[EBOOK] SARCASTIC BULLET | รักกำลังชัตดาวน์

ตอนที่ 19 : SEARCHMEL | 11 : ไม่ได้มาเล่นๆ [100%]

Cyanide x Ninja - อย่ายิ้ม (smile)

Search’s Talk

เดี๋ยวจะรับให้นี่มันหมายความว่ายังไงกัน

ตอนนั้นก็ยอมรับว่าพูดไปเฉยๆ เผื่อจะดูเท่แต่พอเห็นข้อความแบบจริงจังนี้แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นหญิงสาวผู้เสียหายยังไงยังงั้น

Mmmelon : อ้าว เงียบเลยอะพี่

เรียกพี่อีก ยอมรับว่าช่วงนี้หวั่นไหวง่ายเลยใจไม่ค่อยดีเหมือนเท่าไหร่

Me : คือหมายถึงอะไร

Mmmelon : ไม่เข้าใจก็ไม่อธิบายละ โวะ

หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบไปทิ้งผมไว้กับความสับสนเต็มไปหมด การที่อยู่ๆ เมล่อนก็ทักมาด้วยประโยคที่ความหมายไม่ชัดเจนแบบนั้นคือ? ผมไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตัวเองสักเท่าไหร่ อย่างน้อยตอนนี้มันก็ควรมีคนมารับรู้เรื่องนี้เป็นเพื่อนผมบ้าง

โทรหาไอ้ใบนี่แหละแม่ง

[ฮัลโหล ไร]

“ว่างป้ะ”

[กูรับสายขนาดนี้แล้วมีอะไรก็ว่ามา] ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าตอนนี้ใบทองคงกำลังเหม็นเบื่อใส่ผมอยู่

“เมื่อกี๊เมล่อนทักมาบอกว่าจะรับผิดชอบเรื่องที่เขาโกหกว่ากูเป็นแฟนเขาอะ มันคืออะไรวะ” พอเป็นเรื่องแบบนี้ทีไรผมก็คิดเองไม่เป็นทุกที

[ก็หมายความว่าเขาจะรับผิดชอบไง]

“แล้วรับยังไง”

[ก็แล้วมึงไม่ถามเองล่ะ] น้ำเสียงนั้นแสดงว่าความหงุดหงิดออกมาเล็กน้อย

“กูตื่นเต้น!!”

[ทำตัวเป็นหนุ่มน้อยสดซิงเพิ่งมีรักแรกไปได้ไอ้เวร]

“อ้าวแล้วไม่ใช่เหรอ กูก็ยังไม่แก่นะ” ถ้าผมแก่มันก็แก่เหมือนกันป้ะวะ อายุเราเท่ากันไม่ใช่เหรอไง เนี่ยคนเราพูดจจาอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง

[ตรงข้ามหมดทั้งนั้น ไปสงบสติแล้วนอนซะ ไม่ก็ปั่นงานล่าสุดที่กูส่งไปให้เสร็จซะ] จบประโยคนั้นผู้เป็นเพื่อนก็ตัดสายของผมทิ้งไปด้วยความรำคาญ

กรรม..

“ปิกาจู~” ผมหันไปหาเจ้าแมวสีเทาขนฟูที่กำลังนอนขี้เกียจอยู่บนเบาะพร้อมกับยกขึ้นมากอด “ทำไงดีลูก พ่อจะหาแม่ให้ยังไงดี”

เอาจริงๆ ตอนนี้อย่าว่าแต่ใบทองเลยที่รำคาญผม เพราะตอนนี้ผมก็แอบรำคาญตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมตัวเป็นเด็กวัยใสเหมือนมี Puppy Love ครั้งแรกยังไงยังงั้น ก็ยอมรับว่าทีผ่านมาใช่ว่าจะไม่เคยมีแฟนเพียงแค่ว่าตอนนั้นมันจบไม่ค่อยดีเลยไม่อยากไปนึกถึงอะไร เลยรู้สึกเบื่อหน่ายทุกครั้งที่โดนใบทองขุดอดีตขึ้นมา

ผมว่าตอนนี้ตัวเองควรไปทำงานให้เสร็จก่อนจริงๆ นั่นแหละ

สองสัปดาห์ต่อมา

หลังจากที่ไปสัมภาษณ์งานมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วทางบริษัทก็ได้ให้ผมเริ่มไปทำงานได้เลยวันนี้ ชีวิตการใช้ชีวิตในออฟฟิศเริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่ใดๆ นั้นสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดก็คือการต้องตื่นเช้าแล้วฝ่าดงรถติดไปที่บริษัทนี่แหละ ไหนจะต้องหาชุดอีก พวกเสื้อเชิ้ตกางเกงสแลคอะไรแบบนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เอาออกมาใส่นานแล้ว

ต้องมานั่งค้นอยู่นานเลยแฮะ มีแต่ขนแมวติดเต็มไปหมดด้วย

“ไปทำงานนะ อยู่บ้านดีๆ แล้วก็อย่าพังของล่ะ ไม่งั้นไปอยู่วัด” ผมพูดกับสัตว์เลี้ยงของตัวเอง ไม่รู้หรอกว่าลูกชายตัวเดียวของตนเองจะเข้าใจหรือเปล่าถึงจะไม่เข้าใจผมก็ตีไม่ลงอยู่ดี

ผมก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงครึ่งแต่เวลาเข้างานของผมคือเก้าโมง ฉะนั้นจึงเหลือเวลาอีกเยอะแก่การไปนั่งกินกาแฟร้อนๆ ก่อนไป ร้านที่ผมเลือกจึงเป็น Bullet Café ที่อยู่ใกล้กับคอนโดตัวเองมากที่สุด ผมชอบมานั่งทำงานที่นี่อยู่บ่อยครั้งแต่ที่ผิดปกติไปก็คือไม่เคยมาเช้าขนาดนี้ เพราะจะมาช่วงบ่ายมากกว่า

ทันใดนั้นระหว่างที่กำลังนั่งรอกาแฟอยู่สายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาร้านด้วยชุดนักศึกษา เจ้าของผมตัดสั้นสีบลอนด์ที่แทบจะเป็นสีเดียวของสีของผมเดินเข้ามาข้างในแล้วมองไปมาเหมือนกำลังหาอะไรอยู่สักอย่าง

เธอเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่ทำงานร้านนี้ ชื่อของเจ้าตัวคือ ‘ฟาง’ เธอเป็นพนักงานที่ผมเห็นบ่อยกว่าคนอื่น แต่ดูเหมือนว่าวันนี้เจ้าตัวไม่ได้มาเข้างาน ด้วยท่าทางที่ดูเร่งรีบทำให้ผมไม่อยากจะทักอะไรมากความ พอฟางเห็นผมนั่งอยู่อีกฝ่ายก็ผงกหัวเล็กน้อยเป็นการทักทายด้วยภาษากายก่อนจะเดินออกจากร้านไป

คุณเคยรู้สึกคุ้นใครสักคนแต่ก็นึกไม่ออกไหมครับ เป็นความรู้สึกที่เหมือนเคยเห็นที่ไหนซึ่งไม่ใช่ที่นี่แต่ก็คิดไม่ออก จนบางครั้งมันก็น่ารำคาญใจตัวเองเหมือนกัน ผมกำลังเป็นอยู่เลยหละ

แต่ทันใดนั้นข้อความก็เด้งขึ้นที่หน้าจอล็อกสกรีน

BaiTong : เซิ้ด! ตื่นยัง

เออ ช่างมันเถอะ ตอนนี้เอาเรื่องปัจจุบันก่อนก็แล้วกัน ไอ้เพื่อนบ้านี่ก็ขยันทักมาเร่งแต่เช้าจังเลย ไม่ไว้ใจผมรึไงกัน

Me : ตื่นนานแล้วเถอะ กินกาแฟอยู่

BaiTong : โอ๊ยโล่ง นึกว่าต้องตามปลุกตั้งแต่วันแรกแล้ว

Me : จะไปแล้วไม่ต้องเร่ง

ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าพลางถอนหายใจออกมา หลังจากที่ใช้เวลาสักพักในร้านกาแฟก็ตัดสินใจเดินออกจากร้านแล้วไปทำงานสักที

ผมใช้เวลาในการเดินทางมาถึงที่นี่ประมาณหนึ่งชั่วโมง นั่นก็หมายความว่าตอนนี้แปดโมงกว่าๆ เกือบจะเก้าโมงแล้ว หวุดหวิดฉิบหาย.. ไม่คิดว่าจะเจอรถติดตั้งแต่วันแรกเลย

“โอ๊ะ มาเร็วเหมือนกันนะเนี่ย”

ผมถึงกับหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอยู่เมื่อได้ยินเสียงนั้น เสียงผู้หญิงแบบนี้ผมจำได้แม่นเลยหละว่าเป็นใคร อีกอย่างไม่ต้องเสียเวลามองหาเจ้าของเสียงก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

“มาทำอะไร” ผมมองเด็กนักศึกษาที่แต่งตัวถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ไหนบอกว่าเราได้ทำงานโปรเจ็คเดียวกันไง” เมล่อนทำหน้างงตามผม

“รู้ แต่เธอไม่จำเป็นต้องมาที่บริษัทเหมือนฉัน ไม่เรียนเหรอไง” เพราะเธอเป็นแค่คนทำงานชั่วคราวของทางบอเท่านั้น

“โหย ก็แบบวันนี้เขานัดมา อีกอย่างมีเรียนบ่ายโมงนู่นแน่ะ พี่ไม่ต้องห่วงการเรียนเมล์หรอก” เมล่อนว่าแล้วก็หัวเราะคิกคัก

“งั้นก็เข้าไปสิ” ผมทำทีเมินท่าทางร่าเริงแบบนั้นและเตรียมเดินเข้าไปด้านในตึก แต่ทว่ามือเล็กนั้นกลับเอื้อมมือรั้งเอาไว้

“อ้าวเดี๋ยวดิ ทำไมไม่ตอบข้อความอะ”

“อ่า..ขอโทษที” เพราะผมไม่รู้จะตอบอะไรดี แถมช่วงที่ผ่านมาผมก็ยุ่งกับงานฟรีแลนซ์ต่างๆ ที่รับมา เนื่องจากต้องรีบเคลียร์มันให้หมดก่อนที่จะทำงานประจำจริงจัง

“คนอุตส่าห์ว่าจะรับผิดชอบสักหน่อย ว้า” ท่าทางของเธอดูแปลกขึ้นจากครั้งล่าสุดที่เจอเยอะเลยแฮะ

“อย่ามาทำเป็นเล่นนะ...”

“...”

“เพราะฉันจริงจัง” แล้วก็จริงจังมากด้วย ถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายแค่ล้อเล่นแล้วผมเกิดคิดจริงจังขึ้นมาจะทำไงล่ะ ถ้ารับผิดชอบแค่เรื่องที่แอบอ้างว่าเป็นแฟนมันก็พอทำได้ แต่ถ้ารับผิดชอบหัวใจผมจะไหวเหรอ

“ลดๆ ได้เปล่าความดุเนี่ย” สีหน้าของเมล่อนดูอ่อนลงทีหลังจากที่ผมบอกแบบนั้นออกไป

“ไม่ได้ดุ” หน้าตาเหมือนคนดุขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้กลัวจัง

“อะ งั้นยิ้มซิ แบบนี้อะ” เธอบอกก่อนจะยกยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้ผมดู

“ไม่” ผมส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบริษัทอย่างรวดเร็ว คืออย่างเพิ่งหาว่าหยิ่งหรือใจร้ายอะไรเลยนะ เพราะคนที่ใจร้ายจริงๆ คือเด็กคนนั้นต่างหากล่ะ

รู้ตัวไหมว่าเป็นคนยิ้มแล้วน่ารัก มายืนยิ้มให้แบบนี้ใครเห็นแล้วจะต้านทานไหววะ

End Search’s Talk

100%

ระหว่างพระเอกกับนักอ่านใครเขินกว่ากันคะ

ดูทรงแล้วคุณเขาคงไม่ไหวแล้ว ช่วยเขาด้วยค่ะทุกคน

ฝากคอมเม้นท์นิยายด้วยนะคะทุกคน >_<

สามารถติดแท็ก #รักกำลังชัตดาวน์ เพื่อทั่นเซิร์ชได้

FACEBOOK : Castle-G / TWITTER : @castleglint

BULLET SET

BY: Castle-G , CHERMADA and CHAI_HONG

CRYSTAL T

แต่เอาคลิป OPV ประกอบนิยายมาฝากด้วย

แปะๆๆ >> https://youtu.be/Cs_-iWwHc2Y