ตอนที่ 28 : MY ONLY 1 | 11 : ดวงจันทร์ของผม [2]
สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์ค่ะ
11: My moonlight
“ผมนอนบนเตียงด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้” เธอยืนกรานอีกครั้งก่อนจะยกมือขึ้นไปชี้อีกฝ่าย “ถ้านายคิดจะทำอะไรฉันล่ะก็ คราวนี้ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด”
“โอเค ก็ได้ครับ” ในที่สุดณภัทรก็ว่าง่ายแต่โดยดี ซึ่งนั่นทำให้หญิงสาวโล่งใจ
ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เจ้าจันทร์ต้องการ หลังจากที่ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ห้องแล้วนำหมอนพร้อมผ้าห่มของเขาเองมา ที่นอนของเขาในคืนนี้ก็คือด้านข้างเตียงของเธอ นั่นจึงทำให้เจ้าจันทร์วางใจได้ระดับหนึ่ง ถึงแม้ว่าทั้งเธอและเขาจะเคยนอนเตียงเดียวกันมาแล้วแต่นั่นมันก็ใช่ว่าเธอจะยอมให้เกิดขึ้นอีกเสียหน่อย
เพราะณภัทรเองก็บอกว่าจะนอน เธอก็พูดกับเขาด้วยว่าจะนอน นั่นจึงทำให้ต้องดับไฟห้องทันทีหลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง
“คุณนอนไม่หลับเหรอครับ” ชายหนุ่มที่นอนอยู่ด้านล่างเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้ยินเสียงพลิกตัวของหญิงสาวด้านบนอยู่หลายที
“ก็..นิดหน่อย”
จะให้นอนได้อย่างไรกันเล่า ก่อนหน้านั้นที่นอนไม่หลับเพราะในหัวของเธอมีแต่เขา แถมตอนนี้หนักกว่าเดิมคือมาอยู่ด้วยตัวเป็นๆ เลย ทำใจข่มตาหลับก็เก่งเกินไปแล้วหละมั้ง
“ผมมีวิธีช่วยให้หลับนะ ตอนเด็กๆ แม่ผมชอบทำน่ะ” ณภัทรเสนอความคิดเห็นจากนั้นเขาจึงลุกขึ้นแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงของเธอ
“จะทำอะไรน่ะ” เจ้าจันทร์ตกใจเล็กน้อย
“ก็ช่วยกล่อมคุณนอนไง มานี่สิ” ร่างสูงทิ้งกายลงนอนด้านข้างซึ่งเหลือพื้นที่ว่างอยู่ เขาใช้อ้อมแขนทั้งสองเข้าไปรวบรัดร่างบางเข้ามากอดเอาไว้
เธอไม่ได้สามารถหนีจากอ้อมแขนนั้นได้ เป็นข้อที่เจ้าจันทร์รู้ดีเพราะในยามนี้เธอโดนณภัทรกอดรัดเอาไว้แนบแน่นจนใบหน้าจมไปกับอกเจ้าตัว
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ” เธอพูดขึ้นหลังจากที่โดนเขาเข้ามาลูบหัวไปมาเบาๆ
“แม่ผมก็จะนอนกอดแบบนี้แล้วลูบหัวไปด้วยจนผมหลับไป”
แต่ณภัทรก็ใช่ว่าจะฟังที่เธอพูดเสียเมื่อไหร่กัน เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่เชียวนะ
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่เด็ก”
“นอนไหมครับ” เขากระซิบบอกโดยที่ยังคงกอดรัดร่างเล็กในแขนไม่ยอมปล่อย
“นายนั่นแหละที่ต้องนอน กลับลงไปข้างล่างเลยนะ”
“ผมจะไม่ลงไปจนกว่าคุณจะหลับ” ในวินาทีก็คงไม่มีใครดื้อดึงไปมากกว่ากันอีกแล้ว เพราะต่างคนต่างก็ทำตัวดื้อใส่กัน
แต่ดูเหมือนว่าคนที่ยอมในคราวนี้จะเป็นเจ้าจันทร์ และเมื่อร่างในอ้อมแขนเลิกยุกยิกเขาจึงค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากเธอ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นใช้มือไปประคองใบหน้าทั้งสองข้างนั้นแทน
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปมองณภัทรเพื่อจะถามเขาว่าคิดจะทำอะไรอีกในเมื่อเธอกำลังจะนอนแล้ว แต่ว่าการได้สบสายตากับอีกฝ่ายทำให้เธอลืมคำถามนั้นไป แม้ว่าภายในห้องตอนนี้ยังไม่มีความสว่างจากหลอดไฟ แต่ว่าก็มีแสงที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาจากด้านนอกที่พอทำให้มองเห็นอย่างสลัวๆ
แสงอะไรกันนะที่ส่องเข้ามา..เป็นแสงไฟจากด้านนอก หรือแสงจากดวงจันทร์ในยามค่ำคืนกัน
“นายเห็นข่าวหรือเปล่า ที่ว่าคืนนี้เป็นคืนที่ดวงจันทร์เต็มดวงโคจรเข้าใกล้โลกมากที่สุด” เธอได้ยินมาจากเพื่อนร่วมงานเมื่อตอนกลางวัน “ฉันเพิ่งนึกได้เมื่อกี้ ออกไปดูหน่อยดีไหม”
“ดูทำไมครับ”
“ก็ดูเฉยๆ”
“ผมไม่เห็นจะอยากดูเลย ในเมื่อดวงจันทร์ที่สวยที่สุดอยู่ตรงหน้าผมแล้ว”
หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น เจ้าจันทร์จึงนิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดตอบว่าอย่างไร คำพูดแบบนั้นทำให้หัวใจของเธอเริ่มสั่นเร็วมากขึ้นกว่าปกติ ก่อนจะตามมาด้วยความร้อนผ่าวที่ใบหน้า เธอมัวแต่คิดถึงคำพูดเมื่อครู่จนไม่ทันได้สังเกตความเคลื่อนไหวรอบกาย
รู้ตัวอีกทีใบหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามาในระยะประชั้นชิดเสียแล้ว ริมฝีปากอุ่นแตะลงมาที่ปากของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล ความนุ่มหยุ่นที่สัมผัสกันทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วยิ่งขึ้นไปอีก และเจ้าของร่างสูงที่นอนอยู่ด้วยกันนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน
ณภัทรถอนจูบออก จากนั้นจึงเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปประทับสัมผัสลงบนหน้าผากของร่างบางแทน
“พักผ่อนกันเถอะครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
“อืม” เจ้าจันทร์ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ร่างเล็กนอนนิ่งอยู่แบบนั้นแล้วปล่อยให้อีกคนกอดเธอต่อไป หญิงสาวรู้สึกว่าต่อให้ร่างกายปฏิเสธแต่หัวใจกลับคิดตรงกันข้ามมันจะมีประโยชน์อะไร
คืนนี้ก็คงเป็นคืนที่สองที่เธอหลับไปในอ้อมกอดของเขา
เช้าวันต่อมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นะ ตื่นหรือยังลูก แม่กลับมาแล้วนะ”
เสียงเคาะประตูจากห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องของณภัทรปลุกเจ้าจันทร์ที่กำลังนอนอยู่ให้ตื่นตามไปด้วย ส่วนเจ้าของเสียงเรียกนั้นก็คงเป็นคุณป้าภัสสรที่น่าจะกลับจากต่างจังหวัดแล้ว
“นะ หลับอยู่เหรอ” เจ้าของบ้านยังคงเคาะประตูห้องเพื่อเรียกลูกชายอยู่
หญิงสาวเริ่มเป็นกังวลขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่เรียกว่าเลิ่กลั่กเพราะต่อให้ป้าภัสสรจะเคาะประตูห้องณภัทรยังไงก็ไม่น่าจะมีใครออกมาเปิดให้หรอก เพราะว่าลูกชายเจ้าของบ้านอยู่ในห้องของเธอต่างหาก
“แย่แล้ว” เธอรีบหันหน้าไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกันซึ่งเขาเองก็เพิ่งตื่นเมื่อครู่เช่นกัน
ณภัทรอยู่ในอาการที่สะลึมสะลือเล็กน้อย เขาทำทีจะเดินออกไปเปิดประตูห้องแต่ว่าโดนมือเล็กของเจ้าจันทร์เข้ามาคว้าเอาไว้เสียก่อน
“จะไปไหน จะบ้าเหรอ” เธอเอ็ด
“อ้าว ก็แม่ผมอยู่หน้าห้อง”
“ไม่ได้นะ ให้คุณป้ารู้ไม่ได้ว่าเราสองคนนอนห้องเดียวกัน”
“นะ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ถ้างั้นแม่จะเปิดเข้าไปนะ” เสียงของหญิงวัยกลางคนยังคงดังมาจากหน้าห้องอย่างต่อเนื่อง
และนั่นก็ทำให้เจ้าจันทร์ตกใจยิ่งกว่าเดิม
Castle-G's Talk
จังหวะนี้แหละค่ะทุกคน คุณป้าจะต้องรู้เรื่องนี้แน่พ็อตเตอร์
ฉันจะแจ้ง ฉันจะแจ้ง!
มาหวีดติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
^^