My Only 1 เพราะคุณเท่านั้นคนเดียวของใจ

ตอนที่ 35 : MY ONLY 1 | 14 : ส่วนหนึ่งของครอบครัว [1]

สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์ค่ะ

14: Part of Family

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ณภัทรเดินตามร่างของเจ้าตะวันออกมาที่ศาลาเล็กที่อยู่ด้านข้างรีสอร์ท ตรงนี้เป็นบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมานัก

“ไปทำยังไง เจ้าจันทร์ถึงได้อ่อนลงขนาดนั้น” ดวงตาของอีกคนหรี่เล็กแล้วจ้องมาที่เขาเขม็ง

“ผมก็..ขอโอกาสกับเธอน่ะ”

“ต้องมีมากกว่านั้น นี่..เรากับเจ้าจันทร์เกิดวันเดียวกัน โตมาด้วยกัน เห็นมาตั้งแต่เกิดจนโต เรารู้ดีว่ายัยจันทร์เป็นคนดื้อรั้นหัวแข็ง เชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อ ไม่คล้อยตามคำพูดใครง่ายๆ หรอก” คนที่เกิดและโตมาด้วยกันสาธยายนิสัยของผู้เป็นน้องสาวให้ฟัง

“ความจริงผมก็ไม่ได้พูดซะทีเดียวหรอก” ณภัทรยิ้มเล็กน้อย “ก็มีเรื่องของการกระทำบ้าง ผมจริงใจกับเจ้าจันทร์นะครับ”

“รู้ เขาก็รู้กันทั้งบ้านนั่นแหละว่านายคิดอะไร ยกเว้นยัยตัวดีนั่นคนเดียว” ชายหนุ่มอีกคนถอนหายใจออกมาเบาๆ “มันก็ดีนะที่จันทร์เลิกอคติกับนายสักที แต่เรายังมีข้อสงสัยอีกอย่าง”

“ครับ” ตอนนี้ณภัทรไม่ได้พูดอะไรนอกจากสิ่งที่เจ้าตะวันถาม

“คือรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ก็อดไม่ได้”

“...”

“ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว”

ว่าที่คุณหมอยังคงเก็บสีหน้าและสงวนท่าทีของตนเองเอาไว้ได้ดี ณภัทรยังไม่ได้ตอบอะไรออกมาปุบปับทำเพียงสบสายตากับคู่สนทนานิ่งๆ

“น้องสาวคุณไม่อยากให้ผมพูดถึงน่ะ” นั่นคือคำตอบแรกของเขา มันไม่ใช่คำตอบที่เอาตัวรอดอะไรแต่เป็นเพราะเจ้าจันทร์ไม่อยากให้พูดเรื่องนี้

“เชื่อฟังกันจริง” คนตรงหน้าหัวเราะร่วนคล้ายกำลังพอใจอะไรบางอย่าง “สมฉายาทาสรักตลอดกาลของเจ้าจันทร์ที่แอบตั้งให้ในใจ”

“ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในใจแล้วนะ” ณภัทรนึกขำตาม แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ว่าเขาเป็นทาสรักของเจ้าจันทร์ และสำหรับตอนนี้น่าจะพ่วงตำแหน่งทาสเมียเข้ามาด้วย

“คิดเรื่องในอนาคตไว้หรือเปล่า”

“ก็พอมีบ้างครับ แต่ไม่ว่าจะเมื่อก่อน ตอนนี้ หรืออนาคตผมก็จะดูแลปกป้องเธอให้ดีที่สุด”

“ได้ฟังน้ำเสียงจริงใจแบบนี้ก็สบายใจขึ้นแล้ว ถ้าจะมีคนที่ดูแลเจ้าจันทร์ได้แล้วคนนั้นเป็นนายมันก็ไม่แย่” เจ้าตะวันเลิกทำหน้าดุใส่ณภัทรแล้วปรับน้ำเสียงท่าทางให้สบายยิ่งขึ้น เมื่อกี้เขาก็แค่เก๊กทำขู่ไปอย่างนั้นหรอก “ออกมานานต้องรีบกลับละ”

“รีบไปไหนครับ”

“ก็กลับไปหาลูกหาเมียไง ออกมาข้างนอกนานแล้วเนี่ย” คนที่มีลูกมีเมียเอ่ยจบก็เดินออกจากศาลาไป

ณภัทรมองอีกฝ่ายแล้วก็หัวเราะเบาๆ ว่าแต่เขาเป็นทาสรัก ตัวเจ้าตะวันก็ไม่ได้ต่างจากเขามากเท่าไหร่นักหรอก

ร่างสูงหันกลับไปมองทัศนียภาพด้านหน้าแล้วก็นิ่งคิดถึงคำถามของเจ้าตะวัน เกี่ยวกับเรื่องในอนาคตที่ว่านั้น เขาเหลือบไปมองต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากจุดที่ยืนอยู่พลางกระตุกยิ้ม

“ผมรู้ว่าคุณแอบอยู่ตรงหลังต้นไม้นั้น ออกมาได้แล้ว”

สิ้นเสียงของเขาทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบตามเดิม ชายหนุ่มจึงเดินลงจากศาลาแล้วตรงไปที่ต้นไม้ดังกล่าวเพื่อจับตัวคนชอบแอบฟังให้ได้ เขาเดินอ้อมไปเจอด้านหลังของเจ้าจันทร์พอดีจึงจัดการใช้วงแขนเข้าไปรวบร่างเล็กนั้นมาไว้กับอก

“ณภัทร!” คนที่ไม่ทันตั้งตัวก็ทำหน้าตาตื่นตกใจพลางพยายามดิ้นหนี “ปล่อยนะ เดี๋ยวคนเห็น”

“เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรครับ” เขานึกว่าเธอจะเข้าใจตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเสียอีก

“ก็..ฉันไม่ชิน”

“เมื่อคืนก็เรียกชื่อผมทั้งคืน ทำไมยังไม่ชิน” ใบหน้าของเขาก้มตัวลงไปกระซิบเสียงเบาๆ กับอีกฝ่าย “หรือผมต้องให้คุณซ้อมต่ออีกคืนจะได้ชิน”

หญิงสาวมีอาการเห่อร้อนที่ใบหน้าทันที ภาพเหตุการณ์ทุกฉากวนกลับเข้ามาในหัวของเธอ เมื่อคืนนี้ณภัทรจริงจังกับเธอหนักไปหน่อย เพราะปฏิเสธไม่ได้เนื่องจากตนเองเรียกชื่อเขาทั้งคืนจริงๆ จึงทำได้แค่ใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ไหล่ที่แขนของร่างสูงอย่างเต็มแรง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บมากนัก

“นายมันหน้าไม่อาย” ตอนนี้เจ้าจันทร์อายจนแทบจะแย่

“แล้วคุณน่ะมาแอบฟังอะไรผม” ณภัทรยอมคลายอ้อมกอดออกไปหลังจากที่ได้แกล้งหยอกหญิงสาวจนพอใจ

“ฉันไม่ได้แอบฟัง จะแอบฟังอะไรฉันไม่ได้ยินอะไรเลยด้วยซ้ำ” เธอไม่ได้โกหก เพราะในตอนที่พี่ชายตัวเองบอกจะคุยกับณภัทรสองคนเธอก็ได้แอบตามมาแล้วเลือกที่กำบังที่เนียนมากที่สุด แต่มันกลับอยู่ไกลเกินทำให้ไม่ได้ยินอะไรเลย จะเดินเข้าไปใกล้กว่านี้ก็เกรงจะโดนจับได้

สุดท้ายก็ถูกจับได้อยู่ดี มีประโยชน์อะไรเนี่ย

“แล้วไป ผมก็นึกว่าคุณจะได้ยินอะไร”

“ทำไม พวกนายคุยอะไรกัน”

“ไม่บอกหรอกครับ เรื่องของผู้ชายเขา” ณภัทรไม่อยากตอบว่าคุยเรื่องของเธอเพราะกลัวเจ้าตัวจะยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม มันไม่ค่อยสำคัญอะไรนัก

“ชิ”

“คุณน่ะ ทีหลังอย่าเดินเพ่นพ่านในที่ไม่มีคนนะ เรายังจับโจรที่บุกเข้ามาไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยว่าบุกเข้ามาด้วยจุดประสงค์อะไร” ชายหนุ่มเปลี่ยนไปคุยเรื่องจริงจังแทน

“รู้น่า ห่วงเรื่องงานเลี้ยงคืนนี้เถอะ ว่าจะจัดต่อได้หรือเปล่า”

“ก็คงมีเหมือนเดิมเพราะเตรียมการไปเกินครึ่งแล้ว วันนี้ทำต่อให้เสร็จก่อนเที่ยงแล้วงานเริ่มตอนเย็นได้เลย” หลังจากที่พูดกับเธอ ณภัทรก็มองเห็นรถตู้คันหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามาด้านในรีสอร์ท รถคันนั้นจอดเทียบบริเวณลานจอดส่วนกลางของที่นี่

ตราสัญลักษณ์ที่ติดอยู่ด้านข้างรถนั้นชายหนุ่มรู้จักดีว่านั่นคือรถของบ้านอัศวเมฆาธีร์ ณภัทรคือคนแรกที่รับรู้ถึงการมาของคนในรถนั้น ก่อนที่เจ้าจันทร์จะมองเห็นเหมือนกับเขา

“ผมว่า..เรากลับไปที่เรือนใหญ่กันเถอะ”

“ฮะ? ฉันเพิ่งออกมานะ”

“ไปเก็บของผมออกจากห้องคุณไง หรือคุณอยากให้พ่อแม่คุณรู้ว่าเมื่อคืนเรานอนห้องเดียวกัน”

“ไม่ได้!” เจ้าจันทร์รีบส่ายหน้าทันทีแบบไม่ต้องคิดทบทวนอะไร

ท่าทางปฏิเสธเสียงแข็งเช่นนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยที่ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังต้องการปิดเรื่องความสัมพันธ์นี้ไว้เป็นความลับอยู่

“ครับ ตามนั้น ผมจะขึ้นไปเก็บเอง ส่วนคุณจะไปหาพ่อแม่ก่อนก็ได้”

Castle-G's Talk

ตอนนี้โดนแค่พี่ชายเชือด ตอนหน้าจะโดนพ่อเขาเชือด 55555

มาหวีดติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์