Over Limit รักเกินขีดจำกัด

ตอนที่ 1 : Over Limit | 00 : บทนำ

Over Limit

Sphinx’s Talk

คุณมีอาการหงุดหงิดตัวเองบ้างไหม ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยน่ะ.. ผมกำลังประสบปัญหานั้นอยู่ เมื่อไม่นานมานี้ผมได้รับสายจากทางบ้านว่าตัวเองจะถูกหักเงินรายเดือนออกไป 30% จำกัดค่าใช้จ่ายของตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้เอาไปเข้าร้านเหล้าแล้วมีเรื่องทะเลาะวิวาท

โถ่ พ่อแม่แก้ปัญหาไม่ถูกจุดว่ะ อีกอย่างคืนนั้นผมแค่ตั้งใจจะไปฉลองให้เพื่อนเอง แต่ที่มีเรื่องเพราะคู่อริแม่งกร่างก่อนเท่านั้น เหอะ!

ลองคุยกับแม่อีกรอบดีกว่า

Sphinx

แม่ครับ

Mom

เออ ไร

Sphinx

นี่ลูกนะ พูดดีๆ หน่อยดิ

Mom

ว่าไงที่รักก พ่อเจ้าประคุณทูนหัวของแม่

มีอะไรถึงทักมาครับ

เนี่ย แม่ผมเอง..หลายคนที่อ่านแค่นี้อาจจะมองว่าทำไมแม่ผมถึงได้น่ารักจังเลย แหม..เดี๋ยวเจอบทสนทนาต่อจากนี้จะกลับคำแทบไม่ทันเลย

Sphinx

ช่วงนี้ลูกไม่ค่อยมีตังค์ใช้เลย

Mom

ก็หาใช้เอาเองสิลูก

คำพูดที่ดูหวานนุ่มนวลแต่โคตรใจร้ายนี่มันคืออะไรกัน..

Sphinx

โธ่แม่ ลูกผิดไปแล้ว

(ส่งสติกเกอร์คุกเข้าอ้อนวอน)

Mom

แม่ซักผ้าทิ้งไว้ ไปก่อนนะลูก

Sphinx

แม่! เดี๋ยว

แม่!!!!!!!!!!

ไม่ทันซะละ นอกจากจะยังไม่ตอบแล้วก็ยังไม่อ่านข้อความอีกซะด้วย ผมวางโทรศัพท์ในมือลงบนหัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนเล็กๆ ของตัวเองแล้วเดินตรงไปเปิดผ้าม่านที่ปิดกั้นแสงบางส่วนไม่ให้ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างได้

“เชี่ยฟิงซ์ แสบตา” อ้อ ไม่ตกตกใจไม่ใช่เสียงเจ้าที่เจ้าทางหรอก นี่คือเสียงของเจ้า ‘หมิน’ รูมเมทร่วมห้องของผมเอง ทันทีที่ผมเปิดรับแสงมันก็รีบลุกขึ้นมาโวยวายทันที

“เอ้า กูก็นึกว่ามึงตายแล้ว” ผมว่าอย่างไม่ได้สนใจก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเบียร์กระป๋องที่ซื้อมาแช่ไว้เป็นลังขึ้นมาเปิดดื่ม จากนั้นก็นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์รุ่นเกือบใหม่(?)ที่เพิ่งถอยมาเดือนที่แล้ว หน้าจอคมชัด แสง สี เสียงเหมาะสำหรับการเปิดเกมเด็ดๆ เล่น

โดยส่วนใหญ่แล้วผมจะชอบนั่งเล่นเกมแบบนี้ทุกๆ วัน บางวันก็อาจจะมีการเปิดกล้องแคสเกมที่ตัวเองเล่นบ้างเอาใจคนที่ติดตามช่องแชแนลอยู่ และใช่..วันนี้ผมขี้เกียจขอนั่งเล่นเฉยๆ แบบไม่ต้องแคสห่าอะไรเลยก็แล้วกัน

“แล้วนี่มึงไม่ออกไปเล่นดนตรีเหรอ” ไอ้หมินเอ่ยถาม

“อีกตั้งสามชั่วโมง รีบเพื่อ” ผมว่าแล้วก็เปิดหน้าจอล็อกอินรหัสเข้าสู่ตัวเกมเรียบร้อย ในชีวิตของผมเกมน่าจะเป็นสิ่งที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุดแล้วมั้ง

“ครั้งที่แล้วมึงก็พูดงี้ เป็นไงล่ะเกือบขึ้นเวทีไม่ทัน” รูมเมทสุดแสนซกมกแค่นหัวเราะใส่พร้อมกับปาผ้าขนหนูเน่าๆ มาวางแหมะบนหัวของผมอย่างไร้ยางอายในการกระทำครั้งนี้

“ครั้งนี้ทันแน่นอน กูไม่พลาดหรอก โถ่”

เอาความจริง รายได้จากการแคสเกมของผมมันก็ยังไม่มีมากขนาดนั้นอะ..แค่เล่นไปเรื่อยๆ ยังไม่ได้ถึงขั้นเป็นมืออาชีพขนาดนั้น แต่ที่คนรู้จักเป็นเพราะหน้าตาผมดีส่วนใหญ่คนที่ตามก็จะเป็นผู้หญิงตั้งแต่สาวเล็กยันสาวใหญ่ ผมจึงต้องเพิ่มช่องทางการหาเงินอาศัยความสามารถทางด้านดนตรีที่เคยฝึกเล่นช่วงมัธยมมาใช้ และได้จับตัวรวมกลุ่มของเพื่อนๆ พี่ๆ เป็นวงดนตรีชื่อวงว่า Black Scorpion ผมน่ะเป็นมือกีต้าร์ของวงนะบอกก่อน

ความสามารถเยอะขนาดนี้ใครได้เป็นผัวคงน่าอิจฉา

2 ชั่วโมงผ่านไป

ผมยังคงเพลิดเพลินกับการอยู่ในโลกเกมของตัวเองอยู่และคาดว่าคงยังเล่นต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ขาดช่วง ถ้ามันไม่มีจอมมารโทรมาเสียก่อน

Rrrrrrrr

::P’แร็ค::

เมื่อเห็นรายชื่อผมจึงรีบไปมองนาฬิกาที่ติดอยู่ผนังทันที ปรากฏว่าเหลืออีกตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าการแสดงจะเริ่ม แล้วมือคีย์บอร์ดของวงโทรหาผมทำไม?

“ไงพี่” ผมกรอกเสียงลงไปหลังจากกดรับสาย

[มึงจะมาตอนไหนฟิงซ์]

“โห่ นี่เหลืออีกตั้งชั่วโมงนึง” ผมโอดครวญเล็กน้อยแต่ความจริงก็เตรียมใจไว้แล้วว่าจะเจอกับคำถามอะไร

[แล้วมึงจะไม่ซ้อมเหรอไง?]

“ก็ซ้อมกันอยู่ทุกสัปดาห์อะพี่ จะซ้อมอะไรอีก” ส่วนใหญ่เพลงที่เอาไปเล่นก็ไม่ค่อยมีเพลงใหม่นะ นานๆ ทีจะเข้ามาบ้าง แต่ปกติเราก็จะซ้อมการแต่งเพลงเสียมากกว่า

[มึงจะไม่มาลองไมค์ลองเสียงหน่อยรึไง กะว่ามาถึงแบกขึ้นกีต้าร์ขึ้นไปเล่นเลยงี้?] เป็นผู้ชายที่น่ากลัวจังเลยครับ..

“โอเคๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า” ผมพูดด้วยเสียงที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุดพร้อมกับค่อยๆ ออกจากเกมอย่างเงียบเชียบ

[ให้เวลาสิบนาที]

เหยดดด นี่คนไงไม่ใช่เดอะแฟลช ใครมันจะใช้เวลาเดินทางจากหอไปผับได้เร็วขนาดนั้น

10 นาทีต่อมา

ณ ผับ in1004

ผมหอบหายใจไม่หยุดหลังจากที่ใช้ความสามารถขั้นสูงสุดในการเดินทางมาถึงที่ผับแห่งนี้ได้ทันเวลาตามที่พี่แร็คให้เอาไว้ โอ้โห..เพลงเธอมาได้ทันเวลาพอดีต้องมาแล้วหละ

“ช้าไปสิบสองวินาทีนะ” พี่ใหญ่ของวงยกนาฬิกาขึ้นมาให้ผมดู ซึ่งมันขึ้นว่า 10 นาที 12 วินาที คงจะเป็นโปรแกรมที่พี่แกตั้งจับเวลาเอาไว้น่ะ

“โห ฆ่ากูเลยเถอะ”

“ไปเตรียมตัวไป รีบมาซ้อมเถอะ” ว่าแล้วพี่แร็คก็เดินกลับไปที่คีย์บอร์ดของตัวเองเพื่อเช็คเสียงต่างๆ ตามที่เคยทำเป็นปกติ ส่วนผมน่ะก็ต้องไปบ้าง

“ไงคนสวย วันนี้แต่งตัวน่ารักนะเนี่ย” ผมเดินไปหยิบกีต้าร์ประจำตัวของตัวเองขึ้นมาเพื่อเช็คเสียง โดยไม่ลืมที่จะชมคนที่เป็นนักร้องนำของวงอย่าง ‘ดรีม’ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในวงและอายุเท่ากับผม

“ไม่ขอรับคำชมจากคนมาสาย” ดรีมตอบกลับมาพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่ายใส่ผมแล้วก็หันไปจริงจังกับชีทเพลงตรงหน้าต่อ

หน้าตาสวยแต่ทำไมใจร้ายจังเลย~ ไม่เป็นไรผมชินแล้ว

“ถ้ามาสายอีกเดี๋ยวบอกพี่ที่ร้านให้หักเงินมึง” ส่วนคนนี้ใจร้ายกว่าครับ..ชื่อว่า ‘พี่เฮล’ เจ้าของตำแหน่งมือเบสของวง จริงเขาอายุเท่ากันกับผมนะแต่เรียนไปก่อนหนึ่งปีผมเลยเรียกว่าพี่จะได้สบายใจ ก็ไม่รู้จะรีบไปทำไมดูแก่ไปเลย

“นี่กูเพิ่งโดนพ่อแม่หักมานะพี่มึง จะมาหักอีกก็ไม่ต้องอยู่ต้องกินละ” เนี่ย..พูดเรื่องเงินๆ ทองๆ แล้วรู้สึกเครียดทันทีเลย -_-

“อย่าเลย สงสารมัน” ‘พี่เมม’ มือกลองของวงพูดขึ้นพร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย เขาเป็นพี่ชายของดรีมนักร้องนำคนสวย และตอนนี้เขาคงจะเหมือนเทพบุตรมาโปรดผมคนนึงเลยถ้าไม่ติดที่ประโยคต่อมา.. “ให้มันไปเป็นเด็กล้างจานหลังร้านดีกว่า”

ไม่มีใครรักสฟิงซ์เลยอะ

“เริ่มซ้อมกันเถอะ อีกไม่ถึงชั่วโมงต้องขึ้นแสดงแล้วนะ” ดรีมเอ่ยขึ้น

หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจังโดยอัตโนมัติ

“ขอเสียงวัยรุ่นหน่อยยย”

เฮฮฮฮฮฮฮ!!

“วันนี้เราจะมาเจอกับวงดนตรีสุดฮอตของเราในช่วงนี้นะครับ ขอเชิญวง Black Scorpion!!” สิ้นเสียงอขงพิธีกรชายประจำผับโชว์ครั้งนี้ก็ได้เริ่มขึ้น

‘เธอยังจำเรื่องราว วันสุดท้ายได้รึเปล่า มันช่างนานเหลือเกิน ที่ห่างกันไป กำลังจะพบเธอจากวันนั้นที่จาก และฉันเองก็หวั่นใจ’

วงดนตรีของเราถึงแม้จะมีการเอาเพลงของศิลปินดังมาร้อง แต่เราก็ได้มีการปรับคีย์ให้เป็นไปในสไตล์ของเราไม่ได้เหมือนต้นฉบับร้อยเฟอร์เซนต์

‘ไม่รู้เธอ เป็นคนเดิมหรือแปรเปลี่ยน ไม่รู้เธอ กลัวใจเธอไม่เหมือนเดิมไม่กล้าคิด เดาถ้าผิดคงเสียใจ ไม่รู้เธอคิดแบบไหน’

เมื่ออยู่บนเวทีทุกคนจะจริงจังการการเล่นดนตรีมากๆ ไม่ว่าจะเป็นมือกลองที่มีดูอบอุ่นและใจดี

‘นานแล้วที่ไม่ได้เจอเธอคิดถึงกันรึเปล่า นานแล้วที่ไม่ได้เจอเธอคิดถึงกันบ้างไหม’ หรือมือคีย์บอร์ดที่มีเสน่ห์ของความเป็นผู้ใหญ่

‘โวโอ... คิดถึงเธอขนาดไหน จะทำให้เธอได้รู้’ หรือมือเบสที่สุขุมใจเย็น

‘กระโดดกอดหอมแก้มเธอให้รู้ว่าคิดถึงเธอที่สุด จะร้องตะโกนดังๆว่าคิดถึงเธอแค่ไหน’ หรือจะเป็นนักร้องนำที่ดูสวยและร้อนแรงในคราวเดียวกัน

โวโอ... คิดถึงเธอแทบขาดใจ ไม่รู้เธอคิดยังไง ฉันโคตรคิดถึงเธอเลย’ และสุดท้ายมือกีต้าร์สุดหล่ออย่างผมเอง

(เพลงกระโดดกอด – Klear)*

ทันทีที่เราแสดงเพลงจบทุกเพลงที่ลิสต์มาก็ได้รับเสียงกรี๊ดและความรักอย่างล้นหลาม ทันทีที่เดินลงจากเวทีผมก็เจอกับหญิงสาวจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาหา

“ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ” เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงเพรียวหน้าตาสวยและใช่ตอนนี้ในมือมีโทรศัพท์ที่เปิดแอพถ่ายรูปไว้รอแล้ว พอผมพยักหน้ารับอีกฝ่ายก็รีบเอาหน้ามาแนบ ความจริงเธอแนบมาทั้งหน้าทั้งแขนแล้วก็..เอ่อ นมเลยหละ ไม่พอยังรัวชัตเตอร์อีกด้วย

โฮ้ย ฟิงซ์ใจไม่ดีเลย

“พี่ขอหอมแก้มหน่อยได้เปล่า” คราวนี้เป็นผู้หญิงอีกคนที่ดูเป็นคนค่อนข้างมีอายุแล้วคาดว่าคงมาสังสรรค์หลังทำงานเสร็จหละมั้ง

ฟอด

เดี๋ยวนะ.. ยังไม่อนุญาตเลย! แต่ฟินให้อภัย

ก็หลังจากนั้นผมก็ใช้เวลาอยู่กับแฟนคลับของตัวเองไปสักพักหนึ่งให้หนำใจแล้วจึงเดินกลับเข้าไปยังหลังร้านซึ่งเป็นสถานที่ซ้อมของพวกเรา

“นี่ฟิงซ์ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์มึงดังมาก” พี่เฮลว่าแล้วก็เหลือบไปมองสมาร์ทโฟนเครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนกองเสื้อแจ็คเก็ตของผม

“โอเคๆ แป๊บ” ผมพยักหน้ารับจากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมากดดูข้อความที่เป็นต้นตอของเสียงแจ้งเตือนนั้น

และฉิบหาย เมื่อคนที่ส่งมาก็คือ ‘โสนน้อย’ เธอคือผู้หญิงที่ผมกำลังคุยๆ ด้วยอยู่ในตอนนี้ ซึ่ง..จะไม่รู้สึกหวั่นใจอะไรหากข้อความนั้นไม่ใช่...

Snonoi

ภาพนี้คืออะไร?

(ส่งรูปภาพ)

ภาพที่เธอส่งมามีอยู่ประมาณ 2-3 รูป และในนั้นมีผมหมดเลยไม่ว่าจะเป็นอิริยาบถต่างๆ ที่ถ่ายรูปแนบเนื้อกับผู้หญิง หรือจะรูปที่ผมโดยฉวยโอกาสหอมแก้ม หรือไม่ก็รูปที่กำลังยืนคุยกับสาว

ใครถ่ายไว้วะ?

Sphinx

ก็ไม่มีอะไร

Snonoi

ฉันว่าช่วงนี้เราเลิกติดต่อกันสักพักดีมั้ย

ฉิบหายยยย!!

Castle-G's Talk

บทนำค่อนข้างยาวแฮะ นิยายเรื่องนี้จะออกแนวฟีลกู้ด

มาในตีมพ่อบ้านใจกล้าบูชาเมีย 5555555

____________________________________________

สามารถคอมเม้นท์หรือเข้าไปเล่นแท็ก #คุมสฟิงซ์ นะค้า

ติดตามได้ที่ Facebook : Castle-G | Twitter : @castleglint

____________________________________________

SET #บูชาเมีย

CRYSTAL TM.