My Only 1 เพราะคุณเท่านั้นคนเดียวของใจ

ตอนที่ 25 : MY ONLY 1 | 10 : คุณหมอและคนป่วย [2]

สุ่มแจกอีบุคจากคอมเม้นท์ค่ะ

10: Doctor Patient

“ลุกขึ้นมากินในตอนที่ผมยังใช้มือป้อนนะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะใช้ปากป้อน”

คำขู่ของเขาทำให้ร่างเล็กที่นอนคลุมผ้าอยู่บนเตียงจำต้องลุกขึ้นมานั่งอย่างช่วยไม่ได้ ปกติเธอก็รู้สึกหงุดหงิดณภัทรมากอยู่แล้ว นี่ดันมาป่วยแถมโดนคู่กรณีขู่ไม่เลิก จะเอาคืนก็ไม่ได้ นั่นยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“ฮึ ระวังเถอะจะติดไข้จากฉัน” เจ้าจันทร์บ่นอุบ แต่สุดท้ายก็ยอมกินข้าวที่อีกฝ่ายป้อน

“พูดง่ายๆ แบบนี้แต่แรกก็กินข้าวเสร็จได้กินยาแล้ว”

ณภัทรยังคงป้อนข้าวให้ผู้ป่วยของเขาโดยเขาบังคับให้เธอกินให้หมดอย่างน้อยครึ่งถ้วย ถึงแม้ว่าจะถูกมองค้อนตลอดเวลาที่ให้กินก็ตาม จนชายหนุ่มรู้สึกพึงพอใจเขาจึงแก้วน้ำพร้อมกับยาที่เตรียมมาให้กับเธอ แต่ว่าโดยเจ้าจันทร์ยกมือมาห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่ต้อง อันนี้ฉันจะกินเอง” เธอพูดพร้อมกับหยิบยาไปจากมือเขาจากนั้นจึงนำมันเข้าปากพร้อมดื่มน้ำตามทันที “พอใจแล้วนะ ออกไปได้แล้ว”

“นอนสิครับ”

“นายก็ออกไปสิ”

“ผมจะอยู่เฝ้าคุณ”

ชักจะเป็นหมอที่ทำหน้าที่ดีเกินไปแล้วนะ มีที่ไหนจะอยู่เฝ้าคนไข้หลับ

“ฉันจะไปนอนได้ยังไงถ้ามีคนมานั่งมอง” เจ้าจันทร์ยังคงยืนกรานที่จะให้อีกคนออกไปจากห้องนอนของเจ้าตัวให้ได้ “ฉันไม่หายไปไหนหรอกนะ”

“ผมก็ไม่ได้จะทำอะไรคุณ ก็แค่นั่งอยู่ตรงนี้” ณภัทรพูดจบก็ลุกเดินไปลากเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานออกมานั่งด้านข้างเตียง “เป็นคนป่วยต้องมีคนดูแลมากกว่าอยู่คนเดียวนะ”

เจ้าจันทร์เหนื่อยที่จะเถียงกับณภัทรจึงล้มตัวลงไปนอนกับที่นอนเช่นเดิมพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ร่างเล็กพลิกกายหันหน้าหนีไปอีกฝั่งที่มองไม่เห็นอีกคน ซึ่งการใช้เวลาในการหลับของเธอไม่นานนักอันเป็นเพราะความเหนื่อยล้าสะสมประกอบกับพิษไข้ที่กำลังกำเริบทำให้ร่างเล็กบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย

จนกระทั่งเวลาผ่านไปบุคคลที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงเมื่อเห็นคนป่วยของเขาเริ่มนอนนิ่งแล้ว เขาจึงขยับเข้าไปหาเธอโดยใช้แทนทั้งสองค้ำบริเวณพื้นเตียงเอาไว้พลางชะโงกหน้าเข้าไปมองใบหน้าของหญิงสาว

เปลือกตาของหญิงสาวปิดสนิททำให้สังเกตเห็นเพียงขนตาสีดำยาว ในขณะเดียวลมหายใจที่สม่ำเสมอก็บอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังนอนหลับสนิท ณภัทรใช้หลังมือของเขาไปแตะยังข้างแก้มคนป่วยอย่างเบาๆ จากปกติที่ใบหน้าเจ้าตัวมักจะเห็นสีแดงอ่อนข้างแก้มจากเส้นเลือดฝาด ตอนนี้มันกลับขาวซีดไปหมด

ณภัทรโน้มใบหน้าลงไปใกล้กับร่างที่กำลังหลับมากขึ้น มือหนาเอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่ปรกใบหน้าบางส่วนออกไปทัดที่ใบหูหญิงสาวก่อนจะกดปลายจมูกลงบนผิวข้างแก้มของเธออย่างนุ่มนวล

“หายไวๆ นะครับ เด็กดื้อของผม”

แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่เริ่มส่องผ่านผ้าม่านตรงหน้าต่างห้องเข้าถึงด้านใน แสงแดดในยามเช้าได้ช่วยปลุกร่างเล็กให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล เปลือกตาขยับและกะพริบไปมาอยู่หลายทีเพื่อปรับตัวให้รับกับแสงได้ก่อนจะเปิดอย่างเต็มตื่น นอกจากนั้นยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกันเกราที่ปลูกไว้อยู่ด้านหน้าบ้านโชยเข้ามาถึงในห้องนอนของหญิงสาว เธอได้กลิ่นของมันอยู่ทุกวัน แต่ดูเหมือนว่าวันนี้มันจะสดใสเป็นพิเศษ

อาการป่วยของเจ้าจันทร์ดีขึ้นกว่าเมื่อวานนี้มากหลังจากที่กินยาแล้วพักผ่อนไป ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วก้าวเท้าลงจากเตียง เธอเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าชุดหนึ่งเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำรับวันใหม่ ถ้าหากโชคดีเธอก็คงไม่จำเป็นต้องขาดงานในวันนี้

แต่ว่ามันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อหญิงสาวแต่งตัวเตรียมจะออกไปทำงานเสร็จและลงมาจากห้องแล้วเรียบร้อยก็ได้รับสายตาไม่พอใจจากชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายเจ้าของบ้าน

“นั่นคุณจะออกไปไหน” ณภัทรที่ตื่นเช้ากว่าลงมาทำอาหารตั้งแต่เช้าและถ้าไม่เดินออกจากครัวมาเพื่อหยิบของข้างนอกก็คงไม่ไชเห็นว่ามีคนกำลังจะออกจากบ้าน

“ทำงานน่ะสิ”

“คุณป่วยนะ”

“ฉันหายแล้ว ฉันสบายมากตอนนี้” เธอโต้เถียง

“คุณควรลางานแล้วอยู่พักที่บ้านสักวันนะ เพิ่งหายป่วยก็รอให้ร่างกายฟื้นฟูก่อนเถอะ” ชายหนุ่มบอกกับเธอก่อนจะเดินไปหยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟา

เขาชงกาแฟแก้วนี้ตั้งแต่เช้าตรู่แล้วดันวางมันทิ้งเอาไว้ จากกาแฟหอมกรุ่นร้อนๆ กลายเป็นกาแฟที่เย็นชืดไปเสียแล้ว นั่นก็เป็นเพราะว่าเขามัวแต่วุ่นวายกับการเตรียมอาหารในครัว ณภัทรพอเข้าครัวได้บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำเองแบบนี้บ่อยๆ ส่วนมากเขาเป็นลูกมือแม่มากกว่า พอได้ทำคนเดียวจึงออกจะวุ่นวายไปบ้าง

“ไม่เอา ลาทำไม ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว” หญิงสาวผู้หัวรั้นของเขาก็ยังไม่ได้ลดความดื้อลงเลยสักนิด

“ถ้างั้นคุณก็มากินข้าวก่อนไปสักหน่อยเถอะ ผมทำเอาไว้ให้”

“นายจะไม่ให้ฉันไปกินนอกบ้านบ้างหรือไง”

“ผมอุตส่าห์ทำให้นะ น้อยใจแย่เลย” ณภัทรเอ่ยพร้อมกับทำคอตกเล็กน้อย ถ้าเปรียบเขาเป็นสัตว์ก็น่าจะเป็นหมาที่กำลังหางลู่หูตกเพราะเจ้าของไม่สนใจ

เจ้าจันทร์ที่ยืนมองผู้ชายตัวโตๆ กำลังทำหน้าง้ำงอแก้มอมลมอยู่แล้วก็นึกขำในใจ มันดูแปลกมากกว่าน่ารักนะ

“เออ กินก็ได้” เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามร่างสูงเข้าไปในครัว แต่เจ้าจันทร์ไม่ได้เข้าไปนั่งที่โต๊ะสำหรับทานข้าว เธอเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ทำอาหารเพื่อมองดูว่าวันนี้อีกคนทำเมนูอะไร ก่อนจะพบว่ามันมีตั้งสามอย่างทั้งผัด ต้ม และทอด

“อยู่กันแค่สองคนจะทำอะไรเยอะแยะ” หญิงสาวพึมพำเมื่อได้เห็นอาหารทุกจาน แต่ถึงแบบนั้นอีกฝ่ายก็ได้ยินเพราะเขาไม่ได้ยืนห่างจากเธอนัก

“ก็ผมเลือกไม่ถูก ก็เลยทำหลายอย่างเผื่อคุณไม่ชอบอีกอันจะได้กินอีกอัน”

“แน่ใจใช่ไหมว่ากินได้” เจ้าจันทร์รู้สึกว่าหน้าตามันไม่ค่อยเหมือนกับที่คุณป้าภัสสรทำให้เธอ แต่ว่าก็ไม่ได้ดูแย่อะไร นอกจากข้าวต้มแล้วเธอก็ไม่เคยได้กินอาหารที่ณภัทรทำ

“เห็นแบบนี้อร่อยมากนะ แม่ก็ยังเคยชมว่าผมทำอร่อย” ณภัทรยิ้มจากนั้นเขาจึงใช้ช้อนเข้าไปตักต้มจืดที่ทำเอาไว้ขึ้นมาแล้วนำไปป้อนอีกฝ่าย “เป็นยังไง อร่อยไหมครับ”

“ก็งั้นๆ” เธอตอบพลางตีหน้านิ่ง “ไม่มีอร่อยกว่านี้แล้วหรือไง”

“อร่อยกว่านี้ก็ต้องกินผมแล้วแหละ โอ๊ย!” ไม่ทันจะได้ส่งยิ้มไปให้ เจ้าของร่างสูงก็โดนฝ่ามือเล็กฟาดเข้าให้กลางแผงอกอย่างแรง

“สมน้ำหน้า” เจ้าจันทร์ที่เห็นชายตรงหน้าแล้วนึกหงุดหงิด

คนอะไรโดนตีโดนด่าแล้วก็ยังยิ้มอยู่ได้

Castle-G's Talk

แกงจืดก็คือจืดไปเลยค่ะ จืดสนิท เจอความหวานเข้าไปแล้วจืดจริงจัง

มาหวีดติดแท็ก #ณเจ้าจันทร์