คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2~
ณ ที่ทำงาน ของนายรีเรียว
“อ่ะ เดียวรีเรียวนายเป็นนักร้องหรอ”
“พึ่งรู้หรอยัยป๊อง”
“ชิ” ขณะที่ฉันกำลังคิดคำด่านายรีเรียวรถก็เบรกกะทันหันขึ้น
“เดียวฉันมานะส่วนเธอดูตารางงานของฉันไปก่อน” รีเรียวพูดขึ้นพร้อมเดินลงจากรถไปทิ้งฉันไว้กับคนขับรถหน้าหื่นเนี่ยนะ - -
โอ้โหแล้วดูตารางสิยางกับรอบดูหนัง อืม..............ช่วงเช้าประชุมที่บริษัทพ่อ ช่วงกลางวันทำงานที่สตูดีโอแล้วก็นั้น แล้วก็นี้ แล้วก็โน่น โอ๊ยปวดหัว แล้วเจ้าตัวหายไปไหนเนี่ย แล้วเสียงประตูรถก็เปิดออก
“นายไปไหนมาหรอ”
“ก็ไม่มีไรหรอก”
“อ่ะนั้นลูกแมวนี่น้า”
“อืม ฉันจะเอาไปเลี้ยงที่บ้านอ่ะ”
“จริงอ่ะเดียวฉันช่วยดูแลเอง”
“ไม่ต้องก็ได้เดียวแมวฉันตาย”
“นิ”
“ออกรถได้แล้ว”
“ครับ” รีเรียวชอบแมวแสดงว่าเป็นคู่เกย์กับไอ้ใส่สูทที่บ้านล่ะสินะ^ ^
คอนโดของรีเรียว
“คุณหนูครับเดียวกระผมช่วยถือของให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแค่นำทางไปก็พอแล้ว”
“ครับคุณมินฮันเย”
“คุณรับใช้คุณรีเรียวมานานรึยังค่ะ”
“นานแล้วครับ”
“หรอค่ะ”
“นี่ห้องของคุณครับส่วนทางด้านนั้นเป็นห้องของคุณโซรีส่วนห้องของนายน้อยอยู่ด้านบนอีกทีนะครับส่วนห้องผมอยู่ด้านล่างนะครับ” ท๊อปพูดพร้อมชี้นั้นโน่นให้ฮันเยดูและพาเดินดูคอนโดของรีเรียวจนทั่ว
“คุณท๊อปหยุดก่อนได้รึป่าวค่ะ”
“คุณฮันเยเป็นอะไรรึป่าวครับ”
“ฉันไม่ไหวแล้วช่วยไปเอายาหอบหืดให้ฉันหน่อยได้ไหม”
“ครับ” ท๊อปวิ่งอย่างเร็วตรงไปที่กระเป๋าของฮันเย ท๊อปมาถึงกระเป๋าของฮันเยอย่างรวดเร็วอย่างเหน็ดเหนื่อยพร้อมหยิบยาในกระเป๋าของฮันเยมา และวิ่งไปหาฮันเย
“คุณฮันเยยามาแล้วครับ” พอฮันเยได้ยาอาการจึงบรรเทาลง
“พอลุกไหวไม่ครับ”
“ค่ะ”
“อ่ะ............” พอฮันเยลุกขึ้นเธอก็ล้มลงไปอีก-*-
“เดียวผมอุ้มคุณไปที่ห้องให้นะครับ”
ที่ทำงานรีเรียว
“นิเดียวเธอเอาไอ้ตัวเล็ก (แมว) ไปไว้ที่คอนโดก่อนนะแล้วค่อยมาหาฉันที่นี้”
“อืมก็ดีฉันจะได้ไปหาพี่ฮันเยด้วย”นายรีเรียวพูดพร้อมเดินเข้าห้องประชุมโดยไม่ฟังที่ฉันพูดชิมันน่านัก*^*
“คุณครับคุณผู้จัดการของคุณรีเรียวใช่ป่ะครับ”
“............ค่ะ”ใครว่ะ ชายหนุ่มรูปร่างอ้วนวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างกะหื่นกะหอบ พอถาม เสร็จก็ลากฉันขึ้นลงบันไดหลากหลายชั้น ไอ้บ้าลิฟมีก็ไม่ขึ้น
“เดียวนายจะพาฉันไปไหนเนี่ย”เมื่อฉันตั้งสติได้ก็ถามอย่างโมโห
“ก็พวกคนงานอยากให้ขึ้นค่าแรงให้ครับนายน้อยก็ประชุมอยู่จึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงก็เลยต้องให้คุณช่วย”
“ได้รอก่อนนะ”ฉันพูดพร้อมเดินออกมา เข้าไปในห้องน้ำ ชิไอ้บ้านั้นลากฉันซะจนความสวยของฉันหายหมดต้องแต่งตัวกันหน่อย ฉันใช้เวลาในการแต่งตัวประมาณ3นาทีแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสง่าผ่าเผยแล้วไอ้อ้วนนั้นก็พาฉันวิ่งลงบันไดเหมือนเดิม แล้วฉันจะแต่งตัวในห้องน้ำไปทำไมไอ้บ้า ลิฟสิลงลิฟแล้วแกจะมีลิฟไว้ปาหัวใครเล่น ถึงฉันจะบ่นไปก็เท่านั้นเพราะมันถึงชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว ไอ้เลว- - ฉันเดินออกไปข้างนอกพร้อมไอ้อ้วน กริ๊ดประชาชีเกือบ
ร้อยยืนรอฉันพร้อมกับยามอีก5-6คน
“คือ สวัสดีค่ะเรื่อง.......ปัญหาค่าแรงงานตอนนี้........เรากำลังประชุม.........กันอยู่นะค่ะ”
“แล้วเมื่อไรจะเสร็จล่ะ หรือว่าจะรอให้พวกเราอดตายก่อน”
“ใช่ประชุมกันอยู่นั้นแหละ” คนงาน2คนพูดขึ้นด้วยอารมณ์โมโห
“นิ...พวกนายอ่ะเค้าบอกให้รอก็รอไปก่อนสิพวกเราก็ไม่อยากเสียคนงานไปเหมือนกัน ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าที่นี้ก็มีปัญหาเหมือนกัน เอาอย่างงี้วันพรุ่งนี้ให้ส่งตัวแทนมา2คนเดียวฉันจะให้เอาเข้าร่วมประชุมด้วยจะได้ไม่มีปัญหา สรุปเลยนะ ว่าทุกคนเข้าใจ และห้ามเถียง ขอบคุณมากนะที่รับฟังแล้วเจอกันพรุ่งนี้” ฉันพูดพร้อมเดินหนีเข้าไปในตัวบริษัทกริ๊ดเมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ยตายแล้ว เอ๊ะเดียวรู้สึกขาดหายอะไรหายไป เจ้าเหมียว กริ๊ด..........ฉันเอาไปทิ้งไว้ไหนเนี่ย
ความคิดเห็น