My Only 1 เพราะคุณเท่านั้นคนเดียวของใจ

ตอนที่ 43 : MY ONLY 1 | 16 : ปริศนาในอดีต [2]

สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์ค่ะ

16: The puzzle

กรุงเทพมหานคร

ณภัทรพร้อมกับเจ้าจันทร์เดินกลับมาถึงกรุงเทพฯ ในตอนบ่ายของวัน หลังจากที่รถมาจอดหน้าบ้านหญิงสาวก็ลากกระเป๋าของตนเองเดินขึ้นไปยังห้องนอนทันที

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” หญิงวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของบ้านเมื่อเห็นลูกชายกลับมาก็ยิ้มรับก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความแปลกใจเมื่อเห็นบรรยายมึนตึง

ชายหนุ่มละสายตาจากแผ่นหลังของร่างเล็กนั้นก่อนจะสบตากับผู้เป็นแม่ เขาถอนหายใจเบาๆ

“แม่รู้เรื่องหรือยังครับ เกี่ยวกับงานหมั้น”

แม่ของเขานิ่งงันไป ไม่ได้แสดงท่าทีสงสัยหรือแปลกใจ นั่นก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้ว

เมื่อตอนบ่ายของวานนี้ภัสสรได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านอัศวเมฆาธีร์เกี่ยวกับงานหมั้นของลูกชาย ตัวผู้เป็นแม่การได้เห็นลูกชายจะได้อยู่กับคนที่รักย่อมดีอยู่แล้ว แต่เธอก็กลัวเหลือเกินว่าจะมีปัญหาอีกหลายอย่างตามมา

“เขาไว้ใจฝากลูกสาวไว้กับนะ ก็ดูแลเขาให้ดีๆ”

“ครับ” ณภัทรหลุบตาลงต่ำ ชายหนุ่มไม่มั่นใจว่าเขาจะสามารถดูแลเธอได้ดีจริงอย่างที่รับปากเอาไว้หรือเปล่า เพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

“เข้าบ้านไปเก็บของเถอะ”

“เดี๋ยวผมจะออกไปหาเพื่อนสักหน่อยนะครับ คุยเรื่องงานที่ทำยังไม่เสร็จด้วย” การไปเชียงใหม่สองสามวันนั้นทำให้ณภัทรสูญเสียเวลาทำงานไปมากโข

“ไม่พักผ่อนสักหน่อยล่ะ เดินทางมาไกล”

“ไม่หรอกครับ ผมไม่ได้เหนื่อยเท่าไหร่” ว่ากันตามตรง ร่างกายของเขาถึกจะตาย..มีแต่ใจเท่านั้นที่กำลังเหนื่อยในเวลานี้

“อืม กลับค่ำหรือเปล่า แม่จะรอกินข้าว”

“ไม่ค่ำครับ ผมไปแป๊บเดียว”

ณ ใต้ตึกเรียนของคณะแพทยศาสตร์

โต๊ะไม้ตัวยาวด้านล่างตึกเรียนในเวลานี้มีแต่เพียงความเงียบเชียบ เพราะไม่มีใครมานั่งยกเว้นณภัทร เขานัดเพื่อนออกมาคุยเรื่องเรียนกันแต่พวกนั้นกลับมาช้า ปล่อยให้เขาต้องนั่งรอมาหลายนาทีแล้ว

และในขณะที่กำลังนินทาเพื่อนในใจได้สักพัก สมาชิกคนแรกก็ปรากฏกายขึ้น

“ไง นั่งเป็นหมาหงอยเลย” เธอคือพิ้งค์ เพื่อนสาวคนเดียวของกลุ่มนั่นเอง เพราะในเวลานี้ไม่มีเรียนสาวเจ้าจึงอยู่ในชุดไปรเวททั่วไป

“ช้าอะ แล้วไอ้สองหน่อนั่นล่ะ”

“เดี๋ยวมามั้ง แกเป็นอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวสังเกตเห็นว่าเพื่อนของเธอทำหน้าตาหม่นหมอง เห็นได้ตั้งแต่ระยะสามเมตร

“เปล่านี่” ณภัทรส่ายหน้าเล็กน้อย “งานของอาจารย์วิภา แกทำถึงไหนละ”

“อ๋อ ใกล้เสร็จแล้วหละ เหลือสรุปเสร็จก็ส่งเลย”

“ดีจัง”

“เป็นไงอะ เห็นว่าไปเชียงใหม่สามวัน ซื้ออะไรมาฝากเพื่อนบ้างป้ะเนี่ย” พิ้งค์ยิ้มแย้มในตอนที่เอ่ยปากถาม เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะมีของฝากให้จริงๆ หรอก

“เราไปทำธุระน่ะ ไม่ได้เที่ยวเลย ขอโทษทีนะ”

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอกน่า” หญิงสาวพูดจบก็เงยหน้าไปเห็นร่างคุ้นตาของผู้ชายสองคนที่กำลังเดินทางนี้พอดี “นั่นไง หนึ่งกับนิกมาแล้ว”

ไม้หนึ่งกับนิกกี้มาถึงที่โต๊ะพร้อมกัน ทั้งคู่ถือไอแพดมาคนละเครื่องพร้อมกับหน้าจอเปิดงานที่ทำค้างไว้ ไม้หนึ่งวางมันลงตรงหน้าณภัทรก่อนจะพูดกับผู้เป็นเพื่อน

“กูช่วยสรุปมาให้มึง กูรู้ว่ามึงยังทำไม่เสร็จ”

“มึงคือเพื่อนแท้จริงๆ” ณภัทรเงยหน้าไปมองไม้หนึ่งด้วยความซึ้งใจ แต่เพื่อนชายกลับทำหน้าสยองแล้วถอยตัวออกห่าง

“ไม่ต้องเข้ามากอดขอร้อง”

“ไง มีเรื่องอะไรถึงนัดออกมาเจอ รบกวนเวลานอนกูมากรู้ป้ะ ถ้าเรื่องไม่สำคัญกูด่ามึงแน่ไอ้นะ” นิกกี้เปิดประเด็น เขายีผมยุ่งๆ ของตนเองให้มันยุ่งมากขึ้นไปอีก

“อืม เรื่องสำคัญ กูกำลังคิดว่าอยากออกมาอยู่หอ” ณภัทรเอ่ยปาก

เพื่อนทั้งสามคนก็ทำหน้าประหลาดใจทันที

“มึงอยู่บ้านตั้งแต่เรียนปี 1 จนตอนนี้ อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้วจะอยากอยู่หอเพื่ออะไร?” ไม้หนึ่งไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนตนเองนักเท่าไหร่

“เออ กูมีเหตุผลน่า”

“เดี๋ยวอีกไม่นานก็เป็น Extern ก็ต้องย้ายหอตามโรงพยาบาลที่ฝึกงานอะ” นิกกี้ร่วมสมทบความสงสัย

“นั่นน่ะสิ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” พิ้งค์เอ่ยถามบ้าง

“มีปัญหากับคนที่บ้านนิดหน่อย”

“มึงมีปัญหากับแม่เหรอ เป็นไปได้เหรอเนี่ย ลูกกตัญญูแบบมึงอะนะ” ไม้หนึ่งทำหน้าแปลกใจยิ่งกว่าเดิม

แต่ก็ไม่แปลกที่พวกเพื่อนๆ จะเข้าใจว่าเขาทะเลาะกับแม่ เพราะทุกคนไม่มีใครรู้ว่าเวลานี้ที่บ้านของณภัทรไม่ได้มีแค่แม่กับเขาแล้ว

“เออน่า แค่อยากจะมาถามเรื่องคำแนะนำหอพักอะ มีที่ไหนแนะนำหรือเปล่า”

“รีบป้ะ ถ้าว่างๆ กูพาไปดูได้” ไม้หนึ่งกล่าว

“อืม เอาที่สะดวกเลย” ถึงแม้ว่าเขาจะรีบอยู่นิดหน่อยก็เถอะ แต่ก็รอได้ ณภัทรคิดเรื่องนี้มาสักพักตั้งแต่อยู่ที่เชียงใหม่

เจ้าจันทร์คงลำบากใจแน่ถ้าต้องอยู่ร่วมกับเขา จะให้เธอย้ายออกไปตัวเขาก็กังวลว่าหญิงสาวจะไม่มีใครดูแล อย่างน้อยก็ให้เธออยู่ภายใต้ความดูแลของแม่เขา ทางเลือกที่ดีที่สุดคือณภัทรต้องเป็นฝ่ายย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเอง ชายหนุ่มไม่อยากสร้างความลำบากใจให้เธอมากกว่านี้

“แล้วก็..มีอีกเรื่องที่อยากจะบอก” ณภัทรคิดอยู่นานแต่เขาก็เห็นว่าเป็นเรื่องที่สมควรบอกเพื่อน “เดือนหน้ากูจะมีงานหมั้น”

“...”

เกิดความเงียบกันโดยถ้วนหน้า

“กูรู้ว่ามึงเป็นพวกแก่เรียน เล่นมุกไม่เป็น แต่กูจะช่วยขำให้ก็ได้” นิกกี้หัวเราะหลังจากพูดจบประโยค

“ไม่ได้มุก ไอ้พวกเวร” ณภัทรแยกเขี้ยวใส่เพื่อนและทำเสียงจริงจังมากขึ้นไปอีก “เดือนหน้ากูจะหมั้น ผู้ใหญ่เขาหาฤกษ์ไว้รอแล้ว ก็มาบอกเผื่ออยากไปร่วมงาน”

“เดี๋ยวนะ..จริงดิ!” ไม้หนึ่งเริ่มมีอารมณ์ตกใจบ้างแล้ว “หมั้นกับใครวะ มึงแอบไปมีแฟนไม่บอกเพื่อนบอกฝูงเหรอ ทำไมต้องหมั้นเร็ววะ”

“นะจะหมั้นกับใครเหรอ” พิ้งค์คือคนสุดท้ายที่เพิ่งตั้งสติได้หลังจากณภัทรบอกเช่นนั้น

“ก็..ไม่รู้จักหรอก ไม่เคยพามาแนะนำ..แต่ว่าไอ้นิกเคยเห็นแล้ว” ณภัทรนึกขึ้นได้ว่าวันที่เจ้าจันทร์พาเขาไปเดินห้าง ไปเจอกับเพื่อนคนนี้เข้าพอดี

“เห้ยยย คนนั้นเหรอ ไหนบอกไม่ใช่แฟนไง” นิกกี้ทำตาโตเมื่อเริ่มคิดออก

“ใครวะ ทำไมไม่เล่า” ไม้หนึ่งคือคนเดียวในกลุ่มที่ยังไม่เคยเห็นเจ้าจันทร์ก็เริ่มทำหน้าอยากรู้เต็มแก่

“อย่าบอกนะว่าที่มึงต้องหมั้น เพราะว่า...”

“..”

“เพราะมึงทำเขาท้องน่ะไอ้นะ”

Castle-G's Talk

ยังไม่ได้ท้องงงง 55555 ตอนนี้น่ะยังหรอก ตอนหน้าไม่รู้

มาหวีดติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์

ส่วนนี่คือกิจกรรมแจก 'หนังสือ' ค่า จีจะประกาศคนได้หนังสือก่อนอีบุคนะคะ

รีวิวนิยายเล่าความประทับใจเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ (อาจจะเป็นฉากที่ชอบ ตัวละครที่ชอบ ภาพองค์รวมต่างๆ) แล้วแต่จะพิมพ์เล่ามาเลยค่า ติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์

ถ้าจีไม่รีแสดงว่าอาจจะติดแท็กผิด หรือตั้งแอคเป็นไพรเวท ทำให้จีมองไม่เห็นนะคะ

ใครที่เข้าไปร่วมเล่น ถึงไม่ได้หนังสือแต่จีจะมีของสมนาคุณไปแจกให้ 'ทุกคน' ที่เข้าไปเล่นนะคะ