ตอนที่ 6 : MY ONLY 1 | 02 : ใต้ชายคาเดียวกัน [3]
“นะ ไปซื้อของที่ตลาดให้แม่หน่อยลูก” แต่ในระหว่างที่สงครามของทั้งคู่กำลังจะปะทุไปมากกว่านี้เสียงหวานของคุณภัสสรก็ดังขึ้นก่อนจะปรากฏตัว หญิงวัยกลางคนที่เพิ่งเดินออกมาจากด้านหลังของบ้านก็มองหน้าชายหญิงคู่นี้อย่างสงสัย “อ้าว หนูเจ้าจันทร์ก็อยู่เหรอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ” หญิงสาวตอบ
“แม่จะให้ผมไปซื้อของเหรอ” เป็นณภัทรที่หันหน้าไปคุยกับผู้เป็นแม่บ้าง
“ใช่ ก่อนหน้านี้ขากลับแม่ลืมนึกได้ว่าของหมด นะไปซื้อให้หน่อย ว่างหรือเปล่า”
“ว่างครับ เดี๋ยวผมไป” เจ้าของร่างสูงพยักหน้า เขาลอบมองหญิงสาวด้านข้างเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนตนเอง
ณภัทรเลือกหยิบเสื้อคลุมแขนยาวพร้อมกับกระเป๋าเอาไว้ใส่ของเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก แต่ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังหยิบสัมภาระอยู่นั้น ประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือของใครบางคนที่เลือกที่จะไม่เคาะประตูก่อน
“นี่ จะไปตลาดเหรอ”
ฟังจากเสียงก็เดาได้ไม่ยากเลย
“ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าคุณหนูของบ้านอัศวเมฆาธีร์จะไม่รู้จักการเคาะประตูห้องคนอื่น” เขาหันไปสบตากับบุคคลที่เข้ามาใหม่ซึ่งเธอกำลังยืนอยู่หน้าประตูพอดี
“ฉันจำเป็นต้องมีมารยาทกับคนอย่างนายด้วยเหรอไง”
ก็แบบนี้ทุกที เขาอ่อนใจเหลือเกิน
“ใช่ คุณอยากได้อะไรหรือเปล่า”
“เปล่า แต่ว่าฉันไม่ยักจะรู้ว่าแถวนี้มีตลาด มันอยู่ตรงไหนเหรอ แล้วมีอะไรขาย” เจ้าจันทร์ร่ายคำถามยาวพร้อมกับสีหน้าครุ่นคิด เธอคิดมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ที่ได้ยินคำว่าตลาดแล้ว
“ก็ต้องมีน่ะสิ คุณอยากรู้ขนาดนั้นก็ไปด้วยกันเลยไหมล่ะ”
“ไปสิ” เธอไม่ปฏิเสธ
“งั้นคุณก็ไปเตรียมตัวแล้วลงไปรอผมด้านล่าง ไม่ต้องเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องผมอีกนะ ทีหลังเคาะด้วย” ถึงแบบนั้นชายหนุ่มก็ยังไม่วายที่จะบ่น
“ชิ ฉันก็แค่เปิดประตูเข้ามาเองไม่ได้คิดจะทำอะไรสักหน่อย” ใบหน้าหวานย่นจมูกใส่อีกฝ่ายเล็กน้อยเมื่อโดนต่อว่า
“ถ้าผมกำลังแก้ผ้าอยู่แล้วคุณเปิดเข้ามาเจอ ผมไม่แย่เหรอ”
ท่าทางแบบนั้นทำให้เจ้าจันทร์นึกหมั่นไส้มากกว่าเดิม
“นายไม่มีอะไรให้น่าดูหรอก แล้วฉันก็ไม่ได้อยากดูด้วย” จบประโยคร่างเล็กก็เดินหนีออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องให้ด้วย
ณภัทรยืนมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็หลุดยิ้มออกมา ยังไงคุณหนูเอาแต่ใจก็ยังนิสัยเดิมตั้งแต่เด็กจนโตอยู่ดี
…
หลังจากที่เตรียมตัวกันเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ ณภัทรก็พาเจ้าจันทร์ไปยังโรงจอดรถขนาดเล็กที่อยู่ข้างตัวบ้าน ก่อนจะนำจักรยานคันหนึ่งออกมาจากด้านใน ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของเธอทั้งสิ้น จักรยานคันดังกล่าวมีสีขาวมีเบาะสองเบาะคือคนปั่นและคนซ้อน แถมด้านหน้ายังมีตะแกรงไว้ด้วย
ดูเป็นจักรยานแม่บ้าน แต่พอเห็นผู้ชายตัวสูงๆ มาปั่นพร้อมกับห้อยถุงผ้าไว้ตรงแฮนด์ก็เป็นภาพที่แปลกตาดี
“ไปจักรยานเหรอ?”
“ใช่ ขึ้นมาแล้วก็กอดเอวผมไว้” ร่างสูงตอบหลังจากที่เขาเตะขาตั้งขึ้นแล้วนั่งบนเบาะแล้ว
“ใครจะไปกอดเอวนาย ไม่เอาหรอก” แค่ได้ยินคำว่ากอดก็ขนลุก
“ทีตอนเด็กๆ คุณยังเคยกอดเอวซ้อนจักรยานผมเลย ตอนนี้โตแล้วก็เหมือนกันนั่นแหละ” ถ้าเขาจำไม่ผิดตอนนั้นเจ้าจันทร์ใช้ให้เขาขับจักรยานให้เพื่อพาไปซื้อขนมโดยแอบพ่อกับแม่ของเธอไปน่ะ
“ไม่เหมือน” สาวเจ้าทำเสียงแข็ง
“จะไปไม่ไป? ไม่ไปคุณก็นอนอยู่บ้านนี่แหละ”
“ไปก็ได้” เพราะไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เธอจึงต้องจำยอมปีนขึ้นไปนั่งเบาะหลังของจักรยานคันดังกล่าวก่อนจะใช้มือจับชายเสื้อของคนด้านหน้าเอาไว้แทนการแตะตัว
จุดหมายปลายทางของทั้งคู่คือตลาดชุมชนแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของพวกเขานัก แต่ก็เป็นตลาดที่ค่อนข้างใหญ่และมีของซื้อของขายมากมายไม่ว่าจะของกินของใช้ อาหารสด อาหารสำเร็จรูป แต่ไม่ว่าของจะเยอะแค่ไหนณภัทรก็มีหน้าที่ซื้อของตามที่แม่ของเขาลิสต์มาให้เท่านั้น
“โห ฉันซื้อไอ้นี่ไปกินด้วยดีกว่า”
อ้อ แล้วก็มีหน้าที่ตามใจหญิงสาวอีกด้วย
“แล้วแต่คุณ อยากซื้อก็ซื้อแต่ผมไม่ช่วยหิ้ว” ร่างสูงตัดบทในขณะที่เขาหยิบโซ่ออกมาคล้องที่ล้อของจักรยานเข้ากับโครงเหล็กที่จอด เมื่อล็อกรถเรียบร้อยณภัทรก็คว้ากระเป๋าผ้าแล้วเดินนำหน้าเจ้าจันทร์เข้าไปด้านในตลาด
ในระหว่างที่เลือกซื้อของตามรายการอยู่นั้นคนที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับสถานที่รอบข้างนี้ก็เห็นจะมีแต่เจ้าจันทร์เท่านั้น ดูเธอจะให้ความสนใจกับทุกอย่างรอบกายไม่เว้นแม้แต่กระทั่งปลานิลที่ว่ายอยู่ในอ่างรอวันโดนขาย หญิงสาวพร่ำบอกว่ามันน่ารักดีและสนใจอยากจะเลี้ยง และณภัทรก็ตัดปัญหาด้วยการตอบว่า ‘ใครเขาเลี้ยงปลานิลไว้ดูเล่นกันคุณ เขาซื้อมากินทั้งนั้น’
ท่าทีของเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป
“คุณไม่เคยมาเดินตลาดเหรอไง”
“ก็ไม่น่ะสิ ปกติเวลาจะซื้ออะไรฉันจะซื้อในพวกซุปเปอร์มาร์เก็ตมากกว่า” คำตอบก็ตามสไตล์ลูกของคนมีฐานะเลย ไม่ได้แปลกนัก
“ของในซุปเปอร์มาร์เก็ตน่ะส่วนใหญ่ก็รับมาจากตลาดแบบนี้แหละ พวกผลไม้ต่างๆ ที่ขึ้นไปขายบนห้างบางอันก็มาจากแหล่งปลูกเดียวกับที่ขายตามตลาดพวกนี้นะ แต่ราคาแพงกว่าหลายเท่าเพราะผ่านมือคนกลางเยอะ ซื้อตามนี้ได้ราคาถูกกว่าอีก” ณภัทรบอกกับเธอจากนั้นจึงเอื้อมมือไปหยิบมะม่วงลูกหนึ่งขึ้นมาจากแผง “คุณชอบกินผลไม้อะไรในนี้หรือเปล่า”
เป็นเพราะในลิสต์รายการแม่ของเขาให้เลือกซื้อผลไม้เข้าบ้านหนึ่งอย่าง เขาจึงเปิดโอกาสให้เจ้าจันทร์เป็นคนได้เลือก
“ฉันชอบที่นายถือนั่นแหละ”
“มะม่วง?”
“อืม ฉันชอบข้าวเหนียวมะม่วงที่คุณป้าเคยทำตอนยังทำงานอยู่ที่บ้านของฉัน จะว่าไปแล้วฉันก็อยากลองกินอีกเหมือนกันนะเนี่ย”
“คุณก็ลองขอให้แม่ทำให้สิ” เขายิ้มก่อนจะก้มลงไปเลือกมะม่วงจากแผงโดยตั้งใจจะซื้อสัก 1-2 กิโล
“ไม่เอาหรอก คุณป้าก็ต้องทำขนมไปเปิดร้านนี่ ถ้ามาทำให้ฉันก็เสียเวลาทำมาหากินพอดี”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกคุณ แม่ผมทำขนมเพราะมีความสุขที่จะทำมากกว่า อีกอย่างแม่ชอบคุณมากนะ เผลอๆ เอ็นดูมากกว่าลูกแท้ๆ อีกมั้ง ถ้าลองขอยังไงแม่ก็เต็มใจทำให้”
“ฮึ พูดจาแบบนี้บ่อยๆ สินะคนอื่นถึงได้ชอบนายขนาดนี้ ดีที่ฉันไม่ตกหลุมพรางนั้น”
“ทำไมคุณถึงอคติกับผมนัก”
“นายก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ”
“เอาเถอะ แล้วแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน” ชายหนุ่มจนปัญญาจะทำให้อีกฝ่ายเห็นถึงความจริงใจในตัวเขาแล้ว ก็ยังดีที่โตมาเจ้าจันทร์ไม่ชอบกลั่นแกล้งเขาเหมือนตอนยังเด็ก อาจจะเพราะเขาย้ายออกมาจากบ้านของเธอแล้วด้วยเธอจึงไม่ได้ใช้ข้ออ้างอะไรมาแกล้งเขาได้อีก
นี่ปัจจุบันถือว่ายังดีที่บางครั้งเธอก็ยอมพูดจาดีๆ กับเขาอยู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนแค่พูดด้วยดีๆ ยังทำไม่เป็นเลยมั้ง
ในบางครั้งที่ณภัทรไปเปิดเห็นใครสักคนบนโลกอินเตอร์เน็ตบอกว่าเราควรเปิดเผยความในใจกับคนที่เราชอบ ต่อให้สมหวังหรือไม่สมหวังอย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็ได้พูด เขาเห็นแล้วก็อยากหัวเราะให้กับชีวิต การบอกความในใจกับคนที่ชอบเหรอ? มันไม่ได้ง่ายสำหรับทุกคนโดยเฉพาะเขาเอง ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายเกลียดเขาด้วยแล้วละก็ให้ดันทุรังพูดไปก็มีแต่จะทำให้เรื่องมันแย่ลงเสียเปล่า
“ฉันว่าฉันไปเดินดูของเองบ้างดีกว่า เดินตามนายแล้วน่าเบื่อ”
“อย่าเดินหลงทางล่ะคุณ หลงไปผมไม่ตามหานะ”
ก็แค่พูดขู่ไปอย่างนั้น เพราะถ้าเธอเกิดหายไปขึ้นมาจริง เขาก็ต้องวิ่งหาให้วุ่นอยู่ดี
Castle-G's Talk
ใครที่อ่านแล้วสงสารพระเอกไม่ต้องกลัวนะคะ แสดงตัวออกมาเลย
เพราะตั้งใจเขียนเรื่องนี้ให้พระเอกดูน่าสงสารค่ะ 55555555
ฝากส่งฟีดแบคด้วยค่า เม้นท์ให้เลาเถอะ
สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์นะคะ (ถ้าได้ทำนส.ก็จะแจกนส.ด้วย)
มาหวีดติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แอบรักยัยคุณหนูเอาแต่ใจก็ลำบากหน่อยนะ
เราชอบคาแรคเตอร์พระเอกนะคะ เพราะปกติอ่านเจอแต่นางเอกที่นางสงสารอะ ปล.รอเล่มเลยจ้า อิอิ
พระเอกปากแดงเชียว