TRY ME ลองรักจะได้รู้

ตอนที่ 3 : #ลองรักเกส | 02 : Don't want to know [1][2] UP!

2

“เมื่อคืนหายไปไหน! ทำไมกลับแล้วไม่บอกก่อน”

นั่นคือเสียงของเจน่าที่ถามฉันเสียงแข็งทันทีหลังจากมาหาฉันที่บริษัทแล้วพบว่าฉันกำลังนั่งทำงานตามปกติ มันทำหน้าเหมือนจะกินหัวฉันอยู่รอมร่อ

“พอดีกูเมามากอะ เลยอยากนอน” ฉันเมามากจริง และยังจำเหตุการณ์ของเมื่อคืนได้เรือนลางไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ก็จำได้แค่ว่าไปเข้าห้องน้ำแล้วออกมาเท่านั้น ส่วนเหตุการณ์หลังจากออกมาจากห้องน้ำก็เหมือนโดนธานอสดีดนิ้วให้สลายไปดื้อๆ

“ไอ้ฉาย มึงนี่มัน..” เจน่าดูหัวเสียนิดหน่อย “รู้ป้ะว่ากูตามหามึงทั้งร้าน โทรหาก็ไม่รับ กระวนกระวายใจทั้งคืนที่เพื่อนหาย จะกลับจะไปไหนมันก็ควรบอกกันหรือเปล่าวะ”

“เออ ขอโทษ” ฉันไม่ได้อยากจะให้เรื่องเป็นแบบนี้เสียหน่อย แต่ว่าจะโทรบอกได้ยังไงในเมื่อฉันออกจากร้านตอนไหนยังจำไม่ได้เลย

รู้สึกผิดไม่น้อย ครั้นจะบอกความจริงก็ไม่กล้า

“อย่าทำอีก เป็นเจ้านายก็ตีได้นะเว้ย” ผู้เป็นเพื่อนพูดจบก็ถอนหายใจใส่ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่อยู่ในห้องทำงานของฉันแล้วเปลี่ยนประเด็น “ว่าแต่รอยอะไรอยู่ที่คออะ”

ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะรีบยกควานหากระจกในลิ้นชักขึ้นมาส่องดูหารอยที่ว่านั่น ทั้งเอียงซ้ายเอียงขวาหรือเงยหน้ามองแล้วก็ไม่เห็นจะมีเลยสักหน่อย

“ไอ้เจ! มึงโกหก” พอรู้ว่าตัวเองโดนหลอกก็รีบหันไปเอาเรื่องยัยตัวดีที่กำลังนั่งหัวเราะอย่างขำขันอยู่

“ร้อนรนเชียวนะ งั้นที่กูคิดก็ไม่ผิดน่ะสิ เมื่อคืนมึงไม่ได้กลับห้องใช่ไหมล่ะ” เพื่อนที่คบกันมาหลายปีเอ่ยถามอย่างรู้ทัน

“ไม่กลับแล้วกูจะไปนอนไหน” ฉันปฏิเสธกร้าว

“เห้ย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องปิดบังเลยกูก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกถ้ามึงอยากจะคลายเครียดกับใครสักคนที่เจอในร้าน” ร่างสูงเพรียวของเจน่าลุกออกจากโซฟาแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของฉันแทน มันพิงตัวเองกับขอบโต๊ะแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟที่คุณพีชชงเอาไว้ให้มาดื่ม “อืม รสชาติกำลังดี”

“ใครใช้ให้กิน นั่นกาแฟของกู” ต่อให้ด่าไปมันก็ไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว

“ใครกันนะที่ทำให้บอสฉุยฉายแห่งเอ็นวีเอนเตอร์เทนเมนต์ติดใจจนไปค้างคืนด้วยได้ ต้องสวยมากแน่ๆ หรืออาจจะแนวน่ารักตัวเล็ก? เอ๊ะ หรือแนวนมใหญ่ๆ เซ็กซี่”

นมน่ะไม่ใหญ่ แต่ที่ใหญ่คือเป็นกล้าม

“ไม่ต้องเสือก” ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้อีกแล้ว

“โอ๊ะ ยอมรับแล้วสินะว่าเมื่อคืนไม่ได้กลับไปนอนห้องตัวเอง เฮ้อ..สาวคนไหนกันน้า” คนที่จับไต๋ฉันได้ส่งยิ้มแซวก่อนจะยกแก้วกาแฟในมือขึ้นไปดื่มอีกครั้ง

“ไม่ใช่สาว เป็นผู้ชาย”

พรวด!!

คนที่ได้รับคำตอบก็สำลักกาแฟที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมา โชคดีที่เจน่ามันหันหน้าออกจากโต๊ะทำงานของฉันพอดีเลยทำให้กาแฟพวกนั้นไม่หกใส่เอกสารบนโต๊ะ

“ทุเรศ” ฉันด่ามันทีหนึ่ง

“อะไรนะ กูไม่ได้หูฝาดใช่ป้ะ? มึงตอบว่าผู้ชาย ผู้ชายเนี่ยนะ” มันถามพร้อมกับรีบหยิบทิชชู่ในกล่องบนโต๊ะมาซับตามเสื้อผ้าตัวเองใหญ่ “มึงเสียใจที่แม่จะจับมึงแต่งงานจนประชดชีวิตเลยเหรอวะ”

“มันเป็นเรื่องที่กูไม่ได้ตั้งใจอะ เมื่อคืนกูเมาหนักมาก ไม่ต้องถามอีกแล้วนะเพราะกูเองก็จำอะไรไม่ได้เหมือนกัน”

“อ้าว ไม่ได้ป้ะ”

“ไม่ได้ก็ได้ไปแล้ว ไม่ต้องถามอีกกูไม่อยากเล่าเรื่องนี้ กูอยากลืมมันไปให้หมด เห็นแก่ความสบายใจของเพื่อนเถอะเจน่า” ฉันใช้น้ำเสียงอ่อนลงเพื่อเป็นการขอร้องไม่ให้มันเซ้าซี้เรื่องนี้อีก และมันก็ได้ผล

“เออๆ งั้นกูกลับไปนอนต่อดีกว่า วันนี้ว่างทั้งที”

เสียงปิดประตูดังขึ้นหลังจากที่ผู้เป็นเพื่อนเดินออกจากห้องไปแล้ว ทุกอย่างในนี้ตกอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง ฉันวางมือจากกองงานบนโต๊ะแล้วก็หลับตาลงเพื่อเรียกสติให้ตัวเอง แต่ก็เงียบสงบแบบนี้ได้ไม่นานเสียงริงโทนเรียกเข้าก็ดังทำลายมัน

Rrrrrrr

:: คุณหญิงนาวิกา::

“ค่ะแม่”

[ฉาย เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านด้วยนะลูก] ผู้เป็นแม่บอกทันทีที่ฉันกดรับสาย

“เย็นนี้? มีอะไรหรือเปล่าคะ”

[ก็เรื่องที่แม่คุยด้วยเมื่อวันก่อนไง ครอบครัวของคุณชิราจะมาทานข้าวเย็นกับเราที่บ้าน พร้อมกับลูกชายของเขาด้วยนะ แม่อยากให้ฉายมาเจอกับเกส]

ที่แท้ก็เรื่องนี้...

“ฉายมีงานต้องทำนะคะ” ฉันโกหกน่ะ ความจริงแล้วฉันไม่อยากไป

[นี่คือคำสั่งนะคะลูกสาว]

แม่ก็คือแม่อยู่ดี คุณหญิงเธอรู้ทันฉันไปหมดทุกเรื่องนั่นแหละ น้ำเสียงเข้มนั้นทำให้ฉันไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีกครั้งจึงจำต้องตอบรับว่าจะไปในที่สุด

วันแห่งความเฮงซวยจริงๆ สินะ

19.20 น. @บ้าน

เวลานัดทานข้าวเย็นความจริงแล้วคือประมาณหนึ่งทุ่ม แต่ว่ารถที่ติดในตอนเย็นทำให้ฉันมาช้ากว่าเวลาไปประมาณนี่สิบนาที เมื่อมาถึงก็พบว่ามีผู้คนมากหน้าหลายตานั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารของบ้านแล้ว ดูเหมือนว่าจะรอฉันอยู่คนเดียวสินะ

“ขอโทษที่ช้าค่ะ” ฉันเอ่ยจบก็เดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านข้างผู้เป็นแม่ทันที

“ยัยฉายมาสักทีนะ สวัสดีคุณอาชิรา คุณอามานพแล้วก็พี่เกสเขาสิลูก” คุณหญิงนาวิกาบอกเสียงเข้ม

“สวัสดีค่ะคุณอาชิรา อามานพ” ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองแขกของบ้านในวันนี้แล้วยกมือสวัสดีทีละคนตั้งแต่คุณอาชิราที่นั่งอยู่ขวาสุด ต่อมาคือคุณอามานพสามีของเธอ ปิดท้ายด้วย.. “สวัสดีค่ะพ..พี่..เกส”

ฉิบหายแล้วไง

“สวัสดีครับน้องฉุยฉาย” ไอ้คนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าที่ชื่อเกสนี่มัน...ผู้ชายคนเมื่อเช้าไม่ใช่เหรอ!

50%

ฉันจำเขาได้แม่นเลยไม่ว่าจะใบหน้า ดวงตา ริมฝีปากหรือแม้กระทั่งรอยยิ้ม ไม่ผิดตัวแน่นอน นี่คือไอ้พี่เกสอะไรนั่นจริงเหรอ ถึงว่าทำไมฉันถึงคุ้นหน้าเขาอยู่ไม่น้อย

“รู้จักกันอยากเป็นทางการแล้วนะครับ” เขาพูดถึงหลังจากที่เห็นฉันอึ้งค้างไป

“พอมองแบบนี้ก็ดูเหมาะสมกันดีจังเลยนะคะ” คุณหญิงนาวิกาพูดพร้อมกับยกมือมาป้องปากหัวเราะจากนั้นก็หันไปบอกแม่บ้านที่ทำงานประจำที่นี่ “เราเริ่มมื้ออาหารกันเถอะ คงหิวกันแล้ว เดี๋ยวตักข้าวเลยนะ”

ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารจะต้องอึดอัดแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกระอักกระอวนมากถึงเพียงนี้ ฉันกำลังสับสนไปหมด มิหนำซ้ำยังไม่กล้าเงยหน้ามองใครเลยด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงกลายเป็นคู่หมั้นของฉันไปได้ล่ะ ผู้ชายที่นอนกับฉันเมื่อคืนนี้น่ะเหรอ นี่สินะสาเหตุที่เขาบอกกับฉันเมื่อเช้าว่าฉันเลี่ยงเขาไม่ได้หรอก

รู้ซึ้งถึงอาการของคนที่กำลังจะเป็นบ้าเลยหละ

“จะว่าไปแล้ว เมื่อเช้าฉันเพิ่งเข้าวัดมาแล้วไปขอฤกษ์มา ได้ฤกษ์วันดีอีกสองเดือนข้างหน้า คุณนาคิดว่าเป็นยังไงคะถ้าจะให้เด็กสองคนนี้แต่งกันตอนนั้นเลย” คุณอาชิราเปิดประเด็นขึ้น

“ก็ดีนะ” แม่ฉันไม่คิดจะคัดค้านอะไรเลยหรือไง นั่นมันเร็วมากเลยนะ

“ฉายว่ามันเร็วไปค่ะ” งั้นฉันจะคัดค้านเอง และคำพูดของฉันก็ทำให้ทุกคนบนโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียว “เวลาแค่สองเดือนฉายเตรียมตัวเตรียมใจไม่ทันหรอกนะคะ อีกอย่างฉายยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานเร็วๆ นี้ค่ะ กับพี่..เกส ฉายก็เพิ่งได้เจอเขาในรอบหลายปี มันจะกะทันหันไปหน่อยนะคะ”

“ยัยฉาย” คุณหญิงหันหน้ามาดุฉันเสียงเบา

“แม่ นี่มันเรื่องใหญ่นะ อย่างน้อยก็ควรให้เวลาสักหน่อย” 

“อันที่จริงก็ถูกของหนูฉุยฉายนะคะคุณนา คนที่แต่งก็เป็นสองคนนี้ ลองให้เด็กสองคนได้ตัดสินใจดู เกสล่ะว่ายังไง” คุณอาชิรายิ้มบางก่อนจะหันหน้าไปยังลูกชายของเธอ

เหอะ จะมาให้ฉันได้ตัดสินใจอะไรล่ะ ฉันเลือกไม่ได้ตั้งแต่เจ้าบ่าวแล้ว

“ก็ดีนะครับ ผมเห็นด้วยกับที่น้องพูด ยังไงก็ให้เวลาเราสองคนได้เตรียมตัวเตรียมใจกันก่อนดีกว่า ระหว่างนี้ก็เอาเป็นว่าศึกษาดูใจกันเป็นไง ดีไหมครับน้องฉาย” ชายตรงหน้าพูดจบแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน ท่าทางที่สบายใจไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรนั่นทำให้ฉันหงุดหงิด

ผู้ชายคนนี้มันเป็นคนยังไงกันแน่นะ

“อื้ม ผมก็เห็นด้วยนะ” คุณอามานพออกความคิดเห็นสมทบ

“ถ้าอย่างนั้นก็ยืดเวลาออกไปก่อนก็ได้ค่ะ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายเนอะ” ผู้เป็นแม่เริ่มโอนอ่อนตามมาติดๆ หลังจากที่ทุกคนบนโต๊ะทานข้าวเห็นด้วย

ฉันน่ะไม่สบายใจอะไรทั้งนั้นในเวลานี้ มีแต่จะหนักใจขึ้นเรื่อยๆ น่ะสิ ท่ามกลางความอึดอัดนี้ก็ได้แต่ปล่อยให้เวลาได้ผ่านล่วงเลยไปจวบจนกระทั่งทุกคนบนโต๊ะร่วมรับประทานอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อย

พวกคุณๆ ผู้ใหญ่ทั้งหลายก็ตัดสินใจว่าจะคุยกันต่ออีกหน่อยแบบที่คนสูงวัยเขาจะคุยกัน จึงให้ลูกทั้งสองคนออกมาเดินเล่นข้างนอกระหว่างที่รอพ่อแม่เสร็จธุระ ถึงฉันจะไม่ค่อยเต็มใจมากนักเท่าไหร่แต่ว่ามันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี โดยเฉพาะไอ้คำว่าปล่อยให้เด็กทั้งสองคนได้คุยกันนั่นก็ยิ่งทำให้รู้สึกเบื่อหน่าย

ไม่มีอะไรจะคุย..

“แต่พี่มีเรื่องจะคุยกับคุณนะ” ผู้ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่เราสองคนเดินมาหยุดอยู่ที่สวนหน้าบ้านที่มีแสงไฟส่องอย่างสลัว เขาพูดเหมือนกับรู้ทันความคิดฉัน

“คุณจะคุยอะไร”

“เรื่องเมื่อคืน..” อีกคนพูดเสียงอ้อมแอ้มนิดหน่อย แล้วนั่นก็ทำให้เส้นสติฉันขาดผึงเพราะอุตส่าห์ข่มใจไม่คิดถึงมันแล้ว

“จะคุยอะไรอีก ก็บอกแล้วไงว่าให้ลืมมันไป ถ้าคุณพูดเรื่องนี้กับฉันหรือคนอื่นล่ะก็ฉันฆ่าคุณแน่”

แต่เกสกลับหัวเราะซะอย่างนั้น หาได้กลัวคำขู่ของฉันแม้แต่น้อย

“คุณจะร้อนรนอะไรขนาดนั้น พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“นี่!” มันเป็นครั้งแรกที่ฉันหาคำมาเถียงไม่ออกเพราะตอนนี้ฉันรู้สึกลุกลี้ลุกลนยืนอยู่ไม่ติดกับที่จริงๆ ทั้งที่ความจริงฉันไม่ใช่คนที่แสดงออกอะไรขนาดนี้ “งั้นฉันจะเป็นฝ่ายขอถามคุณก่อนก็แล้วกัน”

“ถามว่าอะไรครับ”

“เมื่อคืนคุณได้ป้องกันหรือเปล่า” ถึงแม้ว่าฉันเองจะไม่พบคราบหรือร่องรอยผิดปกติแต่ว่าถามไว้หน่อยดีกว่า นี่ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ยังทานยาฉุกเฉินทัน

แล้วพี่เกสอะไรนี่ก็หัวเราะอีกรอบ วันนี้เขาขำอะไรของเขากันนัก

“คุณเชื่อว่าเราสองคนมีอะไรกันแล้วจริงเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยตอนถามคำนั้น

“ก็แล้วมันไม่ใช่หรือไง” การที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนเดียวกันทั้งสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ยน้อยชิ้นทั้งคู่แบบนั้นมันจะตีความเป็นอะไรในทางที่ดีได้เหรอ

“แล้วทำไมคุณคิดว่าเราจะทำอะไรกันล่ะ”

“ถ้างั้นจะบอกว่าเราสองคนแค่นอนแก้ผ้ากันเฉยๆ รึไง”

“อือ” อีกฝ่ายพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ

“ตลก”

“ตลกก็หัวเราะสิครับ” และนี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาหยุดยิ้มแล้วทำหน้าตาจริงจัง “เมื่อคืนพี่เห็นคุณถอดรองเท้าทิ้งไว้ที่ร้าน พี่เลยหยิบไปคืนแล้วคุณก็หมดสติไป พี่ไม่รู้ว่าคุณมากับใครหรือจะกลับยังไงก็เลยพาไปอยู่ด้วยที่คอนโดก่อน ส่วนเรื่องที่คุณไม่มีเสื้อผ้าน่ะคุณถอดของคุณเองนะ”

ถามจริงๆ นะ...

“เชื่อได้แค่ไหนกัน”

“พี่ไม่มีอะไรกับคนที่เมาเป็นหมาแถมสภาพเหมือนศพหรอกนะครับ”

ผู้ชายคนนี้มันน่าโมโหชะมัดเลย ฉันสวยขนาดนี้จะสภาพศพได้ยังไง หน้าสดหลังตื่นนอนฉันยังสวยเลยเถอะ ฮึ่ม!

“หล่อมากมั้งนายน่ะ” ฉันรู้สึกเสียเวลาที่อุตส่าห์มองว่าเขาหน้าตาดีในครั้งแรกขึ้นมาทันที เป็นคู่หมั้นที่เกินคาดอะไรขนาดนี้

“พี่อายุมากกว่าคุณ เพราะฉะนั้นคุณต้องเรียกว่าพี่เกสนะ เหมือนที่คุณแม่คุณและแม่ของพี่แนะนำตอนแรกไง” เขาจะเอาอายุมาข่มฉันหรือไง

“ฉันไม่นับญาติกับคุณหรอก เรียกคุณก็แล้วกัน”

“เราก็ไม่ได้จะนับญาติกันนี่ครับ เราจะแต่งงานเป็นผั...สามีภรรยากัน” เกสกลับมายิ้มอีกครั้งจากนั้นเจ้าตัวจึงยื่นมือข้างขวาออกมาตรงหน้าฉัน “เอาเป็นว่าเราปรองดองกันดีกว่านะครับ พี่ไม่อยากให้คุณเกลียดพี่ตั้งแต่แรกเจอ”

ฉันหลุบตาลงไปมองมือนั้นอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับ

“ได้ งั้นฉันจะบอกคุณไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยก็แล้วกันให้เข้าใจตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าความจริงแล้ว..” ฉันหยุดพูดไปเพื่อหายใจรวบรวมความกล้า “ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย”

ความรักระหว่างเราไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะฉะนั้นถ้าเราจะอยู่ร่วมกันเราจะต้องยอมรับข้อนี้ได้

แต่ว่าคำพูดต่อมาจากชายที่เป็นคู่หมั้นนั้นกลับเซอร์ไพรส์ฉันกลับยิ่งกว่า

“ไม่ต้องห่วงครับ พี่ก็ไม่ได้ชอบผู้หญิง”

คุณเกส

บอสฉุยฉาย

Castle-G's Talk

พอเปิดตัวเป็นทางการ ก็ท็อปฟอร์มเลยนะคะคุณเกส 5555555

มันยังไงกันนะพระเอกนางเอกคู่นี้ แอแงงงงงงง

___________________________________________

เข้าไปพูดคุยกันได้ที่ #ลองรักเกส ในทวิตเตอร์ได้ค่า

อยากปล่อยให้จีเล่นอยู่คนเดียว 55555555555

เฟซบุค : Castle-G | ทวิตเตอร์ : @castleglint