[END] Six Crowns Wayfashion ร้อยรักโชคชะตาท้าทายลิขิต

ตอนที่ 38 : ฝากติดตามเรื่องภาคต่อรุ่นลูกด้วยนะคะ >__<

แทน แท แด แดน แทน แถ่น แถ่น แทน แท้นนนนนนนนน

วันนี้เจจีมีภูมิใจเสนอออออ คุณวัน! ลูกเราเอง! #ผิดส์ 55555555

ฉันเกลียดเขา เกลียดผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้ฉันรักหมดใจ

และก็เป็นคนที่ย่ำยีความรักของฉัน เกลียดเหลือเกิน

แต่เชื่อไหมว่าทุกคนมักจะมีความย้อนแย้งในตัวเองเสมอ อย่างเช่นฉันเอง

ที่ปากบอกว่าไม่ พยายามสั่งตัวเองให้หนีห่าง แต่ใจกับเต้นแรงทุกครั้ง

"วัน..คนสารเลว"  ฉันพูดกับคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด

แต่คนฟังกลับยืนยิ้มไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับประโยคเมื่อครู่นี้

"เลวแล้วไงก็เคยได้คนแถวนี้เป็นเมียแล้วกัน" 

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่หลงรักคนแบบนาย

ONE - วัน

"เธอต่างหากที่เป็นคนทิ้งฉัน..."

PRANG - ปราง

"ใครจะไปอยากอยู่กับคนเลว"

My number 1 เพราะคุณมีคนเดียวบนโลก

>>จิ้มลิ้งค์<<

เอาบทนำมาให้อ่านด้วย (เพราะเด็กดีมันไม่แจ้งเตือน 5555)

Rrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียงขึ้นข้างใบหูทำให้ฉันต้องรีบเอื้อมมือไปหยิบมันมากดรับด้วยความรำคาญ และมันก็รบกวนเวลานอนของฉันมากๆ เช้าขนาดนี้ไอ้บ้าที่ไหนมันโทรมาวะไม่รู้จักเวล่ำเวลาจริงเลย

[ไอ้เหี้ยวัน มึงอยู่ไหนเนี่ย จะเก้าโมงแล้วนะโว้ย]

“ใครน่ะ..” ฉันตอบกลับปลายเสียงด้วยน้ำเสียงที่ติดงัวเงียนิดหน่อย อยู่ๆ หลังจากกดรับเสียงผู้ชายที่ไม่เคยคุ้นหูเลยก็ดังขึ้นมาด้วยความร้อนรนแปลกๆ

หรือจะเป็นโรคจิต

[อะ...ไอ้จิมมมม ไอ้เหี้ยจิ๊มมมม (ทำไมวะ ไอ้วันมันมีเรื่องไร) เหี้ยกว่านั้นมึ๊งงง มีผู้หญิงรับโทรศัพท์มัน! ไอ้จิ๊มมมม (ฮะ มึงไม่ได้โทรผิดใช่มะ เปิดสปีคๆๆ)]

เดี๋ยวก่อนนะ...ฉันจากที่ง่วงนอนตอนนี้เริ่มสดชื่นแล้วเพราะไอ้สายแปลกๆ ที่โทรดเข้ามาเนี่ยแหละ

[ฮัลโหลๆ เธอเป็นใครอะ] คราวนี้เป็นเสียงของผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่คนเดิมดังแทรกมาบ้าง

“ฉันสิต้องถามว่าคุณเป็นใคร โทรผิดหรือเปล่า” ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ก็ยกขึ้นมาขยี้หัวไปด้วย

[เหี้ยยยย เสียงผู้หญิงจริงด้วย]

เอ้า...พวกบ้านี่โรคจิตแน่ๆ

“แค่นี้นะคะ” ฉันคิดว่าคุยต่อไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไรจึงตัดสินใจกดปุ่มวางสายไปเพื่อจะได้ไปทำอย่างอื่น แต่ก็ต้องแปลกใจกับอะไรบางอย่างขึ้นมา

ทำไมสกรีนหน้าจอของฉันเป็นรูปทะเล? มันควรจะเป็นรูปของฉันสิ เดี๋ยวนะ..เคสโทรศัพท์ทำไมเป็นลายสีดำ? ฉันใช้เคสสีฟ้านะเว้ย...

โอเคเข้าใจแล้ว นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ฉันนี่หว่า ฉันคงต้องสะลึมสะลือบวกเบลอมากแค่ไหนถึงได้ไปหยิบโทรศัพท์คนอื่นมารับได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก เพราะประเด็นมันจริงๆ ก็คือตอนนี้ฉันกำลังถือโทรศัพท์ใครอยู่ แล้วนี่มันห้องของใครด้วย?

ในขณะที่กำลังนึกคิดกับตัวเองอยู่สายตาก็เหลือไปเห็นร่างหนึ่งที่นอนอยู่ข้างกายบนเตียงเดียวกัน

ฉิบหายแล้ว

Rrrrrrrr

โทรศัพท์เครื่องเดิมในมือฉันดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ฉันทำตัวไม่ถูกในหัวสมองมันตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ฉิบหายเลย แล้วนี่จะโทรมาห่าอะไรนักหนาก็ไม่รู้ คนยิ่งกำลังเครียดๆ อยู่ด้วย

“เอามานี่ก่อน”

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อคนที่นอนอยู่ข้างกายเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ของเขาไปจากมือ เจ้าตัวลุกออกจากผ้าห่มด้วยสภาพเปลือยเปล่าทั้งร่าง แต่นั่นไม่ได้น่าตกใจไปกว่าการที่ได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างชัดๆ แถมน่าตกใจยิ่งไปอีกเมื่อสมองของฉันเสือกจำเรื่องเมื่อคืนได้ขึ้นมากะทันหัน

‘อ๊ะ เบาๆ’

‘อื้อ...’

แล้วแม่งจำเป็นไหมว่าต้องมาทั้งภาพทั้งเสียงขนาดนี้ เวรเอ๊ย! อยากจะร้องเหี้ยออกมาให้ครบตามจำนวนลมหายใจของเช้าวันนี้เลย

“ฮัลโหลๆ กูกำลังไป” เสียงของผู้ชายคนนั้นพูดกับโทรศัพท์โดยที่ทั้งสองมือกำลังรีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าของตัวเองด้วยท่าทางเร่งรีบ “เสียงผู้หญิงห่าไร! ไม่มี เอาเรื่องตอนนี้ก่อนงานใกล้เริ่มรึยัง เออๆ ถ่วงเวลาให้กูแป๊บนึง จะตามไป”

อีกฝ่ายกดวางสายโทรศัพท์แล้วยัดมันลงไปในกระเป๋าเสื้อคลุม เขาหันหน้ามามองฉันที่กำลังนั่งอึ้งอยู่บนเตียงไม่หาย ใบหน้าหล่อนั่นมีสีหน้าที่เรียบนิ่งจนฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ขายาวๆ ก้าวเข้ามายังจุดที่ฉันนั่งอยู่แต่เขาไม่ได้เข้ามาหาฉันหรอก ไอ้นี่แค่เข้ามาเอากุญแจรถที่วางอยู่หัวเตียงเท่านั้น

ซึ่งก่อนจะออกจากห้อง เขาหันมาพูดกับฉันด้วยประโยคหนึ่งที่ทำร่างชาวาบไปหมด

“อย่าลืมกินยาด้วยนะ เมื่อคืนไม่ได้ป้องกัน”

ไอ้เหี้ยวัน...ไอ้เวร

We don't talk anymore

We don't talk anymore

We don't talk anymore

Like we used to do

We don't laugh anymore

What was all of it for?

Oh, we don't talk anymore

Like we used to do.

I just heard you found the one you've been looking—

You've been looking for

I wish I would have known that wasn't me

'Cause even after all this time I still wonder

Why I can't move on

Just the way you did so easily

Don't wanna know

Kind of dress you're wearing tonight

If he's holdin' onto you so tight

The way I did before

I overdosed

Should've known your love was a game

Now I can't get you out of my brain

Oh, it's such a shame

That we don't talk anymore

We don't talk anymore

We don't talk anymore

Like we used to do

We don't laugh anymore

What was all of it for?

Oh, we don't talk anymore

Like we used to do

[Selena Gomez:]

I just hope you're lying next to somebody

Who knows how to love you like me

There must be a good reason that you're gone

Every now and then I think you might want me to

Come show up at your door

But I'm just too afraid that I'll be wrong

Don't wanna know

If you're looking into her eyes

If she's holdin' onto you so tight

The way I did before

I overdosed

Should've known your love was a game

Now I can't get you out of my brain

Oh, it's such a shame

[Charlie Puth & Selena Gomez:]

That we don't talk anymore

(we don't, we don't)

We don't talk anymore

(we don't, we don't)

We don't talk anymore

Like we used to do

We don't laugh anymore

(we don't, we don't)

What was all of it for?

(we don't, we don't)

Oh, we don't talk anymore

Like we used to do

Like we used to do

Don't wanna know

Kind of dress you're wearing tonight

If he's giving it to you just right

The way I did before

I overdosed

Should've known your love was a game

Now I can't get you out of my brain

Oh, it's such a shame

That we don't talk anymore

(we don't, we don't)

We don't talk anymore

(we don't, we don't)

We don't talk anymore

Like we used to do

We don't laugh anymore

(we don't, we don't)

What was all of it for?

(we don't, we don't)

Oh, we don't talk anymore

Like we used to do

We don't talk anymore

Don't wanna know

Kind of dress you're wearing tonight, oh

If he's holding onto you so tight, oh

The way I did before

We don't talk anymore

I overdosed

Should've known your love was a game, oh

Now I can't get you out of my brain, whoa

Oh, it's such a shame

That we don't talk anymore