองเบาๆ ก่อนควัดสายตามองกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“ทำไม? อยากมีเรื่องกับฉันนักไม่ใช่หรอ นี่ไงฉันสนองนายแล้วไม่พอใจอีกหรอ ฉันบอกไว้ก่อนนะ คนอย่างฉันไม่ได้อดทนอะไรง่ายๆ ใครดีมาฉันดีตอบ ใครร้ายมาฉันก็ร้ายตอบ”
เซนชี้หน้าพลางสบถลั่น
อีกคนพยายามพยุงตนให้ลุกขึ้นจนเต็มความสูง ก่อนชี้หน้าตะคอกอีกคนกลับไป
“ฉันไม่น่าปล่อยให้แกอยู่ในนี้นานเลย ไปตายซะเถอะ!!!”
ริทว่าก่อนใช้เท้าเตะเข้าที่ช่วงขาของอีกคนจนล้มลง ก่อนพุ่งถลาขึ้นคร่อมเข้าร่างอีกคนอย่างว่องไว แล้วใช้มือของตัวเองทั้งสองข้างตะครุบเข้าที่ลำคอขาวที่มีร่องรอยจารึกของใครอีกคนเต็มไปหมด ยิ่งเห็นแบบนั้นความเจ็บแค้นยิ่งเพิ่มขึ้นจนเขาไม่อาจจะทนเก็บให้คนๆนี้อยู่ในบ้านหลังนี้ร่วมกับเขาได้อีกต่อไป เขาออกแรงบีบจนอีกคนหายใจได้อย่างยากลำบาก
แม้จะตกเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบ แต่เขาก็ไม่ยอมให้ตัวเองตายไปได้ง่ายๆ สองมือของเขาพยายามต่อสู้กับคนด้านบนอย่างสุดความสามารถ
“ตายๆไปซะเถอะแก อยู่ไปแกก็เป็นตัวมารขวางฉันทุกอย่าง หึหึ”
เรืองฤทธิ์หัวเราะหึในลำคอ ดวงตาของความร้ายกาจเปล่งประกายอย่างเห็นได้ชัด ตัวตนที่แท้จริงที่ซ่อนไว้เริ่มเปิดเผยออกมาอย่างหมดเปลือก
เซนยังคงไม่ละความพยายาม เขาพยายามดิ้นแรงอย่างสุดชีวิต พลางมือก็เข้าระรานต่อสู้อย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้เปรียบเขา พอริทได้ทีเผลอ เขาก็จัดการพลิกตัวกลับให้ตัวเองอยู่ด้านบน ก่อนทีสองมือจะคว้าเข้าที่ลำคอของอีกคน แล้วบีบแน่น
โอ้ยย ย!
คนถูกกระทำร้องลั่นทันที สองมือเรียวที่คว้าลำคอของอีกคนไว้กลับหลุดออกอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไม ถ้าฉันตายแล้วนายจะได้อะไร ได้พี่เก่งงั้นเหรอ? หรือว่า… นายมีเหตุผลอื่น!”
เซนว่าพลางกระแทกเสียงใส่ คนเสียเปรียบได้ฟังก็ถึงกับเบิกตาโพลง กลัวว่าอีกคนจะรู้อะไรที่ไม่ควรรู้ สองมือก็พยายามจะแกะมือของอีกคนที่รัดคอตนไว้แน่น แน่นจนเขาเริ่มหายใจติดขัด
“ทำไม อึ้งเหรอ อย่าคิดว่าชั้นดูไม่ออกนะริท ทำอะไรเอาไว้ นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนาย”
เซนว่าไป ทั้งๆที่ในใจเพียงแค่สงสัย แค่ต้องการจะจับผิดอีกคน เพื่อหาคำตอบของคำว่าแพะรับบาป และการตายของพ่อเก่ง เขายอมไม่ได้หากเรื่องนี้เขาจะต้องเข้ามาเกี่ยวข้องโดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว และเขาก็คิดว่าสิ่งที่เห็นคงมีอะไรมากกว่านั้น มากกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ!
ถึงจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่ริทเองก็ยังสู้ไม่ถอย สายตาคมกริบหันไปสบตาสู้
“แค่ก ล แล้วไงหน้าโง่ๆอย่างแก อย่ามาทำแส่รู้มากไปหน่อยเลย”
เขาพูดอย่างยากลำบากพร้อมกับมือที่พยายามผลักต่อสู้กับคนด้านบน
แกร๊กก
เสียงสะเดาะกลอนประตูดังขึ้น เหมือนหยั่งรู้ถึงเหตุการณ์ล่วงหน้า เซนแกล้งทำให้ตนเสียเปรียบ ผ่อนแรงบีบของตัวเอง เมื่อริทเห็นเช่นนั้นก็จัดการพลิกตัวเองจนสามารถขึ้นคร่อมด้านบนแล้วเป็นฝ่ายได้เปรียบแทน มือเรียวตะครุบเอาลำคอสวยพลางบีบรัดแน่นอย่างสุดแรงยัง
“แค่ก แค่ก ย อย่าทำเซนเลย ซ เซนขอโทษ ”
เสียงร้องขอโทษดังขึ้นอย่างยากลำบาก ริทยิ้มเยาะอย่างนึกกระหยิ่มใจที่อีกไม่นานตนจะสามารถจัดการกับคนตรงหน้าได้
“นายทำอะไรหน่ะริท!!!!!”
เสียงทุ้มตวาดขึ้นทันทีที่เห็นภาพเบื้องหน้า ภาพที่ริทกำลังใช้สองมือเล็กๆบีบลำคอของอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าของเขากลับเหยเกเพราะขาดอากาศที่จะหายใจ ริทหันไปมองพลางเบิกตาโพลงอย่างตกใจที่เห็นเก่งเข้ามา สองมือปลดปล่อยลำคอของเซนในทันควัน เก่งกัดฟันกรอดอย่างหัวเสีย ก่อนมือใหญ่จะคว้าแขนของคนร่างบางไว้ แล้วฉุดลากขึ้นมาอย่างแรง
“โอ้ย ย ร ริทเจ็บนะพี่เก่ง”
ริทร้องลั่นทันทีที่เก่งออกแรงบีบ เซนเหลือบมองริทพลางยกยิ้มน้อยๆอย่างนึกสะใจ ทั้งๆที่สีหน้ายังไม่ค่อยดีนัก
“พี่บอกแล้วไง พี่บอกให้ริทคอยดูไม่ให้เซนหนีไปไหนแค่นั้น ทำไมริทต้องทำนอกเหนือคำสั่งพี่!!!”
เก่งว่า พลางกระฉากตัวริทอย่างแรง สายตาแข็งกร้าวปรากฏฉาบบนใบหน้าหล่อเหลา จนทำเอาคนที่มองเห็นนึกกลัวขึ้นมาในทันที
“ร ริท ปเปล่า”
เขาตอบปฏิเสธอย่ากล้าๆกลัวๆ ในใจก็เจ็บใจไม่น้อยที่หลงกลของอีกคนที่นั่งนิ่งหายใจเร็วอยู่กับพื้น
“ย อย่าทำอะไรริทเลยครับ คุณเก่ง ริทไม่ได้ตั้งใจหรอก”
เซนร้องห้ามเสียงแผ่ว พลางมือหนึ่งก็ยกขึ้นสัมผัสลำคอตัวเองที่มีรอยบีบของฝ่ามือ เก่งหันมามองเซนครั้งหนึ่งโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะกระชากร่างริทไปที่ประตูแล้วผลักริทจนล้มลงไปกองนอกห้อง
ผลัก!!!
เสียงของร่างบางที่หล่นลงไปกระทบพื้นเย็นเฉียบอย่างไม่เป็นท่า ไล่ตามมาด้วยคำออกปากไล่จากมาเฟียหนุ่มคนที่เขารักสุดหัวใจ
“ออกไปซะ!”
เขาว่าอย่างเย็นชา ก่อนจะจัดการปิดประตูใส่หน้าคนที่ล้มลงไปกองกับพื้น
ปัง!!!!
เสียงปิดบานประตูดังลั่น น้ำตาของความเจ็บแค้น และความเสียใจไหลลงอาบสองข้างแก้ม ทั้งเจ็บตัว และเจ็บใจไม่น้อย ที่แพ้ให้กับเซนไม่เป็นท่า
ปัง ปัง ปัง
“พี่เก่งงงงง พี่เก่งออกมาฟังริทก่อนน ฮึก ฮึก”
เขาร้องไห้สะอื้นพลางเคาะประตูอยู่สองสามครั้ง หากแต่กลับไม่ได้รับความสนใจจากคนที่เขาร้องเรียกแม้แต่น้อย วี่แววที่ว่าอีกคนจะเปิดประตูตามที่เขาเรียกก็ไม่มีเลยสักนิด ริทล้มเลิกการเคาะประตูร้องเรียกอย่างท้อใจ เกิดเป็นความคับแค้นในจิตใจที่เข้ามาแทนที่ มือเรียวยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง พลางในสมองก็คิดหาหนทางที่จะกำจัดอีกคนอีกครั้ง
“พี่โตโน่ เห็นทีริทคงต้องใช้พี่เป็นเครื่องมืออีกรอบแล้วหล่ะครับ หึหึ”
เขาพูดกับตัวเอง ดวงตาแดงก่ำฉายแววร้ายกาจ รอยยิ้มของความเจ็บแค้นขึ้นปรากฏบนใบหน้า
จัดการเองไม่ได้ผล ก็คงต้องใช้เครื่องมือมาเป็นตัวช่วยในการกำจัดอีกคนเสียแล้ว…
........................................................................................
ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ ตอนนี้รีไรท์แล้วนะ ลองอ่านดูว่ามันดีขึ้นไหม
ขอบคุณคำแนะนำจากรีดเดอร์ คห.227 ด้วยคะ
ความคิดเห็น