ตอนที่ 8 : SEARCHMEL | 06 : เป็นคนยังไง [100%]
[ต่อ]
1 ชั่วโมงผ่านไป
การพรีเซ้นต์งานจบลงไปแล้วและฉันก็อยู่ในคิวเกือบสุดท้ายด้วยจึงเสร็จช้า ตอนขึ้นไปพูดก็รู้สึกตื่นเต้นและสนุกดีอยู่หรอก แต่ระหว่างที่รอนี่มันน่าเบื่อมากเลยอะ โทรศัพท์ก็โดนยึดไปอีก จะบ้าตาย แล้วนี่เจ้าคนที่เอาของของฉันไปอยู่ไหนกันล่ะ?
ฉันกวาดสายตามองไปทั่วๆ ห้องประชุมเพื่อมองหาชายตัวสูงผมสีบลอนด์สุดท้ายสิ่งที่พบก็คือความผิดหวังเพราะฉันหาเซิร์ชไม่เจอ ส่วนสูงก็ไม่ใช่คนตัวเล็กตัวน้อยซะหน่อยแล้วจะไปแอบอยู่ไหนล่ะ
ในขณะที่กำลังบ่นกับตัวเองอยู่นั้นฉันก็เห็นใครบางคนแทน ผู้ชายที่เป็นหนึ่งในทีมกรรมการของวันนี้และเป็นเพื่อนของคนที่กำลังตามหา
“เอ่อ คุณใบทองเห็นคุณเซิร์ชบ้างไหมคะ” ฉันล็อกเป้าหมายแล้วก็รีบปรี่เข้าไปถามทันที
“ถามถึงมันทำไมครับ”
“คือโทรศัพท์ฉันอยู่กับเขาน่ะค่ะ ตามกฎที่ว่าผู้เข้าแข่งขันก็ฝากมันไว้กับสตาร์ฟ”
“หือ? ทางเราไม่มีนโยบายเก็บโทรศัพท์นะครับ แค่งดถ่ายรูปและใช้เสียง” คุณเขาขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเข้าใจก่อนจะอธิบายมาว่างี้
“อ้าว! แล้ว..แล้วเขาเอาของฉันไปทำไมคะ” เดี๋ยวก่อนนะยูววว งี้ก็แสดงว่าฉันโดนหลอกอะดิ
“แป๊บนะครับ เดี๋ยวโทรหาให้” คุณใบทองแอบหลุดยิ้มเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะหยิบมือถือตนเองขึ้นมากดโทรหาคนที่เรากำลังพูดถึง
ส่วนฉันก็ได้แต่เฝ้าคอยอย่างเงียบๆ ได้แต่นึกคิดความผิดของตัวเองว่าทำอะไรผิดถึงโดนยึดโทรศัพท์ไว้
“มึงอยู่ไหนเนี่ย” ปลายสายน่าจะรับแล้ว
...
“ฮะ!? ไปทำเหี้ยไรอยู่นั่น”
ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าคนตรงหน้าฉันดูจะเป็นประสาทนิดหน่อยกับเพื่อนตัวเอง
“นี่กูให้มึงมาเป็นสตาร์ฟนะ ไม่ใช่ให้ไปลองทดสอบเกมของบริษัท ถ้าจะชอบขนาดนี้แล้วจะลาออกเพื่ออะไร ทำไมไม่กลับมาทำด้วยกัน” คุณใบทองเขาดูเบื่อหน่ายคูณสิบจากเมื่อกี๊ “ไสหัวมานี่เดี๋ยวนี้ มึงเอาโทรศัพท์น้องเขาไปด้วยใช่ไหม เออ”
สายถูกวางไปแล้ว
“เอ่อ เขาเคยทำงานอยู่ที่บริษัทนี่ด้วยเหรอคะ” คำถามแบบนี้ดูเสียมารยาทรึเปล่านะ
“เปล่าหรอก แต่ก่อนเซิร์ชมันทำงานให้กับอีกบริษัทนึงครับเกี่ยวกับการพัฒนาซอฟต์แวร์และเกมคล้ายๆ ของเรา มันเป็นคนเก่งมากนะ เคยมีบ.จากญี่ปุ่นมาทาบทามไปร่วมงานด้วยแต่สุดท้ายไอ้เจ้านั่นก็ปฏิเสธและลาออกซะงั้น” คุณใบทองตอบในขณะที่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า
“แต่คุณใบทองก็เก่งเหมือนกันนะคะ” อันนี้ฉันไม่ได้ชมลอยๆ นะ จากที่ได้เห็นตอนคณะกรรมการแนะนำตัวเองแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ แต่ละคนมาจากสายงานที่แตกต่างกันเพื่อมาร่วมกันทำโปรเจ็คนึงขึ้นมาซึ่งแต่ละคนล้วนแต่เป็นมืออาชีพทั้งนั้น
ถ้าฉันชนะการแข่งขันครั้งนี้ผลงานของฉันก็จะได้เป็นหนึ่งในเกมตัวใหม่ที่จะถูกปล่อยออกมาในปีหน้า
“แหม..ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ถ้าไม่ติดว่ามีคนชอบแล้วผมจีบเลยนะเนี่ย” คำพูดกับท่าทางแปลกๆ นั่นมันอะไรกันน่ะ
“มาแล้ว มีอะไร” บุคคลที่สามได้ทำการโผล่หน้าเข้ามาในบริเวณที่ฉันยืนอยู่ เขาคือคนที่ฉันตามหาก่อนหน้านี้ไง
“มึงโทรศัพท์น้องเขาไปเหรอ เอาไปทำไม”
“อ่อ พอดีเข้าใจผิดน่ะ” เซิร์ชเหลือบตามามองฉันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหยิบเอาโทรศัพท์นั่นส่งคืนมา และพอได้รับมันคืนฉันก็รีบทำการสำรวจยกใหญ่เลยว่าโดนแฮคเอาข้อมูลอะไรไปหรือเปล่า
กังวลไปอย่างนั้นแหละเพราะถึงโดนแฮคจริงในนี้ก็ไม่มีอะไรให้เอาไปใช้ประโยชน์ได้อยู่แล้ว
“ว่าต้องคุณเมล่อนจะกลับยังไงครับ” คุณใบทองมองเพื่อนด้วยสายตาคาดโทษอยู่พักนึงก็กลับมาคุยกับฉันต่อ
“ก็น่าจะรถไฟฟ้าค่ะ” ฉันไม่นั่งรถเมล์แล้วพูดตรงนี้
“เอาหละ มึงเป็นคนเอาโทรศัพท์ของน้องเขาไปเป็นชั่วโมงมึงต้องรับผิดชอบการกระทำตัวเอง” เขาหันขวับไปมองชายผมบลอนด์ที่ยืนอยู่ด้านข้างทันที
“อะไร..”
“วันนี้มึงเอารถมานี่นา งั้นขับไปส่งเมล่อนด้วยก็แล้วกันนะ”
“ฮะ ไม่เป็นไรๆ” ฉันรีบยกมือปฏิเสธเมื่อได้ยินแบบนั้น โธ่..ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรขนาดนั้นก็ได้ ก็เห็นอยู่ว่ามันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด
“ไม่เป็นไรไม่ได้นะ เพื่อนผมมันทำแบบนี้ต้องให้มันขับรถไปส่งแทนคำขอโทษอะแหละถูกแล้ว”
เดี๋ยวก่อนนนน
“งั้นไปกันเถอะ” เซิร์ชไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีปฏิเสธอะไรออกมา เขาทำเพียงแค่เก๊กท่านิ่งๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับเดินนำหน้าออกไปจากห้องประชุม
“ตามไปสิครับ” เพื่อนเขาก็อีกคน...
เออวะ เอาแบบนี้ก็ได้
ฉันที่ถึงแม้จะกำลังงงอยู่ก็ตัดสินใจเดินออกมาตามเจ้าของร่างสูง เมื่อเดินผ่านห้องประชุมมาได้แล้วเขาก็ดึงป้ายสตาร์ฟออกจากคอพลางยัดมันลงกระเป๋าเสื้อฮู้ดที่ใส่อยู่
“นี่เซิร์ชเดี๋ยวสิ นายแอบแฮคมือถือฉันปะเนี่ย” ฉันเดินตามเขาไปเรื่อยๆ ในขณะที่สายตาก็จับจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของตนเอง แต่ก็ต้องอุทานออกมาจากเจ็บปวดเมื่อหัวฉันไปชนกับแผ่นหลังของคนด้านหน้าเข้า “โอ๊ย! จะหยุดเดินทำไมเล่า”
“นี่อายุเยอะกว่านะ เรียกให้มันดีๆ หน่อย”
ดุอีกแล้วแฮะ
“อ่า ขอโทษค่ะพ่อ” เป็นไง นี่ฉันให้ความเคารพขั้นสุดเลยนะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเรียกใครว่าพ่อเลยบอกตรงนี้
“กวนเหรอ?”
“เปล่าสักหน่อย คำว่าพ่อก็ดูให้ความเคารพดีออก อีกอย่างฉันก็คิดจริงๆ ด้วยนะว่าอยากได้พ่อสักคน” ฉันบอกเล่าพลางนึกไปถึงครอบครัวสุขสันต์แบบพ่อแม่ลูกที่ตัวเองไม่เคยมี
“อะไรนะ? อยากได้พ่อ?” เซิร์ชหันหน้ามาขมวดคิ้วงุนงงใส่
“ใช่ คือ..คุณเซิร์ชยังโสดหรือเปล่า แม่ฉันก็ยังโสดนะอายุเพิ่งสามสิบห้าเองปีนี้ เป็นแม่ม่ายลูกติดมีลูกสาวน่ารักด้วยน้า สนใจหรือไม่~”
ก็ถ้าเขาสนใจนี่จะให้เบอร์ติดต่อไว้เลย แม่ฉันน่ะวันๆ เอาแต่ทำงาน ยังไม่เคยเห็นหาแฟนสักคนเลย
“ไม่หละ ขอบคุณ” ถึงอีกฝ่ายจะเอ่ยขอบคุณแต่ว่าเจ้าตัวกลับทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ซะอย่างนั้น
“โธ่ แม่ฉันสวยนะแถมเก่งด้วย ไปเจอกันก่อนก็ได้ค่อยตัดสินใจ” ฉันโฆษณาคุณสมบัติขนาดนี้แล้วนะ เอาตามจริงฉันก็ทำปฏิบัติการหาแฟนให้แม่มาหลายปีแล้ว ซึ่งร้อยละ 80% มีแต่คนชอบแม่ฉัน แต่แม่ไม่สนใจใครเลยนี่สิ บางทีท่านอาจจะชอบหนุ่มวัยเด็กๆ ก็ได้ใครจะไปรู้ แม่กับเซิร์ชอายุห่างกัน 9 ปีไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด
“พอเลย หยุด ฉันไปเจอแม่เธอได้แต่ไม่ใช่ฐานะดูตัวแน่”
“เอ้า แล้วจะไปฐานะอะไรง่ะ”
“เลิกถามได้แล้ว จะกลับไหมห้องน่ะ”
100%
ยัยแตงลูกกก เธอจะทาบทามเซิร์ชไปเป็นพ่อเลี้ยงแบบนี้ไม่ได้!
พี่เขาไม่ได้อยากเป็นแฟนแม่เธอนะ เขาอยากเป็นลูกเขยแม่เธอต่างหาก
แต่เอาคลิป OPV ประกอบนิยายมาฝากด้วย
แปะๆๆ >> https://youtu.be/Cs_-iWwHc2Y
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
5555555 เลือกสิจะเป็นอะไร
แม่สามห้าเองอ่ะสาวมว๊ากกก
น่าสงสารรร