[END] Six Crowns Wayfashion ร้อยรักโชคชะตาท้าทายลิขิต

ตอนที่ 20 : SC Wayfashion | Episode16

T
H
E
M
Y
B

16

-โต๊ะอาหาร-

ในระหว่างที่นั่งรอจะทานข้าวอยู่นั้น ฉันก็ได้ออกไปเดินแถวๆร้านหนังสือ เพราะตื่นเต้นว่านิตยสารแฟชั่นประจำวีคล่าสุดออกมายัง คือจะซื้อเก็บไว้น่ะ เพราะมีฉันอยู่ในนั้นด้วย ฮ่าๆๆๆ

โอ๊ะ...ออกแล้วจริงๆด้วย

ฉันหยิบเอาหนังสือดังกล่าวขึ้นมาเปิดๆดู รูปตัวเองในนั้น แหม...ใครก็ไม่รู้ สวยจริงๆ สวยเอง ชมเองก็ได้เหอะ ไม่เห็นง้อใคร คือต้องเข้าใจนะว่าฉันเป็นมนุษย์ประเภทชอบเก็บคอเล็กชั่นของตัวเองไว้ดูเล่นให้เพลินจิต

เมื่อจ่ายเงินค่าหนังสือเรียบร้อยแล้ว ฉันก็กลับมาที่ร้านอาหารตามเดิม ซึ่งการ์ฟิลด์ก็ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ก่อนไปเขาไม่ได้ถามว่าฉันไปไหน แต่ตอนกลับนี่สิ...

“อ้าว..ไปไหนมา?”

เห็นมะ

“เรื่องอะไรจะบอก” แม้ว่าคำตอบของฉันจะดูขัดใจเขาไปบ้าง แต่นั่นกลับทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขที่เห็นการ์ฟิลด์ทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ดีกว่านี้

“ไปซื้อหนังสือมาเหรอ” อีกคนวางโทรศัพท์ในมือลงก่อนจะขมวดคิ้วมองสิ่งของในมือฉัน

“เห็นมั้ย นายก็ทายถูกอยู่”

ฉันพูดจบการ์ฟิลด์ก็ทำหน้าตึงใส่ฉันอย่างไม่พอใจ

ฉันละขำหน้าแบบนั้นของเขาซะจริงๆ นานๆทีจะเห็นนี่นะ ปกติมีแต่ยิ้ม ยิ้มนี่ก็ไม่ใช่ยิ้มแบบจริงใจ จะมียิ้มร้าย ยิ้มยั่ว ยิ้มยียวน ยิ้มกวนประสาท ยิ้มสะใจ และอีกมากมายที่ยังไม่ได้กล่าวถึง

เมื่อเจ้าตัวนิ่งไปพักใหญ่ๆ ฉันก็ตายใจนึกว่าหมอนี่คงไม่มีอะไรมากวนฉันหรอก แต่ผ่านไปอีกไม่ถึงนาทีก็ดูเหมือนฉันจะคิดผิดไปเมื่อ มือหนาฉกเอานิตยสารที่ฉันกำลังเปิดอ่าน ไปไว้กับตัวเอง การ์ฟิลด์เอานิตยสารที่ได้มาดูไปแต่ละหน้า เมื่อดูๆอยู่เขาก็ขมวดคิ้ว

“นี่อะไรเนี่ย”

ฉันชะโงกไปดูหน้าที่เขากำลังเปิดอยู่ ปรากฏคือมันรูปโปสที่แถมมา โปสนั่นเป็นรูปของฉันที่อยู่ในชุดอาบน้ำในอ่าง คือ...มันเป็นส่วนหนึ่งของงานที่ฉันไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารเล่มนี้น่ะ ว่าแต่ว่า ไอ้ที่เปิดดูรูปฉันแล้วถามว่า อะไรเนี่ย มันหมายความว่าไงฮะ

“ทำไม นั่นก็ฉันไงมีปัญหาอะไรยะ” ฉันนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจใส่อีกฝ่าย

“ฉันรู้ว่านี่คือเธอ แต่ว่าอะไรคือแต่งตัวแบบนี้”

“เอ๊า ก็คอนเซ็ปมันเกี่ยวกับครีมอาบน้ำหรือห้องน้ำเทือกนั้นอะ นายจะให้ฉันนุ่งฮันบกกับกิโมโนเข้าไปเหรอไง”

“ฉันว่าโจงกระเบนสวยกว่าเยอะ...เธอจะบ้าเหรอไง ฉันไม่ได้ถามเรื่องคอนเซ็ป แต่ฉันถามว่าทำไมมันไอ้ชุดที่ใส่นี่มันปิดแค่อกถึงต้นขาเอง” ร่างสูงพูดและมองรูปในหนังสืออีกครั้ง คราวนี้มีการเปิดไปหน้าอื่นพร้อม

ส่วนฉันก็ได้แต่มองอย่างงงๆ

และก็เป็นอีกครั้งที่เขาโวยขึ้นมาอีก

“เฮ้ย แล้วนี่อะไรเนี่ยมีเปิดหลังด้วย นี่ตอนถ่ายได้ใส่อะไรไว้มั้ยเนี่ย”

นั่นเป็นรูปครึ่งตัว ที่ถ่ายตั้งแต่หัวจนถึงประมาณกลางหลัง เป็นรูปที่ฉันหันหลังให้กล้อง โดยจัดแต่งตัวให้เหมือนกับว่าผ้าเช็ดตัวกำลังหลุด แต่ตอนถ่ายนี่มันก็มีเซฟของมันอยู่นะ ฉันคงไม่ลงทุนโชว์จริงๆหรอก

“ก็ใส่อยู่ไง แล้วนายจะมาจุกจิกอะไรเกี่ยวกับรูปฉันนักหนาฮะ” ว่าพร้อมกับกลอกตาไปมา

“เปล่า...ฉันแค่คิดว่ามันโชว์เนื้อหนังเกินไป”

ฟังเหตุผลจากปากของการ์ฟิลด์ปุ๊บ อาการไม่เข้าใจก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เห็นท่าว่าถ้าให้เปิดไปกว่านี้คงไม่ดีแน่ ฉันจึงยื่นมือไปฉวยเอาหนังสือนั่นออกมาอย่างเร็วโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว

“โชว์เชออะไร แค่นี้ไม่เรียกว่าโชว์สำหรับฉันหรอก เปิดมากกว่านี้ยังถ่ายมาแล้วเหอะ”

“มีมากกว่านี้ด้วย” เจ้าตัวทำสีหน้าช็อคๆ

“มีดิ ตอนนั้นไปถ่ายแบบในสระว่ายน้ำ ต้องใส่บิกินี่ลงเลยนะ แบบทูพีชอะ ผู้ชายนี่ขนาบข้างซ้ายขวาเลยรู้เปล่า” ฉันพูดไปพร้อมกับแค่นหัวเราะติดตลก แต่ดูเหมือนใครบางคนจะไม่ตลกกับฉันเลยสักนิด

“นี่เธอไม่มีงานทำเหรอไง ถึงไปรับไอ้งานพวกนั้นเนี่ย เป็นผู้หญิงนี่สงวนเนื้อหนังไว้มั่งเหอะ อย่าเปิดนู่นเปิดนี่นักเลย มันไม่งาม เธอเห็นมะ ฉันเป็นผู้ชายฉันยังไม่โชว์ ใส่เสื้อปิดตั้งแต่คอยันส้นเท้า”  การ์ฟิลด์ว่าพร้อมกับชี้การแต่งตัวของตัวเองให้ดู

และมันก็จริงอย่างเขาว่านั่นแหล่ะ เขาใส่คลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ

“น้อยๆหน่อย กับข้าวมาเสิร์ฟละ กินไปสิ” ฉันค้อนขวับใส่การ์ฟิลด์

จากนั้นฉันก็ได้ยินเขาบ่นพึมพำๆอยู่คนเดียว แต่สำหรับมินนี่แล้ว อย่าได้มาเรียกร้องความสนใจเชียว เพราะยังไงก็ไม่สนอยู่แล้ว อุ้ย!  มีสเต็กกุ้งด้วยน่าอร่อยจัง

“ทีหลังจะรับงานอะไรนี่ปรึกษาฉันด้วยนะ”

“อ้าวววว ฉันจะรับงานอะไร มันเกี่ยวกับนายที่ไหนอะ”

หมอนี่พูดเอาแต่ใจตัวเองอีกละ  นับวันยิ่งจะลามปามชีวิตของฉันมากขึ้นนะ

“งั้นก็ทำให้มันเกี่ยว..” การ์ฟิลด์เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบแปลกๆ

“อะไรอีกล่ะ”

“คบกันมั้ย”

เกร๊ง~ เสียงของส้อมกระทบกับผิวของจานเซรามิก

ฉันมองการ์ฟิลด์อย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าอย่างเขาจะพูดมุขตลกแบบนี้ออกมา เล่นอะไรก็ถูกกาลเทศะกว่านี้ได้ป่ะ ฉันไม่ฮาด้วยนะ

“ตลกละ” ฉันพูดสั้นๆ

“ไม่ได้ตลก นี่พูดจริง คบกันนะ” แววตาจริงจังของอีกคนทำให้ฉันรู้สึกเกร็งๆขึ้นมา จากที่นั่งเฉือนเนื้อกุ้งกินอยู่ดี ๆตอนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะกลืนเลย จะคายออกมาก็ไม่ได้หรอก -_-; ฉันไม่พ่นกุ้งใส่หน้าเขาก็ดีเท่าไหร่ละ

“เมื่อตอนบนรถ นายยังพูดอยู่เลยว่าจะจีบโฟโต้” ฉันเชื่อว่ามันเป็นโจ๊กที่การ์ฟิลด์สร้างขึ้นมาเล่นๆ

“ความจริงฉัน....” อีกคนกำลังจะพูดต่อ แต่ว่า

“กินข้าวก่อนก็แล้วกัน” ฉันเปลี่ยนเรื่อง เพราะคิดว่าบางทีเขาอาจจะหิวจนเสียสติก็ได้

เมื่อทานข้าวกันเสร็จแล้วโดยระหว่างนั้นอีกคนไม่ได้พูดอะไรกับฉันสักคำ ส่วนฉันก็ไม่ค่อยมีอะไรให้พูดอยู่แล้ว เลยกลายเป็นว่ามื้อนี้ทานอาหารเงียบกันไป

100%
คุยกับ Castle-G
การ์ฟิ๊ลลลลลลลลลล!!
แกจะมาจีบมินนี่ก็บอกมา
อย่ามาอ้างว่าชอบโฟโต้
//เบะปากแรง

ป.ล. เราเปิดพรีออเดอร์อยู่นะ >__<

จิ้มๆ